- عضویت
- 2017/02/07
- ارسالی ها
- 5,830
- امتیاز واکنش
- 35,457
- امتیاز
- 1,120
- سن
- 20
در دوران پس از جنگ جهانی دوم و رقابت های فضایی میان ایالات متحده و شوروی سابق, همیشه اولین ها از آن روس ها بود
در دوران پس از جنگ جهانی دوم و رقابتهای فضایی میان ایالات متحده و شوروی سابق، همیشه اولینها از آن روسها بود. اولین ماهواره و اولین انسان را روسها به فضا فرستادند. افتخار اولین راهپیمایی فضایی نیز نصیب روسها شد. نظر عمومی بر این بود که در عرصه فضا روسها برتر از آمریکاییها هستند. هرچند در واقع اینطور نبود، ولی به نظر میآمد از نظر تبلیغاتی ایالات متحده بازنده میدان است. در همین ایام رییسجمهور ایالات متحده در اوایل دهه ۶۰برنامه سفر به ماه را اعلام کرد؛ برنامهای بلندپروازانه و پرهزینه که بسیار دشوار و حتی غیرممکن به نظر میرسید. این پروژه آپولو نام گرفت و در نهایت سفینه آپولو۱۱ بر سطح ماه فرود آمد و «نیل آرمسترانگ» قدم بر سطح کره ماه گذاشت.
این پروژه صرفا تبلیغاتی نبود، بلکه کاوشهای علمی بسیاری نیز در مورد ماه طی این پروژه انجام شد. بهطور مثال در یکی از این ماموریتها آینه مخصوصی در سطح ماه نصب شد تا بتوان فاصله دقیق ماه از زمین را با استفاده از پرتو لیزر ارسالی از سطح زمین و بازگشت آن بعد از برخورد به آینه نصبشده در ماه و اندازهگیری زمان رفت و برگشت، با دقت کمتر از چند سانتیمتر اندازه گرفت. بعد از آن طی چند سال اندازهگیری مداوم این فاصله، کشف شد که ماه هر سال چند سانتیمتر از زمین دور میشود و این کشف مدیون آینه نصبشده در ماه و ماموریت آپولو است.
برای این پروژه برنامهریزی کاملی صورت گرفته بود و تمامی کارهایی که فضانوردان باید انجام میدادند، دقیقا مشخص شده و بارها تمرین شده بود، حتی نصب پرچم در ماه هم بارها تمرین شده بود. این تمرینها در فضاهای باز، فضاهای بسته، در لباس فضایی، در زیر آب و هواپیما، در سانتریفیوژ، استخر، در اقیانوس و خلاصه هر جایی که ناسا فکر میکرد، لازم است، انجام شده بود. آنها خود را برای هر احتمال و پیشامد ممکن، آماده کردند و آموزشها و تمرینهای لازم برای مواجهه با آن شرایط را به فضانوردان آموزش دادند. فضانوردان در بازگشت، برای فرود در آب آموزش دیده بودند، همانطور که برای فرود در بیابان یا جنگل در صورتی که کپسول نجات در جای تعیینشده (اقیانوس) فرود نیاید و به زمین اصابت کند، آماده بودند. همچنین فضانوردان تمرینهای تحمل شتاب بالا (G force) و مانور و حرکت در شرایط کموزنی یا بیوزنی، چگونگی رانندگی ماشین ماهنورد در سطح ماه یا فرود سفینه ماهنشین بر سطح ماه را بارها تمرین و تکرار کردند و کاملا بر آنها مسلط شدند. در ادامه تعدادی از عکسهای آرشیو ناسا مربوط به این تمرینها را با توضیح مشاهده میکنید.
