baten kaitos
کاربر نگاه دانلود
هر ذره ی باردار الکتریکی می تواند با حرکت و جابجایی ، یک میدان مغناطیسی به وجود بیاورد . دلیل ایجاد میدان مغناطیسی خورشید هم انتقال سلول های حرارتی در آن است . سلول های حرارتی که از یون های مثبت و الکترون ها تشکیل شده اند ، به شکلی منتشر می شوند که باعث ایجاد میدان مغناطیسی خورشید می شوند .
وقتی میدان مغناطیسی خورشید پیچیده می شود ، خطوط مغناطیسی دچار پیچ و تاب می شوند . میدان مغناطیسی به دو دلیل این چرخش ها و پیچیدگی ها را به وجود می آورد ؛
اول این که خورشید در مناطق استوایی بسیار سریعتر از قسمت های دیگر حرکت می کند و دوم این که لایه های درونی خورشید ، بسیار سریع تر از سطح آن در گردشند . تفاوت در سرعت گردش در قسمت های مختلف ، باعث کشیده شدن خطوط مغناطیسی در جهت شرق می شود.
در نهایت ، این خطوط دچار اعوجاج گشته و پیچ و تاب هایی را ایجاد می کند .
فعالیت های خورشیدی با میدان های مغناطیسی که نزدیک یا روی سطح مرئی خورشید آشکار است ، کنترل می شود . چنین میدان های مغناطیسی را می توان از طیف نگاشت خورشید ، تصویر کرد .
رشته های تاریک این شکل ، شبیه خطوط میدان آهنرباست .
فعالیت مغناطیسی خورشید را می توان با اثر زیمان zeeman effect)) توضیح داد ؛ وقتی نور در حضور یک میدان مغناطیسی ایجاد می شود ، خطوط طیف آن پهن تر یا شکافته تر می شوند . میزان شکافتگی این خطوط ، شدت میدان مغناطیسی را نشان می دهد و جهت قطبش نوری خطوط ، قطبیت میدان را در هر نقطه مشخص می کند . می توانیم شکافتگی خطوط طیفی را با توجه به خاصیت مغناطیسی خود اتم درک کنیم .
ترازهای انرژی خود اتم ها به هنگامی که در یک میدان مغناطیسی قرار گیرند ، شکافته می شوند . چون الکترون می تواند در هر یک از اوربیتال ها ی فرعی ( ترازهای انرژی ) یافت شود ، انتقال هایی نیز ممکن است از تراز انرژی s2 یا f2 یا d2 به تراز انرژی 3 ، صورت گیرد و از این رو ، خطوط ( شکافت های ) چندگانه ای را ایجاد کند .
در حضور یک میدان مغناطیسی ، اوربیتال های فرعی ( زیر بخش های یک تراز انرژی ) به وجود می آیند . از این رو گذارهای الکترونی اضافی امکان پذیر می شوند . این گذارها ، خطوط چندگانه ( شکافتی) را توجیه می کنند .
میدان مغناطیسی خورشید ، بارها و بارها بزرگتر از میدان مغناطیسی زمین است . اما قطب های مغناطیسی خورشید ، مانند زمین ، در دو سوی مخالف هم قرار نگرفته اند . الگوی میدان مغناطیسی خورشید اغلب بسیار پیچیده است ؛ ( تنها زمانی شکلی ساده دارد که محور عمودی خورشید ، مانند یک آهنربای غول پیکر عمل کند . ) جریان های مواد باردار روی سطح خورشید ، سبب پیدایش میدان های مغناطیسی محلّی و موقت می شوند .
عمر این میدان های مغناطیسی غول پیکر ، بین چند ساعت تا چند هفته است . این میدان های قوی ، مانع جریان همرفت از مناطق داخلی خورشید به سطح آن می شوند . پس هرجا که میدان بزرگتری تشکیل شده باشد ، انرژی کمتری به سطح خورشید می رسد و دمای شید سپهر ، در این منطقه کمتر می شود . این باعث کاهش توان تابشی شید سپهر در این قسمت می گردد . بنابراین آن منطقه ، تیره تر از دیگر بخش های خورشید می شود .
