CAPRICORN
کاربر نگاه دانلود
زندگی مثبت- مهرداد کاظم زاده: «از همون روز اول که ديدمش، فهميدم اين آدم زندگي منه!»، «خيلي زود عاشق هم شديم و خيلي زود هم تصميم گرفتيم ازدواج کنيم و حالا هم که يک ماه از ازدواجمون ميگذره، خيلي خوشبختيم!» و هزاران جمله آشناي ديگر که با شور و حرارتي وصف ناشدني گفته مي شوند اما زماني از گفتن اين جمله ها نميگذرد که ميشنويم: «اصلا نميدونم چرا اينجوري شد! ما که عاشق هم بوديم...» يا بعضي هاي ديگر که ميگويند: «از اولش هم منو دوست نداشت؛ هرکاري کردم عاشقم نشد و حالا هم اين وضع زندگيمه ...» واقعا داستان چيست؟ چرا بعضي از زوج هايي که زندگيشان را با عشق آغاز ميکنند، ناگهان به بنبست ميرسند راه را اشتباه ميروند يا از اول در مسير اشتباهي بوده اند؟ چه طور بايد تفاوت بين عشق هاي زودگذر و عشق واقعي را بفهميم؟
عشق اسطوره اي مال کتاب هاست!
متاسفانه در ادبيات کلمات مشابه بسياري به اشتباه جاي يکديگر استفاده مي شوند و عشق هم از همين گروه است. عشقي به عنوان عشق اسطوره اي در ادبيات ما وجود دارد که احتمال وقوعش در دنياي واقعي بسيار کم است. حتي وقتي فردي ادعا ميکند آنقدر فرد ديگري را ميخواهد که حاضر است همه را بدهد تا او را به دست بياورد، جدا از واکنش طرف مقابل، جاي بحث و بررسي دارد که آيا واقعا چنين چيزي ممکن است يا خير. در مفاهيم انساني اين نوع رابـ ـطه بعيد است اما غيرممکن نيست؛ مثلا اين عشق بين انسان و خداوند متعال امکانپذير است. ما وقتي به فردي علاقه داريم، دوست داريم تمام توجه او به ما باشد و اگر به ديگري توجه کند، آزرده مي شويم. تنها خداوند است که ما دوستش داريم و وقتي ديگران مورد توجه خداوند قرار ميگيرند، ناراحت نميشويم که هيچ، خوشحال هم ميشويم. اين تنها مثالي بود که مشخص شود عشق انساني با عشق هاي اسطوره اي بسيار متفاوت است.
عشقي که زود نفرت انگيز مي شود!
نکته ديگري که در روابط انساني بايد به آن دقت داشته باشيم اين است که شايد فردي را بي نهايت دوست داشته باشيم و به اشتباه اسم عشق هم روي رابـ ـطه مان بگذاريم، اما مهم اين است که ما هم آن فرد را براي خودمان ميخواهيم و هرقدر براي ما عزيز باشد، اگر طردمان کند يا فرد ديگري را به ما ترجيح دهد، آرزو مي کنيم همان آدم خيلي خيلي عزيز اصلا ديگر در اين دنيا نباشد! به همين دليل کاربرد واژه عشق بايد با دقت بيشتري انتخاب شود.
عامل محرکه را بشناسيد!
وقتي دو جنس مخالف يکديگر را در محل کار، خواستگاري و... مي بينند يا جايي ارتباط اجتماعي برقرار مي کنند و هر دو احساس نزديکي زيادي به يکديگر دارند، اين حسشان هر روز بيشتر ميشود تا اينکه به رابـ ـطه نزديکتري تبديل ميشود و افراد متوجه ميشوند به طور اختصاصي به هم احساس وابستگي دارند. اولين سوالي که افراد بايد از خود بپرسند اين است علاقه اي که حالا نسبت به ديگري دارند و به وابستگي تبديل شده، از کجا شروع شده؟ يعني عامل محرکش چيست؟ ظاهر و حالت فيزيکي اوست يا نوع و سبک ارتباطي که با ما برقرار ميکند، شايد هم ديدگاهش در مسائل اجتماعي توجه مان را جلب کرده يا حتي ممکن است موقعيت اقتصادي و اجتماعي فرد و شايد هم ترکيبي از چند عامل برايمان جذاب بوده، پس در اولين مرحله بايد صادقانه عامل محرک را مشخص کنيم چراکه ارزش گذاري همين عوامل محرک است که نقش کليدي در ايجاد علاقه و وابستگي ما به ديگري دارد.
