*نغمه*
کاربر نگاه دانلود
در روستای «قرقی» مشهد مردی زندگی میکند که 33 سال است چشمانش رنگ خواب را ندیده است. رجب رشیدینسب، جانباز 25 درصد، سال 61 در شانزده سالگی عازم جنگ میشود و بر اثر اصابت ترکش به سرش، رگ خواب خود را از دست میدهد و دیگر نمیتواند خواب را در چشمانش احساس کند.
به گزارش گروه وبگردی 20:30خیلی سخت و دردآور است که همه خواب باشند و ما نتوانیم حتی پلک روی هم بگذاریم، مجبوریم با مطالعه و یا تلویزیون نگاه کردن خود را خسته کنیم تا خواب به چشمانمان بیاید اما اگر این بی خوابی فقط یکی دو شب ادامه پیدا کند، قطعاً تمام تمرکزمان را برای انجام کارهای روزمره از دست خواهیم داد چه برسد به اینکه هیچ وقت خواب به چشمانمان نیاید. در گوشهای از همین حوالی شهر مشهد در روستای «قرقی» مردی زندگی میکند که 33 سال است چشمانش رنگ خواب را ندیدهاند، تصورش برایم سخت بود، چرا که این دفعه با جانبازی روبه رو میشدم که برای دفاع از ارزشهای اسلام و انقلاب نه دست و پایش نه چهره ظاهریاش بلکه رگ خوابش را میدهد تا ما امروز آرامش را احساس کنیم هر چند او دیگر آرامشی ندارد. سالها است جنگ تمام شده و او رگ خوابش را در سنگر جا گذاشته است اما هیچ کجای دنیا رگ خواب مصنوعی و پیوندی وجود ندارد...
وقتی به سمت منزل این جانباز گرانقدر در حرکت بودیم در طول مسیر بارها با تابلوی حوزه استحفاظی وزارت راه و شهرسازی روبه رو شدیم، جاده بسیار تاریک است، به روستای قرقی رسیدیم کوچههای خاکی و در هم، منطقه فضای تردید را در ذهنمان بیشتر میکرد که آیا جانبازی که از آرامش خود به خاطر ما گذشته واقعا در این روستا زندگی میکند اما با دیدن «رجب رشیدی» نسب تمام شک و تردیدهای ما به یقین تبدیل شد.
رجب رشیدی نسب به گرمی از حضور ما استقبال کرد و ما را به منزلش دعوت کرد؛ خانهای کوچک و ساده همانند دل صاف و بی ریای صاحب خانه آن ...
رجب رشیدی نسب جانباز 25 درصد، متولد 1344 شهرستان فریمان، روستای گلستان که سال 61 در سن 16 سالگی عازم جنگ میشود و بر اثر اصابت ترکش به سرش، رگ خواب خود را از دست میدهد و دیگر نمیتواند خواب را در چشمانش احساس کند.
متن گفتوگوی خبرنگار تسنیم با این جانباز سرافراز هشت سال دفاع مقدس را در ادامه میخوانید:
رجب رشیدی با اشاره به نخستین روزهایی که عازم جنگ میشود میگوید: 7 مهر سال 61 عازم جبهه شدم، آن زمان 17 سال بیشتر نداشتم که به پادگانی در منطقه ظفر 5 کیلومتری ایلام منتقل شدیم و از آنجا به منطقه کله قندی و تپههایی دور افتاده رفتیم، در سر پل ذهاب تپهای بود، 2 تا 3کیلومتر تپه را طی کردیم ساعت حدود 3 و نیم صبح بود که وارد یک سنگر عراقی شدم، هوا خیلی تاریک بود نزدیک سنگر یک جنازه عراقی نیز افتاده بود، ترس وجودم را فرا گرفت فهمیدم که عراقیها توپ و تانک دارند در حالی که ما سلاح سنگینی که با خود حمل میکردیم «آر پی جی» بود.
