MASUME_Z
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2016/04/18
- ارسالی ها
- 4,852
- امتیاز واکنش
- 29,849
- امتیاز
- 1,120
برترین ها:
«فیاض احمد پارای» از کشمیر هندوستان تنها چهار سال داشت که این فاجعه درحال بازی با خواهر هفت ساله اش سیمران برایش اتفاق افتاد. این بازیکن جوان کریکت از خواهرش خواست چیزی که فکر می کرد توپ است را به سوی او پرتاب کند. اما توپ درواقع یک خمپاره منفجر نشده بود و انفجاری ایجاد کرد که فورا خواهرش را کشت و باعث آسیب دیدن هر دو پایش شد. این فاجعه در ماه مه سال 2014 اتفاق افتاد.
فیاض تقریبا سه ماه در بیمارستان بود و جراحان محبور شدند پاهای او را برای نجات زندگیش قطع کنند. این خمپاره از سال 1965 و متعلق به ارتش بوده است و ارتش این موضوع را پذیرفته است. هیچ غرامت یا بودجه ای از سوی دولت به این خانواده پرداخت نشد و مجبور شدند خانه خود را برای پرداخت هزینه های پزشکی و خرید پروتزهایی که به این پسربچه کمک کند به ورزش مورد علاقه اش بپردازد، بفروشند.
پدرش می گوید: «ما همه چیزمان را فروختیم و اکنون در یک آپارتمان اجاره ای زندگی می کنیم زیرا می خواهم مطمئن باشم که پسرم بازی کریکت را مثل دیگران که دوست دارند ادامه خواهد داد.» او در مورد تحصیل پسرش نیز نگران است زیرا مسئولین مدرسه کشمیر به دلیل ناتوانی او را نپذیرفتند. اما باوجود این تراژدی، فیاض که اکنون شش سال دارد مصمم است ورزش مورد علاقه خود را ادامه دهد و والدینش نیز از دیدن اینکه او بازی می کند خوشحال هستند.
فیاض می گوید: «من پا ندارم، من آن ها را درحال بازی کریکت از دست دادم اما این بازی را ادامه خواهم داد. من می خواهم یک ضربه زن خوب شوم و برای کشورم بازی کنم. من می خواهم مانند ویرات کوهلی شوم و یک روز می رسد که او را ببینم.»
«فیاض احمد پارای» از کشمیر هندوستان تنها چهار سال داشت که این فاجعه درحال بازی با خواهر هفت ساله اش سیمران برایش اتفاق افتاد. این بازیکن جوان کریکت از خواهرش خواست چیزی که فکر می کرد توپ است را به سوی او پرتاب کند. اما توپ درواقع یک خمپاره منفجر نشده بود و انفجاری ایجاد کرد که فورا خواهرش را کشت و باعث آسیب دیدن هر دو پایش شد. این فاجعه در ماه مه سال 2014 اتفاق افتاد.
فیاض تقریبا سه ماه در بیمارستان بود و جراحان محبور شدند پاهای او را برای نجات زندگیش قطع کنند. این خمپاره از سال 1965 و متعلق به ارتش بوده است و ارتش این موضوع را پذیرفته است. هیچ غرامت یا بودجه ای از سوی دولت به این خانواده پرداخت نشد و مجبور شدند خانه خود را برای پرداخت هزینه های پزشکی و خرید پروتزهایی که به این پسربچه کمک کند به ورزش مورد علاقه اش بپردازد، بفروشند.
پدرش می گوید: «ما همه چیزمان را فروختیم و اکنون در یک آپارتمان اجاره ای زندگی می کنیم زیرا می خواهم مطمئن باشم که پسرم بازی کریکت را مثل دیگران که دوست دارند ادامه خواهد داد.» او در مورد تحصیل پسرش نیز نگران است زیرا مسئولین مدرسه کشمیر به دلیل ناتوانی او را نپذیرفتند. اما باوجود این تراژدی، فیاض که اکنون شش سال دارد مصمم است ورزش مورد علاقه خود را ادامه دهد و والدینش نیز از دیدن اینکه او بازی می کند خوشحال هستند.
فیاض می گوید: «من پا ندارم، من آن ها را درحال بازی کریکت از دست دادم اما این بازی را ادامه خواهم داد. من می خواهم یک ضربه زن خوب شوم و برای کشورم بازی کنم. من می خواهم مانند ویرات کوهلی شوم و یک روز می رسد که او را ببینم.»
