dinaz
کاربر نگاه دانلود
پلی که هر سال از نو بافته میشود؛ آخرین بازمانده پل‌سازی اینکاها پل کسواچاکا (Q'eswachaka) با دست بافته میشود و سنت بافت هرساله آن حداقل ششصد سال قدمت دارد. این پل که زمانی مهمترین راه اتصال دو شهر مهم تمدن اینکاها بوده، از سال ۲۰۱۳ بوسیله یونسکو در فهرست میراث جهانی قرار داده شد.
سنت بافت این پل از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است و همه بزرگسالان در دو روستای دو طرف پل در بافت پل جدید مشارکت می‌کنند.
بر اساس سنت قدیمی، فقط مردان اجازه بافت و ساخت پل را دارند. زنان در قسمت‌های بالایی دره‌های دو طرف پل می‌مانند و بخش‌های کوچک را می‌بافند.
در اولین روز کاری مردان دو طرف پل قدیمی جمع می‌شوند و آن را از محل خود جدا می‌کنند. طناب اصلی که اتکای پل به آن است از شش طناب بزرگ که هر کدام از سه لایه الیافت بافته شده است تشکیل میشود. هر کدام حدود ۱۲۰ ساقه علف در آن بافته شده است.
هر خانواده باید در ساخت قسمتی از پل مشارکت کند، آنها از نوعی علف بسیار مقاوم و سخت به نام کویا ایچو استفاده می‌کنند. برای قابل انعطاف‌تر شدن این الیاف، ابتدا با یک سنگ گرد آنها را کوبیده و پس از آن در آب خیسانده میشود.
در حالیکه همه به شدت مشغول کار بافتن و ساخت پل هستند، در دو دهکده دو طرف پل غذا‌هایی در کوره‌هایی که با سوختن چوب گرم میشود، پخته میشود. گوشت مرغ، خوکچه هندی و همچنین نوعی ماهی قزل‌آلا که از رودخانه گرفته میشود و سیب‌زمینی‌های مخصوص منطقه که به رنگ‌ها و شکل‌های متنوع هستند، از غذا‌های مرسوم این روز‌ها به شمار می‌روند.
سبک ساخت و گره‌های به کار رفته در این پل دقیقا مانند همان شیوه قدیمی اینکاهاست.
در روز سوم، گروهی از مردان که هیچ ترسی از ارتفاع ندارند، مشغول بافتن کناره‌های پل می‌شوند که عبور از پل را برای همه ایمن میکند.
هیچ ابزار و ماده مدرنی در ساخت این پل به استفاده نمی‌شود و همه آن از الیاف طبیعی و با دست خالی ساخته میشود.
مراسم بازسازی این پل هر سال یکبار به مدت چهار روز با جشن و موسیقی و انواع غذا‌ها در جریان است و معمولا در دومین یکشنبه ماه ژوئن بازسازی آن به پایان می‌رسد.
سنت بافت این پل از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است و همه بزرگسالان در دو روستای دو طرف پل در بافت پل جدید مشارکت می‌کنند.
بر اساس سنت قدیمی، فقط مردان اجازه بافت و ساخت پل را دارند. زنان در قسمت‌های بالایی دره‌های دو طرف پل می‌مانند و بخش‌های کوچک را می‌بافند.
در اولین روز کاری مردان دو طرف پل قدیمی جمع می‌شوند و آن را از محل خود جدا می‌کنند. طناب اصلی که اتکای پل به آن است از شش طناب بزرگ که هر کدام از سه لایه الیافت بافته شده است تشکیل میشود. هر کدام حدود ۱۲۰ ساقه علف در آن بافته شده است.
هر خانواده باید در ساخت قسمتی از پل مشارکت کند، آنها از نوعی علف بسیار مقاوم و سخت به نام کویا ایچو استفاده می‌کنند. برای قابل انعطاف‌تر شدن این الیاف، ابتدا با یک سنگ گرد آنها را کوبیده و پس از آن در آب خیسانده میشود.
در حالیکه همه به شدت مشغول کار بافتن و ساخت پل هستند، در دو دهکده دو طرف پل غذا‌هایی در کوره‌هایی که با سوختن چوب گرم میشود، پخته میشود. گوشت مرغ، خوکچه هندی و همچنین نوعی ماهی قزل‌آلا که از رودخانه گرفته میشود و سیب‌زمینی‌های مخصوص منطقه که به رنگ‌ها و شکل‌های متنوع هستند، از غذا‌های مرسوم این روز‌ها به شمار می‌روند.
سبک ساخت و گره‌های به کار رفته در این پل دقیقا مانند همان شیوه قدیمی اینکاهاست.
در روز سوم، گروهی از مردان که هیچ ترسی از ارتفاع ندارند، مشغول بافتن کناره‌های پل می‌شوند که عبور از پل را برای همه ایمن میکند.
هیچ ابزار و ماده مدرنی در ساخت این پل به استفاده نمی‌شود و همه آن از الیاف طبیعی و با دست خالی ساخته میشود.
مراسم بازسازی این پل هر سال یکبار به مدت چهار روز با جشن و موسیقی و انواع غذا‌ها در جریان است و معمولا در دومین یکشنبه ماه ژوئن بازسازی آن به پایان می‌رسد.
