...zαнrα...*
کاربر نگاه دانلود
یکی از زیرک‌ترین سیاستمداران قرن نوزدهم که با هوش سرشار و انگیزه‌ی فراوان خویش، مسیری تازه در تاریخ ایتالیا گشود. وحدت ایالات ایتالیایی پس از چند صد سال با سیاست و برنامه‌ی هوشمندانه‌ی او به سرانجام رسید.
کامیلو دی کاوور در یکم اوت ۱۸۱۰ در شهر تورین -پایتخت پادشاهی ساردنی- متولد شد. او که از خانواده‌ای اشرافی برخاسته بود، به عنوان افسر در ارتش ساردنی استخدام شد. شرایط نامناسب اجتماعی و سیـاس*ـی حاکم بر ایتالیا ، او را وادار نمود که از مقامش کنارهگیری کند. کاوور در ۲۱ سالگی وارد عرصه‌ی تجارت شد. او که به امور توسعه‌ی کشاورزی و صنعت توجه شایانی داشت، به سرعت به یکی از سرمایه‌داران اصلی ساردنی تبدیل شد. او همزمان با انباشت ثروت، به احزاب سیـاس*ـی نیز راه یافت؛ تشکل‌های ضد حکومت اتریش که بر منطقه‌ی وسیع ایتالیای شمالی تسلط داشت.
روزنامه‌نگاری
کاوور معتقد بود که رشد میهن‌پرستی در کنار لیبرالیسم ، عاملی موثر برای استقلال ایتالیا از حاکمیت بیگانگان خواهد بود. او در سال ۱۸۴۷ روزنامه‌ی رستاخیز (Risorgimento) را تاسیس کرد که عقاید سیـاس*ـی‌اش را بازتاب دهد.
در ژانویه ۱۸۴۸ انقلاب سراسر ایتالیا را فرا گرفت؛ خصوصاً در پادشاهی ناپل واقع در جنوب ایتالیا که حاکمیت فاسد خاندان بوربون، موجبات خشم و نارضایتی ملت را فراهم آورده بود. کاوور از این فرصت استفاده کرد و از طریق روزنامه‌ی رستاخیز خواهان برقراری حکومت مشروطه در ساردنی شد. شارل آلبرت -پادشاه ساردنی- تسلیم فشار مطبوعات شد و در ۸ فوریه با تشکیل دولت مشروطه موافقت کرد.
۶ هفته بعد، مردم میلان علیه سلطه‌ی اتریش قیام کردند. کاوور با قدرتی که در میان رسانه‌های ساردنی یافته بود، شاه را مجاب کرد که با لشکرکشی به میلان، ایتالیایی‌ها را از ظلم و ستم اتریش نجات دهد. نخستین انتخابات پارلمان ساردنی در بحبوحه‌ی جنگ برگزار شد و کاوور به نمایندگی مجلس انتخاب گردید. او حضور در مشاغل سیـاس*ـی را تا زمان مرگ ادامه داد. در ۲۳ مارس ۱۸۴۹ ارتش ساردنی متحمل شکست سنگینی شد. شارل آلبرت به نفع پسرش ویکتور امانوئل از سلطنت استعفا کرد. ویکتور امانوئل دوم با عقد پیمان صلح خفت‌بار ، اتریش را از تعـ*رض به ساردنی دور ساخت. کاوور با وجود این شکست ، از تلاش برای وحدت ایتالیا دست نکشید.
فعالیت‌های سیـاس*ـی
در سال ۱۸۵۱ کاوور به عنوان وزیر کشاورزی، صنعت و تجارت مشغول به کار شد. سپس در ۴ نوامبر همان سال به مقام نخست وزیری رسید. کاوور در سیاست خارجی مترصد فرصتی بود که علیه اتریش وارد عمل شود.
جنگ کریمه (۱۸۵۳-۱۸۵۶) عرصه‌ی خودنمایی دولت ساردنی برای طلب استقلال ایتالیا بود. نیروهای نظامی ساردنی برای پشتیبانی از بریتانیا و فرانسه به جنگ با روسیه اعزام شدند. در مذاکرات صلح ، کاوور توانست مسئله‌ی ایتالیا را به عنوان مشکلی بین‌المللی مطرح سازد و خودش را نیز همسنگ بقیه‌ی رهبران سیـاس*ـی اروپا قرار دهد.
