زندگینامه هنرمندان مجسمه ساز

[Zhinous_Sh]

جمشید مرادیان

جمشید مرادیان متولد سال 1330 تهران است.

او دانش‌آموخته رشته مجسمه‌سازی از دانشگاه سوره است.

عضویت در انجمن مجسمه‌سازان ایران، شرکت در چندین نمایشگاه گروهی و انفرادی در ایران و خارج از کشور، شرکت در بی‌ینال‌های مجسمه‌‌سازی ایران، شرکت در سمپوزیوم چوب در ایران، شرکت در دهمین نمایشگاه بین‌المللی "اوزاکا" ژاپن 2001 ، شرکت در سمپوزیوم مجسمه‌‌سازی شانگهای چین 2003 و ساخت و طراحی دهها اثر حجمی برای فضاهای عمومی و شهری و نصب آن در داخل و خارج از کشور برخی از فعالیت‌های این مجسمه ساز پرکار را تشکیل می‌دهند.

خودش گفته است:"آتلیه‌ام پر از کار است و در این مسیر متوقف هم نخواهم شد. همین‌طور کار می‌سازم و در قید و بند نمایش عمومی آن هم نیستم".

مرادیان یکی از بزرگترین موانع پیش‌روی مجسمه‌سازانی را که با چوب کار می‌کنند، وجود حراجی‌هایی چون "کریستی" می‌داند و معتقد است که متاسفانه بازار حراجی‌ها این روزها به سمت مجسمه‌های برنزی گرایش پیدا کرده و شرایط به گونه‌ای است که خیلی از مجسمه‌سازانی که با چوب کار می‌کردند هم این روزها به سمت برنز سوق پیدا کرده‌اند، اما به شخصه این کار را نخواهم کرد.

مرادیان بر این باور است که باید کار مجسمه‌سازی با چوب را همچنان ادامه ‌دهد و روی حرفش ایستادگی می‌کند و هیچگاه حاضر نشده در مجسمه‌های چوبی‌اش ازهیچ متریال دیگری استفاده کند.

مرادیان در کنار مجسمه‌هایی که ساخته است، بر روی یک تنه درخت وسط حیاط خانه‌اش نیز کار کرده است.

​

 

[Zhinous_Sh]

فریده تطهیری‌مقدم

فریده تطهیری‌مقدم، متولد ۱۳۳۴ تهران است.

او فارغ التحصیل رشته هنرهای تجسمی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران است.

این سفالگر در نمایشگاه‌های بسیاری آثارش را به نمایش گذاشته و شرکت در بیش از 30 نمایشگاه گروهی در ایران و خارج از کشور را در کارنامه کاری خود دارد.

همچنین او برنده جایزه اثر برگزیده از نخستین دوسالانه نگارگری موزه هنرهای معاصر تهران و برنده جایزه اثر برگزیده سفال از دومین نمایشگاه زنان کاخ نیاوران بوده است.

پژوهش و آموزش نقش‌آفرینی بر بوم خاک، تحقیق و پژوهش در مورد مرمت ابنیه تاریخی سازمان یونسکو و تحقیق در زمینه نقش و نقاشی در هنر ایران از جمله فعالیت‌های پژوهشی فریده تطهیری مقدم محسوب می‌شود.

تطهیری مقدم به عنوان موسس و رئیس هیات مدیره انجمن سفال آذربایجان‌شرقی و موسس موزه زنده سفال - تبریز شناخته می‌شود.

داوری نمایشگاه و تدریس و آموزش در رشته سفالگری از دیگر فعالیت‌های این هنرمند به شمار می‌روند.

​

 

[Zhinous_Sh]

منیژه آرمین

منیژه آرمین در سال 1324 در تهران متولد شد.

او دارای مدرک کارشناسی در رشته روانشناسی و مجسمه‌سازی و همچنین کارشناسی ارشد مشاوره است.

زمینه‌های فعالیت او معلمی، مشاوره، پژوهش، کارهای مطبوعاتی، خبرنگاری، گزارشگری و کارهای هنری از جمله سفالگری و نقاشی است.

