مراسم و مناسک باستانی ایرانی

[❤ASAL_M❤]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم اهو اهو​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اين سنت در روستاي خورهه در شامگاه چهاردهم ماه رمضان-شب تولد حضرت امام حسن(ع) – برگزار مي‌شود با تاريک شدن هوا، نوجوانان و کودکان به دسته‌هايي تقسيم مي‌شوند و به در خانه‌ها مي‌روند و اشعاري مي‌خوانند. يکي از افراد گروه که از همه بزرگتر است با صداي بلند شعري مي‌خواند و ديگران در پايان آن با صداي بلند اهُواهُو مي‌گويند.اين گروه‌ها معمولاً به در منازلي مي‌روند که فرزند پسر کوچکي داشته‌باشد. حال اگر نام فرزند کوچک يک خانواده " عادل" باشد، اين ابيات به صورت زير خوانده مي شود:​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

تک خوان: گروه کُر:​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

عادل خان شمائيد اهُواهُو​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

از قلعه در نياييد اهُواهُو​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

که مردم دشمنت‌اند اهُواهُو​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

به قصد کشتنت‌اند اهُواهُو​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

بلبلان ريختند بر سر چنار اهُواهُو​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

جيک جيک مي‌کنند اشرفي بيار اهُواهُو​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

خرکي خريده‌ام اهُواهُو​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

دمکش بريده‌اند اهُواهُو​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

يه چوب مي‌زنم مي‌خوابه اهُواهُو​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

يه چوب مي‌زنم پا ميشه اهُواهُو​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

.........​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

آجيل بيار زودي اهُواهُو​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

در پايان اشعار معمولاً پسر کوچک خانواده مقداري آجيل و تنقلات براي گروه مورد نظر مي‌آورد. اگر صاحبخانه ديرآجيل را بياورد دوباره اشعار فوق به همان شکل قبلي توسط سرگروه خوانده مي شود.​

[/BCOLOR]

 

[❤ASAL_M❤]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم برداشت محصول​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

براي برداشت محصول گندم و جو در هنديجان ماهشهر مراسمي برپا مي کنند. هنگامي که محصولات مشاع خرمن کوب شد و کاه و دانة آن جدا شد در وقت تقسيم چنين مراسمي انجام مي شود.بردن گندم و جو را به خانه کيل مي گويند و حتماَ بايد در شي انجام گيرد آن مقدار گندم آن مقدار گندم يا جو را که رويهم قرار مي دهند کول گندم يا جو مي گويند بالاي آن کول را به وسيلة خطي به شکل صليب به چهار قسمت در مي آورند. در قسمت سمت راست بالا قرآن قرار مي دهند و اطراف قران را مقداري نبات ؛ اجيل و تخم مرغ مي گذارند و قسمت سمت چپ بالا را اسم حضرت محمد (ص) علي (ع) و فاطمه و حسن و حسين (ع) مي نويسند و در قسمت پايين يک پياز قرار ميدهند و در قسمت چپ اين جمله را مي نويسد؛ بگو خرمن زياد البته اين براي مدت دو شبانه روز مي ماند تا شب کيل و حمل فرا رسد. معمولاَ براي حمل کردن شبهاي مبارک يا شب جمعه که تولد امام حجت (ع) است در نظر مي گيرند با ترازوهاي مخصوص گندم يا جوها را وزن مي کنند اين ترازوها از برگ درخت خرماست که هر کفة آن را زنبيل مي گويند و به وسيلة چهار رشته بند به اهرم اصلي که آن را (شيف) مي گويند وصل مي شود و خود شيف در وسط بندي يا طنابي دارد. هر سنگي در محلي نام مخصوص خود را دارد. مراسم با تقسيم محصول به پايان مي رسد.​

[/BCOLOR]

 

