*~SAEEDEH~*
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2018/11/16
- ارسالی ها
- 4,075
- امتیاز واکنش
- 70,793
- امتیاز
- 1,076
- سن
- 21
نقد و بررسی فیلم پسر جهنمی ( Hellboy )
« پسر جهنمی » یکی از اقتباس های موفق از داستان های مصور در سینما بود. در زمانی که هنوز بسیاری از اَبَرقهرمانان امروزی در سینما حضور نیافته بودند، « پسر جهنمی » یکی از معدود شخصیت هایی بود که توسط گیلرمو دل تورو و بازی خوب ران پرلمن پا به سینما گذاشت و تجربه خوشایندی برای تماشاگران سینما بر جای گذاشت. اما از آخرین حضور این شخصیت بر پرده سینما 11 سال می گذرد و ابتدا قرار بود تا این اثر، دنباله ای بر قسمت دوم این فیلم باشد اما پس از آنکه گیلرمو دل تورو علاقه ای به ساختن فیلم نشان نداد، ران پرلمن هم اعلام کرد که بدون حضور دل تورو در پروژه حاضر نخواهد شد. به همین جهت سازندگان به جای ساخت دنباله، تصمیم به بازسازی اثر با کارگردان و بازیگر متفاوت گرفتند و حالا « پسر جهنمی » به سینماها بازگشته است.
داستان فیلم با فلشبکی آغاز می گردد که طی آن ما تقابل بین شاه آرتور و ملکه خونین ( میلا جوویچ ) را می بینیم. تقابلی که در نهایت منجر به شکست ملکه خونین می شود و شاه آرتور نیز برای جلوگیری از شکل گرفتن دوباره کالبد ملکه، تصمیم می گیرد تا تکه های آن را در نقاط مختلف قرار دهد. پس از این واقعه ما به زمان حال باز می گردیم و با پسر جهنمی ( دیوید هاربور ) مواجه می شویم. فردی که به مکزیک رفته تا همکار خود را که احتمالاً خون آشام شدنش وجود دارد را بیابد. اما به فاصله کوتاهی متوجه می شود که یک هیولا تکه های بدن ملکه را دزدیده و قصد زنده کردن او را دارد که مساوی است با نابود شدن بشریت و...
دو قسمت اول فیلم « پسر جهنمی » به حدی خوب و جذاب بود که ساخت یک بازسازی برای اثر امری بیهوده محسوب می شود. احتمالاً خود سازندگان هم نمی دانستند که قرار است چه چیزی را به سینما بیاورند که بتواند در مقابل دو اثر دل تورو حرف جدیدی برای گفتن داشته باشد! از این رو ، بازسازی فیلم « پسر جهنمی » تبدیل به آشفته بازاری شده که می توان انواع و اقسام ضعف ها را در آن جستجو کرد و مطمئن بود که با کمی دقت بیشتر می توان اشتباهات ریز و درشت بیشتری را هم در تصویر یافت که برای اثری با چنین بودجه هنگفتی یک ناامیدی کامل به شمار می رود.
فیلمنامه « پسر جهنمی » سرشار از اتفاقات عجیب و غریبی است که نه به صورت پیوسته بلکه بصورت آیتمی روایت می شوند! در واقع یکپارچگی فیلمنامه در این فیلم در حداقل شرایط ممکن قرار دارد و نمی توان همبستگی مشخصی میان سکانس های فیلم یافت. در « پسر جهنمی » شخصیت های داستان در هر سکانس از نقطه ای به نقطه دیگر رفته، در آنجا کمی ریخت و پاش انجام می دهند و سپس خود را برای رفتن به نقطه ای دیگر آماده می کنند که در آنجا نیز این چرخه تکرار می شود! در این میان نه شخصیتی ساخته می شود و نه ما می توانیم برای هیچکدام از آدمهایی که در داستان می بینیم اهمیتی قائل شویم.
