نقاشی پرتره‌نگاری

[@nicedavil]

نقاشی تک‌چهره یا نقاشی پرتره (به انگلیسی: Portrait painting) یکی از انواع نقاشی است که هدف آن تجسم بصری موضوع است که معمولاً برای مجسم کردن گونه‌های بشری به کاربرده می‌شود. مضاف بر نقاشی نگارگریمی‌تواند از طریق ذیگر روش‌ها نظیر قل زنی (معمولاً به وسیله تیزاب)، حکاکی سنگی، عکس برداری، تصویر تلویزیونی و رسانه‌های دیجیتال نیز مورد استفاده قرار بگیرد.

مفهوم نگارگری صورت می‌تواند همچنین به توصیف نقاشی صورت‌های حقیقی نیز بپردازد. صورتگر می-تواندکار خودش را برای عامه یا اشخاص خصوصی یا الهام تأثیریافته از موضوعات انجام دهد. نگارگری معمولاً به تشریح مفاهیم مهم و ثبت خاطرات خانوادگی به منظور یادآوری می‌پردازد. از دید تاریخی، مقدار نقاشی پرتره به رسم یادآوری کردن ثروت و قدرت استفاده می‌شده‌است. هرچند تا گذشت زمان این مسئله برای کلاس‌های پایین‌تر جامعه به منظور تصویرگری خانواده و هم قطارهایشان مورد استفاده قرار می‌گیرد. امروزه، تصویرگری صورت هنوز هم توسط دولت‌ها، مؤسسات، گروه‌ها، کانون‌های تجمعی و به صورت انفرادی مورد استفاده قرار می-گیرد.

 

[@nicedavil]

تکنیک و شیوهٔ تمرین ویرایش
به گونه‌ای باشد که نشان‌دهنده احوالات فیزیکی جالس نظیر لباسش باشد. به منظور ایجاد انگیزه و تعهد در جالس، اغلب هنرمندان ماهر از یک رفتار و سلوک دلپذیر و مکالمات بهره می‌گیرند. الیزابت ویگه لیبورن هنرمندان مرد را دعوت به تملق و چاپلوسی زنان و تعریف از ظاهراً آنان به منظور بدست آوردن همکاری آن‌ها می‌کند. موقعیت اصلی در اجرای پرتره ارزیابی و سلطه به آناتومی بشر است. صورت آدمها نامتقارن است و هنرمندان ماهر با تفاوت‌های چپ و راست آن را باز تولید می‌کنند.[۱][۲]

لازم است تا هنرمند از ساختارهای الیاف وزیر ساخت‌های قرارگیری استخوان‌ها اطلاع داشته باشد تا بتواند پرتره قانع‌کننده‌ای را ایجاد کند. برای ترکیبات پیچیده، هنرمند ممکن است در ابتدا کاملاً از مداد، جوهر، زغال چوب یا رنگ روغن استفاده کند که به‌طور ویژه برای حالتی که زمان مورد نظر جالس محدود است. مفید می‌گردد. در غیر اینصورت یک یک فرم عمومی و یک شباهت ناهنجار بر روی کرباس بامداد، زغال چوب یا روغن رقیق ارائه خواهد شد

 

[@nicedavil]

گیلبرت استوآرت، پرتره جرج واشینگتن, ح. ۱۷۹۶
در بسیاری از موارد، ابتدا صورت تکمیل می-گردد و پس از آن باقی‌مانده انجام می‌شود. در اتاق کار بسیاری از هنرمندان بزرگ پورتره، ممکن است استاد ارشد تنها سرو دستان را ترسیم کند و لباس و پس زمینه توسط کارآموزان انجام شود. ممکن است متخصصینی نیز وجود داشته باشند که موارد ویژه‌ای نظیر لباس و پوشش را در نظر بگیرند نظیر ژوزف ون آکن در گذشته برخی هنرمندان با بکارگیری آدم چوبی و بند بند یا عروسک به منظور کمک به پایداری و اجرای طرح لباس، بهره می‌بـرده‌اند. به‌کارگیری المان‌های نمادین قرار گرفته‌اند در اطراف جالس (شاملل علامات، شاخصه‌های خانوادگی، حیوانات و گیاهان) نیز اغلب برای به رمز درآوردن نقاشی در کنار اخلاق و ویژگی مذهبی موارد یا نشانه‌هایی که نشان‌دهنده اشتغال جالس‌ها، نوع علاقه یا وضعیت اجتماعی آن‌ها باشد مرسوم می‌باشد.