[❤ASAL_M❤]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم برف چال​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]مراسم برف چال عبارت است از: جمع‏آوري و ريختن برف در يخچالي که گفته مي‏شود در نيمة اول قرن نهم هجري قمري ساخته شده و حدود شش قرن قدمت دارد. هر ساله مردان روستاهاي اسک، نياک و ساير روستاهاي همجوار برحسب رسمي که سيدحسن ولي از اجداد آنان بنياد نهاده است، در روزي معين از فصل بهار، آخرين بقاياي برف‏هاي زمستاني را از کوهستان به داخل يخچال حمل مي‏کنند. يک روز قبل از برگزاري اين مراسم، زنان روستايي با استفاده از آرد نذري و آب چشمه‏هاي معدني اسک خميري آماده مي‏کنند و در محوطه آرامگاه سيدحسن ولي (که در روستاي نياک واقع شده است) ناني مي‏پزند و در همين حال نوعروسان روستايي، شيريني، رشته و تخم‏مرغ رنگي آماده مي‏کنند. شب هنگام آن‏ها را به عنوان غذا بين مردان که در مراسم شرکت دارند، تقسيم مي‏کنند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]در روز اجراي مراسم، کلية مردان به جز سال‏خوردگان و بيماراني که قادر به حرکت نيستند، از روستا خارج مي‏شوند و در غياب آن‏ها زن‏ها امور روستا را مي‏چرخانند و براي آن‏که مطمئن باشند مردي وارد روستا نمي‏شود، از بين خود نگهباناني انتخاب مي‏کنند و در گذرگاه و کنار پل مي‏گمارند و چون هيچ مردي در روستا حضور ندارد، زنان با آزادي کامل و سر و وضعي آراسته، در محوطه‏اي گرد مي‏آيند و به شادماني و انجام بازي‏هاي مختلف مي‏پردازند. همزمان با اين مراسم که در روستا جريان دارد، مرداني که به کوهستان رفته‏اند، هر کدام با توجه به توان و نيروي بدني خود و استفاده از امکانات موجود مي‏کوشند تا قبل از رسيدن ظهر، يخچال را پر از برف کنند. آن‏گاه در لطافت هواي بهاري، بر گسترة دشت سفره‏اي گسترده مي‏شود و مردان خسته از کار، فارغ از هرگونه دغدغه و نفاي بر سر يک سفره مي‏نشينند و پس از رفع خستگي عازم خانه‏هاي خود مي‏شوند. انجام کلية مراسم برف چال در «اسک» ضمن آن که نشانه‏اي از تعاون و همياري روستائيان ناحيه است، به کينه‏ها و کدورت‏هايي هم که در طول سال بين مردم ايجاد شده پايان مي‏بخشد و با تأمين آب مورد نياز دام‏داران در تابستان به رونق دام‏داري در منطقه نيز کمک مي‏کند.[/BCOLOR]​

 

