MILAD_A
کاربر نگاه دانلود
[h=2][/h] چند توریست و افراد بومی عجیب و غریب که هر کدام به نحوی از مشکلات آشکار مغزی رنج میبرند در حال گذراندن اوقاتی خوش در یک جزیره استوایی هستند که یک زامبی خرابکار وارد جمع آنها شده و خوشی را از دماغشان در میآورد.
کمتر از 24 ساعت بعد، تمام جزیره با حضور زامبی های بی عقل و گرسنه پر شده و حال، این وظیفه ضدقهرمانان ماست که گلّه گلّه آنها را از دم تیغ (یا چوب بیسبال، یا شاید هم پارو!) بگذرانند تا بلکه راهی به خارج از جزیره بیابند.
پس از ماجراهای بسیار (بخوانید تکرار چندباره چند ماجرا!) ضدقهرمانان ما متوجه می شوند ماجرا بودارتر از این حرف هاست و عامل اصلی این آنفلوآنزای سگی، یک آزمایش از سوی ارتش بوده و فقط آن چند نفر در مقابل ویروس مقاوم هستند.
این داستان قسمت اول سری جزیره مردگان بود که گویا از یکی از خطوط داستانی بازی Left4Dead کپی و با اندکی تغییر به مخاطب ارائه شده بود.
اما داستان قسمت دوم: ضدقهرمانان ما که به واسطه یک هلیکوپتر نظامی از جزیره فرار کرده اند، روی یک ناو عظیم فرود می آیند. نیروهای ارتش سریعا آنها را به اسارت می گیرند تا دانشمند دیوانه و همیشه حاضر در صحنه این داستان ها، آنها را مورد آزمایش های مخوف قرار دهد.
او می خواهد تا از خون آنها سرمی برای مقابله با همان ویروسی بسازد که قبلا برای اهداف نامعلوم ساخته شده است (دلیلی مستند بر این که بها دادن بیش از حد و ارائه بودجه نامحدود به اهل علم، عاقبت خوشی ندارد!) با حمله زامبی ها به ناو جنگنده، ضدقهرمانان ما که عضو جدیدی نیز به آنها ملحق شده، به دریا می افتند و مدتی بعد خود را در جزیره ای دیگر می یابند.
این جزیره گرچه از زامبی ها اشباع شده اما بازماندگانی هم وجود دارند که با چنگ و دندان قصد دارند از این جهنم خلاصی یابند؛ درست مثل قسمت قبل! ضدقهرمانان ما بیش از پیش به قلب این دسیسه شوم نفوذ کرده و دست های مخفی پشت پرده را رو می کنند.
متاسفانه این دست ها پشت پرده چنان استخوانی و بی محتوا هستند که نه آمدنشان و نه رفتنشان، توجه بازیکن را جلب نمی کند. شخصیت پردازی در این بازی به یکی از مفتضح ترین حالت های ممکن انجام شده است.
در تمام مدت بازی حس می کنید در حال قدم برداشتن در یکی از محله های درب و داغان و بدنام شهر هستید. همه دچار ضعف اعصاب بوده و دنبال بهانه ای برای کری خواندن هستند؛ اما پای مشت کاری که به میان می آید، تیزی به دست می گیرند تا احساس قوی بودن کنند! دیالوگ ها مانند چارچوب اصلی داستان از ضعفی غیرقابل تحمل رنج می برد و آدم را یاد صحبت های فلسفی قهوه خانه ای می اندازد.
فضای ابتدا و انتهای داستان با ماموریت های ضعیف و سطحی فراوانی پر شده که اگر آنها را حذف کنیم، حداکثر با دو ساعت محتوا طرف هستیم. این ماموریت های ضعیف، بجز موارد محدود، همگی از فرمول خسته کننده : «برو فلان جا، فلان چیز را بیاور»، تشکیل شده اند.
گویا صداپیشگان هم در زمان صدابرداری از شخصیت های بازی تاثیر گرفته اند. گاهی شاهد گویش خوب آنها هستیم، اما بیشتر اوقات با ملغمه ای از اکتاو بالا و پایین طرفیم که تعریفی تازه برای آکسان گذاری به دست می دهند.
صداپیشه یکی از شخصیت های جدید، به طور کلی لهجه آمریکای جنوبی را سلاخی کرده و از آن غذایی لذیذ برای هند جگرخوار پخته است! نمای کلی بازی پیشرفت محسوسی نسبت به نسخه اول بازی داشته است.
