- عضویت
- 2020/05/25
- ارسالی ها
- 2,429
- امتیاز واکنش
- 4,523
- امتیاز
- 666
دستگاه عصبی چیست؟ — به زبان ساده
دستگاه عصبی با هماهنگی فعالیتهای عضلات و اندامها، نظم داخلی را در بدن حفظ میکند. این سیستم پیامها را از اندامهای حسی دریافت میکند و ایجاد واکنشهای عصبی در سایر اندامها را تحـریـ*ک میکند. از سایر عملکردهای سیستم عصبی میتوان به توانایی یادگیری و درک احساساتی مانند لـ*ـذت، خوشحالی، ترس و خطر اشاره کرد. عملکردهای این سیستم از طریق سیگنالینگ و پیامرسانی الکتروشیمیایی بین اعصاب و سلولهای دیگر انجام میشود.
فهرست مطالب این نوشته
1. دستگاه عصبی چگونه کار میکند؟
2. عملکرد دستگاه عصبی
2.1. هماهنگ کننده حرکت قطعات بدن
2.2. درک و پاسخ به احساسات
2.3. اندیشه و پردازش
3. بخشهای مختلف سیستم عصبی
3.1. سیستم عصبی محیطی
3.1.1. اعصاب مغزی
3.1.2. اعصاب نخاع
3.2. سیستم عصبی مرکزی
3.2.1. مخ
3.2.2. مخچه
3.2.3. ساقه مغز
4. ساختار دستگاه عصبی
5. بیماریهای دستگاه عصبی
5.1. بیماری آلزایمر
5.2. بیماری پارکینسون
دستگاه عصبی چگونه کار میکند؟
سیستم عصبی در انسان از مغز، نخاع، اندامهای حسی و تمام نورونهایی ساخته شده است که به عنوان کانالهای ارتباطی بین ارگانهای مختلف بدن فعالیت میکنند. سیستم عصبی انسان در درجه اول از یک نوع سلول واحد به نام «نورون» (Neuron) ساخته شده است. به نورونها، سلولهای عصبی نیز گفته میشود. سیستم عصبی از تعداد بسیاری نورون تشکیل شده است. نورونها از یک «جسم سلولی» (Cell Body) مرکزی و تعدادی اجزای گسترش یافته به نامهای «آکسون» (Axon) (آسه)، پایانههای سیناپسی و «دندریتها» (Dendrites) ساخته شدهاند. جسم سلولی همچنین به عنوان «سوما» (Soma) شناخته میشود.
تصویر ۱: ساختمان سلول عصبی یا نورون
معمولاً به شاخههای گسترش یافته کوچکتر که نزدیک به جسم سلولی قرار دارند، دندریت گفته میشود و به عنوان یک قاعده کلی، آنها برای دریافت محرکهای عصبی سازگاری پیدا کردهاند. بسیاری از نورونها دارای یک (و در برخی سلولها بیش از یک) آکسون بلند هستند که گاهی ممکن است بیش از یک متر طول داشته باشند. آکسونها اغلب دارای پوششی لیپیدی به نام غلاف میلین هستند که این غلافها به سلولهای عصبی کمک میکنند تا پیامهای الکتروشیمیایی را به سرعت به سمت نورون دیگر یا سلول مورد نظر منتقل کنند. بخشهایی از آکسونها که فاقد غلاف میلین هستند را «گرههای رانویه» (Nodes of Ranvier) میگویند.
با توجه به محل قرارگیری آنها به دستههای آکسونهای عصبی، اعصاب یا مجاری عصبی گفته میشود. سلولهای تخصصی به نام سلولهای گلیال که وظیفه تولید میلین و تأمین اکسیژن برای سلولهای عصبی را بر عهده دارند، معمولاً از سلولهای عصبی پشتیبانی میکنند. سلولهای گلیال به عنوان سلولهای پشتیبان سلولهای عصبی همچنین در ایجاد حمایت مکانیکی و محافظت در برابر عوامل بیماریزا از اهمیت بسیاری برخوردار هستند.
تصویر ۲: سلولهای گلیال؛ سلولهای پشتیبان نورونها هستند که شکلها و ساختارهای مختلفی دارند.