[❤ASAL_M❤]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم پرخوانی​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]ترکمن‏ها قبل از پذيرش دين اسلام به خاطر شرايط سرزمينشان که آسمان و نور آن باشکوهتر از هر سرزمين ديگر به چشم مي‏آيد، به «تانگري» يعني روح آسمان اعتقاد داشتند. تانگري قدرتي نامرئي و مافوق همه چيز و همه کس بود که در فرهنگ‏هاي امروزي ترک زبانان مترادف با خداوند متعال معني شده است. «سمن» رهبر روحاني آنان و «سامانيسم» آيين آن‏ها بود. طبق آيين ساماني، دنيا از طبقه‏هاي متعددي که بر روي هم قرار دارند تشکيل شده است و انسان براي رسيدن به اين مرتبه «سمن» بوده است. سمن‏ها با برگزاري آيين‏ مخصوصي بر بالاي بلندي‏ها، انسان را در جهت رسيدن به مقصود ياري مي‏کردند که بعد از پذيرفتن اسلام توسط ترکمن‏ها، اين مراسم رنگ اسلامي به خود گرفت و تحت عنوان آيين ذکر يا «پرخواني» به صورت‏هاي گوناگون زنده نگه داشته شد که امروزه به اشتباه مراسم پرخواني «رقـ*ـص خنجر» ناميده مي‏شود. پرخواني يکي از آيين‏ها و سنت‏هاي بسيار قديمي مردم ترکمن است که تا چند دهه پيش برگزار مي‏شد. اما امروزه اين سنت تنها ظاهري نمايشي دارد و به صورتي ناقص اجرا مي‏شود. پرخواني حاوي جنبه‏هاي ويژه‏يي از «روان درماني» است و ريشه در «سامانيسم» دارد. در اين آيين نوازنده دوتار يکي از افراد اصلي گروه پرخواني است که رهبري مراسم را در دست دارد.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]پرخواني بر بالاي بلندي‏ها مي‏رود و انجام رقـ*ـص‏هاي ويژه و خواندن وردها و ذکرها با روح نياکان خويش تماس مي‏گيرد و از آن‏ها استمداد مي‏طلبد تا در شفاي خسته دلان و بيماران روحي، سمن را ياري دهد. مراسم پرخواني، معمولاً در يکي از روزهاي خوش يمن، به ويژه شب‏هاي جمعه برگزار مي‏شد. پس از نماز مغرب، ياران پرخوان بيمار را ياهو ياهو گريان در حالي که کتفش را بسته‏اند به اتاق مخصوص مي‏برند و در کنار اجاقي پر از آتش مي‏نشانند. گردانندگان آيين، يک قبضه شمشير برنده و يک عدد کف‏گير آخته را که از ابزارهاي اصلي پرخواني است از قبل در آتش مي‏گذارند. به تدريج ياران پرخوان و هم آوازان حاضر در جلسه، بيمار، پرخوان و نوازنده دو تار را در حلقه‏يي محاصره مي‏کنند به صورتي که راه فرار وجود نداشته باشد با اشاره پرخوان، نوازنده دوتار آرام‏آرام به نواختن آغاز مي‏کند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]پرخوان به تدريج به وجد مي‏آيد و با خواندن شعرهايي از عارفان و صوفيان ترکستان چون «صوفي‏الله»، «مشرب» و ... شروع به چرخيدن به دور بيمار مي‏کند. مجلس به تدريج اوج مي‏گيرد. ياران پرخوان در مجلس و زنان آبادي، بيرون از مجلس به هم‏آوايي با پرخوان مي‏پردازند و از روح‏هاي بدنهادي که روح و جسم بيمار را آزرده کرده‏اند، مي‏خواهند که کالبد بيمار و قبيله‏شان را ترک کند. اين مراسم در حال حاضر تقريباً منسوخ شده و به ندرت اجرا مي‏شود.[/BCOLOR]​

 

