حمیدرضا صدر به شکست خانگی 3-2 چلسی قهرمان لیگ از برنلی کوچک پرداخته، در نخستین روز جنون آسای لیگ برتر...
طرفداران چلسی در پایان نیمه اول بازیکنان خودی را هو کردند و در پایان نیمه دوم داور دیدار را. مردان آن ها در نیمه اول سه گل دریافت کردند و در نیمه دوم دو گل زدند و در دقایقی که نه نفره شده بودند تا آستانه زدن گل سوم هم پیش رفتند، ولی سرانجام 3-2 مغلوب شدند. مغلوب شدند تا رگه هایی کابوس فصل 16-2015 با ژوزه مورینیو پس از قهرمانی شان بروز کند: بازیکنان بی میل، مربی بی حوصله، هیئت مدیره بی اعتنا، بازی های بی ثمر پیش از فصل و سرانجام سقوط. آنها در آن فصل در نخستین بازی فصل برابر سوانسی کوچک در استمفورد بریج به زحمت به تساوی 2-2 دست یافتند و کورتوا هم در آن دیدار اخراج شد و ده نفره بازی را به پایان بردند. مدافعان چلسی در آن فصل طی چهار دیدار اول ده گل دریافت کردند و تیم هرگز از سنگینی آن شکست ها کمر راست نکرد که به رفتن مورینیو انجامید.
پیروزی برنلی یعنی آنها طی چهل سال برای دومین بار چلسی را در لیگ شکست داده اند. آخرین برد برنلی در لیگ برابر چلسی در آوریل 1983 کسب شده بود. روزگاری که دو تیم در لیگ دو بازی می کردند. برای توصیف شگقتی این نتیجه یادمان باشد برنلی فصل پیش فقط 7 امتیاز از 57 امتیاز دور از خانه را کسب کرد و چلسی 51 امتیاز از 57 امتیاز خانگی را به چنگ آورد.
چلسی به عنوان قهرمان لیگ راهی میدان شده بود، ولی با نیمکتی فقیر و بی پشتوانه. بدون آلوارو موراتا، خرید هفتاد میلیونی. با جرمی بوگا بازیکن گمنام بیست ساله ای که پیراهن شماره 32 را پوشید. این چلسی تشابهی با چلسی پارسال که برنلی را در هفته های اول لیگ 0-3 شکست داد نداشت، داشت؟ هازارد و ویلیان در نیمه اول آن دیدار گل زدند و موزس در دقایق پایانی گل سوم را. ولی این جا در نخستین روز فصل، چلسی را نمی شناختیم. چلسی بدون دیگو کاستا را، بدون نمانیا ماتیچ را، بدون ادن هازارد را. چلسی دستپاچه را. چلسی آشفته را. چلسی نق زن را. چلسی نه نفره را. چهره آنتونیو کونته پس از کشیده شدن سوت پایان نشانی از کونته شاداب و لبالب از شور فصل پیش نداشت. گری کاهیل در نیمه اول اخراج شده بود و سسک فابرگاس در نیمه دوم.
می توانستیم کریگ پاوسن را برای نشان دادن مستقیم کارت قرمز به کاپیتان گری کاهیل نکوهش کنیم، ولی این که مدافع باتجربه تیم ملی انگلیس چنان بی مهابا ساق پای استیون دفور را نشانه رفت نشان از اهمالی داشت بخشش ناپذیر (همین روز توماس کالاس بازیکن فولام در ثانیه 31 بازی برای خطا روی مهاجم ریدینگ اخراج شد که خاطر نشان می کرد داوران انگلیسی سختگیرانه راهی میدان شده اند). چنان که اخراج فابرگاس هم نشانی از تجربه فراوان سسک نداشت. مردان کونته سوای پانزده دقیقه پایانی بی انضباط بودند و شلخته. در چنان قابی سام ووکس دو بار و استفن وارد یک بار در همان نیمه اول زدند تا قهرمان مات شود. یادمان نرفته برنلی پارسال در نیم فصل دوم هم چلسی را در استمفورد بریج به تساوی 1-1 مجبور کرده بود. مردان شون دایچ فصل به زحمت گل می زدند، ولی با جلو رفتن فصل میان تیم های نامزد سقوط آسان هم گل نمی خوردند. آنها دومین خط دفاع نیمه دوم جدول با 55 گل خورده را معرفی کردند (محض نمونه بورنموث در رده نهم 67 گل دریافت کرد).
