O_Q
کاربر نگاه دانلود
یک تیم متشکل از زمین‌شناسان دانشگاه UCSB توانستند سوابق جدیدی از رویدادهای سخت و شدیدی کشف کنند که کاسه‌ی آتشفشانی یلواستون، کالیفرنیا، را به صورت لایه‌ای از پوسته‌های خاکستری و پوسته‌های رسوبی درآورده است.
آب‌های زیرزمینی که ۶۳٫۰۰۰ سال پیش در حوضه‌ی سانتا باربارا جریان داشتند (یعنی تقریبا همان زمانی که فعالیت‌های آتشفشانی رخ داد) دقیقا همان چیزی بودند که برای ایجاد رویدادهای پایدار و تغییردهنده‌ی شرایط آب و هوایی لازم بود.
شاید این موضوع به این خاطر باشد که در آن زمان، محیط آبی مملو از مواد مغذی بود که در عمق اقیانوس پیدا می‌شدند و دارای ارگان‌های تک‌سلولی زیادی بودند که به فرامینیفرا معروف بودند. پوسته‌های فرامینیفراهایی که در رسوبات کنار خاکسترهای آتشفشانی کشف شدند میزبان ایزوتوپ‌های اکسیژن وابسته به دمایی هستند که زمین‌شناسان از آن‌ها برای تعیین دمای دریایی استفاده می‌کنند که این موجودات در آن زندگی می‌کنند.
محيط کم‌اکسیژن نزدیک به کف دریا در حوضه‌ی سانتا باربارا باعث از بین رفتن موجودات زیرزمینی می‌شود که می‌توانستند با مخلوط کردن لایه‌های خاکستری و رسوبی، به کیفیت آن‌ها صدمه برساند.
ترکیب رسوبات پوسته‌ای و خاکسترهای آتشفشانی به این کارشناسان کمک کرد تا رکورد دقیق و بی‌نظیری از فعالیت‌های یلواستون به دست آورند که ثابت می‌کند در این مکان نه یک فوران، بلکه دو فوران آتشفشانی با فاصله ای ۱۷۰ ساله اتفاق افتاده است.
تجزیه و تحلیل پوسته‌های فرامینیفرا ثابت می‌کند که بعد از فوران شدید، دمای حوضه‌ی سانتا باربارا تا ۳ درجه‌ی سانتی‌گراد سرد شد، چرا که خاکستر و دی‌اکسید گوگرد آتشفشانی که در طول این رویدادها منتشر شده بود، مانع از تابش نور خورشید و گرم‌شدن سطح زمین شده بود.
این زمستان‌های آتشفشانی که فاصله‌ی زمانی کمی با هم دارند، وقتی اتفاق افتادند که زمین در حال گرم شدن پس از عصر یخبندان بود. دوره‌های خنک‌سازی دو قلو که بیش از ۸۰ سال طول کشیدند، باعث شدند که تأثیرات تغییرات اقلیمی کمتر شود.
آب‌های زیرزمینی که ۶۳٫۰۰۰ سال پیش در حوضه‌ی سانتا باربارا جریان داشتند (یعنی تقریبا همان زمانی که فعالیت‌های آتشفشانی رخ داد) دقیقا همان چیزی بودند که برای ایجاد رویدادهای پایدار و تغییردهنده‌ی شرایط آب و هوایی لازم بود.
شاید این موضوع به این خاطر باشد که در آن زمان، محیط آبی مملو از مواد مغذی بود که در عمق اقیانوس پیدا می‌شدند و دارای ارگان‌های تک‌سلولی زیادی بودند که به فرامینیفرا معروف بودند. پوسته‌های فرامینیفراهایی که در رسوبات کنار خاکسترهای آتشفشانی کشف شدند میزبان ایزوتوپ‌های اکسیژن وابسته به دمایی هستند که زمین‌شناسان از آن‌ها برای تعیین دمای دریایی استفاده می‌کنند که این موجودات در آن زندگی می‌کنند.
محيط کم‌اکسیژن نزدیک به کف دریا در حوضه‌ی سانتا باربارا باعث از بین رفتن موجودات زیرزمینی می‌شود که می‌توانستند با مخلوط کردن لایه‌های خاکستری و رسوبی، به کیفیت آن‌ها صدمه برساند.
ترکیب رسوبات پوسته‌ای و خاکسترهای آتشفشانی به این کارشناسان کمک کرد تا رکورد دقیق و بی‌نظیری از فعالیت‌های یلواستون به دست آورند که ثابت می‌کند در این مکان نه یک فوران، بلکه دو فوران آتشفشانی با فاصله ای ۱۷۰ ساله اتفاق افتاده است.
تجزیه و تحلیل پوسته‌های فرامینیفرا ثابت می‌کند که بعد از فوران شدید، دمای حوضه‌ی سانتا باربارا تا ۳ درجه‌ی سانتی‌گراد سرد شد، چرا که خاکستر و دی‌اکسید گوگرد آتشفشانی که در طول این رویدادها منتشر شده بود، مانع از تابش نور خورشید و گرم‌شدن سطح زمین شده بود.
این زمستان‌های آتشفشانی که فاصله‌ی زمانی کمی با هم دارند، وقتی اتفاق افتادند که زمین در حال گرم شدن پس از عصر یخبندان بود. دوره‌های خنک‌سازی دو قلو که بیش از ۸۰ سال طول کشیدند، باعث شدند که تأثیرات تغییرات اقلیمی کمتر شود.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