شخصیت ها ظاهر شسته رفته تری دارند و زامبی ها نیز لباس پلوخوری های خود را به تن کرده اند! با وجود خشونتی که در بازی موج می زند، قدم گذاردن در محیط استوایی جزیره واقعا لذتبخش است.
هرچند مرتبا باید با افت فریم دست و پنجه نرم کرده و تکسچرهایی را که دیرتر از موعد ظاهر می شوند تحمل کنید.
در مقابل پوسته ظاهری بهبود یافته، انیمیشن بازی در میان پرده ها واقعا فاجعه بار است. کارگردانی کلی این سکانس ها بازیکن را یاد بازی های یک دهه پیش می اندازد. عجالتا از بیان وضوحات خودداری کرده و دیگر به تحلیل لیپ سینک و انیمیشن چهره شترمانند نمی پردازیم.
گیم پلی قسمت دوم در مقایسه با قسمت اول، مانند جایگاه لاک پشت دونده در دقیقه سوم رقابت با خرگوش ناقلاست (به جای خرگوش هر عنوانی را خواستید قرار دهید.
فقط شیطان مقیم را از این فهرست کنار بگذارید؛ چون در این تمثیل خرگوش برنده می شود!) مانند قسمت قبل هم سلاح سرد و هم گرم در اختیار دارید.
سلاح های سرد پس از مدتی استفاده می شکنند و غیرقابل استفاده می شوند که می توانید آنها را به دور بیندازید یا با بها دادن به فرهنگ ارزشمند بازیافت، آنها را در کارگاه های کوچک سراسر نقشه تعمیر کنید.
با قلع و قمع کردن هر چه بیشتر زامبی ها، تجربه بیشتری به دست می آورید و می توانید توانایی های تازه ای برای شخصیت خود خریداری کنید.
جزیره مرده تلاش چندانی نمی کند تا تمایزهای قدرتی شخصیت ها را به نمایش بگذارد و با وجود متفاوت بودن توانایی ها، در نهایت خسته کنندگی بازی بر تنوع آن چیره می شود و در تمام حالات انگار با یک شخصیت بازی می کنید. با جمع آوری اعتبارات می توانید در کارگاه ها، اسلحه خود را نیز ارتقا دهید. این ارتقا از تقویت کردن سلاح ها تا القای عناصر آتش و... را شامل می شود.
تیراندازی در بازی چندان خوشایند نیست و دیری نمی پاید که ترجیح بدهید از همان سلاح های سرد برای پیشروی استفاده کنید البته در مواجهه با دشمنان بزرگ تر در استفاده از سلاح گرم خود تردید نخواهید کرد.
دشمنان نسبت به نسخه قبل تفاوت خاصی نکرده و از هر ده تا یکی عینا تکرار می شوند البته حضور یکی دو نوع زامبی جدید مانند «جیغ کش» ها که شما را در جای خود میخکوب می کنند و «غرقی» ها که در آب خود را به مردن می زنند (بدون شرح)! تکانی هر چند ضعیف به روند خسته کننده بازی می دهند.
خودروها و قایق ها هم مانند بقیه کنترل ها دچار نقص هستند و چیز قابل عنوانی ندارند. صرف نظر از این مسائل، تمام بازی از ساختار برو و بیاور تشکیل شده و ماموریت ها خیلی زود عذاب آور می شود.
مبارزات هم در این نسل که بازی های اول شخص را به اوج رساند واقعا ناامیدکننده کار شده اند. مهم نیست چگونه این سبک را بازی می کنید، در این بازی، طولی نمی کشد که متوجه شوید فرمول لگد+ ضربه + تمام کننده بهترین معادله شما برای پیشبرد بازی است.
از این حیث می توان این بازی را با یک عنوان «هک اند اسلش» (همان شمشیری خودمان)! مقایسه کرد که در تمام مدت فقط یک کمبو در اختیار شما می گذارد.
تعدادی ماموریت Horde یا آماج هم در بازی هست (که طی آنها باید مقر تعیین شده را با استفاده از امکانات ارائه شده در مقابل آماج دشمنان حفظ کنید). این ماموریت ها عناصر دیگری مانند برپا کردن حصار و کار گذاشتن مین را ارائه می کند که تجربه آنها با دوستان خالی از لطف نیست.
در نهایت باید عنوان کرد که این قسمت تفاوت خاصی با قسمت قبل ندارد. اگر از آن خوشتان آمده، از این هم خوشتان خواهد آمد. والسلام!
عنوان: Dead Island: Riptide
پلتفرم: Xbox360، PS3، PC
ناشر: Deep Silver
سازنده: Techland
سبک: اکشن / نقش آفرینی