[❤ASAL_M❤]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم پیر شهریار (شالیار)​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]روستاي اورامانات تحت يکي از فضاهاي ويژة روستايي کردستان است که علاوه بر زيبايي چشم‌اندازه‌ها، به دليل اجراي همه سالة مراسم بسيار باستاني و حيرت‌انگيز «پيرشهريار» قابليت‌هاي ارزشمند جهانگردي دارد. آرامگاه پير شهريار که به پير شاليار نيز معروف است از قديسين زرتشتي و زيارتگاه‌ها و معابد بسيار مورد احترام مردم اين ناحيه مي‌باشد. به روايتي پير شاليار و مراسم آن از يادگارهاي دورة پيش از اسلام است.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]مراسم فوق در اواخر تابستان و به مدت يک هفته انجام مي‌شود. مردم منطقه ابتدا در فصل تابستان، گردوهاي درخت‌ها را مي‌چينند و خشک مي‌کنند و به منظور استفاده در اين مراسم نگهداري مي‌کنند. سپس در زمان انجام مراسم، بچه‌ها به نمايندگي از جانب چند تن از بزرگان منطقه به درب منازل رفته و جهت تهية آش مخصوص از مردم آرد و گوشت قرباني (گوسفند يا گاو) و مواد لازم ديگر را جمع‌آوري نموده و در ظروف خالي شدة اجناس جمع‌آوري شده آن‌ها، تعدادي گردو مي‌ريزند. سپس با آرد جمع‌آوري شده نان مي‌پزند و مقداري از گردوهاي سائيده شده را با خمير نان مخلوط مي‌کنند. معمولاً خانم‌ها هر روز به ميزان قابل توجهي نان مي‌پرند و در اختيار مردان جهت صرف ناهار و شام قرار مي‌دهند. صبح خيلي زود، تعدادي از مردان آشپز، ديگ‌ها را روي اجاق‌ها گذاشته و مقدار زيادي گوشت و ساير مواد داخل آن‌ها مي‌ريزند و آش مخصوص مي‌پزند و هنگام ناهار و شام بين اهالي احسان مي‌کنند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]هر روز پس از صرف نهار، مردها روي پشت‌بام وسيع يکي از منازل به رقـ*ـص‌هاي گروهي عرفاني مي‌پردازند. شيوه اجراي اين رقـ*ـص بدين شکل است که کلية مردها دست‌ها را به کمر يکديگر حلقه مي‌کنند و آرام آرام مي‌چرخند و تعدادي مابين 3 تا 8 نفر نيز در وسط گروه رقـ*ـص، دايره‌وار مي‌چرخند و مرتباً سرهايشان را تکان مي‌دهند و موهاي بلند خودشان را آشفته مي‌کنند و آن قدر اين حرکات تکرار مي‌شود که معمولاً چند تايي از آن‌ها از خود بي خود شده و چاقو، قيچي، سيخ کباب و ... را در بدن خود فرو مي‌کنند. براي اينکه اشخاص آسيبي به خود نرسانند ديگران جلو اين افراد را به سرعت مي‌گوند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]پس از پايان رقـ*ـص، شب هنگام وارد خانه‌اي که گويا خانة پير بوده، مي‌شوند و به خواندن اشعاري در وصف پير مي‌پردازند و آنگاه لنگة کفشي را که در صندوق يکي از اتاق‌ها است و معتقدند به پير شاليار تعلق دارد، از صندوق درمي‌آورند و دست به دست مي‌دهند و با احترام خاص مي‌بوسند و سپس در صندوق نگهداري مي‌کنند.
روز آخر انجام مراسم، ماست و نان تهيه مي‌کنند و به صورت گروهي به سمت آرامگاه پير مي‌روند و به محض ورود به محوطة باز آرامگاه، کفش‌ها را از پا درمي‌آورند و پاي برهنه، زمين را مي‌بوسند و آنگاه به زيارت پير مشغول مي‌شوند و دستمال‌هايي نيز جهت گرفتن حاجت به ديوارها و درخت‌هاي محوطة آرامگاه مي‌آويزند و سپس به خوردن نان و ماست مي‌پردازند و براي خوردن آن تلاش زياد مي‌نمايد تا از خوردن آن بي‌بهره نمانند، زيرا معتقدند خوردن نان و ماست روز آخر در جواب آرامگاه پير، تبرک است و در درمان بيماري‌ها نيز مؤثر است. غروب همان روز (روز هفتم) مراسم پايان مي‌پذيرد.[/BCOLOR]​

 

[❤ASAL_M❤]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم چل کچلون​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

