dinaz
کاربر نگاه دانلود
تصاویر جالب از فرهنگ سرکش جوانی در دهه ۱۹۷۰
چه چیزی در عکس‌های جوزف زابو از تجربه نوجوانی هست که چنین سروصدایی به پا کرده است؟ این عکاس تحسین برانگیز که آثارش بخشی از مجموعه دائمی موزه هنر معاصر است، ۲۵ سال به عنوان یک معلم در دبیرستانی در لانگ آیلند کار می‌کرد. در اینجا بود که در سال ۱۹۷۲، دوربینش را به سوی دانش آموزان گرفت و این سال‌های مهم زندگی را مستند کرد.
زابو از هنر عکاسی به عنوان مکانیسمی برای پر کردن شکاف بین خودش و دانش آموزانش استفاده می‌کرد و در این باره می‌گوید: «وقتی من از دانش آموزانم عکس می‌گرفتم، حس می‌کردم آنها این توجه مرا دوست دارند و احساس مهم بودن می‌کنند؛ بنابراین من از همه دانش آموزان مدرسه عکاسی کردم و اعتماد و احترامی که معلمان موفق دارند را به دست آوردم.»
عکاسی زابو بازتابی از تجربه نوجوانی است. او به طرز ماهرانه‌ای خودش را وارد دنیای آنها می‌کند و از شادی، غم، ناامنی و اعتماد بنفس آنها عکاسی می‌کند. آثار او یک دفترخاطرات تصویری تمام نشدنی و فراتر از دوره‌ای است که در آن عکاسی شده است. پیوندی که عکاسی بین زابو و شاگردانش برقرار کرد سال‌ها ادامه داشت و آنها سال‌ها بعد هم با هم تماس داشتند و دانش آموزان از احساسات خود برای او می‌گفتند و اینکه چقدر خوب بود اگر هنوز هم مثل نوجوانی از آنها عکاسی می‌کرد.
چه چیزی در عکس‌های جوزف زابو از تجربه نوجوانی هست که چنین سروصدایی به پا کرده است؟ این عکاس تحسین برانگیز که آثارش بخشی از مجموعه دائمی موزه هنر معاصر است، ۲۵ سال به عنوان یک معلم در دبیرستانی در لانگ آیلند کار می‌کرد. در اینجا بود که در سال ۱۹۷۲، دوربینش را به سوی دانش آموزان گرفت و این سال‌های مهم زندگی را مستند کرد.
زابو از هنر عکاسی به عنوان مکانیسمی برای پر کردن شکاف بین خودش و دانش آموزانش استفاده می‌کرد و در این باره می‌گوید: «وقتی من از دانش آموزانم عکس می‌گرفتم، حس می‌کردم آنها این توجه مرا دوست دارند و احساس مهم بودن می‌کنند؛ بنابراین من از همه دانش آموزان مدرسه عکاسی کردم و اعتماد و احترامی که معلمان موفق دارند را به دست آوردم.»
عکاسی زابو بازتابی از تجربه نوجوانی است. او به طرز ماهرانه‌ای خودش را وارد دنیای آنها می‌کند و از شادی، غم، ناامنی و اعتماد بنفس آنها عکاسی می‌کند. آثار او یک دفترخاطرات تصویری تمام نشدنی و فراتر از دوره‌ای است که در آن عکاسی شده است. پیوندی که عکاسی بین زابو و شاگردانش برقرار کرد سال‌ها ادامه داشت و آنها سال‌ها بعد هم با هم تماس داشتند و دانش آموزان از احساسات خود برای او می‌گفتند و اینکه چقدر خوب بود اگر هنوز هم مثل نوجوانی از آنها عکاسی می‌کرد.
