تنهای تنها
کاربر نگاه دانلود
برای اینکه به یک معماری ایده آل و فاخر دست یابیم، همیشه ممکن نیست که از پایه شروع کنیم و چیزی را از اساس بسازیم. گاهی باید از آنچه در اختیار داریم، بهترین ها را بیرون بکشیم. در پروژه های مرمت و بازسازی همین اتفاق می افتد. بخش های قوی پروژه را که حرفی برای گفتن دارند حفظ می کنند و بخش های دیگر را به سطح جدیدی ارتقا می دهند. مرمت و بازسازی شاید سخت تر از معماری کردن از پایه و اساس باشد، زیرا باید از آنچه وجود دارد، به یک نتیجه ی مطلوب رسید و این امر با محدودیت هایی رو به رو است.
در این پروژه که توسط معمار ایرانی مهدی مرزیاری در کانادا مرمت و بازسازی شده است، به خوبی می توانیم تبحر و توانمندی طراح را درک کنیم.
اطلاعات کلی پروژه ساختمان مسکونی دوبلکس والمر
مالکان جدید این بنا که یک استاد دانشگاه به همراه خانواده اش هستند، تقاضای مرمت و بازسازی این بنای ساخته شده بین سال های ۱۹۰۵ تا ۱۹۱۰ کردند که پیش از این به عنوان خوابگاه در اجاره ی دانشجویان قرار داشت. ساختمان موجود در چند سال اخیر در شرایط بدی بدون مراقبت و خالی از سکنه باقی مانده بود. هدف از این طراحی، ایجاد یک خانه ی دوبلکس جدید برای سکونت یک خانوار است.
برای پاسخ به بستر ارزشمند موجود، حالت تاریخی خانه حفظ شد و در عین حال با زندگی خانوادگی معاصر نیز مطابقت داده شد. با وجودی که این خانه دارای ارزش تاریخی نبود، در بازسازی، ایده ی فرمی ساختمان اصلی محترم شمرده شد و جزییات خارجی و داخلی تاریخی با راهکارهای معمارانه ی مینیمال اما بنیانی به سطح بالاتری ارتقا داده شد. دست آورد این طراحی، آشتی قدیم و جدید با وجود تفاوت واضح بین آن دو بود.
چالش این طراحی با یک تغییر مینیمال آغاز شد که با اندکی جلوآمدگی به ایوان جلوی ساختمان باز می شود و کمترین دید را از خیابان اصلی دارد. بخش الحاقی شفاف، جزییات ایوان را منعکس کرده و باعث می شود دیوار خارجی آجری حجیم حفظ شده و به عنوان دیوار فضای غذاخوری داخلی ظاهر گردد.
یک بخش الحاقی دو طبقه جایگزین حجم غیر اصلی موجود یک طبقه در پشت ساختمان شد. دیوارهای بزرگ شفاف ارتباط طبقه ی پایین با محیط را تقویت کردند، در حالی که صفحه های چوبی، نور و حریم خصوصی را بدون از بین بردن دید به بیرون برای طبقه ی بالا فراهم نموده اند. صفه ی چوبی جدید، فضای بیرونی را با فضاهای داخلی هم تراز کرده و بخش الحاقی عقب را با طبیعت درگیر نموده است.
فرم بازسازی شده ی خارجی، به پلان سنتی تنگ و محدود، جریان فضایی بخشیده و آن جا را به خانه ای برای زندگی امروز تبدیل کرده است. این الحاقات شفاف موجب ارتباط بیشتر بین بال غربی رسمی تر با بال شرقی غیر رسمی شدند. برای اجرای برنامه ی جدید دوبلکس، تمام دیوارهای خارجی حجیم حذف شده و تنها دیوارهای سازه ای حفظ شدند.
طبقات همکف، دوم و زیرزمین که قبلا به عنوان بخش خدمتکاران استفاده می شد، محل سکونت اصلی را در خود جای می دهند و طبقه ی سوم یک سوییت جدید را در بر می گیرد.
یکی از معدود عناصر ارزشمند تاریخی داخلی یعنی راه پله ی اصلی به دقت مرمت شده و به زیرزمین نیز توسعه یافت و ارتباط عمودی خانه ی اصلی را تأمین کرد. به لطف وجود راه پله ی دوم، از ورودی شمالی به سوییت طبقه ی بالا جدا از خانه ی اصلی دسترسی مهیا شد.
درب های پاکتی بزرگ بخش رسمی خانه را جدا می کنند و در عین حال در استفاده از فضاها انعطاف ایجاد می نمایند. سقف ایوان جلویی جنوبی و غربی به عنوان تراس طبقه ی دوم با سقف پوشیده از گیاه احیا شد. با حذف پله ی فرار، یک بالکن رو به جنوب برای سوییت طبقه ی بالا فراهم شد.
طراحی محوطه ی مینیمال این خانه از درختان موجود محافظت کرده و ساختمان را در بستر محیطی آن درگیر نموده است.