چلسی بدون ماتیچ تیمی شده بود بی پناه. کانته تهاجمی بازی کرد و جان کند همه مناطق را در انقیادش درآورد، ولی سسک در نبردهای دفاعی شکست می خورد و مدافعان در منگنه قرار می گرفتند. باتشوایی در نوک حمله سرگردان بود و سرانجام به بیرون فراخوانده شد. تلاش های بی حصر ویلیان با پاسی که برای موراتا فرستاد به نخستین گل موراتا با پیراهن آبی انجامید که احتمالا مثبت ترین دستاورد این نبرد برای چلسی بود. کونته در پانزده دقیقه پایانی از دفاع سه نفره به دفاع چهار نفره روی آورد: کریستنسن در دفاع راست، آلونسو در دفاع چپ و رودیگر و داوید لوییز در قلب دفاع، ولی اخراج فابرگاس شرایط را پیچیده تر کرد. داوید لوییز به پیش تاخته گل دوم را هم زد تا چلسی عزت نفسش را باز یابد، ولی آبی پوش ها میدان را با دست خالی ترک کردند.
دروازه های سه میلیونر مدعی قهرمانی در اولین روز گلباران شده اند، برابر سه تیمی که فصل پیش بارها به مرز سقوط نزدیک شدند و از نیمه پایین جدول هم بالاتر نیامدند. آرسنال سه گل از لسترسیتی خورد، لیورپول سه گل از واتفورد دریافت کرد و سنگر چلسی سه بار مقابل برنلی فرو ریخت. تفاوت چلسی با آرسنال و لیورپول نیمکت لاغر شده اش بود. این که آنها برخلاف آرسنال که سه امتیاز کسب کرد و لیورپول، یک امتیاز، تیم بی امتیاز روز اول شدند و بیش از هر چیزی مغلوب خودشان.
نویسنده: حمیدرضا صدر
از همین نویسنده بخوانید:
طرفداران چلسی در پایان نیمه اول بازیکنان خودی را هو کردند و در پایان نیمه دوم داور دیدار را. مردان آن ها در نیمه اول سه گل دریافت کردند و در نیمه دوم دو گل زدند و در دقایقی که نه نفره شده بودند تا آستانه زدن گل سوم هم پیش رفتند، ولی سرانجام 3-2 مغلوب شدند. مغلوب شدند تا رگه هایی کابوس فصل 16-2015 با ژوزه مورینیو پس از قهرمانی شان بروز کند: بازیکنان بی میل، مربی بی حوصله، هیئت مدیره بی اعتنا، بازی های بی ثمر پیش از فصل و سرانجام سقوط. آنها در آن فصل در نخستین بازی فصل برابر سوانسی کوچک در استمفورد بریج به زحمت به تساوی 2-2 دست یافتند و کورتوا هم در آن دیدار اخراج شد و ده نفره بازی را به پایان بردند. مدافعان چلسی در آن فصل طی چهار دیدار اول ده گل دریافت کردند و تیم هرگز از سنگینی آن شکست ها کمر راست نکرد که به رفتن مورینیو انجامید.
پیروزی برنلی یعنی آنها طی چهل سال برای دومین بار چلسی را در لیگ شکست داده اند. آخرین برد برنلی در لیگ برابر چلسی در آوریل 1983 کسب شده بود. روزگاری که دو تیم در لیگ دو بازی می کردند. برای توصیف شگقتی این نتیجه یادمان باشد برنلی فصل پیش فقط 7 امتیاز از 57 امتیاز دور از خانه را کسب کرد و چلسی 51 امتیاز از 57 امتیاز خانگی را به چنگ آورد.
