dinaz
کاربر نگاه دانلود
سنتی قدیمی در هند
بردن نام شوهر ممنوع!
میلیون‌ها نفر از زنان هندی هرگز اسم کوچک همراهشان را صدا نکرده‌اند. این سنت شدیداً در مناطق روستایی رعایت می‌شود، اما در مناطق شهری نه‌چندان. اکنون مبارزاتی آغاز شده که زنان روستایی را تشویق به شکستن این سنت می‌کند.
به گزارش بی‌بی‌سی، ممکن است بپرسیم مگر نام چه ارزش ویژه‌ای دارد؟ اگر یک زن هندی باشید و اسم مدنظر نامِ شوهرتان باشد، بسیار پرارزش و مهم می‌شود. این را در همان سال‌های اول زندگی آموختم.
والدینم 73 سال باهم زندگی کردند تا اینکه سال گذشته پدرم از دنیا رفت. در هنگام ازدواج مادرم 11 و پدرم 15 سال داشت. در تمام این سال‌ها مادرم هرگز او را با نام کوچک صدا نکرد.
زمانی که از او با ما سخن می‌گفت، همیشه از کلمه "Babuji” معادل هندی "پدر" استفاده می‌کرد. زمانی که بزرگ‌تر شدیم، او را به خاطر این مسئله مسخره می‌کردیم. یک‌بار سعی کردیم گولش بزنیم تا نام پدر را بگوید. اما هرگز این کار را نکرد.
تمام زنان در خانواده و روستایمان از گفتن نام شوهرهایشان امتناع می‌کردند. همانند ده‌ها میلیون زن در سراسر هند، صرف‌نظر از دین و اعتقاداتشان.
دلیل این امر این است که در جامعه سنتی هند، مرد را نوعی خدا می‌دانستند و به دخترها از سنین جوانی آموزش داده می‌شد که باید به مردها احترام بگذارند. به دخترها گفته می‌شود که بردن نام شوهر بدشانسی می‌آورد و عمر او را کوتاه می‌کند. این ممنوعیت معمولاً به دیگر اعضای خانواده نیز سرایت می‌کند و شکستن این قانون عواقب جدی در بر خواهد داشت.
زنی در ایالت شرقی اوریسا با مجازات خشنی روبرو شد. "مالاتی ماهاتو" در یک ویدئوی مستند گفت: "یک روز خواهرشوهرم از من پرسید چه کسانی بیرون از خانه هستند. من هم تمام مردها ازجمله عموی شوهرم را نام بردم."
خواهرشوهرش به شورای روستا شکایت کرد و او و فرزندانش را به خانه‌ای در حاشیه روستا تبعید کردند و به مدت 18 ماه مورد اذیت و آزار اهالی روستا قرار گرفتند.
داوطلبانی که حاضر به صحبت در این مستند می‌شوند، در تلاش‌اند مبارزه برای تغییر سنت‌های مردسالارانه را آغاز کنند. در ماه اکتبر، زنی به نام "روینی پاوار" تصمیم گرفت این مسئله را در گروه بحث زنان در روستای خود مطرح کند. اما قبل از این کار تصمیم گرفت خودش این کار را امتحان کند. او در پانزده‌سالگی ازدواج‌کرده بود و پس از 16 سال زندگی مشترک، هرگز نام همسرش را صدا نزده بود. همسرش به این کار واکنش نشان نداد، اما اکثر روستاییان ناراضی بودند و آنها را مسخره می‌کردند.
زنان روستا از این ایده استقبال کردند. روینی می‌گوید یک ویدئو درست کردیم و از زن‌ها خواستیم سه بار نام همسرانشان را بگویند. با خوشحالی، با عصبانیت و بامحبت.
"یکی از زن‌ها بیش‌ازحد ذوق‌زده شد. با هیجان به خانه بازگشت و به‌محض دیدن شوهرش نام او را فریاد زد. شوهرش به او سیلی زد و گفت اگر یک‌بار دیگر نام او را بگوید حسابی کتکش خواهد زد."
در شهرهای هند و با افزایش روزافزون سواد زنان، این سنت قدیمی از بین رفته است. اما هنوز هم در بخش کوچکی از خانواده‌های هند اعمال می‌شود. اگر زنی برخلاف عرف روستا رفتار کند، مادر شوهر و دیگر زنان بزرگ روستا رفتار خصمانه‌ای با او خواهند داشت.
روینی مبارزه را آغاز کرده و می‌گوید: "ایجاد تغییر کار آسانی نیست. مردم می‌پرسند چرا موضوعی به این کوچکی آن‌قدر برایمان مهم است؟ اما اگر با این مشکلات کوچک مقابله نکنیم، چطور باید مسائل بزرگ‌تر و مهم‌تر را حل کنیم؟"
بردن نام شوهر ممنوع!