هفت روز بیهوش بودم
رمز عملیات ما «یا زهرا» بود؛ هوا که روشن شد رمز را با صدای بلند اعلام کردم تا نیروهای خودی متوجه حضور من شوند، به سمت نیروهای خودی که برگشتم بچهها نزدیک 50 عراقی را اسیر کرده بودند و از روبه رو عراقیها مثل باران به سمت ما تیر اندازی میکردند، من یک کلاه آهنی بر سر داشتم که ترکش خوردم، در سرم احساس سوختگی داشتم یکی از همرزمانم به نام جواد قائنی دست مرا گرفت و تا آمبولانس ارتفاع 4کیلومتری تپه را رفتیم و بعد از یک ساعت بیهوش شدم.
وقتی به هوش آمدم متوجه شدم 7 روز در بیمارستان سبزواری اصفهان بیهوش بودم تا آنجا که به یاد دارم جزو اولین کسانی بودم که در نخستین لحظات عملیات مسلم بن عقیل مجروح شدم و با آمبولانس از منطقه به عقب عازم شدم.
وی اظهار کرد: سال 66 سه ماه در منطقه سومار غرب کشور به جبهه رفتم اما چون حال خوبی نداشتم و تحت درمان بودم نتوانستم ادامه دهم و به مشهد برگشتم البته از سال 63 تا 65 برای خدمت سربازی عازم باختران شدم گفتند شما به دلیل تحت درمان بودن معاف هستی اما باید 6 ماه در باختران خدمت کنی تا کارت معافیت صادر شود اما من 25 ماه سربازیام را تمام کردم و بعد از اتمام سربازی کارت معافیتم به دستم رسید.
با تاریکی شب، سردردهایم شروع میشود
رشیدی نسب میافزاید: دو پسر و سه دختر دارم و 8 سال است که از فریمان به مشهد آمدهایم به امید این که شرایط زندگیمان کمی تغییر کند اما چون پول زیادی نداشتیم نتوانستیم در مشهد خانه بگیریم به همین دلیل به ناچار در حاشیه شهر مشهد و روستای قرقی خانه خریدیم که متاسفانه هیچگونه امکاناتی ندارد نه درمانگاه دارد، نه داروخانه و اتوبوس و این مشکلات کمی زندگی را سخت کرده است.
وی میگوید: سالهای اول بیدار خوابی برایم سخت نبود اما کم کم بدنم در برابر داروها مقاوم شد و این بیدار خوابیها به یک عادت تبدیل شد بطوری که امروز قوی ترین قرصهای خواب را هم که میخورم هیچ تاثیری ندارند و حتی برای چند دقیقه هم چشمانم روی هم نمیرود.
این جانباز اظهار کرد: 33 سال که نه یک فرد عادی 33روز هم نمیتواند بیدار بماند کم میآورد؛ حتی اگر سه روز نخوابد زندگیاش مختل میشود اما من 33 سال است که نخوابیدم تا ساعت 12 که همه بیداری اوضاع خوب است اما همین که چراغ به نشانه خوابیدن خاموش میشود سردردهای من نیز شروع میشود بعضی از شبها در خانه طاقت نمیآورم و با موتور از خانه بیرون میزنم.
هوا که گرمتر بود توی خیابان آتش روشن میکردم و تا صبح چای و تخمه میخوردم باید یک جوری شب را به امید صبح بگذرانم گاهی شبها نیز به خواجه مراد میروم و یا به کوه بیابان میزنم اکثر چوپانان اطراف مشهد مرا میشناسند.
وقتی همه خوابند ...
حاج رجب می افزاید: شبها 8 تا 9 قرص خواب قوی مصرف میکنم اما هیچ تاثیری ندارند تنها برای دلخوشی میخورم تقریبا هر دو شب یک سرم میزنم در این سالها بهقدری سرم زدهام، دستانم فلج شدهاند با زدن این سرمها تنها یکی دو ساعتی کسل و گیج میشوم اما باز هم خوابم نمیبرد. گاهی شبها چشمان به اندازهای درد میکند که مجبور میشوم آنها را با پارچه ببندم اما باز هم تاثیری در خوابیدن من ندارد.
روزها به منزل برادرم که جانباز شیمیایی است میروم. یا میروم خرید و با هم محلهای هایم صحبت میکنم به هر نحوی روز را طی میکنم، روز را خیلی دوست دارم به طوری که خوشبختی من در روز است آرزو دارم همیشه روز باشد، با غروب آفتاب سخت ترین لحظات زندگی من رقم میخورد. اگر در طول روز خسته هم شوم باز هم خواب آلودگی سراغم نمیآید، اگر یک شب تا صبح چند کیسه سیمان را از پایین ساختمانی به بالاترین طبقهاش ببرم باز هم تاثیری بر روی خوابم ندارد یعنی خستگی هم سبب نمیشود دقایقی بخوابم.
جانباز 25 درصد فریمانی میگوید: تست خوابم را همین چند وقت پیش به آلمان فرستادند اما پس از بررسی در کمیسیون پزشکی اعلام کردند این بیدار خوابی معالجهشدنی نیست و ما هیچ کاری نمیتوانیم انجام دهیم چرا که رگ خوابم از بین رفته است البته میگویند یک راه وجود دارد که در اثر این درمان چشمانم آسیب میبیند و حتی ممکن است بینایی ام را از دست بدهم.
در تمام طول زندگیام از سال 61 تا به امروز سال گذشته تنها چند ساعتی بیهوش و بی حال افتادم آن هم زمانی بود که به یکی از مراکز بهداشتی اطراف منزل برای زدن آمپولهایم رفتم، وقتی وخامت حالم را دیدند، چند داروی خواب آور به داروهایم اضافه کردند و گفتند هرچه سریعتر خودت را به خانه برسان تنها آن زمان بودم که ساعتی بیهوش شدم البته خواب نبودم چون اتفاقات دور و برم را کاملا حس میکردم.
شبی 20 لیتر چای میخورم
رجب با اشاره به اینکه در آشپزخانه و یکی از اتاقها پناهگاهی برای بیدار باشهای شبانهام درست کردهام بیان میکند: وقتی همه در خانه خواب هستند مجبورم در آشپزخانه و یا اتاق با نور چراغ شب را به صبح برسانم. میدانم که اعضای خانواده هم اذیت میشوند به هر حال وقتی در خانه یک نفر بیدار باشد و با خود کلنجار برود و نتواند بخوابد، دیگران هم خوابشان نمیبرد.
قرصهایی که مصرف میکنم آب بدنم را خشک میکنند به همین دلیل شبی 20 لیتر چای میخورم یک فلاکس چای دارم که آن را پر میکنم و تا صبح خودم را مشغول میکنم، بیرون رفتن از خانه آن هم در تاریکی شب با من عجین شده و به نوعی تبدیل به بخشی از زندگی من شده است، روزها شده بهشت من؛ از شب و تنهایی آن واهمه دارم.
بیکاری دردی بزرگتر از بیخوابی
گاهی شبها فشار عصبی صبر و تحمل برایم نمیگذارد بیکاری درد بزرگی است که در کنار بیخوابی همراه من در تمام این 33سال بوده است و چه بسا بیکاری دردی بزرگتر از بی خوابی در زندگیام بوده است، به بنیاد شهید درخواست دادهام تا شغلی مانند آبیاری فضای سبز و یا نگهبانی برایم فراهم کند چرا که اگر مشغول کار باشم اعصابم سر جایش است و کمتر به بیخوابی ام فکر میکنم.در تمام این سالها خرج زندگیام با حقوق جانبازی که بنیاد شهید میدهد تامین شده است چرا که سواد درست و حسابی ندارم از طرفی فشار عصبی مانع کار کردن من در این سالها بود.
رشیدی نسب میگوید: من 33 سال است که نخوابیدم اما بنیاد تنها 25 درصد برایم جانبازی رد کرده است در حالی که جانبازان نقص عضو باید 50 درصد جانبازی بگیرند. چون در روستا زندگی میکردیم بی نام و نشان بودم الان هم دور از شهر هستم به همین خاطر یکی دو سالی بیشتر نیست که از بنیاد شهید پیگیر کارم شدهاند البته در تمام این سالها مخارج درمانیام را بنیاد شهید پرداخت کرده و الان نیز زیر نظر پزشک بنیاد شهید هستم.
