dinaz
کاربر نگاه دانلود
روش جالب ژاپنی ها برای پذیرش عیب و نقص
این هنر سنتی ژاپنی با بند زدن سفال های شکسته با طلا و آفرینش رگه های طلایی بر روی آن، میخواهد بگوید که شکست ها، عیب ها و نقص ها همیشه زشت نیستند و چه بسا این ها زیبایی های زندگی ما باشند.
کینتسوگی (اتصال طلایی) یک هنر سنّتی ژاپنی برای بند زدن و تعمیر سفال ها و سرامیک های شکسته با یک ماده مخصوص (مخلوطی از طلا، نقره و یا پلاتینوم) است. وقتی ظرف های ژاپنی ها می شکست آن را با طلا بند می زدند و ترمیم می کردند. آنها بر این باور بودند که وقتی چیزی می شکند تاریخ پیدا می کند و زیباتر می شود.
فلسفه ی کینتسوگی می گوید که ما با چنین کاری به جای دور انداختن ظرف شکسته و داشتن تنفر نسبت به آن، «تاریخ» اشیاء را به یاد بیاوریم و با بند زدن سفال شکسته، حتی آنها را به زیباتر از روز نخست تبدیل کنیم.
کینتسوگی از فلسفه ی وابی_سابی Wabi_Sabi ژاپنی می آید. وابی سابی به معنای پذیرش و استقبال از معایب، کاستی ها و نقص های خود به عنوان مفاهیم و ادراکاتی یگانه و زیبا است.
وابی سابی می گوید زیبایی را باید درون عیب و نقص جستجو کرد و ما بعد از شکست نه تنها دچار کاستی و ضعف نمی‌شویم بلکه بسیار ارزشمند شده و خواهیم درخشید.
این هنر سنتی ژاپنی با بند زدن ظرف های شکسته با طلا و آفرینش رگه های طلایی بر روی آن میخواهد بگوید که شکست ها، عیب ها و نقص ها همیشه زشت نیستند و چه بسا این ها زیبایی های زندگی ما باشند.
ما کامل نیستیم، اما کامل نبودن زشتی نیست، شاید کمال ما در آن نقص و کمبود باشد. اینگونه می آموزیم که با همه کاستی ها خود را پذیرفته و به خودمان عشق بورزیم.
چندین سبک در بندزنی ظرف های شکسته وجود دارد؛ روش چسباندن و پر کردن جای قطعات از بین رفته با طلا و روش قطعه و درزگیری که به جای قطعه گم‌شده از قطعه‌ای دیگر استفاده می‌کنند.
بندزنی ژاپنی الهام بخش بسیاری از هنرمندان نیز بوده است. یک هنرمند کره ای به نام Yeesookyung با استفاده
از مجموعه ای از سفال و سرامیک های بند زده شده با طلا این نوع از مجسمه ها را ساخته است
این هنر سنتی ژاپنی با بند زدن سفال های شکسته با طلا و آفرینش رگه های طلایی بر روی آن، میخواهد بگوید که شکست ها، عیب ها و نقص ها همیشه زشت نیستند و چه بسا این ها زیبایی های زندگی ما باشند.
کینتسوگی (اتصال طلایی) یک هنر سنّتی ژاپنی برای بند زدن و تعمیر سفال ها و سرامیک های شکسته با یک ماده مخصوص (مخلوطی از طلا، نقره و یا پلاتینوم) است. وقتی ظرف های ژاپنی ها می شکست آن را با طلا بند می زدند و ترمیم می کردند. آنها بر این باور بودند که وقتی چیزی می شکند تاریخ پیدا می کند و زیباتر می شود.
فلسفه ی کینتسوگی می گوید که ما با چنین کاری به جای دور انداختن ظرف شکسته و داشتن تنفر نسبت به آن، «تاریخ» اشیاء را به یاد بیاوریم و با بند زدن سفال شکسته، حتی آنها را به زیباتر از روز نخست تبدیل کنیم.
کینتسوگی از فلسفه ی وابی_سابی Wabi_Sabi ژاپنی می آید. وابی سابی به معنای پذیرش و استقبال از معایب، کاستی ها و نقص های خود به عنوان مفاهیم و ادراکاتی یگانه و زیبا است.
وابی سابی می گوید زیبایی را باید درون عیب و نقص جستجو کرد و ما بعد از شکست نه تنها دچار کاستی و ضعف نمی‌شویم بلکه بسیار ارزشمند شده و خواهیم درخشید.
این هنر سنتی ژاپنی با بند زدن ظرف های شکسته با طلا و آفرینش رگه های طلایی بر روی آن میخواهد بگوید که شکست ها، عیب ها و نقص ها همیشه زشت نیستند و چه بسا این ها زیبایی های زندگی ما باشند.
ما کامل نیستیم، اما کامل نبودن زشتی نیست، شاید کمال ما در آن نقص و کمبود باشد. اینگونه می آموزیم که با همه کاستی ها خود را پذیرفته و به خودمان عشق بورزیم.
چندین سبک در بندزنی ظرف های شکسته وجود دارد؛ روش چسباندن و پر کردن جای قطعات از بین رفته با طلا و روش قطعه و درزگیری که به جای قطعه گم‌شده از قطعه‌ای دیگر استفاده می‌کنند.
بندزنی ژاپنی الهام بخش بسیاری از هنرمندان نیز بوده است. یک هنرمند کره ای به نام Yeesookyung با استفاده
از مجموعه ای از سفال و سرامیک های بند زده شده با طلا این نوع از مجسمه ها را ساخته است
