baten kaitos
کاربر نگاه دانلود
سحابی غبارآلود NGC ۷۱۲۹ که با فاصله‌ی حدود ۳۰۰۰ سال نوری از زمین، در صورت فلکی شاهانه‌ی قیفاووس جای دارد، هنوز میزبان خورشیدهای جوانش است. این ستارگان با داشتن تنها چند میلیون سال سن، در دوران به نسبت خردسالی به سر می‌برند و به نظر می‌رسد زادگاهشان مانند زادگاه خورشید ما در ۵ میلیارد سال پیش است.
چشمگیرترین نکته در این تصویر باکیفیت، رنگ آبی دلپذیر ابرهای غبار است که نور ستارگان جوان درونش را باز می‌تاباند، ولی شکل‌های هلالی فشرده‌ی سرخ‌فام پررنگی که در آن دیده می‌شود نیز نشانه‌ی وجود اجرام ستاره‌ای جوان و پرانرژی است. این اجرام که به نام اجرام هربیگ-هارو شناخته می‌شوند شکل و رنگشان نمایانگر گازهای هیدروژنیست که در اثر برخورد فواره‌های ستارگانِ نوزاد فشرده و برافروخته شده‌اند.
رشته‌های بلند و سرخ‌فام گسیلشی (نشری) کم‌رنگ‌‌تری هم در این ابرهای آبی‌فام دیده می‌شوند؛ این رشته‌ها از ذرات غباری تشکیل شده‌اند که نور نادیدنی فرابنفش ستارگان را در فرآیند نورتابناکی (photoluminesence) به نور سرخ دیدنی (مریی) تبدیل کرده و می‌کنند.
همه‌ی ستارگانی که در این ابر پدید آمده‌اند با هم یک خوشه‌ی ستاره‌ای باز را ساخته‌اند. این گاز و غبارهای ستاره‌زا سرانجام پراکنده و ناپدید می‌شوند و خوشه‌ی درونشان نیز همچنان که به گرد مرکز کهکشان می‌چرخد، ستارگانش از یکدیگر جدا خواهند شد.
این سحابی را پیش از این در عکس‌های دیگری هم دیده بودیم، ولی در این تصویر پردازش شده، نوارهای کم‌نور گسیلشی سرخ‌فامی در بالا، سمت راست آن نمایان شده است. این نوارها به تازگی به عنوان یک پَسمان احتمالی ابرنواختر شناسایی شده و اکنون توسط "بو رایپرت" از دانشگاه هاوایی که خودش این تصویر را به کمک داده‌های تلسکوپ سوبارو درست کرده در دست بررسی هستند.
در فاصله‌ی برآوردی NGC ۷۱۲۹، پهنای این میدان دید تلسکوپی به بیش از ۴۰ سال نوری می‌رسد.
چشمگیرترین نکته در این تصویر باکیفیت، رنگ آبی دلپذیر ابرهای غبار است که نور ستارگان جوان درونش را باز می‌تاباند، ولی شکل‌های هلالی فشرده‌ی سرخ‌فام پررنگی که در آن دیده می‌شود نیز نشانه‌ی وجود اجرام ستاره‌ای جوان و پرانرژی است. این اجرام که به نام اجرام هربیگ-هارو شناخته می‌شوند شکل و رنگشان نمایانگر گازهای هیدروژنیست که در اثر برخورد فواره‌های ستارگانِ نوزاد فشرده و برافروخته شده‌اند.
رشته‌های بلند و سرخ‌فام گسیلشی (نشری) کم‌رنگ‌‌تری هم در این ابرهای آبی‌فام دیده می‌شوند؛ این رشته‌ها از ذرات غباری تشکیل شده‌اند که نور نادیدنی فرابنفش ستارگان را در فرآیند نورتابناکی (photoluminesence) به نور سرخ دیدنی (مریی) تبدیل کرده و می‌کنند.
همه‌ی ستارگانی که در این ابر پدید آمده‌اند با هم یک خوشه‌ی ستاره‌ای باز را ساخته‌اند. این گاز و غبارهای ستاره‌زا سرانجام پراکنده و ناپدید می‌شوند و خوشه‌ی درونشان نیز همچنان که به گرد مرکز کهکشان می‌چرخد، ستارگانش از یکدیگر جدا خواهند شد.
این سحابی را پیش از این در عکس‌های دیگری هم دیده بودیم، ولی در این تصویر پردازش شده، نوارهای کم‌نور گسیلشی سرخ‌فامی در بالا، سمت راست آن نمایان شده است. این نوارها به تازگی به عنوان یک پَسمان احتمالی ابرنواختر شناسایی شده و اکنون توسط "بو رایپرت" از دانشگاه هاوایی که خودش این تصویر را به کمک داده‌های تلسکوپ سوبارو درست کرده در دست بررسی هستند.
در فاصله‌ی برآوردی NGC ۷۱۲۹، پهنای این میدان دید تلسکوپی به بیش از ۴۰ سال نوری می‌رسد.
