دلنوشته کاربران عاشقانه‌های نویسنده‌ی جوان | مهدی کاشانی زاده کاربر انجمن نگاه دانلود

[mahdikashani73]

بهارِ من نیامد شرمِ بسیار
دریده نیکو جامه عادتِ یار
رسیده نزد من اخبارِ حالش
چو گشته نقل محفل های ادوار
که بسته خاطراتش را شبانه
درون سـ*ـینه ای مملوِ اسرار
زِ هر دشت و دمن خبر رسیده
شده مهمان هوای عطرش انگار
بهارِ من چه داند حال زارم
پریشان، مفلس و بی تاب و بیمار
پَر و بال مرا آتش دمیده
به سان بلبلی در شوق دیدار
بهار من چه داند کز فراقش
خزانِ عمر من گشته پدیدار

 

[mahdikashani73]

*خیالِ یک حضور*
مقابلت فنجانی قهوه می گذارم
و بلیطی یک طرفه
به سوی چشمانت می گیرم.
موج پس از موج
و نکاح سکوت و زیبایی؛
مرا یاد روزی می اندازد
که برای کافه ام حجله گرفته بودم.
دومین سالگردش را...
و عزادار خنده ها و گریه هایش بودم.
تو آمدی و همدمم شدی
من ماندم و همدمت شدم...
با لباسی که بوی سیگار و سردرد می داد.
با لباسی که بوی غربت می داد.
تو شبیه آن هایی نبودی که فقط چند دیوار
یا شاید سیم خاردار
یا که چند برگ بدهی
و بوی پا و عرق
با من فاصله داشتند.
تو خودت بودی.
کوله ات بر دوش؛
تنها قاصدی که
خبر مرگ خودش را آورد.

 

[mahdikashani73]

*کوچه دلتنگی*
در کوچه دلتنگی
زیر تابلوی انتظار کشیدن آزاد
چشمانم را تشییع می کنم.
کسی نیست جز تنهایی
و درد...
کاسه اش ماه ها تیر می کشید.
صدای شکستن هنوز می آید.
چه آشی برایم پخته بودی!
تو رفتی...
تو رفتی و من
محکوم شدم به ماندن.
به جرم کشتن عقلی که
سالها پیش گورش را کنده بودم.
راست میگفت مادربزرگ
که قلب دیرتر از همه می میرد.
شاید فردا هم نوبت من باشد.
اما تا آن روز... اگر باز عصایم پیدا شد
اگر دوباره ردپایم را
نرفته برگشتم؛
مقابل همان چرخ های گاری
فریاد خواهم زد:
عمو... درد دوری را چند می کشی؟