عضویت در هیئت مدیره گروه آبی بیکران هنر، همکاری با مجلات زن روز، پگاه، ندا، ادبیات داستانی و پیام زن، عضویت در هیئت علمی دانشگاه تربیت معلم، بازرسی انجمن هنرمندان سفالگر معاصر، عضویت هیئت علمی انجمن قلم، عضویت شورای سیاستگذاری دوسالانه هشتم سفال، دبیری نمایشگاه ملی بزرگ زنان سفالگر ایران، در کارنامه‌اش به چشم می‌خورند.

آرمین در سال 64 در بخش ادبیات دفاع مقدس تقدیر شد.

آن روز که عمه خورشید مرد، ای کاش گل سرخ نبود، شب و قلندر، سرود اروندرود، راز لحظه‌ها، گزیده ادبیات معاصر (دفتر 16)، کیمیاگران نقش و بوی خاک از جمله آثار این هنرمند به شمار می‌روند.

​

 

[Zhinous_Sh]

ابوالحسن‌خان صدیقی _ پارت اول


ابوالحسن‌خان صدیقی نقاش و مجسمه‌ساز برجسته ایرانی و از شاگردان کمال‌الملک در سال ۱۲۷۳ در محله عودلاجان تهران به دنیا آمد.

پدرش میرزا باقرخان صدیق‌الدوله از اهالی نور مازندران بود اما خانواده سال‌ها قبل از تولد ابوالحسن به تهران آمده بودند و ساکن عودلاجان شده بودند که آن زمان از محلات اعیان‌نشین پایتخت محسوب می‌شد.

ابوالحسن در هفت سالگی به مدرسه اقدسیه رفت که از مدارس جدید بود و سعیدالعلمای لاریجانی آن را پایه گذاری کرده بود.

صدیقی پس از پایان تحصیلات ابتدایی برای ادامه تحصیل به مدرسه آلیانس رفت و در آن‌جا بدون این که استاد نقاشی داشته باشد شروع به نقاشی کرد؛ نقاشی‌های او روی دیوارهای مدرسه اعتراض مدیران مدرسه را در پی داشت.

هر چند خانواده اشرافی‌اش آرزوهای دیگری برای ‌او در سر می‌پروراندند و پدرش تمایل نداشت که فرزندش به نقاشی روی آورد، اما علاقه فراوان ابوالحسن به نقاشی و طراحی موجب شد تحصیل را در سال آخر مدرسه رها کند و همراه دوستش علی‌محمد حیدریان نزد کمال‌الملک برود و سر کلاس درس او در مدرسه صنایع مستظرفه حاضر شود.

پس از سه سال تحصیل در سال ۱۲۹۹ با درجه ممتاز دیپلم گرفت و در همان مدرسه به عنوان معلم مشغول تدریس شد.

میل پنهانی صدیقی را به سوی مجسمه‌سازی می‌کشاند و در حالی که در آن زمان هیچ استاد مجسمه‌سازی در ایران وجود نداشت و در هیچ کجا از جمله مدرسه صنایع مستظرفه تدریس نمی‌شد.

او در سال ۱۳۰۱ با وسایلی ابتدایی مجسمه‌ای گچی از نیم‌تنه کودکی می‌سازد و به کمال‌الملک عرضه می‌کند.

کمال‌الملک با دیدن مجسمه متوجه استعداد صدیقی که اکنون دیگر یکی از مدرسان نقاشی در مدرسه بود می‌شود و گلخانه‌ مدرسه را تبدیل به کارگاه مجسمه‌سازی می‌کند و صدیقی ضمن تدریس نقاشی به تجربه ‌اندوزی در زمینه مجسمه‌سازی می‌پردازد و با مطالعه کتاب‌هایی که کمال‌الملک از اروپا با خود آورده تا حدی با مسائل تئوریک مجسمه‌سازی آشنا می‌شود.

پس از آن که چندین مجسمه گچی می‌سازد و طی دو سه سال تجربه لازم را به دست می‌آورد.