چلسی به عنوان قهرمان لیگ راهی میدان شده بود، ولی با نیمکتی فقیر و بی پشتوانه. بدون آلوارو موراتا، خرید هفتاد میلیونی. با جرمی بوگا بازیکن گمنام بیست ساله ای که پیراهن شماره 32 را پوشید. این چلسی تشابهی با چلسی پارسال که برنلی را در هفته های اول لیگ 0-3 شکست داد نداشت، داشت؟ هازارد و ویلیان در نیمه اول آن دیدار گل زدند و موزس در دقایق پایانی گل سوم را. ولی این جا در نخستین روز فصل، چلسی را نمی شناختیم. چلسی بدون دیگو کاستا را، بدون نمانیا ماتیچ را، بدون ادن هازارد را. چلسی دستپاچه را. چلسی آشفته را. چلسی نق زن را. چلسی نه نفره را. چهره آنتونیو کونته پس از کشیده شدن سوت پایان نشانی از کونته شاداب و لبالب از شور فصل پیش نداشت. گری کاهیل در نیمه اول اخراج شده بود و سسک فابرگاس در نیمه دوم.
می توانستیم کریگ پاوسن را برای نشان دادن مستقیم کارت قرمز به کاپیتان گری کاهیل نکوهش کنیم، ولی این که مدافع باتجربه تیم ملی انگلیس چنان بی مهابا ساق پای استیون دفور را نشانه رفت نشان از اهمالی داشت بخشش ناپذیر (همین روز توماس کالاس بازیکن فولام در ثانیه 31 بازی برای خطا روی مهاجم ریدینگ اخراج شد که خاطر نشان می کرد داوران انگلیسی سختگیرانه راهی میدان شده اند). چنان که اخراج فابرگاس هم نشانی از تجربه فراوان سسک نداشت. مردان کونته سوای پانزده دقیقه پایانی بی انضباط بودند و شلخته. در چنان قابی سام ووکس دو بار و استفن وارد یک بار در همان نیمه اول زدند تا قهرمان مات شود. یادمان نرفته برنلی پارسال در نیم فصل دوم هم چلسی را در استمفورد بریج به تساوی 1-1 مجبور کرده بود. مردان شون دایچ فصل به زحمت گل می زدند، ولی با جلو رفتن فصل میان تیم های نامزد سقوط آسان هم گل نمی خوردند. آنها دومین خط دفاع نیمه دوم جدول با 55 گل خورده را معرفی کردند (محض نمونه بورنموث در رده نهم 67 گل دریافت کرد).
چلسی بدون ماتیچ تیمی شده بود بی پناه. کانته تهاجمی بازی کرد و جان کند همه مناطق را در انقیادش درآورد، ولی سسک در نبردهای دفاعی شکست می خورد و مدافعان در منگنه قرار می گرفتند. باتشوایی در نوک حمله سرگردان بود و سرانجام به بیرون فراخوانده شد. تلاش های بی حصر ویلیان با پاسی که برای موراتا فرستاد به نخستین گل موراتا با پیراهن آبی انجامید که احتمالا مثبت ترین دستاورد این نبرد برای چلسی بود. کونته در پانزده دقیقه پایانی از دفاع سه نفره به دفاع چهار نفره روی آورد: کریستنسن در دفاع راست، آلونسو در دفاع چپ و رودیگر و داوید لوییز در قلب دفاع، ولی اخراج فابرگاس شرایط را پیچیده تر کرد. داوید لوییز به پیش تاخته گل دوم را هم زد تا چلسی عزت نفسش را باز یابد، ولی آبی پوش ها میدان را با دست خالی ترک کردند.
دروازه های سه میلیونر مدعی قهرمانی در اولین روز گلباران شده اند، برابر سه تیمی که فصل پیش بارها به مرز سقوط نزدیک شدند و از نیمه پایین جدول هم بالاتر نیامدند. آرسنال سه گل از لسترسیتی خورد، لیورپول سه گل از واتفورد دریافت کرد و سنگر چلسی سه بار مقابل برنلی فرو ریخت. تفاوت چلسی با آرسنال و لیورپول نیمکت لاغر شده اش بود. این که آنها برخلاف آرسنال که سه امتیاز کسب کرد و لیورپول، یک امتیاز، تیم بی امتیاز روز اول شدند و بیش از هر چیزی مغلوب خودشان.
نویسنده: حمیدرضا صدر
از همین نویسنده بخوانید:
