RASHA
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2019/04/30
- ارسالی ها
- 4,521
- امتیاز واکنش
- 4,207
- امتیاز
- 593
چادویک در “بولینگتن چشیره”، از “جان جوزف چادویک” و “آن مری نولز” متولد شد. وی دوران تحصیلات ابتدایی خود را در بولینگتن گذراند و سپس به مدرسه گرامری منچستر رفت و پس از آن به دانشگاه منچستر و سپس به کمبریج رفت.
در سال ۱۹۱۳ چادویک با “هانس گایگر” در دانشکده فنی دانشگاه برلین مشغول به کار شد. او با “ارنست رادرفورد” نیز کار می کرد. در جنگ جهانی اول او در آلمان بود و در اردوگاهی خارج از برلین حضور داشت. درحالی که او در آنجا بود، برای خود آزادانه در آزمایشگاهی در استطبل به آزمایش می‌پرداخت. او به کمک “چارلز الیس”، بر روی یونیزاسیون فسفر و همچنین برعکس واکنش شیمیایی کلر مونواکسید کربن مشغول به کار شد.
در سال ۱۹۳۲ چادویک یک ذره ناشناخته در هسته اتم کشف کرد. این ذره که به عنوان نوترون شناخته شد، به دلیل عدم بار الکتریکی برای شکست اورانیوم ۲۳۵ بسیار مهم بود. بر خلاف ذرات با بار مثبت آلفا که توسط نیروهای الکتریکی موجود در هسته های دیگر دفع می شوند، نوترون ها به نیرویی برای غلبه بر کولن ها احتیاج ندارند و بنابراین می توانند در سنگین ترین عناصر نفوذ کنند و تقسیم شوند. برای این کشف به او مدال “هیوز سلطنتی” در سال ۱۹۳۲ و جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۳۵ اهدا شد.
کشف چادویک امکان ایجاد عناصر سنگین تر از اورانیوم هایی را که در آزمایشگاه ها ساخته بودند را فراهم می‌کرد. کشف او الهام گرفته از “انریکو فرمی”، فیزیکدان ایتالیایی و برنده جایزه نوبل است.
چادویک در سال ۱۹۳۵ استاد فیزیک در دانشگاه لیورپول شد. او در کمیته “لوسی مود” برای کار بر روی ماده منصوب شد. او به عنوان بخشی از مأموریت “تیزارد” در سال ۱۹۴۰ به همراه آمریکایی ها و کانادایی ها برای تحقیقات هسته ای به شمال آمریکا رفت.
وی در نوامبر سال ۱۹۴۰ به انگلستان بازگشت. او به این نتیجه رسید که هیچ چیز از این پژوهش تا بعد از جنگ ظهور نخواهد داشت. در دسامبر سال ۱۹۴۰ “فرانتس سیمون” که توسط لوسی مود مأموریت داشت، گزارش داد که امکان جدا کردن اورانیوم ۲۳۵ وجود دارد. گزارش سیمون شامل برآورد هزینه و مشخصات یک نیروگاه غنی سازی اورانیم بسیار بزرگ بود. جیمز چادویک بعدها نوشت که در آن زمان او متوجه شده بود «یک بمب هسته ای نه تنها ممکن بلکه اجتناب ناپذیر نیز می‌باشد؛ من پس از آن، قرص خواب می خوردم و این تنها راه چاره بود.»
او در مدت کوتاهی پس از آن پروژه “منهتن” در ایالات متحده، به توسعه بمب های اتمی که در ناکازاکی و هیروشما افتادند پرداخت. چادویک در سال ۱۹۴۵ شوالیه شد. در سال ۱۹۴۰ چادویک فرستاده شد به انجمن سلطنتی برای کار با دو دانشمند فرانسوی “هانس ون هالبان” و “لو کوارسکی” که در کمبریج مشغول به کار بودند. او خواسته بوده که مقالات آن ها در طول جنگ منتشر نشود. در سال ۲۰۰۷، این مقالات در جریان حسابرسی کشف شدند.
در سال ۱۹۱۳ چادویک با “هانس گایگر” در دانشکده فنی دانشگاه برلین مشغول به کار شد. او با “ارنست رادرفورد” نیز کار می کرد. در جنگ جهانی اول او در آلمان بود و در اردوگاهی خارج از برلین حضور داشت. درحالی که او در آنجا بود، برای خود آزادانه در آزمایشگاهی در استطبل به آزمایش می‌پرداخت. او به کمک “چارلز الیس”، بر روی یونیزاسیون فسفر و همچنین برعکس واکنش شیمیایی کلر مونواکسید کربن مشغول به کار شد.
در سال ۱۹۳۲ چادویک یک ذره ناشناخته در هسته اتم کشف کرد. این ذره که به عنوان نوترون شناخته شد، به دلیل عدم بار الکتریکی برای شکست اورانیوم ۲۳۵ بسیار مهم بود. بر خلاف ذرات با بار مثبت آلفا که توسط نیروهای الکتریکی موجود در هسته های دیگر دفع می شوند، نوترون ها به نیرویی برای غلبه بر کولن ها احتیاج ندارند و بنابراین می توانند در سنگین ترین عناصر نفوذ کنند و تقسیم شوند. برای این کشف به او مدال “هیوز سلطنتی” در سال ۱۹۳۲ و جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۳۵ اهدا شد.
کشف چادویک امکان ایجاد عناصر سنگین تر از اورانیوم هایی را که در آزمایشگاه ها ساخته بودند را فراهم می‌کرد. کشف او الهام گرفته از “انریکو فرمی”، فیزیکدان ایتالیایی و برنده جایزه نوبل است.
چادویک در سال ۱۹۳۵ استاد فیزیک در دانشگاه لیورپول شد. او در کمیته “لوسی مود” برای کار بر روی ماده منصوب شد. او به عنوان بخشی از مأموریت “تیزارد” در سال ۱۹۴۰ به همراه آمریکایی ها و کانادایی ها برای تحقیقات هسته ای به شمال آمریکا رفت.
وی در نوامبر سال ۱۹۴۰ به انگلستان بازگشت. او به این نتیجه رسید که هیچ چیز از این پژوهش تا بعد از جنگ ظهور نخواهد داشت. در دسامبر سال ۱۹۴۰ “فرانتس سیمون” که توسط لوسی مود مأموریت داشت، گزارش داد که امکان جدا کردن اورانیوم ۲۳۵ وجود دارد. گزارش سیمون شامل برآورد هزینه و مشخصات یک نیروگاه غنی سازی اورانیم بسیار بزرگ بود. جیمز چادویک بعدها نوشت که در آن زمان او متوجه شده بود «یک بمب هسته ای نه تنها ممکن بلکه اجتناب ناپذیر نیز می‌باشد؛ من پس از آن، قرص خواب می خوردم و این تنها راه چاره بود.»
او در مدت کوتاهی پس از آن پروژه “منهتن” در ایالات متحده، به توسعه بمب های اتمی که در ناکازاکی و هیروشما افتادند پرداخت. چادویک در سال ۱۹۴۵ شوالیه شد. در سال ۱۹۴۰ چادویک فرستاده شد به انجمن سلطنتی برای کار با دو دانشمند فرانسوی “هانس ون هالبان” و “لو کوارسکی” که در کمبریج مشغول به کار بودند. او خواسته بوده که مقالات آن ها در طول جنگ منتشر نشود. در سال ۲۰۰۷، این مقالات در جریان حسابرسی کشف شدند.
