تربیت فرزندان هر چند کاری دشوار اما مهم و حیاتی است. بیشتر پدرها و مادرها دوست دارند، بچهای مودب، مسوول و اگر نه از هر نظر، حداقل در برخی زمینهها نمونه داشته باشند. کودکی که در آینده فردی مستقل و موفق باشد. به خصوص در این دوران که پدرها و مادرها اغلب، هر دو مشغول به کار بوده و با حجم سنگینی از کار درگیر هستند، شاید نتوانند این وظیفه مهم را تمام و کمال انجام دهند یا حتی آن را به فرد دیگری بسپارند.
شاید این سوال خیلی از والدین باشد که بالاخره تربیت بچهها با کیست؟ چه کسی مسوول است و چه کسی باید در مقابل مشکلات ایجاد شده پاسخگو باشد؟ پدر و مادر؟ پدربزرگ و مادربزرگ؟ معلم و مربی؟ پرستار کودک؟ کدام یک؟
یا حتی بدتر از آن، گاهی پدر و مادر ناآگاهانه تلویزیون یا رایانه را به عنوان پرستاری برای کودک در نظر میگیرند. به این معنا که آنقدر کودک با تلویزیون درگیر میشود که آن را راهی برای پاسخ سوالهایش میداند، غافل از اینکه تلویزیون و رایانه نمیتوانند پاسخ تمام سوالات کودک را به درستی بدهند.
نقش والدین، مهم و تاثیرگذار
یکی از کلیدهای طلایی تربیت کودکان، ایجاد روابط متقابل درست و مناسب در فضای خانه است. فضای حاکم بر روابط خانوادگی باید طوری باشد که به نیازهای روحی و جسمی کودک در حد معقول و مناسب پاسخ داده شود. البته فراموش نکنید که در همین حال، او باید بیاموزد خودش هم باید کمکم بتواند کارهای مربوط به خود را انجام داده و برای انجام برخی کارها به کمک کسی نیاز نداشته باشد.
کودک در جمع خانواده باید احساس کند، مهم و دوستداشتنی است. او از همان دوران کودکی باید درک کند به عنوان عضوی در خانواده پذیرفته شده و مورد توجه است، خواستههایش درک و شنیده میشود و در صورت امکان برآورده خواهند شد. به خاطر داشته باشید که تا این حس وجود نداشته باشد، هیچکس در تربیت کودک موفق نخواهد بود.
البته در دنیای شلوغ و متراکم امروز، با وجود وسایلی چون تلویزیون، رادیو و رایانه، به یقین تربیت و پرورش کودک کاری سخت و دشوار خواهد بود. کاری که بعضی اوقات شاید تصور کنید از عهده شما خارج است، اما پدر و مادری موفق هستند که این کار را در اولویت قرار داده و زمانهایی را برای فرزندشان اختصاص دهند؛ زمانی برای بودن با او و تربیتش. در حقیقت شاید بهتر باشد بگوییم، تربیت فرزند باید اولویت اول پدر و مادر باشد. به این معنی که هیچ کاری نباید شما را از این وظیفه دور کند.
کمی با خودتان خلوت کنید و ببینید چند دقیقه در روز را با کودکتان سپری میکنید؟ چقدر با هم هستید و چقدر برای تربیت او زمان میگذارید؟ این زمان هر قدر هم هست، سعی کنید فرصت بیشتری را با او سپری کنید و دقایق بیشتری را به او اختصاص دهید.