BARANA.R
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2016/10/29
- ارسالی ها
- 2,921
- امتیاز واکنش
- 20,204
- امتیاز
- 746
- سن
- 23
کلمه ی مومیایی ناخودآگاه ما را یاد مصر باستان می اندازد، ولی بسیاری از فرهنگ ها در دنیا مومیایی کردن را در خود داشته اند. قبیله ی آنگا (Anga) از منطقه ی آسکی (Aseki) واقع در گینه ی نو یکی از آنهاست. اگرچه مومیایی های آنگا باندپیچی نمی شدند و معبد نداشته اند. آنها معمولا دربالای یک صخره در هوای آزاد و گاهی در حال نظاره ی روستای محل زندگی شان رها می شدند.
یکی از مهم ترین فرآیند های مومیایی کردن، گرفتن رطوبت اجساد است، چرا که آب، تجزیه را سرعت می بخشد و بدن تجزیه شده را نمی توان با مومیایی کردن نگهداری کرد. مصریان باستان به وسیله ی پوشاندن جسد با نمک و ادویه هایی که خاصیت جذب نم داشتند، این کار را انجام می دادند. قبیله ی آنگا اجساد را روی آتش قرار می دادند.
این فرآیند با باز کردن زانو، آرنج ، مچ پا و دیگر مفاصل آغاز می شد. تیر هایی از چوب بامبو وارد این بریدگی ها می شد، همان طور که وارد شکم می شد تا محتویاتش خارج شود. سپس اجساد برای یک ماه دودی می شدند تا تمام مایعات بدن از بریدگی ها و حفره ی چوب های بامبو خارج شود. این مایعات جمع آوری شده و اهالی روستا آن را به بدن خود می مالیدند تا قدرت درگذشتگان به زندگان منتقل شود. بعضی مقاله ها اشاره کرده اند که باقی مانده ی این مایعات به عنوان روغن غذا استفاده می شده که نه تنها حال به هم زن است، دروغی هم بیش نیست.
بیشتر چیزی که راجع به مومیایی ها به دست آمده بر اساس داستان های اغراق آمیز یک کاشف انگلیسی به نام چارلز هیگنسین (Charles Higginsin) بوده که گزارشی درباره ی اجساد دودی شده در سال 1907 نوشته است. این هیگنسین بود که آنگا را یک قوم خونخوار وحشی توصیف کرده که با میـ*ـل، امعا و احشای هم نوع خودش را می خورد، اما یان لوید نیوبائر(Ian Lloyd Neubauer) که به این قسمت گینه ی نو سفر کرده و با مردم آنجا صحبت داشته می گوید:"اگر این طور بوده، پس چرا آنها از هیگنسین یک وعده ی غذا درست نکردند؟ او که یک غریبه ی تنها و بی دفاع در میان آنها به حساب می آمد."
بعد از اینکه اجساد دودی و خشک شدند، آنها را با اخرا )فرم خمیر مانند اکسید آهن (ocher می پوشاندند تا باقی مانده ی مومیایی شده را از عناصر و لاشخور ها محافظت کنند. حتی در گرمای طاقت فرسای گینه ی نو که معمولا تجزیه را سرعت می بخشد، این فرایند به طرز چشم گیری موثر بود.
مومیایی کردن در سال 1949 زمانی که میسیونرها در اسکی قدرت گرفتند، پایان پذیرفت. باقی مانده ی مومیایی ها هم اکنون با دقت توسط روستاییان نگهداری می شوند. آنها گهگاه کار بازسازی مومیایی ها را هرگاه که عضوی می افتد و یا به نظر می رسد که خواهد افتاد انجام می دهند. چوب هایی برای نگهداشتن اجساد اضافه می شود و صمغ گرم درختان محلی به عنوان چسب استفاده می گردد. آنها هم چنین گِل اخرا را ترمیم می کنند.