کاوور برنامه‌های مفصلی برای تقویت ارتش ساردنی طرح ریزی کرد. همچنین با امپراتور فرانسه ناپلئون سوم پیمان اتحاد بست. در ۱۸۵۹ همه چیز برای شروع جنگ با اتریش آماده شده بود. اما ناپلئون با اقدامی غیرمنتظره، کاوور را مردد کرد؛ دولت روسیه پیشنهاد داد که کنفرانسی بین‌المللی برای رسیدگی به بحران ایتالیا تشکیل شود و امپراتور فرانسه نیز این پیشنهاد را پذیرفت.
اما اتریشی‌های مغرور این پیشنهاد را رد کرده و در ۲۳ آوریل ۱۸۵۹ اولتیماتومی به دولت ساردنی فرستادند که شرط اصلی آن، پایان یافتن اتحاد فرانسه و ساردنی بود. کاوور شدیداً این درخواست را محکوم کرد و به اتریش اعلان جنگ داد. پس از پیروزی‌های اولیه ، ناپلئون به دلیل فشار رسانه‌ای در کشورش ، با اتریش آتش بس امضاء کرد. کاوور ناچاراً جنگ با اتریش را به پایان برد.
شرایط سیـاس*ـی کل ایتالیا دستخوش آشفتگی و هیاهو بود. کاوور که قصد نداشت چنین شرایط مساعدی را از دست بدهد ، انقلابیون ایتالیایی را به قیام علیه بیگانگان فراخواند. همزمان ، گاریبالدی فرمانده‌ی نظامی ساردنی – که سالهای طولانی در آمریکای جنوبی علیه استعمار اسپانیا جنگیده بود- با موافقیت ضمنی کاوور و ویکتور امانوئل ، وارد جزیره‌ی سیسیل شد و ظرف یک هفته، حکومت فاسد خاندان بوربون را سرنگون ساخت. کاوور از این که گاریبالدی در ادامه لشکرکشی به قلمرو پاپ حمله کند ، وحشت زده شد؛ لذا، به نیروهای نظامی ساردنی دستور داد که وارد رم شوند. کاوور که خود شخصاً با کلیسا میانه‌ی خوبی نداشت، از این فرصت برای الحاق رم به پادشاهی ایتالیا استفاده کرد.
در ۱۸۶۱ رسماً پادشاهی متحد ایتالیا متولد شد. عمر کاوور چندان به درازا نکشید تا به ایتالیای نوظهور سر و سامان دهد. او در ۶ ژوئن ۱۸۶۱ درگذشت اما بزرگترین دستاورد او که هیچ گاه فراموش نخواهد شد ، وحدت و یکپارچگی ملتی بود که صدها سال در زنجیر اسارت بیگانگان زندگی می کرد.
کامیلو دی کاوور در یکم اوت ۱۸۱۰ در شهر تورین -پایتخت پادشاهی ساردنی- متولد شد. او که از خانواده‌ای اشرافی برخاسته بود، به عنوان افسر در ارتش ساردنی استخدام شد. شرایط نامناسب اجتماعی و سیـاس*ـی حاکم بر ایتالیا ، او را وادار نمود که از مقامش کنارهگیری کند. کاوور در ۲۱ سالگی وارد عرصه‌ی تجارت شد. او که به امور توسعه‌ی کشاورزی و صنعت توجه شایانی داشت، به سرعت به یکی از سرمایه‌داران اصلی ساردنی تبدیل شد. او همزمان با انباشت ثروت، به احزاب سیـاس*ـی نیز راه یافت؛ تشکل‌های ضد حکومت اتریش که بر منطقه‌ی وسیع ایتالیای شمالی تسلط داشت.
روزنامه‌نگاری
کاوور معتقد بود که رشد میهن‌پرستی در کنار لیبرالیسم ، عاملی موثر برای استقلال ایتالیا از حاکمیت بیگانگان خواهد بود. او در سال ۱۸۴۷ روزنامه‌ی رستاخیز (Risorgimento) را تاسیس کرد که عقاید سیـاس*ـی‌اش را بازتاب دهد.
در ژانویه ۱۸۴۸ انقلاب سراسر ایتالیا را فرا گرفت؛ خصوصاً در پادشاهی ناپل واقع در جنوب ایتالیا که حاکمیت فاسد خاندان بوربون، موجبات خشم و نارضایتی ملت را فراهم آورده بود. کاوور از این فرصت استفاده کرد و از طریق روزنامه‌ی رستاخیز خواهان برقراری حکومت مشروطه در ساردنی شد. شارل آلبرت -پادشاه ساردنی- تسلیم فشار مطبوعات شد و در ۸ فوریه با تشکیل دولت مشروطه موافقت کرد.