تصمیم اشتباهی دیگری که می توان در فیلم آن را مشاهده کرد، افراط در بکارگیری عناصر خشوت آمیز و بزرگسالانه است که کمکی به درک بهتر فیلم نمی کند. این ایراد را می توان به بسیاری از فیلمها وارد دانست که برخلاف فضای کلی آثارشان، آن را با درجه بندی سندی نوجوانان به سینما عرضه می کنند تا فروش بیشتری کسب نمایند، اما درباره « پسر جهنمی » این فرمول روندی معکوس به خود گرفته است. در این بازسازی خشونت های فیزیکی و کلامی بی آنکه نیازی به حضور پر رنگ شان باشد، در تصویر نقش می بندند تا ثابت کنند پسر جهنمی واقعا از جهنم بازگشته است! اما این خشونت در خدمت داستان نیست و با مقایسه با دو اثر دل تورو، می توانیم به راحتی متوجه شویم که خشونت عامل موفقیتی برای « پسر جهنمی » نبوده و بکارگیری بی هدف آن نمی تواند نکته مثبتی برای فیلم به شمار برود.
متاسفانه فیلم جدید نیل مارشال حتی در انتخاب موسیقی متن نیز دچار نوعی آشفتگی است بطوریکه در بسیاری از سکانس های فیلم موسیقی های نه چندان متناسب با موقعیت به گوش مخاطب می رسد که باعث تغییر حال و هوای فیلم شده است. نیل مارشال کارگردانی است که آثار محترمی از جمله « The Descent » و « Dog Soldiers » را کارگردانی کرده و تسلط او بر فیلمسازی پیش از این به اثبات رسیده است،اما مشخص نیست که چطور چنین اشتباهات تکنیکی محرزی در فیلم « پسر جهنمی » وجود دارد. شاید وجود 16 تهیه کننده و تهیه کننده اجرایی در پشت صحنه باعث شده است تا فیلم میزبان عقاید گوناگونی باشد و برای در امان ماندن از حواشی کار، سازندگان تن به برخی خواسته ها داده باشند تا فیلم بدون مشکل به اکران عمومی برسد!
جلوه های ویژه فیلم نیز در اغلب موارد بی کیفیت هستند و با سبک و سیاق فیلمهای یک دهه پیش ساخته شده اند. در این میان چند مبارزه با هیولاها وجود دارد که در مقایسه با دیگر بخش های اکشن فیلم تماشایی تر محسوب می شود اما روی هم رفته « پسر جهنمی » در بخش جلوه های ویژه و اکشن که می بایست نقطه قوت آن محسوب می شد، عملکرد ناامید کننده ای از خود برج ای گذاشته است که می تواند طرفداران این سری را دچار بحران روحی نماید!
در این میان اما بازی دیوید هاربور در نقش پسر جهنمی و میلا جوویچ در نقش ملکه دیوانه داستان، قابل قبول ترین بخش فیلم را تشکیل می دهد و چنانچه فیلمنامه می توانست فرصت بهتری در اختیار آنها برای پرورش شخصیت شان قرار دهد، قطعاً نقش آفرینی آنها بیشتر مورد توجه قرار می گرفت. ذکر این نکته هم ضروری است که به جز این دو بازیگر، دیگر بازیگران فیلم انتخاب های بدی محسوب می شوند و نیل مارشال در اینجا موفق نشده تا آنها را به درستی هدایت نماید.