نورونها میتوانند برای ایجاد مدارها و شبکههایی که بر یادگیری، ادراک و رفتار تأثیر میگذارند و حتی واکنشهای فیزیولوژیکی قابل پیش بینی را نسبت به محرکهای خارجی ایجاد میکنند، با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
دستگاه عصبی با هماهنگی فعالیتهای عضلات و اندامها، نظم داخلی را در بدن حفظ میکند. این سیستم پیامها را از اندامهای حسی دریافت میکند و ایجاد واکنشهای عصبی در سایر اندامها را تحـریـ*ک میکند. از سایر عملکردهای سیستم عصبی میتوان به توانایی یادگیری و درک احساساتی مانند لـ*ـذت، خوشحالی، ترس و خطر اشاره کرد. عملکردهای این سیستم از طریق سیگنالینگ و پیامرسانی الکتروشیمیایی بین اعصاب و سلولهای دیگر انجام میشود.
فهرست مطالب این نوشته
1. دستگاه عصبی چگونه کار میکند؟
2. عملکرد دستگاه عصبی
2.1. هماهنگ کننده حرکت قطعات بدن
2.2. درک و پاسخ به احساسات
2.3. اندیشه و پردازش
3. بخشهای مختلف سیستم عصبی
3.1. سیستم عصبی محیطی
3.1.1. اعصاب مغزی
3.1.2. اعصاب نخاع
3.2. سیستم عصبی مرکزی
3.2.1. مخ
3.2.2. مخچه
3.2.3. ساقه مغز
4. ساختار دستگاه عصبی
5. بیماریهای دستگاه عصبی
5.1. بیماری آلزایمر
5.2. بیماری پارکینسون
دستگاه عصبی چگونه کار میکند؟
سیستم عصبی در انسان از مغز، نخاع، اندامهای حسی و تمام نورونهایی ساخته شده است که به عنوان کانالهای ارتباطی بین ارگانهای مختلف بدن فعالیت میکنند. سیستم عصبی انسان در درجه اول از یک نوع سلول واحد به نام «نورون» (Neuron) ساخته شده است. به نورونها، سلولهای عصبی نیز گفته میشود. سیستم عصبی از تعداد بسیاری نورون تشکیل شده است. نورونها از یک «جسم سلولی» (Cell Body) مرکزی و تعدادی اجزای گسترش یافته به نامهای «آکسون» (Axon) (آسه)، پایانههای سیناپسی و «دندریتها» (Dendrites) ساخته شدهاند. جسم سلولی همچنین به عنوان «سوما» (Soma) شناخته میشود.
تصویر ۱: ساختمان سلول عصبی یا نورون
معمولاً به شاخههای گسترش یافته کوچکتر که نزدیک به جسم سلولی قرار دارند، دندریت گفته میشود و به عنوان یک قاعده کلی، آنها برای دریافت محرکهای عصبی سازگاری پیدا کردهاند. بسیاری از نورونها دارای یک (و در برخی سلولها بیش از یک) آکسون بلند هستند که گاهی ممکن است بیش از یک متر طول داشته باشند. آکسونها اغلب دارای پوششی لیپیدی به نام غلاف میلین هستند که این غلافها به سلولهای عصبی کمک میکنند تا پیامهای الکتروشیمیایی را به سرعت به سمت نورون دیگر یا سلول مورد نظر منتقل کنند. بخشهایی از آکسونها که فاقد غلاف میلین هستند را «گرههای رانویه» (Nodes of Ranvier) میگویند.
با توجه به محل قرارگیری آنها به دستههای آکسونهای عصبی، اعصاب یا مجاری عصبی گفته میشود. سلولهای تخصصی به نام سلولهای گلیال که وظیفه تولید میلین و تأمین اکسیژن برای سلولهای عصبی را بر عهده دارند، معمولاً از سلولهای عصبی پشتیبانی میکنند. سلولهای گلیال به عنوان سلولهای پشتیبان سلولهای عصبی همچنین در ایجاد حمایت مکانیکی و محافظت در برابر عوامل بیماریزا از اهمیت بسیاری برخوردار هستند.
تصویر ۲: سلولهای گلیال؛ سلولهای پشتیبان نورونها هستند که شکلها و ساختارهای مختلفی دارند.
نورونها میتوانند برای ایجاد مدارها و شبکههایی که بر یادگیری، ادراک و رفتار تأثیر میگذارند و حتی واکنشهای فیزیولوژیکی قابل پیش بینی را نسبت به محرکهای خارجی ایجاد میکنند، با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.