BARANA.R
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2016/10/29
- ارسالی ها
- 2,921
- امتیاز واکنش
- 20,204
- امتیاز
- 746
- سن
- 23
هنرمند «میشل دیکسون» مرزهای آنچه که یک سلف پرتره می تواند باشد را فراتر بـرده است. دیکسون در مجموعه مجسمه های سورئالی که می بینید، قالب گچی صورتش را با چوب های شناور روی آبی که در پیاده روی هایش در بالتیمور و واشنگتن دی سی جمع آوری کرده، ادغام می کند.
ترکیب گچ، رنگ روغن، موم و چوب تلفیقی از بافت، رنگ و شکاف های طبیعی ایجاد می کند که بر ارتباط بدن با طبیعت اطرافش تاکید دارد. پرتره ها بررسی فروپاشی و بی نظمی طبیعت هستند اما به نظر می رسد این مجموعه به طور کلی استعاره ای از تاثیراتی باشد که خاطره و تجربه روی یک شخص دارند.
دیکسون توضیح می دهد: «من در مورد فرآیند فیزیکی به یادآوردن، طبیعت ناپایدار حافظه و ترس ناشی از فراموشی فکر می کنم. استفاده از فضا در کار من اغلب به چگونگی فکر کردنم درباره چشم انداز ذهنی حافظه ارتباط دارد. من علاقمند به شباهت هایی هستم که می توانید در شکل و بافت در بخش های مختلف زندگی پیدا کنید. اینکه چگونه ساختار رودخانه شبیه به بزرگراه ها، شبیه رگ ها و شبیه سیستم ریشه ای هستند. دیوارهای خراب و رو به زوال می توانند پرتره ای از زمان و تاثیر انسان باشند.»
بسیاری از مجسمه های او بیننده را وسوسه می کنند آن ها را لمس کند و اشکال غیرمعمول آن را احساس کند. این ها صورت هایی هستند که شباهتی به آن هایی که در خیابان از کنارشان عبور می کنیم ندارند. بعضی از آن ها تغییر شکل داده اند، مثل صورت هایی که زیر آوار فجایع پیدا می کنیم، یا نیمی از آن ها توسط تخته پاره ها پوشانده شده اند. آیا ما می توانیم زخم های زمان که این صورت ها با آن مواجه شده اند را بهبود بخشیم؟ همچنین این واقعیت که صورت ها از بدنی که به آن تعلق دارند جدا هستند هم به ایجاد نگرانی فراموشی کمک می کند. این سرها از کجا آمده اند؟ آنها کجا بوده اند؟ چطور به اینجا رسیده اند؟ در نهایت با ترکیب عناصر انسانی با اشیای طبیعی دیکسون بازدیدکننده را تشویق به تامل می کند: ما چه خواهیم شد؟
ترکیب گچ، رنگ روغن، موم و چوب تلفیقی از بافت، رنگ و شکاف های طبیعی ایجاد می کند که بر ارتباط بدن با طبیعت اطرافش تاکید دارد. پرتره ها بررسی فروپاشی و بی نظمی طبیعت هستند اما به نظر می رسد این مجموعه به طور کلی استعاره ای از تاثیراتی باشد که خاطره و تجربه روی یک شخص دارند.
دیکسون توضیح می دهد: «من در مورد فرآیند فیزیکی به یادآوردن، طبیعت ناپایدار حافظه و ترس ناشی از فراموشی فکر می کنم. استفاده از فضا در کار من اغلب به چگونگی فکر کردنم درباره چشم انداز ذهنی حافظه ارتباط دارد. من علاقمند به شباهت هایی هستم که می توانید در شکل و بافت در بخش های مختلف زندگی پیدا کنید. اینکه چگونه ساختار رودخانه شبیه به بزرگراه ها، شبیه رگ ها و شبیه سیستم ریشه ای هستند. دیوارهای خراب و رو به زوال می توانند پرتره ای از زمان و تاثیر انسان باشند.»
بسیاری از مجسمه های او بیننده را وسوسه می کنند آن ها را لمس کند و اشکال غیرمعمول آن را احساس کند. این ها صورت هایی هستند که شباهتی به آن هایی که در خیابان از کنارشان عبور می کنیم ندارند. بعضی از آن ها تغییر شکل داده اند، مثل صورت هایی که زیر آوار فجایع پیدا می کنیم، یا نیمی از آن ها توسط تخته پاره ها پوشانده شده اند. آیا ما می توانیم زخم های زمان که این صورت ها با آن مواجه شده اند را بهبود بخشیم؟ همچنین این واقعیت که صورت ها از بدنی که به آن تعلق دارند جدا هستند هم به ایجاد نگرانی فراموشی کمک می کند. این سرها از کجا آمده اند؟ آنها کجا بوده اند؟ چطور به اینجا رسیده اند؟ در نهایت با ترکیب عناصر انسانی با اشیای طبیعی دیکسون بازدیدکننده را تشویق به تامل می کند: ما چه خواهیم شد؟