روزی از کمال‌الملک می‌خواهد که امکان ساختن مجسمه‌ای از سنگ را برای او فراهم کند که کمال‌الملک ابتدا مخالفت می‌کند و امکانات و تجربه صدیقی را کافی نمی‌داند اما سرانجام موافقت می‌کند و هزینه خرید سنگ را تقبل می‌کند.

صدیقی از روی عکسی از مجسمه ونوس دومیلو کار ساختن مجسمه ونوس را شروع می‌کند و سرانجام در سال ۱۳۰۴ کار این مجسمه سنگی به اتمام می‌رسد.

کمال‌الملک که متوجه استعداد کم‌ نظیر شاگرد خود می‌شود او را به همراه مجسمه سنگی ونوس میلو به حضور احمدشاه می‌برد و در این دیدار احمدشاه پنجاه تومان که در آن زمان پول زیادی بود به کمال‌الملک می‌دهد و مقرری ماهانه‌ای به مبلغ ۲۰ تومان برای پیش‌برد و تداوم کارهای صدیقی برای وی تعیین می‌کند و کمال‌الملک نیز سرپرستی کارگاه تازه تاسیس شده مجسمه‌سازی مدرسه صنایع مستظرفه را به او می‌سپارد.

در این دوران او مجسمه‌های متعددی می‌سازد از جمله مجسمه گچی فردوسی، مجسمه‌های نیم‌تنه و تمام قد امیرکبیر، مجسمه ابوالقاسم، مجسمه الیاس دوره‌گرد و دلاک حمام. ماندگارترین مجسمه این دوران، که در سال ۱۳۰۵ ساخته شده‌است، مجسمه سیاه نی‌زن (حاج مقبل) است که از گچ فرنگی پاتینه شده ساخته شده‌است و ارتفاع آن ۹۳ سانتی‌متر است و هم‌اکنون در موزه هنرهای ملی نگهداری می‌شود.

در سال ۱۳۰۶ کمال‌الملک از کلیه مناسب خود استعفا داد و به حسین‌آباد نیشابور مهاجرت کرد. او هنگام ترک تهران به صدیقی توصیه کرد به اروپا برود و تحصیلات تکمیلی خود را در آنجا بگذراند؛ پولی را هم که کمال‌الملک در این مدت از محل دریافت مستمری احمدشاه برایش پس‌انداز کرده بود، به او داد.

با رفتن استاد، شاگردان و معلمان مدرسه نیز پراکنده شدند و یک سال بعد در ۱۳۰۷ صدیقی با هزینه شخصی از تهران به آستارا و از آن‌جا به باکو و مسکو و از طریق مسکو به فرانسه رفت.

سپس به چند کشور اروپایی سفر کرد و سرانجام به مدت چهار سال در مدرسه عالی ملی هنرهای زیبای پاریس زیر نظر آنژالبر به فراگیری و کسب تجربه در مجسمه‌سازی و حجاری پرداخت.

صدیقی که در فاصله‌ دو جنگ جهانی در اروپا به سر می‌برد بیشتر وقت خود را به نقاشی گذرانید. او در این دوران ۱۶۰ تابلو خلق کرد.

در اسفند سال ۱۳۱۲ صدیقی به کشور بازگشت او چند ماه بعد در اردیبهشت ۱۳۱۳ با دختر خاله خود قدرت‌السادات میرفندرسکی ازدواج کرد.

 

[Zhinous_Sh]

ابوالحسن‌خان صدیقی _ پارت دوم


با کسب اجازه از کمال‌الملک و با کمک دوست و همکلاس قدیمی‌اش علی‌محمد حیدریان، دوباره مدرسه هنرهای مستظرفه را دایر کرد.

پس از مرگ کمال‌الملک در ۱۳۱۹ به دلایل نامعلومی این مدرسه تعطیل شد. اما بعد از مدتی مدرسه دیگری به نام مدرسه هنرهای زیبا وابسته به وزارت فرهنگ تشکیل شد صدیقی پس از مدتی سرانجام ‌پذیرفت که در این مدرسه جدید به تدریس بپردازد.

این مدرسه بعد از تاسیس دانشگاه تهران تحت عنوان دانشکده هنرهای زیبا به کار خود ادامه ‌داد و ریاست دپارتمان حجاری در این دانشکده به صدیقی سپرده ‌شد.

