پرورش کودک خوابیدن کودک در اتاق پدر و مادر

[sﾑცЯɨŋﾑ]

[h=3]خوابیدن کودک در اتاق پدر و مادر[/h]

امروزه اکثر کودکان قبل از اینکه به دنیا بیایند صاحب اتاق مستقل و تجهیزات مدرن هستند که اغلب نیازی هم به آنها نیست ولی چیزی که با گذشته تفاوتی نداشته این است که باز هم اکثر کودکان در اتاق پدر و مادر و کنار آنها می باشد اما باید بدانیم راه درست کدام است....
آنچه که مسلم است؛ نوزاد در بدو تولد نیازهای بسیاری دارد که به طور ویژه ای مادر مسئولیت رسیدگی به آنها را دارد. شاید دلیل عمده حضور نوزادان در اتاق والدین رسیدگی به موقع به این دسته از نیازها باشد. تعویض به موقع و رفع گرسنگی نوزاد توسط مادر از بارزترین دلایل حضور نوزاد در نزدیکترین مکان به مادر است. از طرف دیگر نوع تنفس نوزاد و چگونگی خوابیدن او و بسیاری از مسائل دیگر هستند که نیازمند دقت و رسیدگی میباشند.

پس با این حساب طبیعی است که نوزادی که تازه متولد شده تا چند ماه پس از تولدش در نزدیکترین مکان به مادر و یا به بیان دیگر در اتاق پدر و مادر حضور داشته باشد. مرز نوزادی تا هنگامی است که او بتواند واکنشهای اطرافیان را به خوبی متوجه شده و تا حدی بتواند با توان خودش بنشیند یا چهار دست و پا حرکت کند. پس از این زمان میتوان کودک را به اتاق دیگری منتقل کرد و هر چند ساعت یکبار به منظور سرکشی و بررسی حالات و شرایط به او سر زد .

سنین یکسالگی تا دوسال بهترین زمانی است که میتوان کودک را از اتاق پدر و مادر خارج و با اتاق مختص به خود آشنا کرد. در این سنین کودک به حدی رشد یافته که بتواند خوب بخوابد و هنگام گرسنگی تحمل کافی داشته باشد تا مادر به او برسد و از طرف دیگر هنوز وابسته به محیط پدر و مادر نشده و ترس از تنهایی و … برایش مفهومی ندارد و خیلی راحت با محیط جدیدش مانوس خواهد شد بی آنکه پدر و مادر برای عادت دادن او به محیط جدید متحمل دردسری بشوند ! روان شناسان کودک در نهایت اصرار برای خوابیدن بچه ها در اتاق والدین را یک تمایل افراطی نسبت به فرزندان در بعضی خانواده ها می دانند. آنها معتقدند تا این حد نگران بودن در مورد بچه ها اجازه شکل گیری شخصیت مستقل در آنها را نمی دهد و باعث می شود بچه ها در آینده شخصیتی وابسته پیدا کنند و توانایی رویارویی با مشکلات زندگی را نداشته باشند. با این وجود این روان شناسان معتقدند مناسب ترین سن برای مستقل کردن اتاق خواب بچه ها می تواند حتی تا بالای ۴ سالگی هم ادامه پیدا کند. آنها این سن را حداکثر سنی می دانند که بچه ها می توانند کنار والدین بخوابند، چرا که در این سن هم از لحاظ فیزیکی و هم از لحاظ ارتباطی و عاطفی، شخصیت بچه شکل گرفته است و بچه ها خود تمایل به مستقل شدن از والدین را دارند. مهم ترین تاکید روان شناسان کودک این است که والدین به هیچ وجه در این زمینه بچه های خود را با بچه های دیگر و حتی خواهر و برادرهای بزرگ ترشان مقایسه نکنند، چراکه شخصیت و خصوصیات هر کودکی با کودک دیگر فرق دارد. آنها می گویند تمایل نشان ندادن بچه ها برای مستقل خوابیدن حتی تا ۱۰ سالگی هم جای نگرانی ندارد. آنها معتقدند حس استقلال باید به طور طبیعی در بچه ها رشد پیدا کند نه با فشار و زور والدین. روان شناسان کودک تمایل و اصرار بچه ها برای خوابیدن در اتاق والدین را ناشی از یک نیاز کاملا طبیعی و ضروری آنها در جوامع صنعتی امروز می دانند که والدین هر دو شاغلند و در طول روز وقت زیادی برای بودن با فرزند خود ندارند. برای این دسته از خانواده ها کنار والدین بودن بچه ها حداقل در موقع خواب تا حدودی جبران کننده نقش کمرنگ والدین در طول روز است. با وجود همه جنبه های مثبت و منفی که برای مستقل بودن یا نبودن اتاق خواب فرزندان بیان شد، والدینی که به هر دلیلی تمایل دارند فرزندان شان زودتر مستقل شوند، می توانند کارهای زیادی برای علاقه مند کردن آنها به تنها خوابیدن انجام دهند. روان شناسان کودک پیشنهاد می کنند برای ترغیب بچه ها به خوابیدن در اتاق شخصی، باید توجه زیادی به طراحی دکوراسیون اتاق بچه ها داشت. به این شکل که نه تنها از لحاظ رعایت شرایط فیزیکی و وضعیت نور و هوا، بلکه در انتخاب همه وسایل اتاق بچه ها هم باید توجه کافی داشت. بهترین پیشنهادی که آنها می دهند نظرخواهی از خود بچه ها در این زمینه است. آنها معتقدند این بهترین شیوه ای است که والدین می توانند با صبر و حوصله تنها خوابیدن را به یک زمان و فرصت دلپذیر برای بچه ها تبدیل کنند.

