dinaz
کاربر نگاه دانلود
آخرین جنگل باستانی اروپا
قبل از آمدن انسان ها، بیشتر شمال شرقی اروپا از جنگل های باستانی پوشیده شده بود که هزاران کیلومتر در سراسر اروپا کشیده شده بودند. امروزه این جنگل ها تقریبا به طور کامل از بین رفته اند و تنها تعدادی از درختان قدیمی در مناطق دورافتاده باقی مانده اند. جنگل بیالویزا مرز بین لهستان و بلاروس یک استثناست.
این جنگل 1500 کیلومتر مربع مساحت دارد و آخرین بازمانده جنگل های کهن در اروپاست و درختان صنوبر، بلوط و زبان گنجشک عظیم و بیش از 20000 گونه جانوری از جمله سنگین ترین حیوان خشکی زی اروپا، گاومیش اروپایی را دارد که در اوایل قرن بیستم در معرض انقراض بود. شکار در جنگل بیالویزا به قرن چهاردهم بازمی گردد که بعد از آن پادشاه لهستان مجوز شکار را محدود کرد. تا قرن پانزدهم، شکارچیان در جنگل رخنه کرده بودند و پادشاه لهستان خودش هم برای شکار به آنجا می رفت. در میان جنگل، پادشاه برای خودش یک شکارگاه چوبی به رنگ سفید ساخته بود و بعدها علت نامگذاری جنگل و روستایی شد که بعدها به وجود آمد: بیالویزا که در زبان لهستانی به معنی برج سفید است.
هنگامی که جنگل تحت حاکمیت شاه زیگیسموند درآمد، او فرمان منع شکار در جنگل را صادر کرد. این جنگل تا اواخر قرن هفدهم عمدتا دست نخورده بود و انسان ها آن را اشغال نکرده بودند، تا اینکه چند دهکده کوچک برای استخراج سنگ آهنگ و تولید قیر در آن ساکن شدند. پس از تجریه لهستان در اواخر قرن هجدهم، تزار پل اول همه حفاظت ها را لغو کرد و دوباره شکارچیان وارد این جنگل شدند. در تنها 15 سال، شمار گاومیش های اروپایی از 500 به کمتر از 200 راس رسید. در سال های 1800 این جنگل از یک ذخیره گاه حفاظت شده به یک شکارگاه تبدیل شد. در قرن بیستم کل جنگل یک شکارگاه سلطنتی حیوانات وحشی شد و هزاران گوزن و گراز کشته شدند. آخرین گاومیش کوهان دار وحشی اروپایی نیز در سال 1921 کشته شد.
پس از آنکه تزارهای روسی سرنگون شدند و لهستان کنترل منطقه را به دست گرفت، جنگل اندوخته ملی اعلام شد. در آن زمان تنها 54 گاومیش کوهان دار در سراسر جهان باقی مانده بودند که هیچکدام در این جنگل نبودند. در سال 1929 دولت لهستان چهار گاومیش از باغ وحش های مختلف خرید و آن ها را در جنگل رها کرد. در تنها 10 سال تعداد آن ها به 16 راس رسید. بعد از جنگ جهانی دوم نیز جنگل بین لهستان و بلاروس تقسیم شد. بخش لهستانی جنگل به عنوان پارک ملی در سال 1947 بازگشایی شد. در سال 1992 پس از تشکیل جمهوری بلاروس، این جنگل در فهرست میراث جهانی ثبت شد.
قبل از آمدن انسان ها، بیشتر شمال شرقی اروپا از جنگل های باستانی پوشیده شده بود که هزاران کیلومتر در سراسر اروپا کشیده شده بودند. امروزه این جنگل ها تقریبا به طور کامل از بین رفته اند و تنها تعدادی از درختان قدیمی در مناطق دورافتاده باقی مانده اند. جنگل بیالویزا مرز بین لهستان و بلاروس یک استثناست.
این جنگل 1500 کیلومتر مربع مساحت دارد و آخرین بازمانده جنگل های کهن در اروپاست و درختان صنوبر، بلوط و زبان گنجشک عظیم و بیش از 20000 گونه جانوری از جمله سنگین ترین حیوان خشکی زی اروپا، گاومیش اروپایی را دارد که در اوایل قرن بیستم در معرض انقراض بود. شکار در جنگل بیالویزا به قرن چهاردهم بازمی گردد که بعد از آن پادشاه لهستان مجوز شکار را محدود کرد. تا قرن پانزدهم، شکارچیان در جنگل رخنه کرده بودند و پادشاه لهستان خودش هم برای شکار به آنجا می رفت. در میان جنگل، پادشاه برای خودش یک شکارگاه چوبی به رنگ سفید ساخته بود و بعدها علت نامگذاری جنگل و روستایی شد که بعدها به وجود آمد: بیالویزا که در زبان لهستانی به معنی برج سفید است.
هنگامی که جنگل تحت حاکمیت شاه زیگیسموند درآمد، او فرمان منع شکار در جنگل را صادر کرد. این جنگل تا اواخر قرن هفدهم عمدتا دست نخورده بود و انسان ها آن را اشغال نکرده بودند، تا اینکه چند دهکده کوچک برای استخراج سنگ آهنگ و تولید قیر در آن ساکن شدند. پس از تجریه لهستان در اواخر قرن هجدهم، تزار پل اول همه حفاظت ها را لغو کرد و دوباره شکارچیان وارد این جنگل شدند. در تنها 15 سال، شمار گاومیش های اروپایی از 500 به کمتر از 200 راس رسید. در سال های 1800 این جنگل از یک ذخیره گاه حفاظت شده به یک شکارگاه تبدیل شد. در قرن بیستم کل جنگل یک شکارگاه سلطنتی حیوانات وحشی شد و هزاران گوزن و گراز کشته شدند. آخرین گاومیش کوهان دار وحشی اروپایی نیز در سال 1921 کشته شد.
پس از آنکه تزارهای روسی سرنگون شدند و لهستان کنترل منطقه را به دست گرفت، جنگل اندوخته ملی اعلام شد. در آن زمان تنها 54 گاومیش کوهان دار در سراسر جهان باقی مانده بودند که هیچکدام در این جنگل نبودند. در سال 1929 دولت لهستان چهار گاومیش از باغ وحش های مختلف خرید و آن ها را در جنگل رها کرد. در تنها 10 سال تعداد آن ها به 16 راس رسید. بعد از جنگ جهانی دوم نیز جنگل بین لهستان و بلاروس تقسیم شد. بخش لهستانی جنگل به عنوان پارک ملی در سال 1947 بازگشایی شد. در سال 1992 پس از تشکیل جمهوری بلاروس، این جنگل در فهرست میراث جهانی ثبت شد.