 

[@nicedavil]

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

Margaret in Skating Costume اثر توماس ایکینز.
پس زمینه می‌تواند کاملاً سیاه و بدون هیچگونه محتوایی بوده یا آنکه صحنه کاملاً نشان‌دهنده محیط اجتماعی و سرگرمی جالس باشد. تصویری که نقاش از خودش ترسیم کند معمولاً توسط به‌کارگیری یک آینه امکان‌پذیر است و نتیجه کار یک پرتره عکسی-آیینه‌ای است که واژگون (وارون) چیزی است که در یک پرتره نرمال و در حالتی که نقاش و جالس سو به سوی هم قرار دارند اتفاق می‌افتد.

در نقاشی سلف پرتره (تصویری که نقاشی از خودش می‌کشد)، یک نقاش راست دست این‌طور به نظر خواهد رسید که قلم موی نقاشا را در دست چپ گرفته‌است، مگر اینکه نقاش توضیحات عمده‌ای را در عکس به وجود آورده یا از یک آینه معکوس-کننده ثانویه در حالیکه نقاشی می‌کند بهره بجوید. گهگاه، مشتریان یا خانواده آن‌ها از نتیجه کاراضی هستند و هنرمند را مجبور می‌کنند که آن را دستکاری کند یا با تهدید عدم پرداخت یا رنج تحقیر شکست باعث ترسیم دو بار تصویر می‌شود. جانکنز لوییس دیوید پرتره مادام Re’camier را تقدیر و تقدیس کرد اما در نمایش توسط جالس مورد تأثیر قرار نگرفت چنانچه جو سینگر سوگریت بدنام، تصویر جورج واشینگتن را که توسط هیئت بررسی مطرود اعلام شده بود را بد می‌دانستند

.[۹][۱۰]گیلبرت استوارت در زمانی در پاسخ به مشتری ناراضی در ترسیم پرتره همسرش گفت تو یک سیب زمینیرو به روی قرار دادی و حالا انتظار یک هلو داری یک پرتره موفق می‌تواند به صورت مادام العمر قدردانی مشتری را در پی داشته باشد. ایونت بالتازاهور بسیار از پرتره ترسیم شده همسرش توسط رافائل راضی بود و هنرمندان را این گونه خطاب می‌کرد: تصویر تو … به تنهایی می‌تواند باعث کاهش نگرانی‌های می‌شود. این تصویر دلخوشی من است، لبخند مستقیم مرا در پی داشته و برایم شادی به ارمغان می‌آورد.

 

[@nicedavil]

