روش نامگذاری صحیح متغیرها

[*بانو بهار*]

یکی از بخش هایی که می تواند در برنامه نویسی به ما کمک کند، نحوه ی نام گذاری کلاس ها، متدها و متغیرها است. در این بخش راه کارهایی ارائه خواهد شد که در نام گذاری متغیرها و دیگر بخش های برنامه می تواند اثر بخش باشند. هر متغیر نیاز دارد که یک نام داشته باشد. حال این نام می بایست با یک حرف کوچک شروع شود. نامی که ما برای متغیرهای خود انتخاب می کنیم بایستی مرتبط با اطلاعاتی که قرار است در متغیر ما ذخیره شود باشد. به طور مثال اگر قرار است که ما یک متغیر از جنس int ایجاد کنیم که اطلاعات مربوط به تعداد مسافرین یک هتل را در خود ذخیره سازد، ایجاد متغیری مثل ;int people = 300 اصلاً کار درستی نیست. درست است که کامپایلر به هیچ وجه از ما ایرادی نمی گیرد، اما این در حالی است که عنوان people که ما برای متغیر خود انتخاب کرده ایم توصیف کننده ماهیت متغیر نمی باشد. در عوض، نامگذاری این متغیر به صورت ;int guestNumber = 300 به مراتب بهتر است چرا که این نام نشان دهنده اطلاعاتی است که قرار است در برنامه خود ذخیره سازیم.

در نام گذاری اگر نامی که برای متغیر خود انتخاب می کنیم بیش از یک کلمه باشد ما اجازه نداریم که از فاصله استفاده کنیم بلکه واژگان باید به یکدیگر چسبیده باشند. حال اگر کلیه واژگان به یکدیگر چسبیده باشد خواندن آن ها به مراتب دشوار تر از حالت معمولی خواهد بود. برای این منظور از واژه اول به بعد حرف اول کلیه واژگان را به صورت بزرگ می نویسیم که این کار خواندن نام متغیرها را به مراتب آسان تر خواهد ساخت. به طور مثال به جای نوشتن guestnumber می نویسیم guestNumber که این سبک نامگذاری اصطلاحا camelCase نامیده می شود.

نکته دیگری که در نام گذاری متغیرها می بایست مد نظر قرار داده شود این است که ما اجازه نداریم از علائم Punctuation مثل – و . و , در نام گذاری استفاده کنیم. اکنون برای روشن شدن مطالب بالا، کلیه متغیرها را در قالب یک مثال به صورت زیر نمایش می دهیم:

class Variable {
int appleNumber = 100;
double moneyAmount = 22.3;
char letterName = 'A';
boolean myBoolean = true;
}
در کد فوق مشاهده می کنیم که ما یک متغیر از جنس int داریم که برای ذخیره سازی اعداد صحیح مورد استفاده قرار می گیرد. نام این متغیر appleNumber است به معنیتعداد سیب و مقدار آن 100 است. توجه داشته باشیم مقداری که برای این متغیر در نظر گرفته شده است پس از علامت مساوی قرار گرفته و در انتهای این دستور یک علامت ; قرار گرفته است که به معنای پایان دستور می باشد (همانطور که در نامه نگاری با گذاشتن نقطه جمله خود را به پایان می رسانیم در به پایان رساندن یک دستور هم در زبان برنامه نویسی جاوا ما از علامت ; استفاده می کنیم.)

 

[*بانو بهار*]

متغیر دوم از جنس double است. به عبارت دیگر، این متغیر می تواند اعداد اعشاری را در خود جای دهد. نامی که برای این متغیر در نظر گرفته شده است moneyAmount به معنای مقدار پول است و مقدار اختصاص داده شده به آن هم 22.3 است.

متغیر سومی که ما در برنامه خود استفاده خواهیم کرد از جنس char است. به عبارت دیگر، ما فقط و فقط می توانیم یک حرف یا علامت را در آن جای دهیم. نام این متغیر letterName یا نام حرف است و مقدار آن حرف A است که داخل دو علامت ' ' قرار گرفته است.

در نهایت یک متغیر از جنس boolean ایجاد می کنیم که نام آن myBoolean است. مقداری که برای این متغیر انتخاب می کنیم true است. به عبارت دیگر هر کجای برنامه که ما نام این متغیر را فرا بخواهیم، این هشدار را به برنامه خود می دهیم که این متغیر true است. به خاطر داشته باشیم که برخلاف متغیرهای char و String متغیر boolean مقدار خود را داخل علامت های ' ' و " " قرار نمی دهیم.

نکته
به طور خلاصه در زبان برنامه نویسی جاوا هشت نوع متغیر اولیه یا Primitive Type وجود دارد که عبارتند از byte, short, int, long, float, double, char, boolean که از میان این هشت نوع متغیر، متغیرهای int, double, char, boolean از اهمیت بیشتری برخوردار می باشند.
پس از آشنایی با متغیرهای Primitive Type، نوبت به فراگیری اصول به کار گیری String ها در زبان برنامه نویسی جاوا به منظور به نمایش درآوردن تعدادی کاراکتر پشت سر هم یا به عبارت دیگر به نمایش درآوردن یک جمله در کنسول می رسد که در آموزش آتی به طور مفصل مورد بررسی قرار خواهد گرفت.