با اين كه هزار بار ويران شده اي
در خاطر ما هنوز خرمشهري
اي چشمهايت تا ابد بيدار....
خرمشهر
«خرمشهر را خدا آزاد کرد».
خرمشهر سرزمین خرمی است که سرچشمه طراوت
همیشگی اش، سرخی شبنم گونه قطرات خون است.
خرمشهر سرزمین صبوری است که سنگفرش خیابان هایش
به سرخی خون سرو قامتان دلیر میهن رنگین شده است.
خرمشهر دروازه عبور سفیران عابدی است که با قطرات
خون وضوی عشق ساختند و به ملکوت پیوستند.
خرمشهر مقر شاهدان شاهدی است که گواهشان
ذکر یا حسین علیه السلام بود و حضور
جاویدانشان تجلی کربلایی دیگر.
خرمشهر سرزمینی به وسعت آسمان است که سـ*ـینه های
سوخته ای را در آغـ*ـوش گرم و سوزان خویش گرفته است
که هر کدامشان در جوار قرب الهی مأوی گرفته اند.
خرمشهر، سرزمین «محمّد جهان آرا» است
و «جهان آرا»، سردار فاتح کربلای ایران.
خرمشهر، سرزمین دروازه های آسمانی است که از
بی کرانه افق به سمت و سوی زمین گشوده شد و امواج گلوله
و آتش خمپاره، مردان مرد را با خود به بی کران ابدیت روانه کرد.
خرمشهر سرزمینی است که هر کوچه اش، همچون
شقایقی داغدار، قصه داغی بر سـ*ـینه دارد؛ قصه
شرحه شرحه فراق، قصه مظلومیت، قصه تجـ*ـاوز و قصه ...
خرمشهر، معبر آسمانی مردان خداست؛ مردانی که در
آرزوی همراهی قافله کربلائیان، آرام و قرار نداشتند.
خرمشهر مقر شیردلانی است که جنگاور عرصه جهاد
بودند و لبیک گوی ندای لبیک.
سلام و درودت باد، خرمشهر!
آزادیت مبارک و آزادگیت جاویدان باد!
