MILAD_A
کاربر نگاه دانلود
شهر اصفهان به خاطر زیباییهایش زبانزد همگان است. شهری با صدها آثار تاریخی که به حق، برازنده لقب نصف جهان است و گردشگران زیادی را از گوشه کنار جهان به خود جذب می کند.
بیشتر گردشگران بعد ازورود به شهر، یک راست به سراغ بناهای معروف عصر صفویه مانند سی وسه پل، میدان امام وعالی قاپو می روند و غرق در زیبائیهای آنها می شوند. شکوه این آثار بر کسی پوشیده نیست اما در این بین نباید از سایر آثار تاریخی اصفهان غافل بود.آثاری با قدمت چند هزارساله، که دریچه ای به تاریخ ما هستند ولی غبار بی توجهی بر چهره آنها نشسته تا در سکوت روزگار، در انتظار نگاهی کنجکاو باشند.
آتشگاه، یکی ازهمین آثاراست که درغرب اصفهان بربلندای کوهی به همین نام در ساحل شمالی زاینده رود، در 8 کیلومتری جاده اصفهان به نجف آباد قرار دارد.
این مجموعه یکی از آثار ملی ایران است که طبق کتیبه موجود در پای کوه در سال 1330 به شماره 380 به ثبت رسیده است.
اطراف این کوه را باغ ها و درختان میوه درمیان گرفته اند و از فراز آن می توان به تمام شهر اشراف داشت. نام این کوه برگرفته از آتشکده ای استوانه ایست که در قله آن قرار دارد و در گذشته همیشه آتش آن برافروخته بود. قدمت بنای آتشکده به دوران ایلامی ها می رسد وچندین قرن نگهبانانی به طور دائم از آتش آن مراقبت می کردند تا خاموش نشود.
همانطور که می دانید آتش در میان زرتشیان، یکی از عناصر چهارگانه و عنصری پاک ومقدس محسوب میشود و درگذشته پیروان این آیین، در آتشکده ها آتش می افروختند و توسط موبدان همیشه آن را روشن نگه می داشتند.
به راحتی می توان تصور کرد حمل و نقل هیزم تا قله و مراقبت و روشن نگه داشتن دائمی آتش در شب و روز و درسرما وگرما وظیفه ای بس دشوار بود که موبدان به خوبی ازعهده آن برمی آمدند.
آتشکده اصفهان نیز بهمراه آتشکده های ری وآذربایجان، جزء آتشکده های معروف ایران بشمار میرفت که روشنایی آن از دوردستها نمایان بود. کوه آتشگاه و منطقه پیرامون آن شکوه و رونق بسیاری داشته و آثار بر جای مانده از دیوارهای بلند در اطراف آن، نشانگر این است که علاوه برانجام امور مذهبی، بعنوان یک دژ نظامی نیز کاربرد داشته است. اما اکنون خاموش و بی صدا در گوشه ای خلوت از شهر، روبه ویرانی نهاده است و گذشت روزگار و صدمات ناشی از باد و باران، باعث فرو ریختن دیواره های آن شده و اگر مسئولان فکری نکنند تا چند سال دیگر اثری از آن نخواهیم دید.
در حال حاضر این اثر ملی با تهدیدهای زیادی روبروست از جمله باتوجه به نبود پله از پای کوه تا قله، گردشگرانی که قصد بازدید از مجموعه را دارند، برای صعود به قله که البته ارتفاع چندانی هم ندارد، مسیرهای مختلفی را انتخاب می کنند. همین رفت وآمد همیشگی گاهی باعث آسیب به بنای آتشکده میشود. جویندگان گنج و اشیاء عتیقه نیز از نبود نگهبان به خوبی استفاده می کنند و درگوشه و کنار محوطه بنا، دست به حفاری می زنند که باعث تخریب جدی آن شده است. بنابراین برای جلوگیری از آسیبهای بیشتر، توجه و رسیدگی سریعتر مسئولان ضروری است.
مورخان و نویسندگان زیادی از این مجموعه دیدن کرده اند و همگی زبان به تحسین آن گشوده اند. از جمله صادق هدایت در کتاب اصفهان نصف جهان درباره آن چنین نوشته است:
"کوه آتشگاه، روز آبادیش، شکوه مخصوص داشته است. این پرستشگاه مانند مسجد و کلیسا دورش دیوار نداشته و چیزی را از کسی نمیپوشانیده. مانند آتش؛ سره و پاکیزه بوده. همان آتش جاودان نماینده پاکیزگی و زیبایی که به سوی آسمان زبانه میکشیده و در شبهای تار، از دور، دلهای افسرده را قوت میداده و از نزدیک، با پیچ و خم دلربا، با روان انسان گفتگو میکرده."