در سال ۱۳۲۹ صدیقی به انجمن آثار ملی پیوست در این دوران او خلق آثاری از بزرگان علم و ادب ایران را به انجام رسانید و مجسمه‌های ماندگاری از این مشاهیر ساخت.

خلق آثاری از سعدی، ابن سینا، فردوسی و حافظ حاصل فعالیت‌های او در این دوران است.

صدیقی سرانجام در سال ۱۳۴۰ از دانشگاه تهران بازنشسته شد اما تمام توجه خود را به مجسمه‌سازی معطوف ساخت.

او با سفر به ایتالیا موفق شد مجسمه‌های ماندگاری بسازد. مجسمه نادر در آرامگاه نادر شاه مشهد و مجسمه فردوسی در میدان فردوسی تهران و مجسمه

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

پارک لاله تهران هم حاصل این سالها است.

در هنگام وقوع انقلاب اسلامی، صدیقی در ایتالیا در حال ساختن مجسمه امیرکبیر بود، البته ماکت گچی مجسمه به پایان رسیده بود که مسئولان جدید از پرداخت هزینه‌های بعدی سرباز زدند و ساخت مجسمه برنزی متوقف شد.

سپس ماکت گچی که ۲۲۵ سانتی‌متر ارتفاع داشت توسط لورنزو نیکولوچی ریخته‌گری و ساخته شد، اما به دلیل تغییر دولت در ایران در سال ۵۷ انتقال آن به تهران منتفی شد.

سرانجام این مجسمه پس از ۳۳ سال در تاریخ ۱۹ مهر سال ۱۳۸۹ به همت شهرداری وقت تهران، طی مراسمی با حضور خانواده‌اش و مسئولان شهرداری در پارک ملت نصب شد.

محل نصب آن پس از ورودی پارک ملت، کمی بالاتر از پله‌هایی است که در دو سوی آن تندیس‌های ج مشاهیر خودنمایی می‌کند.

مجسمه در نقطه بالایی پله‌ها و در افق زیبایی قرار دارد.

صدیقی بعد از مدتی به ایران بازگشت و سال‌های پایانی را در سکوت و انزوا به‌ سر برد. در هشتم تیر ۱۳۷۱ همسر صدیقی درگذشت.

در سال ۱۳۷۰ کمیسیون ملی یونسکو در ایران تصمیم گرفت از آثار صدیقی عکس‌برداری کند و کتابی منتشر کند.

کتاب در سال ۱۳۷۳ منتشر شد. صدیقی یک سال پس از انتشار این کتاب در ۲۰ آذر ۱۳۷۴ درگذشت.

پس از مرگ برای او مجالس بزرگداشتی برگزار شد، همچنین سفارش ساخت مجسمه‌ای از او به فرزندش فریدون صدیقی داده شد که این تندیس نیم‌تنه هم‌اکنون در دانشکده هنرهای زیبا قرار دارد.

در سال ۱۳۸۸ نیز تندیس نیم‌تنه دیگری از این هنرمند در جزیره کیش و در قطعه گذر هنرمندان برپا شد.

​

 

[Zhinous_Sh]

ژینوس تقی‌زاده

ژینوس تقی‌زاده در سال 1350 در تهران متولد شد.

او فارغ‌التحصیل در رشته مجسمه‌سازی دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران است.

او همچنین در رشته ادبیات دراماتیک (فرهنگسرای نیاوران) دانش آموخته و دیپلم گرافیک از دبیرستان آزادگان دارد.

عضویت در هیئت انتخاب چهارمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران، عضویت علی‌البدل هیئت مدیره انجمن مجسمه‌سازان ایران، مدیر داخلی و عضو شورای تحریریه مجله مجسمه،عضو تحریریه مجله اینترنتی تهران‌ اونیو و نوشتن مقاله برای نشریات هنری از جمله فعالیت‌های هنری این هنرمند محسوب می‌شوند.

​

 

[Zhinous_Sh]

محمدعلی‌ مددی

محمدعلی‌ مددی در سال 1321 در روستای نوزان اراک به دنیا آمد.

او از نسل دوم مجسمه‌سازان معاصر ایران است.

مددی در سال 1350 از دانشکده‌ هنرهای زیبا در رشته مجسمه‌سازی فارغ‌التحصیل شد و بعد از آن نیز همواره از جمله مجسمه‌سازان پرکار ایران باقی ماند.

آثار مددی را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: دسته‌ اول: آثاری که در میادین و پارک‌ها و در سطح شهر نصب شده‌اند.

این دسته هم شامل آثاری هستند که در ایران و هم در ایتالیا نصب شده‌اند و بیشتر شامل پرتره‌های مشاهیر ادب و هنر عرفان است.

مددی چون خود هنرمندی از میان مردم بود و به مجسمه‌سازی نیز به چشم یک هنر مردمی نگاه می‌کرد کوشید تا مجسمه‌هایش را به میان مردم و مکان‌های عمومی ببرد.

بسیاری از مردم چهره مشاهیر را از آثار وی می‌شناسند و او سبب حضور نام هنرمندان در میان عموم مردم شده است.

دسته دوم؛ آثاری است که وی در گالری‌ها به نمایش گذاشته است.

در این دسته از مجسمه‌هایش نگاهی مدرن را جایگزین نگاه قبلی خود ساخته است در آثارش فضای اطراف جزء لاینفک اثرش است.

روح فضا و فلز همراه شده و نوعی لطافت بصری خاصی به مجسمه‌ها بخشیده است.

او چه در آثار عمومی‌تر و چه در مجسمه‌هایی که در گالری‌ها به نمایش گذاشته بود همواره نوعی جستجوی انسان دارد.

انسانی که گاهی در شمایل کمال‌الدین بهزاد یا اخوان ثالث تجلی پیدا می‌کند و گاهی تکه چوبی است، گویی زخم خورده که قطعات فلز را درونش جای داده است.

پرویز تناولی پس از درگذشت او گفت:"مددی به مجسمه‌سازی عشق می‌ورزید و عمر خود را در آن وقف کرده بود.

آرزوی نهایی‌اش (که آرزوی همه‌ مجسمه‌سازان است) داشتن یک کارگاه مجهز و مستقل بود.

برای دسترسی به این آرزوی سال‌های زیادی را به قبول سفارشات پرکار و جانفرسا گذراند.

اما همین که به آن‌چه می‌خواست دست یافت اجل مهلتش نداد. جا دارد کارگاه جدیدالتأسیس وی با نام "علی مددی" برقرار بماند و شاگردان او و مجسمه‌سازان دیگری را وارد حلقه مجسمه‌سازی ایران بنماید".

​

 

[Zhinous_Sh]

قدرت‌الله عاقلی

قدرت‌الله عاقلی در سال 1347 در شهر جلفای آذربایجان متولد شد.

او در سال 1368 وارد مرکز تجسمی حوزه هنری شد. علیرغم نداشتن تحصیلات آکادمیک عالی، با تلاش و کار فراوان و سخت کوشی یک صنعتگر عاشق در جستجوهایش به جایی رسیده است که به نظر می‌رسید، می‌تواند حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد؛ مشروط بر آنکه دخالت هنرهای تزئینی در آثارش به حداقل برسد.

چرا که دخالت هنرهای تزئینی برای هنر مجسمه‌سازی زخمی است کهنه و عمیق به ابعاد تاریخ هنر ایران که تا کنون اثر مخرب خود را در هنر تندیس‌سازی ایران حفظ کرده است و یکی از دلایل مهم عدم پیشرفت و تحول اساسی در هنر مجسمه‌سازی و سایر هنرهای تجسمی دیگر در ایران است.

قدرت‌الله عاقلی که آموزش و فعالیت هنری خود را در هنرسان میرک تبریز از سال 1360 آغاز کرده است، فراگیری مقدمات طراحی و نقاشی را نزد استاد مقبلی گذرانده و خود را مدیون بهره‌گیری حضوری و غیرحضوری از تجربیات اساتیدی چون پرویز تناولی و ژازه طباطبایی می‌داند.

