KIMIA_A
کاربر نگاه دانلود
آب انبار هفت بادگیر در استان یزد ، شهر صدوق ( اشکذر) ، روستای عصرآباد واقع شده است.
آب انبار هفت بادگیری عصرآباد از بناهای دوره قاجاریه بوده و با شماره 7753 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این آب انبار از لحاظ تعداد بادگیر در بین آب انبارهای جهان منحصر بفرد بوده و تنها آب انبار هفت بادگیری است که دارای دو مخزن می باشد. ارتفاع مخزن ها از کف زمین بیش از 2 متر است و نوع گنبد آنها خاگینه ای است. ارتفاع بادگیرها حدود 6 متر و دارای نمای آجری است که از هر چهار طرف باز است. عمده مصالح به کار رفته در ساخت این آب انبار، خشت خام، آجر، قلوه سنگ، ساروج و گچ است. بادگیرها به شکل زیبایی مزین و تزئینات دندان موشی زیگزاگی است و قسمت فوقانی بادگیرها با آجرهای شرقی تزئین شده است. هر بادگیر دارای چهار منفذ در هر ضلع است. نکته قابل توجه درباره ساختمان این آب انبار این است که این آب انبار بر خلاف سایر آب انبارهای منطقه در جهت قبله قرار ندارد و مخصوص زرتشتیان بوده است. لازم به ذکر است عصر آباد از روستاهای متروک و تاریخی حومه شهر اشکذر است که حدود 50 خانوار در آنجا سکونت داشته اند و به دلیل خشکسالی های متمادی، قریب به نیم قرن است که خالی از سکنه شده، اما بقایای خانه ها و بناهای تاریخی آن همچنان پذیرای گردشگرانی از سراسر کشور است.
آب انبار هفت بادگیری عصرآباد از بناهای دوره قاجاریه بوده و با شماره 7753 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این آب انبار از لحاظ تعداد بادگیر در بین آب انبارهای جهان منحصر بفرد بوده و تنها آب انبار هفت بادگیری است که دارای دو مخزن می باشد. ارتفاع مخزن ها از کف زمین بیش از 2 متر است و نوع گنبد آنها خاگینه ای است. ارتفاع بادگیرها حدود 6 متر و دارای نمای آجری است که از هر چهار طرف باز است. عمده مصالح به کار رفته در ساخت این آب انبار، خشت خام، آجر، قلوه سنگ، ساروج و گچ است. بادگیرها به شکل زیبایی مزین و تزئینات دندان موشی زیگزاگی است و قسمت فوقانی بادگیرها با آجرهای شرقی تزئین شده است. هر بادگیر دارای چهار منفذ در هر ضلع است. نکته قابل توجه درباره ساختمان این آب انبار این است که این آب انبار بر خلاف سایر آب انبارهای منطقه در جهت قبله قرار ندارد و مخصوص زرتشتیان بوده است. لازم به ذکر است عصر آباد از روستاهای متروک و تاریخی حومه شهر اشکذر است که حدود 50 خانوار در آنجا سکونت داشته اند و به دلیل خشکسالی های متمادی، قریب به نیم قرن است که خالی از سکنه شده، اما بقایای خانه ها و بناهای تاریخی آن همچنان پذیرای گردشگرانی از سراسر کشور است.
