I.MehrDãd
کاربر نگاه دانلود
صبح یک روز ماه آوریل سال 1963، حدود 5000 تماشاچی در سواحل پوگت ساند در واشنگتن جمع شدند تا شاهد رویدادی عجیب به نام مسابقات جهانی کشتی با هشت پا باشند.
قوانین این مسابقه ساده بودند: تیم هایی متشکل از 3 غواص در آب تا عمق 30-50 پایی فرو رفته و تلاش می کردند که یک هشت پا را گرفته و به سطح آب بکشانند. هر گروهی که بزرگترین اختاپوس را به بیرون می کشاند، جام را از آن خود می کرد. در روز یاد شده 25 هشت پای غول پیکر از اعماق دریا گرفته شدند که سنگین ترین آنها وزنی حدود 30 کیلوگرم داشت.
نپتون در ظاهر مردی تاجدار که با نیزه ی سه شاخه ی خود با یک هشت پا می جنگد.
شروع این ورزش عجیب در اواخر دهه ی 40 میلادی بوده است. در مقاله ای به نام «کشتی با هشت پا سرگرمی من است» که در آوریل 1949 چاپ شد، نویسنده ای به نام ویلمون منارد از سفر خود به تاهیتی می گوید که در آن به همراه یک شکارچی بومی توانستند هشت پایی بزرگ با بازوهایی به طول 25 فوت را از پا دربیاورند. این مقاله اولین نوشته ی چاپ شده درباره ی این ورزش به حساب می آید.
یکی از اولین مسابقات قهرمانی این ورزش عجیب در روزی بارانی از ماه نوامبر سال 1957 در تاکوما برگزار شد و جمعیتی 200 نفره آن را تماشا کردند.
این ورزش در شکل آمریکایی خود دارای دو دسته بندی متفاوت است: در یکی از آنها شرکت کنندگان از وسایل تنفسی زیر آب بهره می برند و در دیگری چنین امکانی وجود ندارد. زمانی که بدون وسایل تنفسی اقدام به بیرون کشیدن اختاپوس کنید، به ازای هر پوند وزن آن، دو برابر امتیاز کسب می کنید. هشت پاها حیوانات نسبتا آرامی هستند اما غواصان ناگزیر بودند مراقب بازوهای آنها باشند تا ماسک ها را برنداشته یا شلنگ هوایشان را قطع نکنند. البته جدا کردن این بازوها نیز کار سختی نبوده و به همین دلیل در کل ورزش خطرناکی محسوب نمی شده است.
پس از بیرون کشیدن هشت پاها به ساحل، وزن می شدند و در نهایت سه اتفاق ممکن بود بیفتد: مصرف شدن آنان به صورت خوراک، انتقال به آکواریوم یا بازگردانده شدن به دریا.
علاقه به کشتی با هشت پاها به همان سرعت که پاگیر شده بود به همان سرعت هم طرفداران خود را از دست داد و تا نیمه ی دوم دهه ی 60 میلادی، این رقابت های بی مزه محبوبیت خود را از دست دادند. در سال 1976، ایالت واشنگتن قانونی تصویب کرد که به موجب آن گرفتن هشت پاها یا هر گونه آسیب رساندن به آنان غیر قانونی اعلام شد.
قوانین این مسابقه ساده بودند: تیم هایی متشکل از 3 غواص در آب تا عمق 30-50 پایی فرو رفته و تلاش می کردند که یک هشت پا را گرفته و به سطح آب بکشانند. هر گروهی که بزرگترین اختاپوس را به بیرون می کشاند، جام را از آن خود می کرد. در روز یاد شده 25 هشت پای غول پیکر از اعماق دریا گرفته شدند که سنگین ترین آنها وزنی حدود 30 کیلوگرم داشت.
نپتون در ظاهر مردی تاجدار که با نیزه ی سه شاخه ی خود با یک هشت پا می جنگد.
شروع این ورزش عجیب در اواخر دهه ی 40 میلادی بوده است. در مقاله ای به نام «کشتی با هشت پا سرگرمی من است» که در آوریل 1949 چاپ شد، نویسنده ای به نام ویلمون منارد از سفر خود به تاهیتی می گوید که در آن به همراه یک شکارچی بومی توانستند هشت پایی بزرگ با بازوهایی به طول 25 فوت را از پا دربیاورند. این مقاله اولین نوشته ی چاپ شده درباره ی این ورزش به حساب می آید.
یکی از اولین مسابقات قهرمانی این ورزش عجیب در روزی بارانی از ماه نوامبر سال 1957 در تاکوما برگزار شد و جمعیتی 200 نفره آن را تماشا کردند.
این ورزش در شکل آمریکایی خود دارای دو دسته بندی متفاوت است: در یکی از آنها شرکت کنندگان از وسایل تنفسی زیر آب بهره می برند و در دیگری چنین امکانی وجود ندارد. زمانی که بدون وسایل تنفسی اقدام به بیرون کشیدن اختاپوس کنید، به ازای هر پوند وزن آن، دو برابر امتیاز کسب می کنید. هشت پاها حیوانات نسبتا آرامی هستند اما غواصان ناگزیر بودند مراقب بازوهای آنها باشند تا ماسک ها را برنداشته یا شلنگ هوایشان را قطع نکنند. البته جدا کردن این بازوها نیز کار سختی نبوده و به همین دلیل در کل ورزش خطرناکی محسوب نمی شده است.
پس از بیرون کشیدن هشت پاها به ساحل، وزن می شدند و در نهایت سه اتفاق ممکن بود بیفتد: مصرف شدن آنان به صورت خوراک، انتقال به آکواریوم یا بازگردانده شدن به دریا.
علاقه به کشتی با هشت پاها به همان سرعت که پاگیر شده بود به همان سرعت هم طرفداران خود را از دست داد و تا نیمه ی دوم دهه ی 60 میلادی، این رقابت های بی مزه محبوبیت خود را از دست دادند. در سال 1976، ایالت واشنگتن قانونی تصویب کرد که به موجب آن گرفتن هشت پاها یا هر گونه آسیب رساندن به آنان غیر قانونی اعلام شد.
