*SAmirA
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2016/01/09
- ارسالی ها
- 30,107
- امتیاز واکنش
- 64,738
- امتیاز
- 1,304
مرتضی احمدی در سن 90 سالگی در خانه اش درگذشت.این هنرمند که آفریننده نقش های ماندگاری در تلویزیون از قیبل آقای ستون زاده در سریال آرایشگاه زیبا و دوبله های ماندگاری از قبیل روباه مکار(کارتون پینوکیو) و بابا علاء الدین (سندباد) و صدای پیشگی شخصیت هایی مانند جوهرآقا خانجان در داستان علی مردان خان بود،پس از تحمل بیماری ریوی شب یلدا درگذشت.
متن زیر از یاداشت های شخصی بهرنگ بقایی،نوه مرتضی احمدی است که به همراه عکس ها مشاهده میکنید.
كلافه بود. ناي پا شدن نداشت. دست كشيد به صورتش. گفت " بايد اصلاح كنم. "
10 دقيقه بعد نشسته بود روي صندليش. نور از پنجرهء آخرِ تابستان مي پاشيد به ميز و كتاب ها، ميز و تيغ، ميز و صابون سبزِ هميشگي. فرچه را به صورتش كشيدم. تيغ را روي گونه اش سُراندم و يك خط، ميانِ سفيديِ كف ها، پوستش را تازه كرد. گفت " چه چيزا كه نديديم" . سرش پايين بود و نگاهش به دور، خيلي دور. رسيده بود به گلوش. گفتم "سرتونو بگيرين بالا". گرفت.
سرش را گرفت بالا و دنيا زيرِ پام سفت شد. سرش را گرفت بالا و اقاقي ها، بي فصل، از گل تمام ديوارهاي شهر شُرّه كردند.
سرش را گرفت بالا و حنجره اش جارِ بلندِ ابر شد ميانِ اين تابستانِ سكوت. سرش را گرفت بالا و اندوه ، شرم زده از خيابان گريخت. مردها اسب هاي بخت را هي زدند و پٓر پَر انار بر گونهء دختران شهر تَرَك خورد. مطرب ها دست به سرپنجه بُردند. آب به حوض ها افتاد و تخته حوضي ها باز، گونه ذغالي كردند. خش خش گرامافون ها شهر را گرفت و آب به آب انبارها افتاد.
سرش را گرفت بالا فقط
برگرفته از یادداشت های بهرنگ بقایی نوازنده تار و نوه مرحوم مرتضی احمدی.
متن زیر از یاداشت های شخصی بهرنگ بقایی،نوه مرتضی احمدی است که به همراه عکس ها مشاهده میکنید.
كلافه بود. ناي پا شدن نداشت. دست كشيد به صورتش. گفت " بايد اصلاح كنم. "
10 دقيقه بعد نشسته بود روي صندليش. نور از پنجرهء آخرِ تابستان مي پاشيد به ميز و كتاب ها، ميز و تيغ، ميز و صابون سبزِ هميشگي. فرچه را به صورتش كشيدم. تيغ را روي گونه اش سُراندم و يك خط، ميانِ سفيديِ كف ها، پوستش را تازه كرد. گفت " چه چيزا كه نديديم" . سرش پايين بود و نگاهش به دور، خيلي دور. رسيده بود به گلوش. گفتم "سرتونو بگيرين بالا". گرفت.
سرش را گرفت بالا و دنيا زيرِ پام سفت شد. سرش را گرفت بالا و اقاقي ها، بي فصل، از گل تمام ديوارهاي شهر شُرّه كردند.
سرش را گرفت بالا و حنجره اش جارِ بلندِ ابر شد ميانِ اين تابستانِ سكوت. سرش را گرفت بالا و اندوه ، شرم زده از خيابان گريخت. مردها اسب هاي بخت را هي زدند و پٓر پَر انار بر گونهء دختران شهر تَرَك خورد. مطرب ها دست به سرپنجه بُردند. آب به حوض ها افتاد و تخته حوضي ها باز، گونه ذغالي كردند. خش خش گرامافون ها شهر را گرفت و آب به آب انبارها افتاد.
سرش را گرفت بالا فقط
برگرفته از یادداشت های بهرنگ بقایی نوازنده تار و نوه مرحوم مرتضی احمدی.