در همین مناطق ، میدان مغناطیسی ، هزاران بار قوی تر از میدان مغناطیسی عمومی خورشید است . در این مناطق ، دسته هایی از خطوط مغناطیسی ، به بیرون از سطح آمده و حلقه هایی را در اتمسفر خورشید به وجود می آورند . یکی از دو سر این حلقه ، قطب شمال مغناطیسی است . در این نقطه ، جهت خطوط مغناطیسی به سمت بالا می باشد . سر دیگر این حلقه ها ، قطب جنوب مغناطیسی است و جهت خطوط مغناطیسی به سمت پایین و داخل خورشید است . در هر دو سر حلقه ، یک لکه ی خورشیدی پدیدار می شود . خطوط مغناطیسی ، یون ها و الکترون ها را به سمت بیرون لکه های خورشیدی هدایت می کند و به این صورت ، حلقه هایی غول پیکر از گاز تشکیل می شوند .
اگر خورشید در جای خود ، بی حرکت می بود ، یا همچون جسم صلبی به دور خود می چرخید ، انتظار داشتیم که خطوط میدان مغناطیسی آن در امتداد شمال – جنوب باشد ، اما چون استوای خورشید ، سریعتر از عرض های جغرافیایی بالاتر می چرخد ( چرخش اختراقی ) ، در خطوط مغناطیسی ، میل به حلقه شدن پیدا می کنند و به این وسیله میدان تقویت می شود . انجام دادن آزمایش با پلاسما ، در آزمایشگاه ، این امکان را تقویت می کند . تصور می شود که خطوط نزدیک به هم نیروی شناوری بر یکدیگر وارد می آورند که سبب ظاهر شدن ناگهانی آنها در سطح می شود .
در این نقطه ی ظهور ، یک جفت لکه ی خورشیدی بروز پیدا می کند که یکی قطبیت مثبت و دیگری قطبیت منفی نشان می دهند .
ادامه دارد...
وقتی میدان مغناطیسی خورشید پیچیده می شود ، خطوط مغناطیسی دچار پیچ و تاب می شوند . میدان مغناطیسی به دو دلیل این چرخش ها و پیچیدگی ها را به وجود می آورد ؛
اول این که خورشید در مناطق استوایی بسیار سریعتر از قسمت های دیگر حرکت می کند و دوم این که لایه های درونی خورشید ، بسیار سریع تر از سطح آن در گردشند . تفاوت در سرعت گردش در قسمت های مختلف ، باعث کشیده شدن خطوط مغناطیسی در جهت شرق می شود.
در نهایت ، این خطوط دچار اعوجاج گشته و پیچ و تاب هایی را ایجاد می کند .
فعالیت های خورشیدی با میدان های مغناطیسی که نزدیک یا روی سطح مرئی خورشید آشکار است ، کنترل می شود . چنین میدان های مغناطیسی را می توان از طیف نگاشت خورشید ، تصویر کرد .
رشته های تاریک این شکل ، شبیه خطوط میدان آهنرباست .
فعالیت مغناطیسی خورشید را می توان با اثر زیمان zeeman effect)) توضیح داد ؛ وقتی نور در حضور یک میدان مغناطیسی ایجاد می شود ، خطوط طیف آن پهن تر یا شکافته تر می شوند . میزان شکافتگی این خطوط ، شدت میدان مغناطیسی را نشان می دهد و جهت قطبش نوری خطوط ، قطبیت میدان را در هر نقطه مشخص می کند . می توانیم شکافتگی خطوط طیفی را با توجه به خاصیت مغناطیسی خود اتم درک کنیم .