«هيجان ناپايدار» يا «عشق زودگذر»
وقتي بعضي افراد مي گويند در همان اول حس عجيبي نسبت به فلاني داشتم و احساس کردم خيلي دوستش دارم و... اين حالت ها هيجان هايي هستند که عامل محرک هاش هيجاني و زودگذر است. چراکه همه هيجان ها عمر مشخصي دارند و در بستر زمان حتي ممکن است از بين بروند. پس چيزي به اسم «عشق گذرا» وجود ندارد؛ هيجاني ناپايدار است که بر اساس نيازهاي مختلف افراد بروز ميکند و اين نيازها ممکن است زماني وجود داشته باشند و در موقعيتي ديگر نباشند. پس اگر مي خواهيم به احساسي عميق و پايدار برسيم و رابـ ـطه اي داشته باشيم که منجر به ازدواج پايدار شود، بايد فرايند شکل گيري احساساتمان را مرور کنيم. اگر در روابط، چنين فرايندي- که در ادامه خواهيم گفت- شکل بگيرد، طبيعي و قابل استناد است و مي تواند حقيقي بودن يک علاقه را مشخص کند.
از عشقتان مراقبت کنيد تا زنده بماند!
«عاشق مني؟! پس فقط من بايد در اولويت باشم!» اما در روابط سالم انساني چنين چيزي امکانپذير نيست؛ حتي در دوست داشتن هاي فوق العادهاي که بين يک زوج برقرار است. در يک رابـ ـطه سالم، همه چيز بايد سرجايش باشد. مهمترين نکتهاي که افراد بايد به خاطر بسپارند اين است که هيچ رابـ ـطه يکطرفه اي پايدار نيست و پايدار نخواهد ماند بنابراين وقتي همسرمان عشق و علاقه اش را به ما ابراز ميکند، به هر شکلي از ما مراقبت ميکند و توجهش را به هر وسيله اي به ما نشان ميدهد، ما هم در اين رابـ ـطه بايد وظايف خود را انجام دهيم و براي پابرجا نگه داشتن اين احساس، تلاش کنيم.
پس بعد از گذراندن فرايند لازم و شکل گرفتن احساس عميق بين زوج، نوبت به «مراقبت» ميرسد تا رابـ ـطه آسيب نبيند. نکته اي که بسيار مهم است و خطاي زيادي در آن رخ ميدهد، اين است که بسياري از افراد به شريک زندگي شان ميگويند: «تو همسر مني، «بايد» من را دوست داشته باشي!» اما دوست داشتن احساسي است که بايد شکل بگيرد و بايدي در کارش نيست. پس اگر اوايل ازدواج احساس دوست داشتن شکل مي گيرد اما از آن مراقبت نمي شود و از بين مي رود، نياز به بازسازي وجود دارد اما بايدي در کار نيست.
پيش نيازها را پاس کنيد؛ بعدا عاشق شويد!
در جمع، دانشگاه، محل کار... فردي توجه شما را (از نظر ظاهر، مهارت ها و...) به خود جلب ميکند. به همين دليل يک گرايش ذهني براي شما ايجاد ميشود؛ پس دقت بيشتري به فرد ميکنيد، رفتارها، مهارت ها، شخصيت و... او را مورد ارزيابي بيشتر قرار ميدهيد و کمکم ممکن است به اين نتيجه برسيد که وقتي کنار او هستيد، حال خوبي داريد. بنابراين احساس مي کنيد دوست داريد زمان بيشتري را با اين فرد بگذرانيد و به اين ترتيب به مرحله بعد، يعني «تمايل» ميرسيد. وقتي اين تمايل ايجاد شد، مرحله «وابستگي» پيش مي آيد. يعني در پي رفت و آمدهاي اجتماعي اين احساس به وجود ميآيد و سر ساعت مشخص دوست داريد طرف مقابل را ببينيد، با او صحبت کنيد، براي هم وقت بيشتري بگذاريد و.... و وقتي اين اتفاق ها نيفتد، احساس کمبود و دلتنگي ميکنيد.