بازسازی « پسر جهنمی » امری بیهوده محسوب می شد اما اثر بی کیفیتی که حالا منتشر شده وضعیت را به مراتب بغرنج تر کرده است! فیلم باسازی شده تمام خاطرات دو فیلم گیلرمو دل تورو را خدشه دار می کند و تجربه ناخوشایندی از تماشای یک فیلم اَبَرقهرمانی در اختیار تماشاگر قرار می دهد . فیلمی که در آن نه شخصیتی ساخته می شود و نه جلوه های ویژه جذابی دارد و نه اکشن آن می تواند تماشاگرانش را غافلگیر نماید. « پسر جهنمی » یک شکست کامل برای سازندگانش محسوب می شود
« پسر جهنمی » یکی از اقتباس های موفق از داستان های مصور در سینما بود. در زمانی که هنوز بسیاری از اَبَرقهرمانان امروزی در سینما حضور نیافته بودند، « پسر جهنمی » یکی از معدود شخصیت هایی بود که توسط گیلرمو دل تورو و بازی خوب ران پرلمن پا به سینما گذاشت و تجربه خوشایندی برای تماشاگران سینما بر جای گذاشت. اما از آخرین حضور این شخصیت بر پرده سینما 11 سال می گذرد و ابتدا قرار بود تا این اثر، دنباله ای بر قسمت دوم این فیلم باشد اما پس از آنکه گیلرمو دل تورو علاقه ای به ساختن فیلم نشان نداد، ران پرلمن هم اعلام کرد که بدون حضور دل تورو در پروژه حاضر نخواهد شد. به همین جهت سازندگان به جای ساخت دنباله، تصمیم به بازسازی اثر با کارگردان و بازیگر متفاوت گرفتند و حالا « پسر جهنمی » به سینماها بازگشته است.
داستان فیلم با فلشبکی آغاز می گردد که طی آن ما تقابل بین شاه آرتور و ملکه خونین ( میلا جوویچ ) را می بینیم. تقابلی که در نهایت منجر به شکست ملکه خونین می شود و شاه آرتور نیز برای جلوگیری از شکل گرفتن دوباره کالبد ملکه، تصمیم می گیرد تا تکه های آن را در نقاط مختلف قرار دهد. پس از این واقعه ما به زمان حال باز می گردیم و با پسر جهنمی ( دیوید هاربور ) مواجه می شویم. فردی که به مکزیک رفته تا همکار خود را که احتمالاً خون آشام شدنش وجود دارد را بیابد. اما به فاصله کوتاهی متوجه می شود که یک هیولا تکه های بدن ملکه را دزدیده و قصد زنده کردن او را دارد که مساوی است با نابود شدن بشریت و...
دو قسمت اول فیلم « پسر جهنمی » به حدی خوب و جذاب بود که ساخت یک بازسازی برای اثر امری بیهوده محسوب می شود. احتمالاً خود سازندگان هم نمی دانستند که قرار است چه چیزی را به سینما بیاورند که بتواند در مقابل دو اثر دل تورو حرف جدیدی برای گفتن داشته باشد! از این رو ، بازسازی فیلم « پسر جهنمی » تبدیل به آشفته بازاری شده که می توان انواع و اقسام ضعف ها را در آن جستجو کرد و مطمئن بود که با کمی دقت بیشتر می توان اشتباهات ریز و درشت بیشتری را هم در تصویر یافت که برای اثری با چنین بودجه هنگفتی یک ناامیدی کامل به شمار می رود.
فیلمنامه « پسر جهنمی » سرشار از اتفاقات عجیب و غریبی است که نه به صورت پیوسته بلکه بصورت آیتمی روایت می شوند! در واقع یکپارچگی فیلمنامه در این فیلم در حداقل شرایط ممکن قرار دارد و نمی توان همبستگی مشخصی میان سکانس های فیلم یافت. در « پسر جهنمی » شخصیت های داستان در هر سکانس از نقطه ای به نقطه دیگر رفته، در آنجا کمی ریخت و پاش انجام می دهند و سپس خود را برای رفتن به نقطه ای دیگر آماده می کنند که در آنجا نیز این چرخه تکرار می شود! در این میان نه شخصیتی ساخته می شود و نه ما می توانیم برای هیچکدام از آدمهایی که در داستان می بینیم اهمیتی قائل شویم.