ریشه پرتره

negah-Egyptian funeral portrait of a woman
احتمالاً به ما قبل تاریخ بازمی‌گردد، هرچند برخی از کارها امروزه یافت شده‌اند (مربوط به آن دوران). در هنر تمدن باستان ماه حاصلخیز، به خصوص در مصر، مربوط به تصویر کشیده شده‌است. پرتره مصری تاحدودی به شباهت اصرار دارد،[۱۶] حداقل تا دوره آختالون در قرن چهاردهم قبل از میلاد این‌گونه بوده‌است. نقاشی پرتره از افراد برجسته در چین احتمالاً به حدود ۱۰۰۰ سال قبل از میلاد بازمی‌گردد هرچند از آن دوران گونه‌ای باقی نمانده‌است که از این جهت می-توان گفت پرتره‌های چنین وجود به ۱۰۰۰ سال پس از میلاد مسیح بازمی‌گردد. با استناد به مدارک تاریخی- ادبی ما می‌دانیم که نقاشی باستانی یونان شامل پرتره معمولاً به‌طور شدیدی دقیق است اگر تحسین نویسنده را باور داشته باشیم، اما هیچ نمونه نقاشی باقی نمانده‌است. سرهای حجاری شده از حاکمان و افراد مشهوری نظیر سقراط در برخی جاها هنوز باقی مانده‌است و شبیه مجسمه‌های نیم تنه فردی حاکمان کلیمی یونانی بر روی سکه‌ها می‌باشد؛ که نشان می‌دهد که پرتره‌های یونانی موفق به انجام رساندن شباهتی مناسب شده‌اند و موارد محکم‌کننده نوعی تملق برای سقراط است چرا که او مشهور و معروف به ژست صورت بودن است. جانشینان اسکندر به ترسیم و تعریف ساختاری از سر او بر روی سکه‌هایشان پرداختند که به زودی خودشان از آن استفاده کردند. پرتره رومی ترکیبی از پرتره رومی ترکیبی از پرتره یونانی و اتراسکن می¬ باشد که با یک سنت بسیار قوی گسترش یافت که در رابـ ـطه بامذهب نیاکان آن‌ها و نیز آداب رومیان بود. تعداد معدودی نقاشی باقی‌مانده که پرترهفایوم، آرمگاه الین و سوران از آن دسته می-باشد. به‌طور آشکار تولیدات محلی منعکس‌کننده روش‌های یونانی در قیاس با روش‌های رومی هستند که می‌توان به مجاری سرها، پرتره‌های متوسط آرامگاه‌ها و هزاران نمونه از پرتره سکه‌ها اشاره کرد. بزرگترین گروه نقاشی‌های پرتره مربوط به نقاشی‌های خاکسپاری است که در آب وهوای خشک مصر در ناحیه Fayum باقی مانده‌است که مربوط به قرون ۲ تا۴ بعد از میلاد است. تنها یک نقاشی دوره رومیان است که باقی مانده‌است که جدا از نقاشی آبرنگ است هرجند که بر اساس نوشته‌های pliny، بزرگ کلیسا که این پرتره را ترسیم کرده در زمان برقراری یونان این کار انجام داده و با هنرمندهای مرد وزن این کار صورت گرفته‌است. در زمان او «پلینی» pliny از انحطاط و افول دوران هنر رومی شکایت کرده: نقاشی پورتره‌ای که در طول سالیان به منظور انتقال دقیق شباهت مردم استفاده می‌شده‌است کاملاً نابود شده‌است و… تن آسایی و راحت طلبی هنرها را خراب کرده‌است. پرتره‌های تمام صورت رومی – مصری استثناهای خوش شانسی بودند که تاحدی بیان‌کننده حس واقعی جزئیات نسبی و فردی بودند (معمولاً چشم‌ها بزرگتر از اندازه واقعی بیان شده-اند و تغییرات مهارت‌های هنری به‌طور قابل ملاحظه-ای از فردی تا فرد دگر تغییر می‌کند) نقاشی‌های Fayum بر روی چوب یا عاج فیل ترسیم شده که با موم یا صمغ رنگ‌آمیزی شده‌است (نقاشی که با موم آب کرده بسازند) یا آنکه با رنگ لعابیصورت گرفته و در یکجسد مومیایی شده قرار داده شده تا بدن آن را در ابدیت ملاقات کند. هنگامیکه نقاشی پرتره با حالت آزاد (ایستادن تنها، بدون وجود تکیه به دیوار) در دوم کاهش یافت، هنر پرتره در روم به ساخت و تزیین پیکرها رشد پیدا کرد که خاستگاه سبک واقع گرایانه تری بود. در طول قرن چهارم میلادی، پیکره‌سازی (پرتره پیکره) چیره شده بود که به نوعی به به طرفداری از دایره‌های حقیقی از اینکه فردی به چه صورتی به نظر می‌رسد می‌پرداخت. در دوران آخر عهد باستان رغبت به شباهت‌های شخصی و فردی در ترسیم به‌طور قابل ملاحظه‌ای کاهش یافت و بیشتر سکه‌ها و قالبهای کنسولی دو لوحی به‌ندرت به‌صورت فردی درمی‌آمدند اگرچه در همان زمان هنر ابتدایی مسیحی شامل تصاویری با سنجش متغیر و منصفانه برای ترسیم عیسی و دیگر بزرگان در هنر مسیحی نظیر یوحنا (یحیی) تعمید یافته یا حواری پرهیزگار، ارئه شد

 

[@nicedavil]

