гคђค1737
کاربر نگاه دانلود
با افزایش سن سلولهای عصبی گوش داخلی که وظیفه تبدیل صوت به جریانی الکتریکی را بعهده دارند مثل سایر اجزای بدن دچار ضعف و کم کاری میشوند . بدیهی است که با ضعیف شدن این سلولها از میزان شنوایی فرد کاسته خواهد شد. افت شنوایی مبتلایان به پیرگوشی معمولا پیشرونده و دو طرفه است و هر دو گوش تقریبا به یک اندازه دچار افت شنوایی میشوند . با توجه به سیر تدریجی پیرگوشی ممکن است فرد مبتلا تا مدت زیادی متوجه کاهش شنوایی خودش نشود.
کاهش شنوایی مبتلایان به پیرگوشی در همۀ فرکانسها یکسان نیست بلکه معمولا این افراد اصواتی با فرکانس بالاتر را سختتر میشنوند. به طور مثال این افراد صدای زنگ تلفنی که در نزدیکی آنها قرار گرفته است را مشکل میشنوند حال آنکه ممکن است صدای ماشینی که در خیابان در حال رفت و آمد است را به راحتی بشنوند.
به طور معمول مبتلایان به پیرگوشی صداها را مبهم تر و آهسته تر میشنوند. این افراد ممکن است صدا را بشنوند اما تفکیف کلمات از یکدیگر برای آنها مشکل باشد مثلا کلمۀ "ننگ" را "زنگ" میشنوند.
به طور کلی این افراد :
- صحبت دیگران را به شکل نجوا میشنوند.
- صداهایی که فرکانس بالاتر دارند را سخت تر میشنوند لذا این افراد صدای زنان را سخت تر از صدای مردان میشنوند.
- ممکن است در گوششان صدای اضافی یا وزوزی را احساس کنند.
-
سن بروز کاهش شنوایی و سرعت پیشرفت ان به فاکتورهای متعددی بستگی دارد که مهمترین ان استعداد ژنتیکی است .تغذیه و متابولیسم و میزان الودگی صوتی محیط زندگی نیز از عوامل تاثیر گذاربر روی پیر گوشی هستند. عواملی که باعث کاهش خونرسانی به گوش داخلی شوند نیز میتوانند آسیب سلولهای حساسۀ گوش را تسریع کنند لذا بیماریهای قلبی، بالا بودن فشار خون و دیابت نیز میتوانند باعث پیدایش زودرس پیرگوشی شوند.
تشخیص پیر گوشی بر مبنای شرح حال ،معاینه بالینی و با تایید سنجش شنوائی (نوار گوش ) است. از آنجاکه کاهش شنوایی ممکن است علامتی از بیماریهای دیگری نیز باشد هر فرد مبتلا به کاهش شنوایی باید توسط متخصص گوش حلق و بینی مورد معاینه و بررسی قرار گیرد.
متاسفانه پیرگوشی درمان قطعی ندارد و بهترین راه پیشگیری از آن است. بعضی از علل آن در کنترل ما نیست اما با رعایت نکاتی میتوانیم از پیدایش زودرس آن جلوگیری کرده و یا آن را به تعویق بیندازیم. قرار گرفتن در معرض صداهای بلند میتواند به سلولهای حساسۀ گوش داخلی آسیب جدی وارد کند. علاوه بر شدت صوت مدتی که در معرض صدای بلند قرار میگیریم نیز مهم است لذا باید مراقب باشیم که حتی الامکان در معرض صدای بلند قرار نگیریم و یا اگر مجبوریم سعی کنیم مدت آن تا آنجا که مقدور است کوتاه باشد.
افراد مسنی که شنوائیشان به میزان قابل توجهی کاهش یافته است باید از سمعک استفاده کنند. سمعک این امکان را فراهم میکند که این افراد با دیگران و متقابلا دیگران با آنها براحتی ارتباط برقرار کنند.
کاهش شنوایی مبتلایان به پیرگوشی در همۀ فرکانسها یکسان نیست بلکه معمولا این افراد اصواتی با فرکانس بالاتر را سختتر میشنوند. به طور مثال این افراد صدای زنگ تلفنی که در نزدیکی آنها قرار گرفته است را مشکل میشنوند حال آنکه ممکن است صدای ماشینی که در خیابان در حال رفت و آمد است را به راحتی بشنوند.
به طور معمول مبتلایان به پیرگوشی صداها را مبهم تر و آهسته تر میشنوند. این افراد ممکن است صدا را بشنوند اما تفکیف کلمات از یکدیگر برای آنها مشکل باشد مثلا کلمۀ "ننگ" را "زنگ" میشنوند.
به طور کلی این افراد :
- صحبت دیگران را به شکل نجوا میشنوند.
- صداهایی که فرکانس بالاتر دارند را سخت تر میشنوند لذا این افراد صدای زنان را سخت تر از صدای مردان میشنوند.
- ممکن است در گوششان صدای اضافی یا وزوزی را احساس کنند.
سن بروز کاهش شنوایی و سرعت پیشرفت ان به فاکتورهای متعددی بستگی دارد که مهمترین ان استعداد ژنتیکی است .تغذیه و متابولیسم و میزان الودگی صوتی محیط زندگی نیز از عوامل تاثیر گذاربر روی پیر گوشی هستند. عواملی که باعث کاهش خونرسانی به گوش داخلی شوند نیز میتوانند آسیب سلولهای حساسۀ گوش را تسریع کنند لذا بیماریهای قلبی، بالا بودن فشار خون و دیابت نیز میتوانند باعث پیدایش زودرس پیرگوشی شوند.
تشخیص پیر گوشی بر مبنای شرح حال ،معاینه بالینی و با تایید سنجش شنوائی (نوار گوش ) است. از آنجاکه کاهش شنوایی ممکن است علامتی از بیماریهای دیگری نیز باشد هر فرد مبتلا به کاهش شنوایی باید توسط متخصص گوش حلق و بینی مورد معاینه و بررسی قرار گیرد.
متاسفانه پیرگوشی درمان قطعی ندارد و بهترین راه پیشگیری از آن است. بعضی از علل آن در کنترل ما نیست اما با رعایت نکاتی میتوانیم از پیدایش زودرس آن جلوگیری کرده و یا آن را به تعویق بیندازیم. قرار گرفتن در معرض صداهای بلند میتواند به سلولهای حساسۀ گوش داخلی آسیب جدی وارد کند. علاوه بر شدت صوت مدتی که در معرض صدای بلند قرار میگیریم نیز مهم است لذا باید مراقب باشیم که حتی الامکان در معرض صدای بلند قرار نگیریم و یا اگر مجبوریم سعی کنیم مدت آن تا آنجا که مقدور است کوتاه باشد.
افراد مسنی که شنوائیشان به میزان قابل توجهی کاهش یافته است باید از سمعک استفاده کنند. سمعک این امکان را فراهم میکند که این افراد با دیگران و متقابلا دیگران با آنها براحتی ارتباط برقرار کنند.