کسی از بیخوابیام خبر نداشت
وی اظهار داشت: خانواده همسرم از بیدار خوابی من اطلاع نداشتند و حتی این موضوع را در تمام این سالها از خانواده خودم و دوستان و آشنایان پنهان کرده بودم چرا که من تنها به خاطر خدا رفتم به همین دلیل مانند یک راز در سـ*ـینه نگه داشته بودم. احساس میکنم سختترین درد دنیا بیخوابی است، حاضر بودم حتی دو دستم قطع میشد، اما شبها میتوانستم با آرامش بخوابم انسانهای عادی با وجود هزاران مشکلی که در زندگیشان دارند با دو ساعت خواب آرام میشوند، کاش میتوانستم در شبانه روز حداقل یک ساعت بخوابم.
چندباری که با رسانهها گفت و گو داشتم همه متوجه شدند و گلایه داشتند که چرا این همه سال این موضوع را از آنها پنهان کردم هر چند دانستن این موضوع سبب حل مشکل من نمیشود چرا که پزشکان آلمانی همه قطع امید کردهاند.
گفتوگویم با این جانباز دفاع مقدس را پایان میدهم و از خانه حاج رجب بیرون میآئیم. آسمان رفته رفته روبه تاریکی میرود و سکوت همه جا را فرامیگیرد اما رجب داستان ما امشب نیز همانند تمام شبهای گذشته در گوشهای از خلوت تنهاییاش به امید طلوع افتاب ثانیههای ساعت را نظاره گر است تا شاید امشب زودتر از همیشه خورشید طلوع کند.\گ
منبع: تسنیم
وقتی به سمت منزل این جانباز گرانقدر در حرکت بودیم در طول مسیر بارها با تابلوی حوزه استحفاظی وزارت راه و شهرسازی روبه رو شدیم، جاده بسیار تاریک است، به روستای قرقی رسیدیم کوچههای خاکی و در هم، منطقه فضای تردید را در ذهنمان بیشتر میکرد که آیا جانبازی که از آرامش خود به خاطر ما گذشته واقعا در این روستا زندگی میکند اما با دیدن «رجب رشیدی» نسب تمام شک و تردیدهای ما به یقین تبدیل شد.
رجب رشیدی نسب به گرمی از حضور ما استقبال کرد و ما را به منزلش دعوت کرد؛ خانهای کوچک و ساده همانند دل صاف و بی ریای صاحب خانه آن ...
رجب رشیدی نسب جانباز 25 درصد، متولد 1344 شهرستان فریمان، روستای گلستان که سال 61 در سن 16 سالگی عازم جنگ میشود و بر اثر اصابت ترکش به سرش، رگ خواب خود را از دست میدهد و دیگر نمیتواند خواب را در چشمانش احساس کند.
رجب رشیدی با اشاره به نخستین روزهایی که عازم جنگ میشود میگوید: 7 مهر سال 61 عازم جبهه شدم، آن زمان 17 سال بیشتر نداشتم که به پادگانی در منطقه ظفر 5 کیلومتری ایلام منتقل شدیم و از آنجا به منطقه کله قندی و تپههایی دور افتاده رفتیم، در سر پل ذهاب تپهای بود، 2 تا 3کیلومتر تپه را طی کردیم ساعت حدود 3 و نیم صبح بود که وارد یک سنگر عراقی شدم، هوا خیلی تاریک بود نزدیک سنگر یک جنازه عراقی نیز افتاده بود، ترس وجودم را فرا گرفت فهمیدم که عراقیها توپ و تانک دارند در حالی که ما سلاح سنگینی که با خود حمل میکردیم «آر پی جی» بود.
هفت روز بیهوش بودم
رمز عملیات ما «یا زهرا» بود؛ هوا که روشن شد رمز را با صدای بلند اعلام کردم تا نیروهای خودی متوجه حضور من شوند، به سمت نیروهای خودی که برگشتم بچهها نزدیک 50 عراقی را اسیر کرده بودند و از روبه رو عراقیها مثل باران به سمت ما تیر اندازی میکردند، من یک کلاه آهنی بر سر داشتم که ترکش خوردم، در سرم احساس سوختگی داشتم یکی از همرزمانم به نام جواد قائنی دست مرا گرفت و تا آمبولانس ارتفاع 4کیلومتری تپه را رفتیم و بعد از یک ساعت بیهوش شدم.