۶ هفته بعد، مردم میلان علیه سلطه‌ی اتریش قیام کردند. کاوور با قدرتی که در میان رسانه‌های ساردنی یافته بود، شاه را مجاب کرد که با لشکرکشی به میلان، ایتالیایی‌ها را از ظلم و ستم اتریش نجات دهد. نخستین انتخابات پارلمان ساردنی در بحبوحه‌ی جنگ برگزار شد و کاوور به نمایندگی مجلس انتخاب گردید. او حضور در مشاغل سیـاس*ـی را تا زمان مرگ ادامه داد. در ۲۳ مارس ۱۸۴۹ ارتش ساردنی متحمل شکست سنگینی شد. شارل آلبرت به نفع پسرش ویکتور امانوئل از سلطنت استعفا کرد. ویکتور امانوئل دوم با عقد پیمان صلح خفت‌بار ، اتریش را از تعـ*رض به ساردنی دور ساخت. کاوور با وجود این شکست ، از تلاش برای وحدت ایتالیا دست نکشید.
فعالیت‌های سیـاس*ـی
در سال ۱۸۵۱ کاوور به عنوان وزیر کشاورزی، صنعت و تجارت مشغول به کار شد. سپس در ۴ نوامبر همان سال به مقام نخست وزیری رسید. کاوور در سیاست خارجی مترصد فرصتی بود که علیه اتریش وارد عمل شود.
جنگ کریمه (۱۸۵۳-۱۸۵۶) عرصه‌ی خودنمایی دولت ساردنی برای طلب استقلال ایتالیا بود. نیروهای نظامی ساردنی برای پشتیبانی از بریتانیا و فرانسه به جنگ با روسیه اعزام شدند. در مذاکرات صلح ، کاوور توانست مسئله‌ی ایتالیا را به عنوان مشکلی بین‌المللی مطرح سازد و خودش را نیز همسنگ بقیه‌ی رهبران سیـاس*ـی اروپا قرار دهد.
کاوور برنامه‌های مفصلی برای تقویت ارتش ساردنی طرح ریزی کرد. همچنین با امپراتور فرانسه ناپلئون سوم پیمان اتحاد بست. در ۱۸۵۹ همه چیز برای شروع جنگ با اتریش آماده شده بود. اما ناپلئون با اقدامی غیرمنتظره، کاوور را مردد کرد؛ دولت روسیه پیشنهاد داد که کنفرانسی بین‌المللی برای رسیدگی به بحران ایتالیا تشکیل شود و امپراتور فرانسه نیز این پیشنهاد را پذیرفت.
اما اتریشی‌های مغرور این پیشنهاد را رد کرده و در ۲۳ آوریل ۱۸۵۹ اولتیماتومی به دولت ساردنی فرستادند که شرط اصلی آن، پایان یافتن اتحاد فرانسه و ساردنی بود. کاوور شدیداً این درخواست را محکوم کرد و به اتریش اعلان جنگ داد. پس از پیروزی‌های اولیه ، ناپلئون به دلیل فشار رسانه‌ای در کشورش ، با اتریش آتش بس امضاء کرد. کاوور ناچاراً جنگ با اتریش را به پایان برد.
شرایط سیـاس*ـی کل ایتالیا دستخوش آشفتگی و هیاهو بود. کاوور که قصد نداشت چنین شرایط مساعدی را از دست بدهد ، انقلابیون ایتالیایی را به قیام علیه بیگانگان فراخواند. همزمان ، گاریبالدی فرمانده‌ی نظامی ساردنی – که سالهای طولانی در آمریکای جنوبی علیه استعمار اسپانیا جنگیده بود- با موافقیت ضمنی کاوور و ویکتور امانوئل ، وارد جزیره‌ی سیسیل شد و ظرف یک هفته، حکومت فاسد خاندان بوربون را سرنگون ساخت. کاوور از این که گاریبالدی در ادامه لشکرکشی به قلمرو پاپ حمله کند ، وحشت زده شد؛ لذا، به نیروهای نظامی ساردنی دستور داد که وارد رم شوند. کاوور که خود شخصاً با کلیسا میانه‌ی خوبی نداشت، از این فرصت برای الحاق رم به پادشاهی ایتالیا استفاده کرد.
در ۱۸۶۱ رسماً پادشاهی متحد ایتالیا متولد شد. عمر کاوور چندان به درازا نکشید تا به ایتالیای نوظهور سر و سامان دهد. او در ۶ ژوئن ۱۸۶۱ درگذشت اما بزرگترین دستاورد او که هیچ گاه فراموش نخواهد شد ، وحدت و یکپارچگی ملتی بود که صدها سال در زنجیر اسارت بیگانگان زندگی می کرد.