اين مراسم به هنگامي برگزار مي‌شود که باران زياد ببارد و باعث ناراحتي مردم شود. جوانان محله جمع مي‌شود و نخ بلندي مي‌آورند و نام چهل نفر از افراد محل که کچل باشند، مي‌خوانند و براي هر کچل يک گره به آن نخ مي‌زنند تا چهل گره تکميل شود. سپس آن چهل گره را در باران به شاخۀ درختي آويزان مي‌کنند و معتقدند که باران قطع خواهد شد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم چمر​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]در جامعة عشايري اين استان، هنگام فوت شخصيت‌هاي مهم و معروف و به پاس خدمات آنان مراسمي تحت عنوان چَمَر برگزار مي‌شود. زمان برگزاري مراسم و چگونگي تقسيم وظايف بين افراد در جلسه‌اي که متشکل از بزرگان طايفه است، بررسي مي‌شود. پس از آن، زمين مسطحي را در نظر مي‌گيرند و آن را از سنگ پاک مي‌کنند. اين زمين بايد گنجايش افراد عزادار را داشته باشد. عده‌اي نيز جهت دعوت طوايف همجوار گسيل مي‌شوند. در کنار زمين، دوارهايي جهت اسکان ميهمانان نصب مي‌کنند. افرادي نيز مشغول تهيه کتل مي‌شوند. بدين ترتيب که اسبي را با لوازم شخصي متوفي از قبيل تفنگ، قطار، فشنگ، گرز و پارچه تزيين مي‌کند. علاوه بر آن ستون بلندي شبيه چهارپايه را با پارچه مي‌آرايند و عکس متوفي را بر آن نصب مي‌کنند.[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]در روز برگزاري مراسم، عده‌اي در محل ورودي، مي‌ايستند و به ميهمانان خوش‌آمد مي‌گويند و آنان را به جايگاه مخصوص هدايت مي‌کنند، تا پس از استراحت اگر مايل بودند در مراسم شرکت کنند.
در زميني که از پيش آماده شده است، مردان و زنان با فاصله از هم، دايره‌اي را تشکيل مي‌دهند. مردان معمولاً تکه‌اي از دوار (سياه چادر) بر دوش مي‌افکنند و زنان هم پارچة سياه بلندي را با دست در جلوي خود مي‌گيرند. در ميان دايره چهار نفر شاعر قرار مي‌گيرند که به ترتيب به سرودن اشعاري في‌البداهه مي‌پردازند و همزمان با شعرخواني، قطر دايره را مي‌پيمايند. آن‌ها، ابتدا به حمد خدا و ستايش متوفي مي‌پردازند. منظور آنان اين است که جهان به هيچکس حتي پيامبران و امامان وفادار نمي‌ماند. در پاسخ هر بند از اشعار شاعران، مردم يک يبند آن، (کَسَ ميرراو) را تکرار مي‌کنند و همراه با آن حرکت آهسته‌اي به شانه‌شان مي‌دهند. در ميان اين دايره کتل را مي‌گردانند. اگر شاعران خسته شدند، آنان را به دوارهايي که براي آنان در نظر گرفته‌اند، راهنمايي و از آنان با آش پذيرايي مي‌کنند. پس از پايان مراسم، زنان به سوي کُت و تاتِريانه مي‌روند و به شيون و زاري مي‌پردازند. پس از رفتن ميهمانان، سنگ بزرگ و يا سنگ‌هايي در وسط دايره محل چمر قرار مي‌دهند که به آن‌ها چمر يا چمرگاه مي‌گويند و معمولاً به نام متوفي يا طايفه‌اش مشهور مي‌شود.[/BCOLOR]​

 