در واقع بعد از وابستگي است که مرحله دلبستگي پيش مي آيد. يعني نه تنها حضور فرد براي شما مهم شده، بلکه عاطفه اي هم نسبت به او پيدا کردهايد. اگر مرحله دلبستگي تداوم پيدا کند و در موقعيت ها و شرايط مختلف تکرار شود، شرايط براي دوست داشتن طرف مقابل مطرح ميشود پس اين فرايند بايد در روابط بين دو جنس که مي خواهند به ازدواج ختم شود، شکل بگيرد. وقتي فرد به قدري طرف مقابل را دوست دارد که حاضر است هر کاري از دستش برميآيد انجام دهد تا او خوشحال باشد، آرامش داشته باشد، امکانات متفاوتي برايش فراهم شود و ترجيحش در زمان هاي متفاوت اوست، اين «دوست داشتن عميق»ي است که اسمش را هرچيزي حتي «عشق» مي توان گذاشت!
منبع: برترین ها
عشق اسطوره اي مال کتاب هاست!
متاسفانه در ادبيات کلمات مشابه بسياري به اشتباه جاي يکديگر استفاده مي شوند و عشق هم از همين گروه است. عشقي به عنوان عشق اسطوره اي در ادبيات ما وجود دارد که احتمال وقوعش در دنياي واقعي بسيار کم است. حتي وقتي فردي ادعا ميکند آنقدر فرد ديگري را ميخواهد که حاضر است همه را بدهد تا او را به دست بياورد، جدا از واکنش طرف مقابل، جاي بحث و بررسي دارد که آيا واقعا چنين چيزي ممکن است يا خير. در مفاهيم انساني اين نوع رابـ ـطه بعيد است اما غيرممکن نيست؛ مثلا اين عشق بين انسان و خداوند متعال امکانپذير است. ما وقتي به فردي علاقه داريم، دوست داريم تمام توجه او به ما باشد و اگر به ديگري توجه کند، آزرده مي شويم. تنها خداوند است که ما دوستش داريم و وقتي ديگران مورد توجه خداوند قرار ميگيرند، ناراحت نميشويم که هيچ، خوشحال هم ميشويم. اين تنها مثالي بود که مشخص شود عشق انساني با عشق هاي اسطوره اي بسيار متفاوت است.
عشقي که زود نفرت انگيز مي شود!
نکته ديگري که در روابط انساني بايد به آن دقت داشته باشيم اين است که شايد فردي را بي نهايت دوست داشته باشيم و به اشتباه اسم عشق هم روي رابـ ـطه مان بگذاريم، اما مهم اين است که ما هم آن فرد را براي خودمان ميخواهيم و هرقدر براي ما عزيز باشد، اگر طردمان کند يا فرد ديگري را به ما ترجيح دهد، آرزو مي کنيم همان آدم خيلي خيلي عزيز اصلا ديگر در اين دنيا نباشد! به همين دليل کاربرد واژه عشق بايد با دقت بيشتري انتخاب شود.
عامل محرکه را بشناسيد!
وقتي دو جنس مخالف يکديگر را در محل کار، خواستگاري و... مي بينند يا جايي ارتباط اجتماعي برقرار مي کنند و هر دو احساس نزديکي زيادي به يکديگر دارند، اين حسشان هر روز بيشتر ميشود تا اينکه به رابـ ـطه نزديکتري تبديل ميشود و افراد متوجه ميشوند به طور اختصاصي به هم احساس وابستگي دارند. اولين سوالي که افراد بايد از خود بپرسند اين است علاقه اي که حالا نسبت به ديگري دارند و به وابستگي تبديل شده، از کجا شروع شده؟ يعني عامل محرکش چيست؟ ظاهر و حالت فيزيکي اوست يا نوع و سبک ارتباطي که با ما برقرار ميکند، شايد هم ديدگاهش در مسائل اجتماعي توجه مان را جلب کرده يا حتي ممکن است موقعيت اقتصادي و اجتماعي فرد و شايد هم ترکيبي از چند عامل برايمان جذاب بوده، پس در اولين مرحله بايد صادقانه عامل محرک را مشخص کنيم چراکه ارزش گذاري همين عوامل محرک است که نقش کليدي در ايجاد علاقه و وابستگي ما به ديگري دارد.