مومیایی های آنگا در چند روستای منطقه ی آسکی گینه نو یافت می شوند. تصادفا قبیله ی آنگا تنها مردمانی نبودند که اجسادشان را دودی می کردند. این نوع مومیایی در شهر کابایان (Kabayan) فیلیپین هم اجرا می شده است. به آنها مومیایی های کابایان یا مومیایی های آتش گفته می شود.
یکی از مهم ترین فرآیند های مومیایی کردن، گرفتن رطوبت اجساد است، چرا که آب، تجزیه را سرعت می بخشد و بدن تجزیه شده را نمی توان با مومیایی کردن نگهداری کرد. مصریان باستان به وسیله ی پوشاندن جسد با نمک و ادویه هایی که خاصیت جذب نم داشتند، این کار را انجام می دادند. قبیله ی آنگا اجساد را روی آتش قرار می دادند.
این فرآیند با باز کردن زانو، آرنج ، مچ پا و دیگر مفاصل آغاز می شد. تیر هایی از چوب بامبو وارد این بریدگی ها می شد، همان طور که وارد شکم می شد تا محتویاتش خارج شود. سپس اجساد برای یک ماه دودی می شدند تا تمام مایعات بدن از بریدگی ها و حفره ی چوب های بامبو خارج شود. این مایعات جمع آوری شده و اهالی روستا آن را به بدن خود می مالیدند تا قدرت درگذشتگان به زندگان منتقل شود. بعضی مقاله ها اشاره کرده اند که باقی مانده ی این مایعات به عنوان روغن غذا استفاده می شده که نه تنها حال به هم زن است، دروغی هم بیش نیست.
بیشتر چیزی که راجع به مومیایی ها به دست آمده بر اساس داستان های اغراق آمیز یک کاشف انگلیسی به نام چارلز هیگنسین (Charles Higginsin) بوده که گزارشی درباره ی اجساد دودی شده در سال 1907 نوشته است. این هیگنسین بود که آنگا را یک قوم خونخوار وحشی توصیف کرده که با میـ*ـل، امعا و احشای هم نوع خودش را می خورد، اما یان لوید نیوبائر(Ian Lloyd Neubauer) که به این قسمت گینه ی نو سفر کرده و با مردم آنجا صحبت داشته می گوید:"اگر این طور بوده، پس چرا آنها از هیگنسین یک وعده ی غذا درست نکردند؟ او که یک غریبه ی تنها و بی دفاع در میان آنها به حساب می آمد."
بعد از اینکه اجساد دودی و خشک شدند، آنها را با اخرا )فرم خمیر مانند اکسید آهن (ocher می پوشاندند تا باقی مانده ی مومیایی شده را از عناصر و لاشخور ها محافظت کنند. حتی در گرمای طاقت فرسای گینه ی نو که معمولا تجزیه را سرعت می بخشد، این فرایند به طرز چشم گیری موثر بود.
مومیایی کردن در سال 1949 زمانی که میسیونرها در اسکی قدرت گرفتند، پایان پذیرفت. باقی مانده ی مومیایی ها هم اکنون با دقت توسط روستاییان نگهداری می شوند. آنها گهگاه کار بازسازی مومیایی ها را هرگاه که عضوی می افتد و یا به نظر می رسد که خواهد افتاد انجام می دهند. چوب هایی برای نگهداشتن اجساد اضافه می شود و صمغ گرم درختان محلی به عنوان چسب استفاده می گردد. آنها هم چنین گِل اخرا را ترمیم می کنند.
مومیایی های آنگا در چند روستای منطقه ی آسکی گینه نو یافت می شوند. تصادفا قبیله ی آنگا تنها مردمانی نبودند که اجسادشان را دودی می کردند. این نوع مومیایی در شهر کابایان (Kabayan) فیلیپین هم اجرا می شده است. به آنها مومیایی های کابایان یا مومیایی های آتش گفته می شود.
