فوتبال داخلی السد - راه آهن؛ خیلی دور، خیلی نزدیک

[!!!!F!!!!]

فینال آسیا، مثل ستاره روی پیراهن؛
پرسپولیسی ها برای فینال برنامه ریزی می کنند و شاید باتوجه به نزدیکی بازی رفت فینال، این موضوع از لحاظ مدیریتی عجیب نباشد اما رسوخ آن به محیط هواداری و بازیکنان، می تواند تبعات جبران ناپذیری برای قرمزها داشته باشد.


به گزارش "ورزش سه"، 24 اردیبهشت 95 بی شک برای پرسپولیسی ها روزی تلخ، دردناک و البته بسیار مهم است. روزی است که قرمزها دریافتند برای رسیدن به پیروزی باید تلاش کنند و حتی اگر یک فصل تمام و کمال زحمت بکشند، حمله کنند، نمایش زیبا ارائه دهند و هوادارانشان را راضی کنند، بازهم تضمینی برای پیروزی شان در آخرین گام وجود ندارد. سرخپوشان پایتخت هجومی ترین تیم لیگ پانزدهم بودند و در حمله عملکردی فراتر از سطح فوتبال ایران داشتند اما در هنگام سوت پایان بازی با راه آهن، برای قهرمانی سه گل کم آوردند و همین سه گل زده کمتر یا سه گل خورده بیشتر، حکم به قهرمانی حریف آبی پوش و تداوم ناکامی پرسپولیس داد.



قرمزها آن فصل با جدایی محمد نوری کاپیتان اول شان کنار آمدند، درگذشت کاپیتان بعدی شان هم آن ها را از پای در نیاورد و حتی حاشیه های ریز و درشت از جمله دستگیری سوشا مکانی نیز لطمه ای به روند حرکتی تیم برانکو وارد نکرد تا این که «غرور بی جا» پرسپولیس را از قهرمانی باز داشت و آن ها را در جایگاه دوم متوقف کرد تا تیمی که دربی را با نتیجه پرگل بـرده بود، نتواند جام قهرمانی را لمس کند.



هواداران پرسپولیس روزهای منتهی به 24 اردیبهشت را فراموش نمی کنند؛ جراید بیست و چهارمین قهرمانی رسمی باشگاه را به زنده یاد نوروزی ارتباط می دادند و نشریات هواداری از روز 24 اردیبهشت را نه زمان یک بازی مهم، بلکه روز جشن قهرمانی معرفی می کردند! اتفاق عجیب تر، دو روز مانده به بازی آخر رخ داد؛ باشگاه پرسپولیس از پیراهن قهرمانی رونمایی کرد و قرار بر این شد که پیراهن پرسپولیس از لیگ شانزدهم یک ستاره به مناسبت 10 قهرمانی در لیگ داشته باشد!



اما واقعیت برخلاف خواسته قرمزها رقم خورد. سرخ ها راه آهن را بردند اما به مقام قهرمانی نرسیدند. البته هواداران حامی تیم برانکو باقی ماندند و این پیروزی مقدمه ای شد بر شروع حکم رانی پرسپولیس در لیگ ایران و درسی شد برای ارکان مختلف باشگاه پرسپولیس که بدانند در فوتبال روی دادن هر اتفاقی امکان دارد.



***



حالا در آستانه بازی پرسپولیس - السد، نگرانی در بین برخی فوتبال دوستان به اوج خود رسیده است. خیلی از هواداران پرسپولیس منتظر «بازی بزرگ» نیستند و به جشن تاریخی در خیابان های ایران می اندیشند؛ بی آن که حواسشان باشد هنوز یک 90 دقیقه و شاید 120 دقیقه دیگر باقی مانده و امکان دارد پرسپولیس مثل سال قبل در نیمه نهایی از لیگ قهرمانان آسیا کنار برود.



پرسپولیس تا اینجای کار با برانکو ایوانکوویچ و شاگردان پرتلاشش یکی پس از دیگری حریفان را شکست داده و علی رغم محرومیت از نقل و انتقالات و مصدومیت و محرومیت های مختلف، از پا نیفتاده و یک پای فینال غرب آسیا را هم به نفع خود خاتمه داده اما آیا تمام این موفقیت ها تضمینی بر صعود به فینال آسیا است؟



بی شک پاسخ این سوال را کادرفنی پرسپولیس و بازیکنان این تیم بهتر از هرکس دیگری می دانند، خیلی از هواداران هم بر این موضوع واقفند و آن را در شبکه های اجتماعی گوش زد می کنند ولی صدای دسته دیگر بلندتر است و شاید دلیلش، دل انگیز بودن محتوای صحبتی آن ها باشد...



هرچند که برانکو ایوانکوویچ اجازه نمی دهد شاگردانش اسیر غرور بی جا شوند اما نباید فراموش کرد تاثیر نظر طرفداران روی بازیکنان در تیم های پرهوادار، کتمان ناپذیر است. به هر حال پرسپولیسی ها به فینال خیلی نزدیک هستند اما در کنار دستیابی به فینال، ممکن است به آن چه که 24 اردیبهشت 95 رسیدند، برسند؛ یعنی «ناکامی محض». آن روز تلخ درس های مهمی برای هواداران قرمزپوش داشت و شاید بهتر باشد بار دیگر درس های آن روز را مرور کنند.