وقتی به هوش آمدم متوجه شدم 7 روز در بیمارستان سبزواری اصفهان بیهوش بودم تا آنجا که به یاد دارم جزو اولین کسانی بودم که در نخستین لحظات عملیات مسلم بن عقیل مجروح شدم و با آمبولانس از منطقه به عقب عازم شدم.
وی اظهار کرد: سال 66 سه ماه در منطقه سومار غرب کشور به جبهه رفتم اما چون حال خوبی نداشتم و تحت درمان بودم نتوانستم ادامه دهم و به مشهد برگشتم البته از سال 63 تا 65 برای خدمت سربازی عازم باختران شدم گفتند شما به دلیل تحت درمان بودن معاف هستی اما باید 6 ماه در باختران خدمت کنی تا کارت معافیت صادر شود اما من 25 ماه سربازیام را تمام کردم و بعد از اتمام سربازی کارت معافیتم به دستم رسید.
با تاریکی شب، سردردهایم شروع میشود
رشیدی نسب میافزاید: دو پسر و سه دختر دارم و 8 سال است که از فریمان به مشهد آمدهایم به امید این که شرایط زندگیمان کمی تغییر کند اما چون پول زیادی نداشتیم نتوانستیم در مشهد خانه بگیریم به همین دلیل به ناچار در حاشیه شهر مشهد و روستای قرقی خانه خریدیم که متاسفانه هیچگونه امکاناتی ندارد نه درمانگاه دارد، نه داروخانه و اتوبوس و این مشکلات کمی زندگی را سخت کرده است.
وی میگوید: سالهای اول بیدار خوابی برایم سخت نبود اما کم کم بدنم در برابر داروها مقاوم شد و این بیدار خوابیها به یک عادت تبدیل شد بطوری که امروز قوی ترین قرصهای خواب را هم که میخورم هیچ تاثیری ندارند و حتی برای چند دقیقه هم چشمانم روی هم نمیرود.
این جانباز اظهار کرد: 33 سال که نه یک فرد عادی 33روز هم نمیتواند بیدار بماند کم میآورد؛ حتی اگر سه روز نخوابد زندگیاش مختل میشود اما من 33 سال است که نخوابیدم تا ساعت 12 که همه بیداری اوضاع خوب است اما همین که چراغ به نشانه خوابیدن خاموش میشود سردردهای من نیز شروع میشود بعضی از شبها در خانه طاقت نمیآورم و با موتور از خانه بیرون میزنم.
هوا که گرمتر بود توی خیابان آتش روشن میکردم و تا صبح چای و تخمه میخوردم باید یک جوری شب را به امید صبح بگذرانم گاهی شبها نیز به خواجه مراد میروم و یا به کوه بیابان میزنم اکثر چوپانان اطراف مشهد مرا میشناسند.
وقتی همه خوابند ...
حاج رجب می افزاید: شبها 8 تا 9 قرص خواب قوی مصرف میکنم اما هیچ تاثیری ندارند تنها برای دلخوشی میخورم تقریبا هر دو شب یک سرم میزنم در این سالها بهقدری سرم زدهام، دستانم فلج شدهاند با زدن این سرمها تنها یکی دو ساعتی کسل و گیج میشوم اما باز هم خوابم نمیبرد. گاهی شبها چشمان به اندازهای درد میکند که مجبور میشوم آنها را با پارچه ببندم اما باز هم تاثیری در خوابیدن من ندارد.
روزها به منزل برادرم که جانباز شیمیایی است میروم. یا میروم خرید و با هم محلهای هایم صحبت میکنم به هر نحوی روز را طی میکنم، روز را خیلی دوست دارم به طوری که خوشبختی من در روز است آرزو دارم همیشه روز باشد، با غروب آفتاب سخت ترین لحظات زندگی من رقم میخورد. اگر در طول روز خسته هم شوم باز هم خواب آلودگی سراغم نمیآید، اگر یک شب تا صبح چند کیسه سیمان را از پایین ساختمانی به بالاترین طبقهاش ببرم باز هم تاثیری بر روی خوابم ندارد یعنی خستگی هم سبب نمیشود دقایقی بخوابم.