قرون وسطی
بیشتر نقاشی‌های نو ظهور عهد قرون وسطی، پرتره‌های مصالحی بودند که به‌طور اولیه بیشتر به پاپ‌ها (کاتولیک اعظم) در موزائیک‌های رم، شده در نسخ خطی، با مثالی که ارائه شده به صورت سلف پورتژ توسط سوسیژ، عالم، عارف، دانشمند ،موسیقی دادن هایدگر می‌باشد. در سکه‌های آن دوران مقداری کوشش به منظور تصویرگری یافت می‌شود. سنگ مقبره‌ها مربوط به دوره تمدن رومی هستند. بین سال‌های ۱۳۵۰–۱۴۰۰، ساختارهای غیر وابسته به دین در نقاشی‌های آبرنگی و تابلویی ظهور یافتند نظیرتابلوی دریافت بیعت (وفاداری) با چارلز چهارم توسط مسترتئودوری و پورتره‌ها بار دیگر به بیان شباهت هتی چهره به‌طور آشکار پرداختند. در اواخر قرن، پرتره‌های رنگ روغن شخص معاصر، نقاشی شده بر روی صفحات کوچک چوبی در فرانسه و بورگاندی پدیدار شد، در ابتدا به صورت نیم رخ و سپس از جنبه‌های دیگر. نقاشی که ریچارد دوم انگلستان در سال ۱۴۰۰توسط ویهون دیپتیچ ترسیم شده‌است یکی از دو پرتره برجای مانده‌است که به نمونه‌ای از هنر معاصر است. ظهور زود هنگام اربابان پرتره هلندی شامل هان ون ایچ، روبرت کمپین، راجیر ون در ویلان قابل ذکر است .پرتره‌های مصالحی به عنوان نسخه پیشکش رواج یافتند یا در صفحه‌های اصلی امور مقدس شرکت یافتند؛ و تصاویر خصوصی عاشقانه به عنوان موارد بسیار قابل توجیهی مانند «مریم باکـ ـره» (Virgin Mary) به ظهور رسیدند.

 

[@nicedavil]

