رفتار درمانی اوتیسم

[*REIHANEH*]

رفتار درمانی اوتیسم


اكثر برنامه های آموزش رفتار تلاش ميكنند مهارت های خودياری ، اجتماعی و ارتباطی به وجود آورند ؛ زيرا در غير اين صورت ، افراد اوتيستيک هميشه محتاج به ديگران خواهند بود و به مراقبت در تمام طول عمر نياز خواهند داشت .

اكثر روش های آموزش رفتار بر اصول شرطی سازی استوار است ، و درمانگران سعی ميكنند مهارت های رفتار های اوليه مثل توجه (تماس چشمی) ، توالت رفتن ، رفتار های خودياری ، پيش قدم شدن در تعاملات احتماعی با همسالان و بزرگسالان ، بازی كردن با همسالان را ، در كودكان مبتلا تقويت كنند .

به منظور تكميل اصول اوليه ی شرطی سازی و برای تقويت رفتار های مورد نظر ، درمانگران از " روش مدلينگ ( يادگيری مشاهده ای ) " استفاده ميكنند .

در اين روش ، درمانگران رفتار مورد نظر را انجام می
دهند و بعد از درمانجو ميخواهد كه آن را تقليد و تكرار كند . اين آموزش برای " زبان اشاره " به كودكان اوتيستيک ، بسيار مفيد است .

روش بعدی ، روش PRT یا privital response training
یک نوع رفتار درمانی است که بر اساس اصول تحلیل رفتار کاربردی ( applied behavior analysis) قرار داد و از فرصت های و طبیعی یادگیری استفاده میکند تا بعضی رفتار های خاص در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را تغییر دهد ، و از كيفيت ارتباط (communication) ، رفتار(behavior) ، و مهارت های اجتماعی (social skills) را بهبود بخشد .

در "PRT" به جای اينكه چندين هزار رفتار به طور تک تک و نوبتی ياد داده شود ، چندين رفتار به طور همزمان ياد داده می شوند ، و فقط روی دو رفتار اصلی ( انگيزش و پاسخ دهی به محرک های متعدد ) تاكيد می شود .

محققان معتقدند PRT قادر است توليد مهارت های جديد را افزايش دهد و انگيزه كودک در به اجرا در آوردن رفتار هايی كه در حال ياد گرفتن آنها هستند بيشتر شود .


گنجی ، مهدی (١٣٩٣) . آسيب شناسی روانی DSM-5. تهران: انتشارات ساوالان .