«هيجان ناپايدار» يا «عشق زودگذر»
وقتي بعضي افراد مي گويند در همان اول حس عجيبي نسبت به فلاني داشتم و احساس کردم خيلي دوستش دارم و... اين حالت ها هيجان هايي هستند که عامل محرک هاش هيجاني و زودگذر است. چراکه همه هيجان ها عمر مشخصي دارند و در بستر زمان حتي ممکن است از بين بروند. پس چيزي به اسم «عشق گذرا» وجود ندارد؛ هيجاني ناپايدار است که بر اساس نيازهاي مختلف افراد بروز ميکند و اين نيازها ممکن است زماني وجود داشته باشند و در موقعيتي ديگر نباشند. پس اگر مي خواهيم به احساسي عميق و پايدار برسيم و رابـ ـطه اي داشته باشيم که منجر به ازدواج پايدار شود، بايد فرايند شکل گيري احساساتمان را مرور کنيم. اگر در روابط، چنين فرايندي- که در ادامه خواهيم گفت- شکل بگيرد، طبيعي و قابل استناد است و مي تواند حقيقي بودن يک علاقه را مشخص کند.
از عشقتان مراقبت کنيد تا زنده بماند!
«عاشق مني؟! پس فقط من بايد در اولويت باشم!» اما در روابط سالم انساني چنين چيزي امکانپذير نيست؛ حتي در دوست داشتن هاي فوق العادهاي که بين يک زوج برقرار است. در يک رابـ ـطه سالم، همه چيز بايد سرجايش باشد. مهمترين نکتهاي که افراد بايد به خاطر بسپارند اين است که هيچ رابـ ـطه يکطرفه اي پايدار نيست و پايدار نخواهد ماند بنابراين وقتي همسرمان عشق و علاقه اش را به ما ابراز ميکند، به هر شکلي از ما مراقبت ميکند و توجهش را به هر وسيله اي به ما نشان ميدهد، ما هم در اين رابـ ـطه بايد وظايف خود را انجام دهيم و براي پابرجا نگه داشتن اين احساس، تلاش کنيم.
پس بعد از گذراندن فرايند لازم و شکل گرفتن احساس عميق بين زوج، نوبت به «مراقبت» ميرسد تا رابـ ـطه آسيب نبيند. نکته اي که بسيار مهم است و خطاي زيادي در آن رخ ميدهد، اين است که بسياري از افراد به شريک زندگي شان ميگويند: «تو همسر مني، «بايد» من را دوست داشته باشي!» اما دوست داشتن احساسي است که بايد شکل بگيرد و بايدي در کارش نيست. پس اگر اوايل ازدواج احساس دوست داشتن شکل مي گيرد اما از آن مراقبت نمي شود و از بين مي رود، نياز به بازسازي وجود دارد اما بايدي در کار نيست.
پيش نيازها را پاس کنيد؛ بعدا عاشق شويد!
در جمع، دانشگاه، محل کار... فردي توجه شما را (از نظر ظاهر، مهارت ها و...) به خود جلب ميکند. به همين دليل يک گرايش ذهني براي شما ايجاد ميشود؛ پس دقت بيشتري به فرد ميکنيد، رفتارها، مهارت ها، شخصيت و... او را مورد ارزيابي بيشتر قرار ميدهيد و کمکم ممکن است به اين نتيجه برسيد که وقتي کنار او هستيد، حال خوبي داريد. بنابراين احساس مي کنيد دوست داريد زمان بيشتري را با اين فرد بگذرانيد و به اين ترتيب به مرحله بعد، يعني «تمايل» ميرسيد. وقتي اين تمايل ايجاد شد، مرحله «وابستگي» پيش مي آيد. يعني در پي رفت و آمدهاي اجتماعي اين احساس به وجود ميآيد و سر ساعت مشخص دوست داريد طرف مقابل را ببينيد، با او صحبت کنيد، براي هم وقت بيشتري بگذاريد و.... و وقتي اين اتفاق ها نيفتد، احساس کمبود و دلتنگي ميکنيد.
در واقع بعد از وابستگي است که مرحله دلبستگي پيش مي آيد. يعني نه تنها حضور فرد براي شما مهم شده، بلکه عاطفه اي هم نسبت به او پيدا کردهايد. اگر مرحله دلبستگي تداوم پيدا کند و در موقعيت ها و شرايط مختلف تکرار شود، شرايط براي دوست داشتن طرف مقابل مطرح ميشود پس اين فرايند بايد در روابط بين دو جنس که مي خواهند به ازدواج ختم شود، شکل بگيرد. وقتي فرد به قدري طرف مقابل را دوست دارد که حاضر است هر کاري از دستش برميآيد انجام دهد تا او خوشحال باشد، آرامش داشته باشد، امکانات متفاوتي برايش فراهم شود و ترجيحش در زمان هاي متفاوت اوست، اين «دوست داشتن عميق»ي است که اسمش را هرچيزي حتي «عشق» مي توان گذاشت!
منبع: برترین ها