[❤ASAL_M❤]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم حجاج​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]مراسم حجاج در بين مردم شوشتر رواج دراد در روز اول ذي الحجه چندين سيني بزرگ شير برنج شيرين تهيه مي کنند بعضي خانواده ها با مقداري از شير برنج يک کله قند وشريني همراه با يک بيرق کوچک سبز رنگ به طرف امامزاده مي روند. چيزهايي را که به همراه آورده اند به مريدان امام زاده احسان مي کنند و بقيه شير برنج را بين فاميل و همسايه ها تقسيم مي کنند در گدشته به اين ايام دود و حجيون مي گفتند هشتم ماه ذي الحجه مراسم بيرق زنون ( بيرق زنان) را جشن مي گيرند و بيرق هاي سبز رنگي را که با نوار زري و پولکي هاي رنگارنگ تزئين کرده اند به چوب هاي رنگي نصب مي کنند البته زني که مکه رفته باشد بيرقش با پارچة سفيد تزئين مي گردد براي نصب بيرق ها جشن مي گيرند و بعضي خانواده ها شام احسان ميکنند. در حين نصب بيرق ها بالاي بام کسي با صداي خوش مدح حضرت محمد (ص) و اهل بيت را مي خواند و مدعوين صلوات مي فرستند هنگام مراجعت حجاج براي استقبال به پيشواز مي روند و گوسفند ذبح مي کنند و تاچندين روز وليمه مي دهند.[/BCOLOR]​

 

[❤ASAL_M❤]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم حشر​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]مردم روستايي سيستان از قرن‌ها پيش براي ساختن بندها و لايروبي رودخانه و انهار بزرگ، دو ماه از سال را با رضايت کامل به بيگاري مي‌پردازند که به گويش محلي آن را «اشر» يا «حشر» مي‌گويند، از اين رو در هنگام لايروبي به منظور افزايش نيروي کار کشاورزان، يکي از آنان از ميان جمعيت با صداي بلند (در هنگام خستگي) اظهار مي‌دارد:
اين نوح نبي، کرم از علي هر کس محمدي است، غلام علي
هر که آقايش علي يه به آواز جلي بگه يا علي
پس از اينکه همه پاسخ دادند و گفتند «يا علي»، همان شخص مجدداً اظهار مي‌دارد: لال نگردي بلندتر بگک يا علي. سپس جمعيت با صداي بلندتر مي‌گويند «يا علي!». مجدداً اظهار مي‌دارد:
بارها گفت محمد که علي جان من است که به جان علي و نام محمد صلوات
بعضي اوقات نيز چنين مي‌گويند:
برش برش ذوالفقار جهنم است پاي کوه
کشته است برزگر خاکسار توان بده تيشه کو، آلو کو
عده‌اي نيز در هنگام لايروبي و کارهاي گروهي اين ترانه را مي‌خوانند:
او ور سر سنگ قلقلي مي‌خوانه بلبل سر شاخ يا علي مي‌خوانه
اگه خسته جاني بگو يا علي اگه ناتواني بگو يا علي[/BCOLOR]​

 

[❤ASAL_M❤]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم خضر و خضری شدن​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

خضر نام بسياري از آبادي‌ها، چشمه‌ها، کوه‌ها، درختان، سنگ‌ها و زيارتگاه‌هاست. کلمة خضر در لغت به معناي سبزي، شاخة درخت، زراعت و جاي بسيار سبز آمده است. ريشة خضر در اقتصاد مبتني بر دامپروري و کشاورزي است و در فرهنگ عامه ايران سيمايي عامه و اسطوره‌اي و مذهبي دارد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

در کرمان در باورهاي طوايف دامدار کوچنده و ده نشينان اين منطقه، خضر صاحب گوسفندان و حامي آنهاست. نظر کردن خضر موجب برکت رمه‌ها و شير گوسفندان مي‌شودو پستان گوسفند ماية خواجة خضر است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم دعا در امام‌ زاده سید مظفر​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]خواندن دعا براي صيد بيش تر و کسب روزيِ فراوان تر از دريا و رونق کار صيادان، از آداب و رسومي است که از سال‌هاي دور در جزاير و سواحل هرمزگان رواج داشته است؛ به خصوص در سال‌هايي که وضع صيد مطلوب نباشد اين مراسم با تأکيد و تشريفات بيش‌تري برگزار مي‌گردد. در کنار ميدان قشم ، زيارتگاهي به نام زيارتگا سيد مظفر جاي دارد. اين زيارتگاه مورد احترام مردم و صيادان است صيادان چزيرۀ قشم، سالي يک بار، به طور گروهي به زيارت سيد مظفر مي‌روند و براي افزايش صيد ماهي، به دعا و نذر و نياز مي‌پردازند. در اين روز گاو و گوسفند قرباني مي‌کنند و با گوشت آن‌ها ، چلو خورش مي‌پزند و ميان فقيران پخش مي‌کنند. سپس روحاني محل دعا مي‌کند و از درگاه خدا مي‌خواهد، تورهاي ماهيگيران از دريا سنگين بيرون بيايند و دريا نيز هرچه بيش‌تر براي صيد آرام باشد و قايق‌هاي ماهيگيري صيادان به سلامت به دريا رفته و مملو از ماهي به خشکي بازگردند . صيادان نيز با خواندن دعا ، به اميد صيد بيش تر و روزي فروان‌تر، ماما‌زاده را ترک مي‌کنند .[/BCOLOR]​

 

[❤ASAL_M❤]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

مراسم دعای باران​

[/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]مردم بويراحمد، دعاي باران را «هبرسه» مي‏گويند. چنانچه باران مدت زيادي نبارد و مردم دچار بي‏آبي شوند، عدة زيادي از مردم هر آبادي اول شب جمع مي‏شوند و هر يک دو پاره سنگ در دست مي‏گيرند و دستجمعي به راه مي‏افتند و ضمن به هم زدن سنگ‏ها مي‏گويند:
هبرسه هبرسه، بارون بزنه به کاسه
به درب همه خانه‏ها مي‏روند و به در هر خانه که مي‏رسند افراد خانه بر روي آنان کاسه‏اي آب مي‏پاشند. در اين هنگام آنان نيز چنين مي‏گويند:
اوشه کي دي دونشه بيه
يعني آب را دادي، آذوقه آن را هم بده. سپس صاحب‏خانه مقداري آرد را به آنان مي‏دهد. آن‏گاه در محلي جمع مي‏شوند، آردهاي جمع‏آوري شده را خمير مي‏کنند و سه دانه سنگ ريزه در خمير مي‏اندازند، بعد خمير را چانه مي‏نمايند، سپس افراد به دلخواه خود چانه‏اي را برمي‏دارند. فردي که مسئول خمير کردن و انداختن ريگ‏ها بوده مي‏داند که چانه محتوي سنگ‏ريزه را چه کسي برداشته است، لذا مچ او را مي‏گيرد و چانه را به اطرافيان مي‏دهد که بررسي کنند، زيرا آنان معتقدند تقصيرهمين فرد بوده که باران نباريده است. از اين رو شروع به کتک زدن اين شخص مي‏کنند تا اين که يک يا دو نفر مورد اطمينان ضامن او مي‏شوند و تعهد مي‏کنند که در مدت معيني (از 3 تا 7 روز) باران ببارد. آن‏گاه از او دست برمي‏دارند. اگر دراين مدت باران نبارد، شخص ضامن را حاضر کرده و او را نيز کتک مي‏زنند تا آنکه شخص سومي بيايد و ضامن او شود. اين عمل به همين ترتيب ادامه مي‏يابد تا باران ببارد.
حال اگر باران زياد ببارد که اين هم مشکلات خاص خود را دارد، براي بند آمدن باران علاوه بر خواندن دعا، تعدادي از کچل‏هاي ايل را نام مي‏برند و ريسماني به تعداد آنان گره مي‏زنند. ريسمان گره زده را به جلو در چادر آويزان مي‏کنند و يکي از کچل‏ها را آورده و کتک مي‏زنند تا اين که فردي ضامن وي شود و تعهد بسپارد که باران در مدت يک تا سه روز بند بيايد. اگر باران بند نيامد شخص ضان را حاضر کرده کتک مي‏زنند تا شخص سومي ضامن او شود. اين عمل تا بند آمدن باران ادامه مي‏يابد.[/BCOLOR]​