نقد و بررسی فیلم خارجی نقد و بررسی فیلم لانگ شات ( Long Shot )

[*~SAEEDEH~*]

نقد و بررسی فیلم لانگ شات ( Long Shot )

جاناتان لوین یکی از کارگردانان پرکار سالهای اخیر سینما بوده که دوستی صمیمی هم با بازیگر نقش اصلی فیلم جدیدش یعنی ست روگن دارد. این دو همکاری های متعددی را در کنار یکدیگر تجربه کرده اند و که کماکان بهترین آنها مربوط به فیلم «50/50 » می باشد که لوین در سال 2011 ساخت. کمدی – درام جذاب و تماشایی که پس از آن لوین هرگز نتوانست اثری در حد و اندازه های آن بسازد. وی در سالهای اخیر سازنده آثاری همچون « جسد گرم » و « شب قبل » بوده که خیلی توفیقی برای او به همراه نداشته است. آخرین اثر کمدی او پیش از « لانگ شات » هم « ربوده شده » با بازی گلدی هاون و امی شیومر بود که می توان از آن به عنوان ضعیف ترین اثر کارنامه هنری او نام برد. لوینِ پرکار حالا با کمدی جدیدش به نام « لانگ شات » به سینما آمده و دوست همیشگی اش، ست روگن نیز بازیگر نقش اصلی آن است.

فرد فلارسکی ( ست روگن ) روزنامه نگار جسوری است که اخیراً با بروز مشکلاتی در حرفه اش، بیکار شده و همین مسئله او را به شدت آزار می دهد. اما او پس از اینکه در یک مهمانی سطح بالا در محله منتهتن نیویورک حضور می یابد، چشمش به شارلوت فیلد ( چارلیز ترون ) می افتد. سیاستمداری که حالا قصد رسیدن به مقام ریاست جمهوری را دارد. فرد متوجه می شود که شارلوت همان فردی بوده که در دوران بچگی پرستار او بوده و شارلوت نیز به خوبی او را به یاد می آورد. در این حین، شارلوت تصمیم می گیرد فردی را برای نوشتن متن سخنرانی هایش استخدام نماید که بتواند مقداری بامزگی هم به کلمات او ببخشد و فِرد بهترین گزینه برای انجام اینکار است اما...

« لانگ شات » بیشتر از اینکه شباهت به کمدی های روز سینما داشته باشد، حال و هوایی قدیمی و مشخصاً دهه نود میلادی دارد. زمانی که انبوهی از کمدی – رمانتیک ها با مضمون " دختر پولدار، پسر فقیر " در قالب ژانر های گوناگون به سینما می آمدند و البته باید گفت که اغلبشان هم به موفقیت می رسیدند. فیلم جدید لوین نیز حال و هوایی مشابه آثار مذکور دارد و داستان پسر آس و پاس و البته جسوری را به تصویر می کشد که برای زنی زیبا ، ثروتمند و قدرتمند کار می کند و قرار است در حین این همکاری اتفاقات مختلفی رخ دهد که بخشی از آن لبخند را به لبان تماشاگر بیاورد و بخشی دیگر احساسات عاشقانه مخاطب را نشانه رود. اما باید گفت که « لانگ شات » نمی تواند در هیچکدام از این دو مورد به موفقیت کامل برسد.

در بخش کمدی، جاناتان لوین فرصت بسیار خوبی در اختیار داشت تا بتواند از ظرفیت های طنازی قلم ست روگن برای نوشتن شوخی های فیلم استفاده نماید اما اینبار دو نویسنده دیگر وظیفه نوشتن فیلمنامه را برعهده داشته اند و نتیجه کار آنها نیز شوخی های تکراری و خسته کننده ای است که بارها در آثار دیگر نمونه برجسته تر آن را شاهده بوده ایم. فیلم شوخی های فراوانی را از سقوط آزاد گرفته تا کنایه های جنـ*ـسی به کار می گیرد تا مخاطب را به خنده بیندازد اما در عمل تنها چندتایی از آنها به سختی قابلیت خنده گرفتن از مخاطب را دارد و اغلب آنها هدر رفته محسوب می شوند. بخشی از شوخی های فیلم هم که توانایی خنده گرفتن از مخاطب را دارد به دلیل اجرای ست روگن می باشد که تجربه تماشای آثار او نشان داده که در نهایت خواهد توانست به هر نحوی مخاطب فیلمش را به خنده بیندازد.

تاکید دوم فیلم که برقراری عاشقانه میان فرد و شارلوت بوده نیز کارایی چندانی ندارد. این جنس از کمدی در دهه نود میلادی یکی از محبوب ترین آثار سینمایی در میان علاقه مندان به سینما بود اما با تغییر فرهنگ و رویکرد زندگی های اجتماعی، پرداختن به ضرب المثل قدیمی آمریکایی که در آن گفته می شد : « زنان ثروتمند با پسران معمولی خواهند بود »، به نظر می رسد که چندان کارایی نداشته باشد و در این میان فیلم حتی فیلم قادر نیست مسیری ساده را شکل گیری عاشقانه خود مهیا نماید. شارلوت سیاستمدار قدرتمندی که حالا سودای ریاست جمهوری دارد، هیچ نشانی برای اینکه دچار رویکردهای آدمهای عادی شود و به یکباره دل به کسی ببندد ندارد اما جاناتان لوین او، که سیاستمداری باهوش و سرسخت هست را در بخش هایی از فیلم قدرتمند و در دقایقی دیگر کم عقل نشان می دهد تا خیلی نتوانیم آدمهای داستان را جدی بگیریم. آنها در خدمت موقعیت کمیک هستند و شخصیت پردازی شان سیر منطقی را سپری نمی کند.

ست روگن در نقش فرد، بازی مناسبی ارائه داده است. او در نقشی حضور یافته که نزدیک ترین شباهت را به زندگی واقعی خود او دارد! او طنزنویسی قهار است که می تواند بامزه ترین جملات و اجراها را در مقابل مردم و دوربین ارائه نماید اما استعداد او در این فیلم تا حد زیادی عقب نگه داشته شده؛ هرچند که او می تواند کار خودش را انجام دهد و در نهایت مقداری مخاطب را به خنده بیندازد! چارلیز ترون اما برای حضور در این فیلم گزینه چندان قابل قبولی محسوب نمی شود. ترون می تواند سیاستمداری محکم و قاطع باشد اما زمانی که قرار است در دام یک عاشقانه کمدی بیفتد، کارایی او هم کاهش پیدا می کند و در « لانگ شات » نیز ضعف حضور او در موقعیت های کمدی بیش از هر زمان دیگری عیان است.

« لانگ شات » کمدی سطح پائینی نیست و نمی توان از آن عنوان یک اثر کاملاً ناامید کننده نام برد اما برای اثری که نام جاناتان لوین به عنوان کارگردان آن مطرح است و دو ستاره نیز در مقابل دوربین حضور دارند، اثری معمولی محسوب می شود. اثری که نه می تواند مخاطب را آنطور که شایسته است بخنداند و نه پیامهای اجتماعی اش درباره عشق و بامزگی و موارد مشابه به ثمر بنشیند. فیلم متاسفانه حتی زمانی که نیاز دارد کمی عمق پیدا کند در سطح باقی می ماند تا روند داستان و تصمیم های شخصیت هایش کاملا قابل پیش بینی باشد؛ اتفاقی که در نهایت باعث می شود تا با یک اثر کاملاً معمولی مواجه باشیم.