- عضویت
- 2019/07/24
- ارسالی ها
- 1,915
- امتیاز واکنش
- 9,789
- امتیاز
- 709
در روایات به برخی از این بیماری ها اشاره شده است به عنوان نمونه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید: «عیادت را با فاصله و چهار روز در میان انجام دهید؛ مگر این که بیماری غلبه پیدا کرده باشد (از سلامت بیمار مأیوس شده باشید)». اسلام دستور می دهد به بیماران در انجام نیازهای روزانه آنان کمک کنید تا در شرایط بیماری احتیاجات آنها برطرف گردیده و با این عمل خداپسندانه نگرانی بیماران تنها به درد بیماری محدود گردد؛ رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در فضیلت این کار می فرماید: «رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) از [چیزی ] خوردن عیادت کننده نزد بیمار نهی می کند؛ زیرا خداوند پاداش عیادتش را از بین می برد».
بیماری از مشکلاتی است که ممکن است هر کسی به آن دچار شود. در چنین وضعیتی، فرد بیمار به تقویت جسمی و روحی نیازمند است، تا سلامت واقعی خویش را بازیافته، به عنوان عضوی مفید در جامعه به زندگی و فعّالیتش ادامه دهد به خصوص اگر این بیماری به طول انجامد.
بدیهی است که اگر دیگر همنوعان او از کنارش بی تفاوت بگذرند و توجّهی به بهبودی اش نداشته باشند، روحیه خود را از دست داده، چه بسا فشار روحی بیشتر از بیماری جسمی او را رنجور کند و چنانچه بی توجّهی به این مسئله در بین افراد جامعه ریشه دوانیده و فراگیر شود، عواطف، احساسات و ارزش های انسانی دست خوش تغییر شده؛ صفا و صمیمیت، همدلی و برادری نیز از میان آنان خواهد رفت و در نهایت، جامعه ای بی روح و به دور از ارزش ها شکل می گیرد که پایانی جز سقوط و هلاکت را در پی نخواهد داشت. ازاین رو اسلام به طور جدی دستور می دهد از بیماران دیدن کنید و آن را به عنوان یکی از با فضیلت ترین اعمال معرفی نموده است.
امیر مؤمنان علی (علیه السلام)، درباره اهمیت عیادت بیمار می فرماید:
«مِنْ أَحْسَنِ الْحَسَناتِ عِیادَةُ الْمَریضِ»[1]؛
«از جمله نیکوترین اعمال انسان، عیادت بیمار است».
امام صادق (علیه السلام) نیز جایگاه آن را در پیشگاه خدای متعال، چنین بازگو می کند:
«روز قیامت بنده مؤمنی به سوی خدای تعالی خوانده می شود و حسابش به آسانی انجام می پذیرد. آنگاه خداوند خطاب به او می فرماید: ای مؤمن، چه چیز تو را مانع شد، هنگامی که بیمار بودم به عیادتم بیایی؟ او می گوید: تو پروردگار من هستی و من بنده تو هستم، تو زنده و پایداری و درد و ناراحتی به تو اصابت نمی کند، خدای عزّوجلّ می فرماید: کسی که مؤمنی را عیادت کند، مرا عیادت کرده است، سپس می فرماید: آیا فلانی پسر فلانی را می شناسی؟ می گوید: بلی! خداوند می فرماید: چه چیز تو را مانع شد که او را در هنگام بیماری اش عیادت کنی؟ همانا اگر او را عیادت می کردی مرا عیادت کرده بودی و مرا نزد وی می یافتی. آن گاه اگر از من درخواست برآوردن حاجتی را داشتی، برایت برآورده ساخته، آن را ردّ نمی کردم». [2]
البته به همراه توصیه های فراوانی که بر عیادت مریض وجود دارد، برای این که این نوع دیدارها کاربرد صحیح خود را حفظ نموده و نتیجه عکس ندهد، آداب ویژه ای در این زمینه ذکر شده که با عمل کردن به این آداب نه تنها مزاحمتی برای بیمار ایجاد نمی شود بلکه این دوران سخت با کمترین نگرانی طی خواهد شد و ما در اینجا با استفاده از روایات به برخی از این آداب اشاره می نماییم:
بیماری از مشکلاتی است که ممکن است هر کسی به آن دچار شود. در چنین وضعیتی، فرد بیمار به تقویت جسمی و روحی نیازمند است، تا سلامت واقعی خویش را بازیافته، به عنوان عضوی مفید در جامعه به زندگی و فعّالیتش ادامه دهد به خصوص اگر این بیماری به طول انجامد.
بدیهی است که اگر دیگر همنوعان او از کنارش بی تفاوت بگذرند و توجّهی به بهبودی اش نداشته باشند، روحیه خود را از دست داده، چه بسا فشار روحی بیشتر از بیماری جسمی او را رنجور کند و چنانچه بی توجّهی به این مسئله در بین افراد جامعه ریشه دوانیده و فراگیر شود، عواطف، احساسات و ارزش های انسانی دست خوش تغییر شده؛ صفا و صمیمیت، همدلی و برادری نیز از میان آنان خواهد رفت و در نهایت، جامعه ای بی روح و به دور از ارزش ها شکل می گیرد که پایانی جز سقوط و هلاکت را در پی نخواهد داشت. ازاین رو اسلام به طور جدی دستور می دهد از بیماران دیدن کنید و آن را به عنوان یکی از با فضیلت ترین اعمال معرفی نموده است.
امیر مؤمنان علی (علیه السلام)، درباره اهمیت عیادت بیمار می فرماید:
«مِنْ أَحْسَنِ الْحَسَناتِ عِیادَةُ الْمَریضِ»[1]؛
«از جمله نیکوترین اعمال انسان، عیادت بیمار است».
امام صادق (علیه السلام) نیز جایگاه آن را در پیشگاه خدای متعال، چنین بازگو می کند:
«روز قیامت بنده مؤمنی به سوی خدای تعالی خوانده می شود و حسابش به آسانی انجام می پذیرد. آنگاه خداوند خطاب به او می فرماید: ای مؤمن، چه چیز تو را مانع شد، هنگامی که بیمار بودم به عیادتم بیایی؟ او می گوید: تو پروردگار من هستی و من بنده تو هستم، تو زنده و پایداری و درد و ناراحتی به تو اصابت نمی کند، خدای عزّوجلّ می فرماید: کسی که مؤمنی را عیادت کند، مرا عیادت کرده است، سپس می فرماید: آیا فلانی پسر فلانی را می شناسی؟ می گوید: بلی! خداوند می فرماید: چه چیز تو را مانع شد که او را در هنگام بیماری اش عیادت کنی؟ همانا اگر او را عیادت می کردی مرا عیادت کرده بودی و مرا نزد وی می یافتی. آن گاه اگر از من درخواست برآوردن حاجتی را داشتی، برایت برآورده ساخته، آن را ردّ نمی کردم». [2]
البته به همراه توصیه های فراوانی که بر عیادت مریض وجود دارد، برای این که این نوع دیدارها کاربرد صحیح خود را حفظ نموده و نتیجه عکس ندهد، آداب ویژه ای در این زمینه ذکر شده که با عمل کردن به این آداب نه تنها مزاحمتی برای بیمار ایجاد نمی شود بلکه این دوران سخت با کمترین نگرانی طی خواهد شد و ما در اینجا با استفاده از روایات به برخی از این آداب اشاره می نماییم: