در آن جشن ملی یا صفحات مجازی یا بازارچههایی که در برخی روزهای تعطیل در مرکز شهر ایجاد میشد، همه چیز میفروختند. انواع لباس (لباسهای روزمره و نه فقط لباس مجلسی) و کفش که ما ایرانیها بر اساس فرهنگ خودمان حاضر به خرید نیستیم و شاید کار درستی هم باشد. جالب اینجاست که این قاعده قیمتگذاری کالاهای دست دوم در مورد همه چیز صادق است و مثلا خودرو نیز از همین فرمول تبعیت میکند. مثلا پژو ۲۰۶ تولید سال ۲۰۰۴ به قیمت ۳۰۰ یورو فروخته میشد (حدود یک میلیون و دویست هزار تومان)! یا مثلا یکی از دوستان یک نیماستیشن ساخت شرکت رنو خرید که بسیار تمیز بود و نهایتا ۸۰۰ یورو پرداخت کرد.
نکته آخر اینکه؛ تصور ما درباره کشوری مانند هلند و احتمالا دیگر کشورهای اروپایی چندان با واقعیت همخوانی ندارد. الان ممکن است برخی مخاطبان باز هم این یادداشت را نشان برتری فرهنگی آنها نسبت به فرهنگ ایران قلمداد کنند
نکته آخر اینکه؛ تصور ما درباره کشوری مانند هلند و احتمالا دیگر کشورهای اروپایی چندان با واقعیت همخوانی ندارد. الان ممکن است برخی مخاطبان باز هم این یادداشت را نشان برتری فرهنگی آنها نسبت به فرهنگ ایران قلمداد کنند