نقد و بررسی فیلم Us؛ این ˝ما˝ی عجیب
با نقد و بررسی فیلم Us که بر خلاف معمول خطر اسپویل کمی دارد، همراه ما باشید
احتمالا زیاد برایتان پیش آمده که وقتی برای اولین بار به آهنگی گوش داده‌اید، زیاد از آن خوشتان نیامده باشد ولی بعد از چند روز یا هفته به خودتان آمده‌اید و دیده‌اید که همان آهنگ تبدیل به آهتگ مورد علاقه‌تان شده و آن را روزی چند بار پشت سرهم پخش می‌کنید. اثر این فیلم بر روی مخاطب هم تا حدی شبیه همان آهنگ‌هاست و جذابیت‌های پرشمارش باعث می‌شوند که فیلمی یک‌بار‌مصرف نباشد.
موضوع در مورد همزادهاست که این خودش در زمانه‌ی اشباع شده از فیلم‌های خون‌آشام، زامبی، گرگینه، شیاطین، جادوگر، خدایان، اِلف‌ها و … غنیمت است. ولی نه آن همزادی که شاخ دارد یا با بسم‌الله ناپدید می‌شود یا قدرت تسخیر کردن ما را دارد، بلکه همزادی که بیش از تمام این‌ها ما را همزمان هم می‌ترساند و هم به فکر فرو می‌برد.
هنگامی که در ابتدای فیلم، اَدِلاید خردسال به اتاق آینه‌های شهر بازی می‌رود، یا هنگامی که ۴ نفر غریبه با حالت تهاجمی و بدون حرف جلوی ورودی خانه بی‌حرکت ایستاده‌اند، یا هنگامی که کشتارها شروع می‌شوند، با خودمان می‌گوییم باز هم یک فیلم تکراری از نوع اسلشر که تمام شخصیت‌های اصلی به جز یک نفر کشته می‌شوند و نهایت خلاقیت کارگردانش این است که آن یک نفر در انتها زنده بماند یا مانند سایر شخصیت‌ها خِفت شود.
ولی ، زیرک‌تر از این حرفاست. او که استعداد و هنرش را پیشتر در فیلم نشان داده بود، حالا با فیلم دومش می‌خواهد سبک مخصوص خودش را در سینما معرفی و ثبت کند. همان کاری که قبل از او کارگردان‌هایی مانند تیم برتون، هیچکاک، تارانتینو، میازاکی، پولانسکی و مسعود ده‌نمکی کردند و هر کدام در ژانرهای مختلف سبک خود را به یادگار گذاشتند.
کارگردان در جای‌جای فیلم برای بیننده‌ها سرنخ‌هایی را گذاشته تا مخاطبین باهوش بتوانند کمی تا قسمتی ماجرا را حدس بزنند. از مجروح شدن آن مرد در ابتدای فیلم با قیچی بگیرید تا این که چرا از بین آن همه آدم، فقط یک نفرشان قابلیت صحبت کردن داشت. ولی حتی زرنگ‌ترین و حواس‌جمع‌ترین بیننده هم تا اتمام فیلم، چند باری غافلگیر شده و فریب می‌خورد.
همه چیز فیلم عالی و به جا و هوشمندانه بوده؛ از موسیقی متن بگیرید تا فیلم‌برداری، دیالوگ‌ها، فضاسازی‌ها، داستان جدید و غیر تکراری، اعتدال در نشان دادن صحنه‌های خشن و از همه مهم‌تر بازی خیره کننده‌ی بازیگران دو خانواده‌ی اصلی (یک خانواده، سیاهپوست و دیگری سفیدپوست) که محال است تحسین تک‌تک مخاطبان را به همراه نداشته باشد. گویا جردن پیل به خوبی می‌داند که چگونه از هر بازیگری، بهترین بازی را بیرون بکشد و این را به هنرهای دیگرش اضافه کنید.
دو ویژگی دارد که از ابتدا تا انتها این ویژگی‌ها را حفظ می‌کند: اولی این است که همان طور که گفته شد، به کرار در طول تماشای فیلم، از بازی درخشان شخصیت‌ها حیرت‌زده می‌شوید و دومین ویژگی هم این است که سطح آدرنالین شما از لحظه‌ای که مهاجمین، وارد خانه‌ی خانواده‌ی ادلاید می‌شوند، تا لحظه‌ی پایانی فیلم از یک حد مشخصی پایین‌تر نمی‌آید.
هرچند که اثر درخشان ، ضعف‌هایی هم دارد. به عنوان مثال چرا بی‌گناهان تقاص پس می‌دهند؟ چرا برخی از پیام‌های فیلم به شکل تابلو و شعاری در چشم ما فرو می‌روند؟ و از طرف دیگر کارگردان تمام زورش را زد و حتی کم مانده بود پلاکارد بزند تا اعلام کند که این بار بر خلاف برای اعتراض و مبارزه با جریان مدرن نژادپرستی فیلم نساخته است. راستی اصلا اتفاقات جنایی و ترسناک فیلم چه کمکی به آن زنجیره‌ی انسانیِ پیام دهنده می‌کند و چه ارتباطی به آن دارد؟ غذای خام خوردن این وسط از کجا آمد و هدفش چه بود و چه ضرورتی داشت؟
ضمنا بد نیست اشاره کنیم که سرتاسر پر است از اشارات و ارجاعات رمزی و نمادین به مسائل مختلف که خودتان در صورت علاقه در موردش گوگولی سرچ کنید. و شما را توصیه می‌کنیم به دانلود (اگر تا امروز این فیلم را ندیده‌اید) که مسلما یکی از خوش‌ساخت‌ترین و متفاوت‌ترین آثار ژانر وحشت است و تعجب نکنید اگر روزی در کنار بزرگان این ژانر نظیر بچه‌ی رزماری (۱۹۶۸) و درخشش (۱۹۸۰) قرار گرفت.