فرهنگ رنسانس: عهد رنسانس به عنوان نقطه بازگشتی در تاریخ پرتره می‌باشد. تمایل به جهان طبیعی و فرهنگ کلاسیک دوم و یونان ایجاد شد و پرتره چه به عنوان مورد ارزشی شناخته می‌شود و به عنوان نگارشی از موفقیت قانونی و دنیوی شناخته می‌شود. نقاشی به‌طور عمومی به سطح متعادل جدیدی از هارموی، بصیرت دست یافته و هنرمندان بزرگی نظیر میکل آنژ، لئوناردو داونچیو رافائل به عنوان نوابغ شناخته شدند؛ و بالاتر از سوداگری عنوان خدمتگذار کلیسا و محکمه شناخته شدند. بیشتر نوآوری‌ها در فرمهای متنوع پرتره حاصل همیز دوران پربرکت است.سنت پرتره مینیاتوری آغاز شد که تا زمان عصر عکسبرداری محبوب ماند که به گسترش مهارت‌های نقاشان در مینیاتور انجامید. پرتره پروفایل که الهام بخش مدالیونهای باستانی است به‌طور ویژه‌ای در ایتالیا بین سال‌های ۱۴۰۰ تا ۱۵۰۰ محبوبیت داشته‌است. مدال‌ها با تصاویر در دو رو نیز الهام بخش حیاط کوتاهی برای نقوش دو سویه نوپا در رنسانس بودند. مجسمه‌سازی کلاسیک نظیر Apolo Belredere مؤثر بر طرح انتخاب شده توسط پورتریت‌های عهد باستان بود،انتخابی که به‌طور پیوسته در قرن‌ها مورد استفاده بود. هنرمندان شمال اروپا مسیر پورته رئالستیک برای موارد پیکر تراشی را راهبردی کردند. رئالیسم بزرگتری که ناشی از عملکرد هنرمندان شمال بود در قرن پانزدهم به صورت قلم موهایی ضخیمتر بروز کرد و بر رنگ‌های روغنی تأثیر گذاشت و این در حالی بود که نقاشان ایتالیایی و اسپانیایی هنوز از رنگ لعدی بهره می‌جستند. در میان ابتدائی‌ترین نقاشانی که به گسترش تکنیک روغنی همت گماردند می‌توان به جان ون ایدس اشاره کرد رنگ و روغن قابلیت ایجاد بافت بیشتری را داردو دسته‌بندی ضخامت‌ها را می‌توان با آن انجام داد و لایه بندی را با تأثیر بیشتری انجام داد مضاف بر اینکه با بکارگیری هر لایه بر دیگری به‌طور افزاینده‌ای قطر افزایش میابد همچنین رنگ و روغن با سرعت کمتری خشک می‌شود و این اجازه را به هنرمند می‌دهد که با سهولت بیشتری تغییراتی نظیر اصلاح جزئیات چهره را انجام دهد. انتلو دامسینا یکی از نخستین ایتالیایی‌هایی است که از رنگ روغن بهره بـرده است. در بلژیک آموزش در سال ۱۴۷۵ ساکن ونیز شد و تأثیرات قابل ملاحظه‌ای را بر جیروانی بلینی و مدرسه شمالی ایتالیایی‌ها گذاشت. در طول قرن شانزدهم، رنگ روغن به عنوان چیزی میانی (متوسط) در سرتلسر اروپا محبوبیت داشت که امکان پرداخت بهتر در جواهرات و لباس‌ها (ایجاد وضوح بهتر) را می‌داد و کیفیت تصاویر را نیز تحت تأثیر قرار داد و باعث تغییر آن‌ها از چوب به کرباس شد. این مسئله در اوایل قرن ۱۶ در ایتالیا آغاز و در قرن بعد در شمال اروپا گسترش یافت. کرباس مقاومت بیشتری را نسبت به چوب در برابر ترک داشت، رنگدانه را بهتر نگه می‌داشت و آماده‌سازی کمتری را نیاز داشت اما در ابتدا به‌طور کلی نادرتر (کمیابتر) از چوب بود. در شروع کار شمالی‌های اروپا ترسیم نیم رخ را کنار گذاشتند و به ایجاد پرتره از حجم واقع‌گرایانه و چشم‌انداز پرداختند. در هلند جان ایکل وان پیشتاز صورتگری شد. ازدواج آرنولفینییکی از شاخصه‌های هنر غربی است (موزه ملی لندن ۱۴۳۳) که یک نمونه زودهنگام از پرتره یک زوج به صورت تمام قد را بیان می‌کند که بسیار با شکوه با رنگ‌های گران‌قیمت و جزئیات دلپسند نقاشی شده‌است و همین قدر مهم است که انقلابی در هنر بپا کرده و در تمام اروپا گسترش یافت. از هنرمند آلمانی جوانتری که سبک نقاشی روغنی را در موصل استادی به کار بردند می‌توان به البرت دایرر، هنز هالبین، لوکاس کرنچ اشاره کرد. کرنچ جز اولین هنرمندانی بود که نقاشی تمام قد با اندازه طبیعی پرداختو این سنت پس از او ادامه یافت. در آن زمان انگلستان دارای نقاشهای پورترهٔ دست اول و هنرمندانی نظیر هالبین در کنار مشتری‌های انگلیسی بود. تصویر او از تامس مور (۱۵۲۷) اولین مشتری با اهمیت او در انگلستان بود که سبک واقع گرایانه اش به عکسبرداری شبیه بود. هولبین نقاشی موفقی را از خانواده‌های سلطنتی شامل هنری هشتن دورر یک طراح برجسته بود و یکی از هنرمندان بزرگی بود که ساسله مراتب سلف پرتره شامل نقاشی از تمام صورت را سامان داد. او همچنین نقاشی سلف پرتره خودش را به عنوان تماشاگر در چنین نقاشی مذهبش قرار داد. او سلف پرتره را در سیزده سالگی آغاز کرد و سپس رمبرانت آن سنت را گسترش داد. در ایتالیا ماسکاکائو با بکارگیری چشم‌اندازهای رئالستیک به مدرنیزه کردن «نقاشی آبرنگ بر روی گچ» فرسکو (Fresco) پرداخت. فیلیپیلونا این مسیر را هموار کرد و شاگردش رافائل به گسترش رئالیسم در سطوح بالاتر در ادامه دهه‌هایی که او بر دیوارها نقاشی یادگاری می‌کشید در ایتالیا پرداخت. در طول این زمان پرتره نامزدی محبوبیت یافت که به عنوان ویژگی خاصی از لورانتو یاد می‌شود. در ابتدای رنسانس نقاشی پرتره عموماً به صورت گوچک و در برخی موارد با سرپوشهای حمایتی، وابسته یا لغزشی همراه بوده‌است. در طول رنسانس اعیان و نجبا اهل میلان و فلورانس به‌طور ویژه خواهان بازنمایی‌های واقع‌گرایانه تری از خودشان بودند. چالش بر سر متقاعد شدن برای خلق چشم‌اندازهای تمام رخ و سه چهارمی به ایجاد آزمایشات و نوآوری‌ها انجامید. ساندرو، دل فرانسزا، دومنیکو قیرلاندای، لرانتو دی کاردی و دیگر هنرمندان به گسترش تکنیک‌های خودشان پرداخته و بر اساس آن اضافه کردن پرتره به مذاهب سنتی و مفاهیم کلاسیک رواج یافت. لئوناردو دا وینچی و پیسانلودر میان نخستین هنرمندان ایتالیایی بودند که به اضافه کردن سنبل‌های نمادین به پرتره‌های با مفهوم دنیوی پرداختند. یکی از شناخته شده‌ترین پورتره‌ها تصویر معروف به Mona lisa توسط لئوناردو دا وینچی است که به نامLisa del Giocondo از اعضای خانواده Gheradini از فلورانس و توسکانی و همسر بازرگان متول ابریشم فلورانسی به نام Francesco del Giocondo می‌باشد که به نام «لبخند ژوکوند» مشهور است و نمونه شگرفی از بکارگیری بی تثارنی زیرکانه در چهره می‌باشد.

