гคђค1737
کاربر نگاه دانلود
پروژسترون اثرات محافظت نورونی و پرومیلینیتینگ درضایعات سیستمهای عصبی مرکزی و محیطی از جمله نخاع را نشان می دهد.سلول هدف P(پروژسترون) ، و گیرنده های هسته ای، به عنوان گیرنده های غشای، توسط نورونها و / یا سلول های گلیال ایجاد می شوند. بالیو و همکاران نشان دادند که پروژسترون سنتز شده توسط سلول های شوان , شکل گیری غلافهای میلین پس از ضایعه را بهبود می بخشد . ایبانز و همکاران یک مدل مربوط به جوندگان در مورد ضایعه ناشی از سم الیگودندریتی را بررسی کردند . آنها این را در موش های تحت درمان با پروژسترون یافتند . این فرایند موجب افزایش قابل توجه در نسبت آکسون سلولی شوان در مدت بین 3 و 5 هفته پس از التیام زخم شد.
این فرایند با توجه به از دست دادن میلین شرح داده می شود. اعصاب محیطی ، پروژسترون و پروژستین ها میلین سازی را از طریق دو مکانیسم سیگنالینگ مجزا مانند گیرنده پروژسترون داخل سلولی (PR) و یا گیرنده های گابا غشایی ، تنظیم می کنند . هر دوی اینها توسط نورونها و / یا سلول های گلیال ترشح می شوند.
به نظر می رسند که پروژسترون نوروپرگنانها 19- دارای اثرات مفید برای حفاظت نورونی توسط MPA باشند. این نتایج ممکن است دارای پیامدهای مهمی برای انتخاب درمان جایگزین هورمونی در حفظ عملکرد عصبی در طول یائسگی و افزایش سن و در رابـ ـطه با محافظت در برابر بیماری های بازسازی سلول های عصبی مانند بیماری آلزایمر باشند . آزمایش های قبلی که توسط کوئینگ و همکاران انجام شد , نشان دادند که پس از سریلوشن عصب سیاتیک در موش نر، آکسونها بازسازی و دارای میلین می شوند. افزودن تریلوستان یا RU 486 باعث کاهش ضخامت غلاف میلین بازسازی شده می شود ، اما اضافه کردن 100 میکروگرم پروژسترون موجب افزایش تعداد لایه در هر غلاف میلین می شود . بنابراین، مسدود کردن یا سنتز موضعی و یا فعالیت گیرنده واسط پروژسترون فرایند بازساری میلین را دچار اختلال می کند . این یافته ها نقشی را برای پروژسترون تولید شده در میلین نشان می دهد و از این رو محققان به این نتیجه رسیدند که پروژسترون یک استروئید جنـ*ـسی ساده نیست، و ممکن است رویکرد درمانی جدیدی را برای بهبود ترمیم میلین ارائه کند . پرگنانها با نورپرگنانها19 - متفاوت است. پروژسترون و مشتقات مربوط به آن دارای اثرات مثبتی بر بازسازی میلین و بقای عصبی است . این اثرات بالقوه باید بطور واضح در ادامه مورد بررسی قرار گیرند و برنامه های کاربردی بالینی باید در این جهت آزمایش شوند.
این فرایند با توجه به از دست دادن میلین شرح داده می شود. اعصاب محیطی ، پروژسترون و پروژستین ها میلین سازی را از طریق دو مکانیسم سیگنالینگ مجزا مانند گیرنده پروژسترون داخل سلولی (PR) و یا گیرنده های گابا غشایی ، تنظیم می کنند . هر دوی اینها توسط نورونها و / یا سلول های گلیال ترشح می شوند.
به نظر می رسند که پروژسترون نوروپرگنانها 19- دارای اثرات مفید برای حفاظت نورونی توسط MPA باشند. این نتایج ممکن است دارای پیامدهای مهمی برای انتخاب درمان جایگزین هورمونی در حفظ عملکرد عصبی در طول یائسگی و افزایش سن و در رابـ ـطه با محافظت در برابر بیماری های بازسازی سلول های عصبی مانند بیماری آلزایمر باشند . آزمایش های قبلی که توسط کوئینگ و همکاران انجام شد , نشان دادند که پس از سریلوشن عصب سیاتیک در موش نر، آکسونها بازسازی و دارای میلین می شوند. افزودن تریلوستان یا RU 486 باعث کاهش ضخامت غلاف میلین بازسازی شده می شود ، اما اضافه کردن 100 میکروگرم پروژسترون موجب افزایش تعداد لایه در هر غلاف میلین می شود . بنابراین، مسدود کردن یا سنتز موضعی و یا فعالیت گیرنده واسط پروژسترون فرایند بازساری میلین را دچار اختلال می کند . این یافته ها نقشی را برای پروژسترون تولید شده در میلین نشان می دهد و از این رو محققان به این نتیجه رسیدند که پروژسترون یک استروئید جنـ*ـسی ساده نیست، و ممکن است رویکرد درمانی جدیدی را برای بهبود ترمیم میلین ارائه کند . پرگنانها با نورپرگنانها19 - متفاوت است. پروژسترون و مشتقات مربوط به آن دارای اثرات مثبتی بر بازسازی میلین و بقای عصبی است . این اثرات بالقوه باید بطور واضح در ادامه مورد بررسی قرار گیرند و برنامه های کاربردی بالینی باید در این جهت آزمایش شوند.