این پروژه از اصول معماری پایدار تبعیت کرده تا تأثیر محیطی را کاهش داده و سلامت کاربرانش را تأمین نماید.
در این پروژه که توسط معمار ایرانی مهدی مرزیاری در کانادا مرمت و بازسازی شده است، به خوبی می توانیم تبحر و توانمندی طراح را درک کنیم.
اطلاعات کلی پروژه ساختمان مسکونی دوبلکس والمر
- کارفرما: خصوصی
- معمار پروژه: مهدی مرزیاری
- مهندس سازه: AMA Design
- خدمات مهندسی: BONA Engineering Ltd.
- پیمانکار عمومی: Target Construction
- مساحت: ۳۹۰ مترمربع
- مکان پروژه: کانادا، تورنتو، انتاریو
- تاریخ اتمام پروژه: ۱۳۹۴
- عکاس: سام جوان روح
مالکان جدید این بنا که یک استاد دانشگاه به همراه خانواده اش هستند، تقاضای مرمت و بازسازی این بنای ساخته شده بین سال های ۱۹۰۵ تا ۱۹۱۰ کردند که پیش از این به عنوان خوابگاه در اجاره ی دانشجویان قرار داشت. ساختمان موجود در چند سال اخیر در شرایط بدی بدون مراقبت و خالی از سکنه باقی مانده بود. هدف از این طراحی، ایجاد یک خانه ی دوبلکس جدید برای سکونت یک خانوار است.
برای پاسخ به بستر ارزشمند موجود، حالت تاریخی خانه حفظ شد و در عین حال با زندگی خانوادگی معاصر نیز مطابقت داده شد. با وجودی که این خانه دارای ارزش تاریخی نبود، در بازسازی، ایده ی فرمی ساختمان اصلی محترم شمرده شد و جزییات خارجی و داخلی تاریخی با راهکارهای معمارانه ی مینیمال اما بنیانی به سطح بالاتری ارتقا داده شد. دست آورد این طراحی، آشتی قدیم و جدید با وجود تفاوت واضح بین آن دو بود.
چالش این طراحی با یک تغییر مینیمال آغاز شد که با اندکی جلوآمدگی به ایوان جلوی ساختمان باز می شود و کمترین دید را از خیابان اصلی دارد. بخش الحاقی شفاف، جزییات ایوان را منعکس کرده و باعث می شود دیوار خارجی آجری حجیم حفظ شده و به عنوان دیوار فضای غذاخوری داخلی ظاهر گردد.
یک بخش الحاقی دو طبقه جایگزین حجم غیر اصلی موجود یک طبقه در پشت ساختمان شد. دیوارهای بزرگ شفاف ارتباط طبقه ی پایین با محیط را تقویت کردند، در حالی که صفحه های چوبی، نور و حریم خصوصی را بدون از بین بردن دید به بیرون برای طبقه ی بالا فراهم نموده اند. صفه ی چوبی جدید، فضای بیرونی را با فضاهای داخلی هم تراز کرده و بخش الحاقی عقب را با طبیعت درگیر نموده است.
فرم بازسازی شده ی خارجی، به پلان سنتی تنگ و محدود، جریان فضایی بخشیده و آن جا را به خانه ای برای زندگی امروز تبدیل کرده است. این الحاقات شفاف موجب ارتباط بیشتر بین بال غربی رسمی تر با بال شرقی غیر رسمی شدند. برای اجرای برنامه ی جدید دوبلکس، تمام دیوارهای خارجی حجیم حذف شده و تنها دیوارهای سازه ای حفظ شدند.
طبقات همکف، دوم و زیرزمین که قبلا به عنوان بخش خدمتکاران استفاده می شد، محل سکونت اصلی را در خود جای می دهند و طبقه ی سوم یک سوییت جدید را در بر می گیرد.
یکی از معدود عناصر ارزشمند تاریخی داخلی یعنی راه پله ی اصلی به دقت مرمت شده و به زیرزمین نیز توسعه یافت و ارتباط عمودی خانه ی اصلی را تأمین کرد. به لطف وجود راه پله ی دوم، از ورودی شمالی به سوییت طبقه ی بالا جدا از خانه ی اصلی دسترسی مهیا شد.
درب های پاکتی بزرگ بخش رسمی خانه را جدا می کنند و در عین حال در استفاده از فضاها انعطاف ایجاد می نمایند. سقف ایوان جلویی جنوبی و غربی به عنوان تراس طبقه ی دوم با سقف پوشیده از گیاه احیا شد. با حذف پله ی فرار، یک بالکن رو به جنوب برای سوییت طبقه ی بالا فراهم شد.
طراحی محوطه ی مینیمال این خانه از درختان موجود محافظت کرده و ساختمان را در بستر محیطی آن درگیر نموده است.
این پروژه از اصول معماری پایدار تبعیت کرده تا تأثیر محیطی را کاهش داده و سلامت کاربرانش را تأمین نماید.
