درگذشته شاهد تنبیهات بدنی کودکان از سوی والدین بودیم، اما در چند سال اخیر کمتر شاهد این تنبیهات بدنی هستیم؛ با این حال این سوال پیش میآید که آیا والدین دیگر کودکان خود را تنبیه نمیکنند و یا شیوههای جدید تنبیهی را در پیش گرفتهاند که تاثیراتی مخربتر بر کودکان دارد؟
بیاتی در ارتباط با تنبیه کودکان گفت: تنبیه به عنوان آخرین مرحله تربیتی در روانشناسی تربیتی تایید شده است. تنبیه در واقع به عنوان یکی از ابزارهای رفتار سازی و رفتارپذیری کودکان است که میتواند در شکلگیری رفتار آنان تاثیر گذار باشد.
این روانشناس افزود: در اعمال تنبیه از سوی والدین مسئله مهم چگونگی انجام آن است، زیرا در صورت اعمال اشتباه در انجام این ابزار تربیتی شاهد بروز مشکلات متعدد در حوزه روانی، رفتاری و شخصیتی کودک خواهیم بود. همچنین در بسیاری از مواقع کودکان برای مسائلی تنبیه میشوند که هیچ لزومی ندارد. در واقع آنان به خاطر انجام رفتارهایی تنبیه میشوند که جزء رفتارهای رشدی و ویژگیهای شخصیتی آنهاست؛ مانند کنجکاوی و دست زدن به وسایل گوناگون.
وی تصریح کرد: در برخی مواقع شاهد آن هستیم که والدین برای راحتی و آسایش خود و یا حتی «پز اجتماعی» کودکان خود را تنبیه میکنند؛ برای مثال والدین در مقابل جمع به کودک خود اخم و یا وی را تنبیه میکنند درنتیجه کودک در آن لحظه ساکت میشود و در چنین شرایطی آن پدر و یا مادر تصور میکند در مقابل جمع تصویری مقتدرانه از خود ارائه کرده است.
بیاتی در ادامه تصریح کرد: در این شرایط والدین اقتدار را با برخوردهای منفی اشتباه گرفته و این سرآغازی برای انجام برخوردهای منفی متعدد آنان با کودکشان است.
این روانشناس در توضیح والدین مقتدر گفت: والدین مقتدر افراد تنبیهگری نیستند، بلکه کسانی هستند که با ایجاد ارتباط موثر با کودک خود میتوانند در مسیر تربیت مثبت و موثر گام برداشته و در جریان همین ارتباط وی را متقاعد میکنند که کارهای خطا را انجام ندهد.
وی افزود: در گذشته تنبیهات عموما به صورت فیزیکی و بدنی بوده و کودک پس از انجام خطا منتظر اعمال تنبیه از سوی والدین بود و پس از آن تنبیه تمام میشد اما در حال حاضر تنبیهات بسیار بدتر از قبل بوده و به صورت روانی و ذهنی اعمال میشوند که به مراتب تاثیرات بدتری را به لحاظ آسیبی به کودک وارد میکنند.
بیاتی ادامه داد: تنبیه به عنوان آخرین راهکار تربیتی، خوب است اما چگونگی آن و همچنین مشخص شدن موضوع تنبیه مساله بسیار مهمی است که باید همواره از سوی والدین مورد توجه قرار گیرد.
این روانشناس، تهدید، بیمحلی، قهر و... با کودکان را به لحاظ روانی بسیار مضر دانست و گفت: در فرایند تنبیهات روانی، کودک به شدت از لحاظ ذهنی و روانی آسیب دیده و در نتیجه این آسیبها باعث عقدههای روانی متعدد در فرد شده که ممکن است در بزرگس موجب بروز اختلالات متعدد شود که تمامی آنها ماحصل همین تنبیهات و رفتارهای منفی والدین در دوران کودکی است.
وی در ادامه تاکید کرد: والدین باید بدانند که به هیچ عنوان نباید با کودک خود قهر کنند و تنبیه عاطفی نباید از سوی والدین اعمال شود، زیرا قهر کردن بدترین نوع تنبیه بوده و همانطور که گفته شد، آسیبهای متعددی را به همراه خواهد داشت.
بیاتی در ادامه استفاده از واژههایی چون «دوست ندارم»، «دیگه مامانت نیستم» و... را بسیار مضر دانست و گفت: متاسفانه در حال حاضر شاهد آن هستیم که والدین پس از انجام هر خطایی از سوی کودکشان این اصطلاحات را به کار بـرده و به لحاظ روانی کودک را شکنجه میکنند.
این روانشناس ادامه داد: در حین تنبیه والدین باید دقیقا مشخص کنند که چرا کودک خود را تنبیه میکنند و چه رفتاری موجب این امر شده است، زیرا والدین اجازه ندارند در جریان اصلاح تربیت کودک خود، کل شخصیت وی را زیر سوال ببرند.
وی تصریح کرد: برخی از کلمات چون «تو آدم بدی هستی»، «باز هم خرابکاری کردی» و... جزو اصطلاحاتی هستند که شخصیت کودک را به کلی تخریب میکنند و والدین باید یاد بگیرند که به جای بکاربردن اینگونه کلمات برای مثال بگویند من به عنوان مادر/ پدر تو از این رفتارت خوشم نمیآید؛ در واقع کودک باید به طور مشخص بداند که چرا تنبیه و یا تشویق میشود.
