بعضی از آدم ها...
بعضی ها عاشق هستند...عشق را می توانی در تک تک رفتارهایشان ببینی ...
همان آدم هایی که بدون اینکه آویزانت شوند بدون آنکه برایت غمی بوجود آورند بی صدا به زندگیت می آیند بی ادعا هم می روند...اما در این آمدن و رفتنشان برایت هزاران خاطره
ی شیرین به جا می گذارند...
اگر بدانند غمی بر قلبت سنگینی می کند برایت سنگ صبور می شوند...
اگر بدانند گره ای در کارت افتاده است بی آنکه متوجه شویی کمکت می کنند و آرامشت را باز می گردانند...
اگر بدانند امیدت را از دست داده ای و دچار روزمره گی شده ای با تشویق استعدادها و تواناییهایت تو را دوباره به چرخه ی زندگی باز می گردانند...
بارها خطاهای تو را میبینند و هر بار در دل فقط برای بازگشتت به سمت خدا دعا می کنند...
حتی در خلوت خود برایت اشک می ریزند و برای شادیت آرامشت به درگاه خدا دعا می کنند...
این آدم ها بی توقع می آیند و بی ادعا می روند...
این آدم ها "دوستان خدا" هستند ...قلبی عاشق دارند وجودشان در زندگیت غنیمت است...
آنها چراغهای زندگی هستندو با نور وجودشان به یاری دیگران می شتابند...
اما بعضی از آدم ها...نقطه مقابل اینها هستند
با سروصدا می آیند ...زخمهایی را برجای می گذارند و می روند...
آن زمان که محتاج حضورشان هستی حضور ندارند...
آن زمان که که از دردهایت برایشان سخن می گویی با دردی بدتر از قبل قلبت را می رنجانند...
حال دوست خوبم یک لحظه برگرد و به تمام اطرافت و تمام آنهایی که تو نقشی در زندگیشان داری نگاه کن...ببین کجا ایستاده ای؟عاشق هستی یا نه؟
میدانی حضورت باعث تغییر سرنوشت هر کدام از آن آدم ها می شود ؟
به نیکی باعث تغییر سرنوشت انسانهای اطرافت شده ای یا شرایط زندگی آن ها را بدتر کرده ای؟
شاید حتی با یک جمله هم مسیر زندگی را تغییر دهی یا به نیکی یا به بدی...
تو تا چه اندازه چراغ وجودت نورانیست و وجودت برای زندگی انسانها غنیمت؟؟؟