● یک گام کوچک
«نیل آرمسترانگ» در حال تمرین برای قدم گذاشتن به اولین پله، برای سوار شدن بر سفینه ماهنشین عقاب. (نهم جولای ۱۹۶۹، یک هفته قبل از پرواز آپولو ۱۱)
● شبیهسازی راهپیمایی در شرایط نیروی جاذبه گرانشی کم
آویزان کردن فضانوردان به صورت زاویهدار و راهپیمایی روی دیوار، حالتی را ایجاد میکند که فضانورد یکششم وزنش را احساس میکند که معادل وزن فضانورد در هنگام راهپیمایی در سطح ماه است. دانشمندان علایم حیاتی بدن و وضعیت فضانوردان را پایش میکردند تا بدانند در حالیکه فضانورد در حال راهپیمایی، پرش یا دویدن است، سرعت، آستانه خستگی و انرژی مصرفشده توسط فضانورد چگونه و چه مقدار خواهد بود. در این عکس که در سال ۱۹۶۳ گرفته شده، شبیهساز اولیه راهپیمایی در جاذبه کم را در مرکز تحقیقات لانگلی در ویرجینیا میبینید.
● دستگاه شبیهساز سفینه ماهنشین
سفینه ماهنشین اصلی هرگز در سطح زمین قابل آزمایش و تمرین نبود، چون موتور این سفینه متناسب با جاذبه کم ماه طراحی و ساخته شده بود و در جاذبه بسیار زیاد زمین نسبت به ماه، قابل آزمایش و تمرین نبود. بنابراین به وسیلهای نیاز بود تا بتوان عملیات فرود با سفینه ماهنشین را با آن تمرین کرد. این وسیله با قابلیت پرواز در تمام جهتها برای شبیهسازی عملیات فرود سفینه ماهنشین روی سطح ماه طراحی و ساخته شد. این وسیله توسط ناسا و شرکت بل ساخته شد و موتور توربوفن این وسیله ساخت جنرالالکتریک بود. موتور آن در مرحله اول، وسیله را تا ارتفاع ۴۶۰ متر بالا میبرد. سپس با کم کردن سوخت تزریقشده به موتور حالتی را ایجاد میکرد که موتور نیروی لازم برای تحمل پنجششم وزن آن را داشته باشد. این کار برای شبیهسازی وضعیت جاذبه کم سطح ماه انجام میشد. سپس فضانوردان در این وضعیت کنترل، هدایت و فرود با این وسیله را تمرین میکردند. در این عکس، «نیل آرمسترانگ» در حال پرواز آموزشی ششدقیقهای با این وسیله به ارتفاع ۹۰ متری میرسد. این عکس در ۱۶ ژوئن ۱۹۶۹، یعنی یک ماه قبل از پرواز آپولو ۱۱ گرفته شده است.
در دوران پس از جنگ جهانی دوم و رقابتهای فضایی میان ایالات متحده و شوروی سابق، همیشه اولینها از آن روسها بود. اولین ماهواره و اولین انسان را روسها به فضا فرستادند. افتخار اولین راهپیمایی فضایی نیز نصیب روسها شد. نظر عمومی بر این بود که در عرصه فضا روسها برتر از آمریکاییها هستند. هرچند در واقع اینطور نبود، ولی به نظر میآمد از نظر تبلیغاتی ایالات متحده بازنده میدان است. در همین ایام رییسجمهور ایالات متحده در اوایل دهه ۶۰برنامه سفر به ماه را اعلام کرد؛ برنامهای بلندپروازانه و پرهزینه که بسیار دشوار و حتی غیرممکن به نظر میرسید. این پروژه آپولو نام گرفت و در نهایت سفینه آپولو۱۱ بر سطح ماه فرود آمد و «نیل آرمسترانگ» قدم بر سطح کره ماه گذاشت.
این پروژه صرفا تبلیغاتی نبود، بلکه کاوشهای علمی بسیاری نیز در مورد ماه طی این پروژه انجام شد. بهطور مثال در یکی از این ماموریتها آینه مخصوصی در سطح ماه نصب شد تا بتوان فاصله دقیق ماه از زمین را با استفاده از پرتو لیزر ارسالی از سطح زمین و بازگشت آن بعد از برخورد به آینه نصبشده در ماه و اندازهگیری زمان رفت و برگشت، با دقت کمتر از چند سانتیمتر اندازه گرفت. بعد از آن طی چند سال اندازهگیری مداوم این فاصله، کشف شد که ماه هر سال چند سانتیمتر از زمین دور میشود و این کشف مدیون آینه نصبشده در ماه و ماموریت آپولو است.