تصمیم اشتباهی دیگری که می توان در فیلم آن را مشاهده کرد، افراط در بکارگیری عناصر خشوت آمیز و بزرگسالانه است که کمکی به درک بهتر فیلم نمی کند. این ایراد را می توان به بسیاری از فیلمها وارد دانست که برخلاف فضای کلی آثارشان، آن را با درجه بندی سندی نوجوانان به سینما عرضه می کنند تا فروش بیشتری کسب نمایند، اما درباره « پسر جهنمی » این فرمول روندی معکوس به خود گرفته است. در این بازسازی خشونت های فیزیکی و کلامی بی آنکه نیازی به حضور پر رنگ شان باشد، در تصویر نقش می بندند تا ثابت کنند پسر جهنمی واقعا از جهنم بازگشته است! اما این خشونت در خدمت داستان نیست و با مقایسه با دو اثر دل تورو، می توانیم به راحتی متوجه شویم که خشونت عامل موفقیتی برای « پسر جهنمی » نبوده و بکارگیری بی هدف آن نمی تواند نکته مثبتی برای فیلم به شمار برود.
متاسفانه فیلم جدید نیل مارشال حتی در انتخاب موسیقی متن نیز دچار نوعی آشفتگی است بطوریکه در بسیاری از سکانس های فیلم موسیقی های نه چندان متناسب با موقعیت به گوش مخاطب می رسد که باعث تغییر حال و هوای فیلم شده است. نیل مارشال کارگردانی است که آثار محترمی از جمله « The Descent » و « Dog Soldiers » را کارگردانی کرده و تسلط او بر فیلمسازی پیش از این به اثبات رسیده است،اما مشخص نیست که چطور چنین اشتباهات تکنیکی محرزی در فیلم « پسر جهنمی » وجود دارد. شاید وجود 16 تهیه کننده و تهیه کننده اجرایی در پشت صحنه باعث شده است تا فیلم میزبان عقاید گوناگونی باشد و برای در امان ماندن از حواشی کار، سازندگان تن به برخی خواسته ها داده باشند تا فیلم بدون مشکل به اکران عمومی برسد!
جلوه های ویژه فیلم نیز در اغلب موارد بی کیفیت هستند و با سبک و سیاق فیلمهای یک دهه پیش ساخته شده اند. در این میان چند مبارزه با هیولاها وجود دارد که در مقایسه با دیگر بخش های اکشن فیلم تماشایی تر محسوب می شود اما روی هم رفته « پسر جهنمی » در بخش جلوه های ویژه و اکشن که می بایست نقطه قوت آن محسوب می شد، عملکرد ناامید کننده ای از خود برج ای گذاشته است که می تواند طرفداران این سری را دچار بحران روحی نماید!
در این میان اما بازی دیوید هاربور در نقش پسر جهنمی و میلا جوویچ در نقش ملکه دیوانه داستان، قابل قبول ترین بخش فیلم را تشکیل می دهد و چنانچه فیلمنامه می توانست فرصت بهتری در اختیار آنها برای پرورش شخصیت شان قرار دهد، قطعاً نقش آفرینی آنها بیشتر مورد توجه قرار می گرفت. ذکر این نکته هم ضروری است که به جز این دو بازیگر، دیگر بازیگران فیلم انتخاب های بدی محسوب می شوند و نیل مارشال در اینجا موفق نشده تا آنها را به درستی هدایت نماید.
بازسازی « پسر جهنمی » امری بیهوده محسوب می شد اما اثر بی کیفیتی که حالا منتشر شده وضعیت را به مراتب بغرنج تر کرده است! فیلم باسازی شده تمام خاطرات دو فیلم گیلرمو دل تورو را خدشه دار می کند و تجربه ناخوشایندی از تماشای یک فیلم اَبَرقهرمانی در اختیار تماشاگر قرار می دهد . فیلمی که در آن نه شخصیتی ساخته می شود و نه جلوه های ویژه جذابی دارد و نه اکشن آن می تواند تماشاگرانش را غافلگیر نماید. « پسر جهنمی » یک شکست کامل برای سازندگانش محسوب می شود