میلیون‌ها نفر از زنان هندی هرگز اسم کوچک همراهشان را صدا نکرده‌اند. این سنت شدیداً در مناطق روستایی رعایت می‌شود، اما در مناطق شهری نه‌چندان. اکنون مبارزاتی آغاز شده که زنان روستایی را تشویق به شکستن این سنت می‌کند.
به گزارش بی‌بی‌سی، ممکن است بپرسیم مگر نام چه ارزش ویژه‌ای دارد؟ اگر یک زن هندی باشید و اسم مدنظر نامِ شوهرتان باشد، بسیار پرارزش و مهم می‌شود. این را در همان سال‌های اول زندگی آموختم.
والدینم 73 سال باهم زندگی کردند تا اینکه سال گذشته پدرم از دنیا رفت. در هنگام ازدواج مادرم 11 و پدرم 15 سال داشت. در تمام این سال‌ها مادرم هرگز او را با نام کوچک صدا نکرد.
زمانی که از او با ما سخن می‌گفت، همیشه از کلمه "Babuji” معادل هندی "پدر" استفاده می‌کرد. زمانی که بزرگ‌تر شدیم، او را به خاطر این مسئله مسخره می‌کردیم. یک‌بار سعی کردیم گولش بزنیم تا نام پدر را بگوید. اما هرگز این کار را نکرد.
تمام زنان در خانواده و روستایمان از گفتن نام شوهرهایشان امتناع می‌کردند. همانند ده‌ها میلیون زن در سراسر هند، صرف‌نظر از دین و اعتقاداتشان.
دلیل این امر این است که در جامعه سنتی هند، مرد را نوعی خدا می‌دانستند و به دخترها از سنین جوانی آموزش داده می‌شد که باید به مردها احترام بگذارند. به دخترها گفته می‌شود که بردن نام شوهر بدشانسی می‌آورد و عمر او را کوتاه می‌کند. این ممنوعیت معمولاً به دیگر اعضای خانواده نیز سرایت می‌کند و شکستن این قانون عواقب جدی در بر خواهد داشت.
زنی در ایالت شرقی اوریسا با مجازات خشنی روبرو شد. "مالاتی ماهاتو" در یک ویدئوی مستند گفت: "یک روز خواهرشوهرم از من پرسید چه کسانی بیرون از خانه هستند. من هم تمام مردها ازجمله عموی شوهرم را نام بردم."
خواهرشوهرش به شورای روستا شکایت کرد و او و فرزندانش را به خانه‌ای در حاشیه روستا تبعید کردند و به مدت 18 ماه مورد اذیت و آزار اهالی روستا قرار گرفتند.
داوطلبانی که حاضر به صحبت در این مستند می‌شوند، در تلاش‌اند مبارزه برای تغییر سنت‌های مردسالارانه را آغاز کنند. در ماه اکتبر، زنی به نام "روینی پاوار" تصمیم گرفت این مسئله را در گروه بحث زنان در روستای خود مطرح کند. اما قبل از این کار تصمیم گرفت خودش این کار را امتحان کند. او در پانزده‌سالگی ازدواج‌کرده بود و پس از 16 سال زندگی مشترک، هرگز نام همسرش را صدا نزده بود. همسرش به این کار واکنش نشان نداد، اما اکثر روستاییان ناراضی بودند و آنها را مسخره می‌کردند.
زنان روستا از این ایده استقبال کردند. روینی می‌گوید یک ویدئو درست کردیم و از زن‌ها خواستیم سه بار نام همسرانشان را بگویند. با خوشحالی، با عصبانیت و بامحبت.
"یکی از زن‌ها بیش‌ازحد ذوق‌زده شد. با هیجان به خانه بازگشت و به‌محض دیدن شوهرش نام او را فریاد زد. شوهرش به او سیلی زد و گفت اگر یک‌بار دیگر نام او را بگوید حسابی کتکش خواهد زد."
در شهرهای هند و با افزایش روزافزون سواد زنان، این سنت قدیمی از بین رفته است. اما هنوز هم در بخش کوچکی از خانواده‌های هند اعمال می‌شود. اگر زنی برخلاف عرف روستا رفتار کند، مادر شوهر و دیگر زنان بزرگ روستا رفتار خصمانه‌ای با او خواهند داشت.
روینی مبارزه را آغاز کرده و می‌گوید: "ایجاد تغییر کار آسانی نیست. مردم می‌پرسند چرا موضوعی به این کوچکی آن‌قدر برایمان مهم است؟ اما اگر با این مشکلات کوچک مقابله نکنیم، چطور باید مسائل بزرگ‌تر و مهم‌تر را حل کنیم؟"