 

[@nicedavil]

در دفترچه‌های یادداشت در رابـ ـطه با کیفیت نور در این نقاشی داوینچی چنین می‌گوید: «درجه بسیار عالی از زینت بخشی در نور و سلیه به چهره‌هایی اضافه شده که در درگاه اتاق تاریک قرار دارند، جایی که چشمه‌های نظاره گر، قسمت سایه اندود چهره مبهم را با سایه‌های اتاق دیده و قسمت‌های روشن چهره را با درخشندگی بیشتری که هوا به آن می‌بخشد درک می‌کند. در سراسر آن با افزایش نور و سایه، چهره تسکین بهتری را از خودش به نمایش می‌گذارد». لئوناردو از شاگردان Verro cchio بوده‌است. پس از عضویت یافتن به صنف نقاشها، او شروع به اعانه‌های مستقل کرد. از دیگر پرتره‌های به‌یادماندنی او می‌توان به تصاویر اشراف زادگان نظیر Ginevra , Debena, Cecilia Gallerani اشاره کرد. پرتره‌هایی کهرافائل در ازای دریافت پول ترسیم کرد بسیار بیشتر از کارهای لئوناردو بوده‌است. او گستره بزرگی را از ژستها، روشنائی‌ها و تکنیک‌ها به ظهور رساند. به جای ایجاد انقلاب‌های مبتکرانه کارهای رافائل به شدت پیشرفته شده، استحکام یافته شده و تصفیه شده جریان‌های معمول عهد رنسانس بوده‌است. او به‌طور ویژه‌ای در پرتره‌های گروهی خبره شده بود. شاهکار او با عنوان «مدرسه آتن» یکی از بهترین نقاشی‌های آبرنگی گروهی است که متضمن شباهت‌های لئوناردو دا وینچی، میکل آنژ، برومانت و خود رافائل در ظاهر فلاسفه عهد باستان است. این اولین پرتره گروهی هنرمندان نیست. چند دهه قبل از آن Paolo Vcello یک پرتره گروهی شامل Giotto , Donatello , Antonio و برونسکی نقاشی کرد. بروز برتری‌هایش رافائل را تبدیل یک پرتره محبوب پاپ‌ها نمود. هنگامی که بسیاری از هنرمندان رنسانس با اشتیاق پرتره‌های اعانه‌ای را قبول می‌کردند و تعداد کمی از قبول آن سرباز می‌زدند، رقسب برجسته رافائل یعنی میکل آنژ کسی بود که در ازای پرداخت‌های سنگین، عهده‌دار ترسیم Sistine chapel شد. در حدود سال‌های ۱۵۰۰در Gentille bellini , Giovanni بر نقاشی پرتره حکمفرما بودند. آن‌ها بیشترین دستمزدها را از رهبران رسمی ایالت‌ها دریافت می‌کردند. پرتره جووانی بلینی از Portrait of Doge Leonardo Loredan به عنوان یکی از بهترین پرتره‌های عهد رنسانس تلقی می‌شود که نشان دهنده استادی هنرمند از یک تکنیک تازه (در آن زمان) نقاشی رنگ و روغن می‌باشد. همچنین بلینی به عنوان یکی از نخستین هنرمندان اروپایی بود که کارهای خودش را امضاء می‌کرد اما به ندرت آن را تاریخ‌گذاری می‌نمود. بعداً در قرن شانزدهم Titian همان سبک را عهده‌دار شد، مخصوصاً با توسعه دادن تنوع ژست‌ها و نشستن‌های نمونه‌های سلطنتی اش. Titian شاید اولین ترسیم‌کننده بزرگ پرتره بچه‌ها بوده‌است. پس از آن که بیماری او را از پای درآورد Tintoretto , Veronese هدایت‌کننده هنرمندان ونیسی شدند و به کمک برای تغییر سبک و اطوار ایتالیایی پرداختند. صاحبان سبک در بسیاری از پرتره‌های استثنائی شرکت کردند که تکیه بر پرمایه گر مواد و ظرفیت پیچیدگی ژست‌ها داشت که از میزان آن‌ها می‌توان به کارهای برونزینو، پونتر اشاره کرد. Bronzino با انجام پرتره خانواده مدیسی Medici به شهرت رسید. پرتره جسورانه او Cosimo I de Medici می‌باشد که نشاندهنده حاکمی سرسخت مسلح شده‌ای است که با چشمان خیره و محتاط به سمت دور دستان راست خود خیره شده‌است که این کاملاً در تضاد با بیشتر نقاشی‌های سلطنتی است که جالسین را فرمانروایی مهربان و مصلح نشان می‌دهد.