در تمام طول زندگیام از سال 61 تا به امروز سال گذشته تنها چند ساعتی بیهوش و بی حال افتادم آن هم زمانی بود که به یکی از مراکز بهداشتی اطراف منزل برای زدن آمپولهایم رفتم، وقتی وخامت حالم را دیدند، چند داروی خواب آور به داروهایم اضافه کردند و گفتند هرچه سریعتر خودت را به خانه برسان تنها آن زمان بودم که ساعتی بیهوش شدم البته خواب نبودم چون اتفاقات دور و برم را کاملا حس میکردم.
شبی 20 لیتر چای میخورم
رجب با اشاره به اینکه در آشپزخانه و یکی از اتاقها پناهگاهی برای بیدار باشهای شبانهام درست کردهام بیان میکند: وقتی همه در خانه خواب هستند مجبورم در آشپزخانه و یا اتاق با نور چراغ شب را به صبح برسانم. میدانم که اعضای خانواده هم اذیت میشوند به هر حال وقتی در خانه یک نفر بیدار باشد و با خود کلنجار برود و نتواند بخوابد، دیگران هم خوابشان نمیبرد.
قرصهایی که مصرف میکنم آب بدنم را خشک میکنند به همین دلیل شبی 20 لیتر چای میخورم یک فلاکس چای دارم که آن را پر میکنم و تا صبح خودم را مشغول میکنم، بیرون رفتن از خانه آن هم در تاریکی شب با من عجین شده و به نوعی تبدیل به بخشی از زندگی من شده است، روزها شده بهشت من؛ از شب و تنهایی آن واهمه دارم.
بیکاری دردی بزرگتر از بیخوابی
گاهی شبها فشار عصبی صبر و تحمل برایم نمیگذارد بیکاری درد بزرگی است که در کنار بیخوابی همراه من در تمام این 33سال بوده است و چه بسا بیکاری دردی بزرگتر از بی خوابی در زندگیام بوده است، به بنیاد شهید درخواست دادهام تا شغلی مانند آبیاری فضای سبز و یا نگهبانی برایم فراهم کند چرا که اگر مشغول کار باشم اعصابم سر جایش است و کمتر به بیخوابی ام فکر میکنم.در تمام این سالها خرج زندگیام با حقوق جانبازی که بنیاد شهید میدهد تامین شده است چرا که سواد درست و حسابی ندارم از طرفی فشار عصبی مانع کار کردن من در این سالها بود.
رشیدی نسب میگوید: من 33 سال است که نخوابیدم اما بنیاد تنها 25 درصد برایم جانبازی رد کرده است در حالی که جانبازان نقص عضو باید 50 درصد جانبازی بگیرند. چون در روستا زندگی میکردیم بی نام و نشان بودم الان هم دور از شهر هستم به همین خاطر یکی دو سالی بیشتر نیست که از بنیاد شهید پیگیر کارم شدهاند البته در تمام این سالها مخارج درمانیام را بنیاد شهید پرداخت کرده و الان نیز زیر نظر پزشک بنیاد شهید هستم.
کسی از بیخوابیام خبر نداشت
وی اظهار داشت: خانواده همسرم از بیدار خوابی من اطلاع نداشتند و حتی این موضوع را در تمام این سالها از خانواده خودم و دوستان و آشنایان پنهان کرده بودم چرا که من تنها به خاطر خدا رفتم به همین دلیل مانند یک راز در سـ*ـینه نگه داشته بودم. احساس میکنم سختترین درد دنیا بیخوابی است، حاضر بودم حتی دو دستم قطع میشد، اما شبها میتوانستم با آرامش بخوابم انسانهای عادی با وجود هزاران مشکلی که در زندگیشان دارند با دو ساعت خواب آرام میشوند، کاش میتوانستم در شبانه روز حداقل یک ساعت بخوابم.
گفتوگویم با این جانباز دفاع مقدس را پایان میدهم و از خانه حاج رجب بیرون میآئیم. آسمان رفته رفته روبه تاریکی میرود و سکوت همه جا را فرامیگیرد اما رجب داستان ما امشب نیز همانند تمام شبهای گذشته در گوشهای از خلوت تنهاییاش به امید طلوع افتاب ثانیههای ساعت را نظاره گر است تا شاید امشب زودتر از همیشه خورشید طلوع کند.\گ
منبع: تسنیم