راههایی برای جدا کردن محل خواب کودکان بالای سه سال ابتدا سعی کنید به اتاق کودک برسید و وسایل و اسباببازیهایی را که او دوست دارد در آن قرار دهید. ساعاتی در روز به همراه کودک در اتاق او بنشینید و سعی کنید تمام قسمتهای اتاق را به او نشان دهید و با او در اتاق بازی کنید. اگر اتاق کودک کمد دیواری یا قسمتهای ناشناختهای دارد، آنها را به کودک نشان داده و سعی کنید علاقهای بین کودک و اتاق شخصیاش برقرار کنید.

-طول روز برای بازی کردن فرزندتان را به اتاق خودش هدایت کنید و به او بگویید که در همان اتاق میتواند بازی کند و نباید وسایل بازیاش را به خارج از اتاق بیاورد. در میان بازی و هنگامی که کودک خسته میشود او را در همان اتاق بخوابانید و در کنارش تا کامل به خواب رود. توجه داشته باشید که اتاق کودک هرگز نباید تاریک و بدون نور باشد تا او بتواند به راحتی و بدون ترس به اتاق شخصیاش علاقهمند شده و آنجا را بپذیرد.

- برای انتقال کودک از اتاق شما به اتاق خودش هرگز از کلمات و عبارات امری مانند: باید به آنجا بروی و … استفاده نکنید!

کمی تحمل داشته باشید و با زبان رفتار او را قانع به حضور در اتاق خودش نمایید.

چند شب وقتی که کودک در اتاق شما و در کنار شما میخوابد سعی کنید به صورت هدفمند آسایش او را از بین ببرید. به عنوان مثال:
- اگر کودک بر روی تخت شما ( والدین خود ) میخوابد، میتوانید خود را به خواب زده و جای خواب او را تنگ کنید. در این هنگام اگر با اعتراض کودک مبنی بر تنگ بودن جای خوابش مواجه شدید میتوانید با خونسردی به او بگویید که یک تخت خالی در اتاقش منتظر اوست و او خودش این جای تنگ را انتخاب کرده است!

- اگر کودک در اتاق شما به خواب رفته است برق را روشن بگذارید و سعی کنید با صحبت کردن و سرو صداهای معمول او را بیدار کنید و زمانی که اعتراض او مبنی بر سرو صدا و نور را شنیدید به او بگویید که اتاق او در کمال آرامش و سکوت انتظارش را میکشد و میتواند بدون دغدغه آنجا راحت بخوابد!

- وقتی که کودک تا حدودی اتاق خود را پذیرفت و به آنجا رفت سعی کنید شبها محیط اتاق را با یک چراغ خواب کوچک تا حدی روشن نگه دارید که او از ترس تاریکی دوباره به حریم خصوصی شما وارد نشود.

- اگر کودک شما در سن 5 سالگی به بالا قرار دارد و حاضر نمیشود به اتاق خودش برود میتوانید با کمک روانشناس و بهرهگیری از مشاور او را به اتاق شخصی خود بفرستید.
منبع : یخ در بهشت