برای این پروژه برنامهریزی کاملی صورت گرفته بود و تمامی کارهایی که فضانوردان باید انجام میدادند، دقیقا مشخص شده و بارها تمرین شده بود، حتی نصب پرچم در ماه هم بارها تمرین شده بود. این تمرینها در فضاهای باز، فضاهای بسته، در لباس فضایی، در زیر آب و هواپیما، در سانتریفیوژ، استخر، در اقیانوس و خلاصه هر جایی که ناسا فکر میکرد، لازم است، انجام شده بود. آنها خود را برای هر احتمال و پیشامد ممکن، آماده کردند و آموزشها و تمرینهای لازم برای مواجهه با آن شرایط را به فضانوردان آموزش دادند. فضانوردان در بازگشت، برای فرود در آب آموزش دیده بودند، همانطور که برای فرود در بیابان یا جنگل در صورتی که کپسول نجات در جای تعیینشده (اقیانوس) فرود نیاید و به زمین اصابت کند، آماده بودند. همچنین فضانوردان تمرینهای تحمل شتاب بالا (G force) و مانور و حرکت در شرایط کموزنی یا بیوزنی، چگونگی رانندگی ماشین ماهنورد در سطح ماه یا فرود سفینه ماهنشین بر سطح ماه را بارها تمرین و تکرار کردند و کاملا بر آنها مسلط شدند. در ادامه تعدادی از عکسهای آرشیو ناسا مربوط به این تمرینها را با توضیح مشاهده میکنید.
● یک گام کوچک
«نیل آرمسترانگ» در حال تمرین برای قدم گذاشتن به اولین پله، برای سوار شدن بر سفینه ماهنشین عقاب. (نهم جولای ۱۹۶۹، یک هفته قبل از پرواز آپولو ۱۱)
● شبیهسازی راهپیمایی در شرایط نیروی جاذبه گرانشی کم
آویزان کردن فضانوردان به صورت زاویهدار و راهپیمایی روی دیوار، حالتی را ایجاد میکند که فضانورد یکششم وزنش را احساس میکند که معادل وزن فضانورد در هنگام راهپیمایی در سطح ماه است. دانشمندان علایم حیاتی بدن و وضعیت فضانوردان را پایش میکردند تا بدانند در حالیکه فضانورد در حال راهپیمایی، پرش یا دویدن است، سرعت، آستانه خستگی و انرژی مصرفشده توسط فضانورد چگونه و چه مقدار خواهد بود. در این عکس که در سال ۱۹۶۳ گرفته شده، شبیهساز اولیه راهپیمایی در جاذبه کم را در مرکز تحقیقات لانگلی در ویرجینیا میبینید.
● دستگاه شبیهساز سفینه ماهنشین
سفینه ماهنشین اصلی هرگز در سطح زمین قابل آزمایش و تمرین نبود، چون موتور این سفینه متناسب با جاذبه کم ماه طراحی و ساخته شده بود و در جاذبه بسیار زیاد زمین نسبت به ماه، قابل آزمایش و تمرین نبود. بنابراین به وسیلهای نیاز بود تا بتوان عملیات فرود با سفینه ماهنشین را با آن تمرین کرد. این وسیله با قابلیت پرواز در تمام جهتها برای شبیهسازی عملیات فرود سفینه ماهنشین روی سطح ماه طراحی و ساخته شد. این وسیله توسط ناسا و شرکت بل ساخته شد و موتور توربوفن این وسیله ساخت جنرالالکتریک بود. موتور آن در مرحله اول، وسیله را تا ارتفاع ۴۶۰ متر بالا میبرد. سپس با کم کردن سوخت تزریقشده به موتور حالتی را ایجاد میکرد که موتور نیروی لازم برای تحمل پنجششم وزن آن را داشته باشد. این کار برای شبیهسازی وضعیت جاذبه کم سطح ماه انجام میشد. سپس فضانوردان در این وضعیت کنترل، هدایت و فرود با این وسیله را تمرین میکردند. در این عکس، «نیل آرمسترانگ» در حال پرواز آموزشی ششدقیقهای با این وسیله به ارتفاع ۹۰ متری میرسد. این عکس در ۱۶ ژوئن ۱۹۶۹، یعنی یک ماه قبل از پرواز آپولو ۱۱ گرفته شده است.