 

[@nicedavil]

ال گرکو کسی بود که برای ۱۲ سال در Veruce به آموزش پرداخت و پس از رسیدنش به به اسپانیا به سوی جهتی افراطی با تأکید بر «نگاه درونی جاس» از دیدگاه نقصان حقیقت منظر فیزیکی (جسمی) پرداخت. یکی از بهترین پورتریست‌های قرن ۱۶ ایتالیا Sofonisba Anguissola می‌باشد، کسی که پرتره‌های فردی و گروهی با سطح جدیدی از پیچیدگی برانگیخت. پرتره محکم در فرانسه هنگامی شروع شد که هنرمند فلاندرزی Jean Clouetتصویر بی اندازه زیبایی به نام فرانسوای اول را در حوالی سال ۱۵۲۵ ترسیم کرد. شاه فرانسیس حامی بزرگ هنرمندان و یک جمع‌آوری‌کننده طماع آثار هنری بود که لئوناردو دا وینچی را در سال‌های پایان عمرش برای زندگی به فرانسه دعوت کرد. پس از مرگ لئوناردو تصویر مونالیزه در فرانسه باقی ماند.

 

[@nicedavil]

سبک عجیب غریب و منسوخ باراکوروکوکو در قرن ۱۸ میلادی

رامبرانت پرتره گروهی، The Syndics of the Clothmaker's Guild, ۱۶۶۲.
در طول دوران باراکوو روکوکو به ترتیب در دوران قرن ۱۷ و ۱۸ پورترها از حیث ثبت حالت و موقعیت اهمیت بیشتری یافتند. چیرگی اجتماعی با رهبران سکولار در محکمه‌های قدرتمند رو به افزایش بود. تصاویری شاخص از افراد آراسته مویر اختیار در اظهار نظر اشخاص مهم است. نقاشان فلاندرزی نظیر سر انتونی وان دیک، پتر پائول رابن در این نوع پورتره‌ها بسیار بودند، در حالی کهوان وارمر پرتره‌هایش را بیشتر از کلاسهای متوسط نظیر حالات سرکار و بازی خارج از خانه می‌کرد.

رابن پرتره خود و همسرش را در سال ۱۶۰۹ در سبوس عروسی به عنوان نمونه‌ای از پرتره زوجی که دارای قریحه‌ای خوش هستند ترسیم نمود. شهرت او ورای هنرش بود، او به عنوان یک درباری، سیاستمدار، جمع‌آوری‌کننده آثار هنری و تاجری موفق شهرت داشت. استودیو او به عنوان یکی از گسترده ترین‌ها در زمان خودش می‌باشد که با بکارگیری متخصصانی در تصاویر اشیاء بی جان، چشم‌انداز، حیوانات و نمایش صحنه مصادف بر پرتره فعالیت می‌کرده‌است، او به مدت دو سال به آموزشپرداخت. چالز اول انگلستان ابتدا رابن را ترفیع داد و به او جایگاه و مقامی درخور اعطا کرد. چنان‌که ثبت شده در تاریخ: او همواره با لباسهای باشکوهی دیده می‌شد و تعداد بیشماری نگهبان و اسباب و لوازم جنگی با خود داشت و تصویر یک اصیل را به صورت تابلو در خانه‌اش نگه می‌داشت که تعداد کمی از شاهزاده‌ها آن را ندیده‌اند.