بیاتی در ارتباط با تنبیه کودکان گفت: تنبیه به عنوان آخرین مرحله تربیتی در روانشناسی تربیتی تایید شده است. تنبیه در واقع به عنوان یکی از ابزارهای رفتار سازی و رفتارپذیری کودکان است که میتواند در شکلگیری رفتار آنان تاثیر گذار باشد.
این روانشناس افزود: در اعمال تنبیه از سوی والدین مسئله مهم چگونگی انجام آن است، زیرا در صورت اعمال اشتباه در انجام این ابزار تربیتی شاهد بروز مشکلات متعدد در حوزه روانی، رفتاری و شخصیتی کودک خواهیم بود. همچنین در بسیاری از مواقع کودکان برای مسائلی تنبیه میشوند که هیچ لزومی ندارد. در واقع آنان به خاطر انجام رفتارهایی تنبیه میشوند که جزء رفتارهای رشدی و ویژگیهای شخصیتی آنهاست؛ مانند کنجکاوی و دست زدن به وسایل گوناگون.
وی تصریح کرد: در برخی مواقع شاهد آن هستیم که والدین برای راحتی و آسایش خود و یا حتی «پز اجتماعی» کودکان خود را تنبیه میکنند؛ برای مثال والدین در مقابل جمع به کودک خود اخم و یا وی را تنبیه میکنند درنتیجه کودک در آن لحظه ساکت میشود و در چنین شرایطی آن پدر و یا مادر تصور میکند در مقابل جمع تصویری مقتدرانه از خود ارائه کرده است.
بیاتی در ادامه تصریح کرد: در این شرایط والدین اقتدار را با برخوردهای منفی اشتباه گرفته و این سرآغازی برای انجام برخوردهای منفی متعدد آنان با کودکشان است.
این روانشناس در توضیح والدین مقتدر گفت: والدین مقتدر افراد تنبیهگری نیستند، بلکه کسانی هستند که با ایجاد ارتباط موثر با کودک خود میتوانند در مسیر تربیت مثبت و موثر گام برداشته و در جریان همین ارتباط وی را متقاعد میکنند که کارهای خطا را انجام ندهد.
وی افزود: در گذشته تنبیهات عموما به صورت فیزیکی و بدنی بوده و کودک پس از انجام خطا منتظر اعمال تنبیه از سوی والدین بود و پس از آن تنبیه تمام میشد اما در حال حاضر تنبیهات بسیار بدتر از قبل بوده و به صورت روانی و ذهنی اعمال میشوند که به مراتب تاثیرات بدتری را به لحاظ آسیبی به کودک وارد میکنند.
بیاتی ادامه داد: تنبیه به عنوان آخرین راهکار تربیتی، خوب است اما چگونگی آن و همچنین مشخص شدن موضوع تنبیه مساله بسیار مهمی است که باید همواره از سوی والدین مورد توجه قرار گیرد.
این روانشناس، تهدید، بیمحلی، قهر و... با کودکان را به لحاظ روانی بسیار مضر دانست و گفت: در فرایند تنبیهات روانی، کودک به شدت از لحاظ ذهنی و روانی آسیب دیده و در نتیجه این آسیبها باعث عقدههای روانی متعدد در فرد شده که ممکن است در بزرگس موجب بروز اختلالات متعدد شود که تمامی آنها ماحصل همین تنبیهات و رفتارهای منفی والدین در دوران کودکی است.
وی در ادامه تاکید کرد: والدین باید بدانند که به هیچ عنوان نباید با کودک خود قهر کنند و تنبیه عاطفی نباید از سوی والدین اعمال شود، زیرا قهر کردن بدترین نوع تنبیه بوده و همانطور که گفته شد، آسیبهای متعددی را به همراه خواهد داشت.
بیاتی در ادامه استفاده از واژههایی چون «دوست ندارم»، «دیگه مامانت نیستم» و... را بسیار مضر دانست و گفت: متاسفانه در حال حاضر شاهد آن هستیم که والدین پس از انجام هر خطایی از سوی کودکشان این اصطلاحات را به کار بـرده و به لحاظ روانی کودک را شکنجه میکنند.
این روانشناس ادامه داد: در حین تنبیه والدین باید دقیقا مشخص کنند که چرا کودک خود را تنبیه میکنند و چه رفتاری موجب این امر شده است، زیرا والدین اجازه ندارند در جریان اصلاح تربیت کودک خود، کل شخصیت وی را زیر سوال ببرند.
وی تصریح کرد: برخی از کلمات چون «تو آدم بدی هستی»، «باز هم خرابکاری کردی» و... جزو اصطلاحاتی هستند که شخصیت کودک را به کلی تخریب میکنند و والدین باید یاد بگیرند که به جای بکاربردن اینگونه کلمات برای مثال بگویند من به عنوان مادر/ پدر تو از این رفتارت خوشم نمیآید؛ در واقع کودک باید به طور مشخص بداند که چرا تنبیه و یا تشویق میشود.