ترازهای انرژی خود اتم ها به هنگامی که در یک میدان مغناطیسی قرار گیرند ، شکافته می شوند . چون الکترون می تواند در هر یک از اوربیتال ها ی فرعی ( ترازهای انرژی ) یافت شود ، انتقال هایی نیز ممکن است از تراز انرژی s2 یا f2 یا d2 به تراز انرژی 3 ، صورت گیرد و از این رو ، خطوط ( شکافت های ) چندگانه ای را ایجاد کند .
در حضور یک میدان مغناطیسی ، اوربیتال های فرعی ( زیر بخش های یک تراز انرژی ) به وجود می آیند . از این رو گذارهای الکترونی اضافی امکان پذیر می شوند . این گذارها ، خطوط چندگانه ( شکافتی) را توجیه می کنند .
میدان مغناطیسی خورشید ، بارها و بارها بزرگتر از میدان مغناطیسی زمین است . اما قطب های مغناطیسی خورشید ، مانند زمین ، در دو سوی مخالف هم قرار نگرفته اند . الگوی میدان مغناطیسی خورشید اغلب بسیار پیچیده است ؛ ( تنها زمانی شکلی ساده دارد که محور عمودی خورشید ، مانند یک آهنربای غول پیکر عمل کند . ) جریان های مواد باردار روی سطح خورشید ، سبب پیدایش میدان های مغناطیسی محلّی و موقت می شوند .
عمر این میدان های مغناطیسی غول پیکر ، بین چند ساعت تا چند هفته است . این میدان های قوی ، مانع جریان همرفت از مناطق داخلی خورشید به سطح آن می شوند . پس هرجا که میدان بزرگتری تشکیل شده باشد ، انرژی کمتری به سطح خورشید می رسد و دمای شید سپهر ، در این منطقه کمتر می شود . این باعث کاهش توان تابشی شید سپهر در این قسمت می گردد . بنابراین آن منطقه ، تیره تر از دیگر بخش های خورشید می شود .
در همین مناطق ، میدان مغناطیسی ، هزاران بار قوی تر از میدان مغناطیسی عمومی خورشید است . در این مناطق ، دسته هایی از خطوط مغناطیسی ، به بیرون از سطح آمده و حلقه هایی را در اتمسفر خورشید به وجود می آورند . یکی از دو سر این حلقه ، قطب شمال مغناطیسی است . در این نقطه ، جهت خطوط مغناطیسی به سمت بالا می باشد . سر دیگر این حلقه ها ، قطب جنوب مغناطیسی است و جهت خطوط مغناطیسی به سمت پایین و داخل خورشید است . در هر دو سر حلقه ، یک لکه ی خورشیدی پدیدار می شود . خطوط مغناطیسی ، یون ها و الکترون ها را به سمت بیرون لکه های خورشیدی هدایت می کند و به این صورت ، حلقه هایی غول پیکر از گاز تشکیل می شوند .
اگر خورشید در جای خود ، بی حرکت می بود ، یا همچون جسم صلبی به دور خود می چرخید ، انتظار داشتیم که خطوط میدان مغناطیسی آن در امتداد شمال – جنوب باشد ، اما چون استوای خورشید ، سریعتر از عرض های جغرافیایی بالاتر می چرخد ( چرخش اختراقی ) ، در خطوط مغناطیسی ، میل به حلقه شدن پیدا می کنند و به این وسیله میدان تقویت می شود . انجام دادن آزمایش با پلاسما ، در آزمایشگاه ، این امکان را تقویت می کند . تصور می شود که خطوط نزدیک به هم نیروی شناوری بر یکدیگر وارد می آورند که سبب ظاهر شدن ناگهانی آنها در سطح می شود .
در این نقطه ی ظهور ، یک جفت لکه ی خورشیدی بروز پیدا می کند که یکی قطبیت مثبت و دیگری قطبیت منفی نشان می دهند .
ادامه دارد...