وی می‌گوید: بیشترین تأثیر را از تجربیات استادانی چون آیدین آغداشلو به خاطر نگاه محققانه‌اش به تاریخ هنر ایران و جهان، پرویز تناولی به خاطر استمرار در تکنیک و ساختار روح ایرانی در آثار خود، محسن مخملباف برای گزیده و ژرف‌گویی‌اش و حسین خسروجردی به خاطر حضور خلاقانه‌اش در اجتماع گرفته‌ام که در مسیر کاری‌ام همواره الگویی اساسی برای من بوده‌اند و به بینش و درک و دریافت من نسبت به هنر زندگی کمک فراوان کرده‌اند.

این هنرمند نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی متعددی از آثارش را در داخل و خارج از کشور برگزار کرده است و کارهایش در بی‌ینال‌های جهانی به نمایش در آمده‌اند.

عاقلی طراحی و ساخت 43 اثر حجمی شهری و نقش‌برجسته در میادین و مراکز عمومی موزه‌ها و نیز ساخت وسایل فنی و تکنیکی سینمایی و تئاتر را بر عهده داشته است.

مجموعه ریشه‌یابی نقوش گلیم، مجموعه نقوش اسلامی، مقاله مجسمه‌های آهنی، جنگ در آینه کاریکاتور و نیز مشارکت در تحقیق 50 سال هنر معاصر ایران، تألیف کتاب صد سال مجسمه‌‌سازی نوین و مجموعه آثار حجمی و نقش‌برجسته خطوط دوره اسلامی (از حجم تا لیلی) و مجموعه آثار چاپ دستی با موضوع "30 نقش 30 غزل" از مولانا از جمله آثار تحقیقی و تألیفی او به شمار می‌روند.

​

 

[Zhinous_Sh]

ایرج کریمخان زند

ایرج کریمخان زند در سال ۱۳۲۹ در تهران متولد شد.

او پس از فارغ‌التحصیل‌شدن از دانشکده هنرهای زیبا از سال 54 تهران را به قصد تحصیل و کار هنری به مقصد پاریس ترک کرد و در همین سال و در همین شهر به دانشکده هنرهای زیبا "بوزار" راه یافت و تقریبا در 10 سالی که در اروپا اقامت داشت،علاوه بر مطالعات مستمر و گسترده در زمینه‌های مختلف هنری نمایشگاه‌های متعددی برپا کرد.

زند در سال 63 به ایران بازگشت و طی 20 سال گذشته آثارش را در بیش از 150 نمایشگاه انفرادی و بیش از 35 نمایشگاه گروهی در ایران، فرانسه، آلمان، کویت و پرتغال آثار مجسمه و نقاشی‌اش را به‌ نمایش گذاشت.

مجسمه‌های بزرگ شهری او در تهران و اصفهان و نیز دیوارنگاره‌هایش، در متروی تهران، کلیسای سنت‌ماری - فرانسه - و نمازخانه سنت‌پل ماندگار شده‌اند.

زند همچنین از سال ۱۳۶۳ به تدریس در دانشگاه‌های هنری ایران پرداخت. او عضو هیئت مدیره انجمن هنرمندان نقاش ایران نیز بوده است.

از جمله آثار بارز وی می‌توان به مجموعه مجسمه‌های فلزی او اشاره کرد که حاصل برش و خمش صفحات دو بعدی و در نتیجه تبدیل آنان به احجام و فرم‌های سه بعدی است.

بر خلاف بیشتر گونه‌های دیگر مجسمه، آثار زند از تمامی جهات دیداری قابل برداشت و دارای هویت‌اند.

وی در آخرین نمایشگاه خود از پلکسی گلاس به جای صفحات فولادی نیز استفاده کرده بود.

این نقاش و مجسمه‌ساز از شاگردان مستقیم محسن وزیری مقدم از هنرمندان مدرنیسم قدیمی ایران در دوره‌های هنرستان و دانشگاه تهران بود.

او با گمان ابتلا به یک بیماری ساده تنفسی یا گوارشی در بیمارستان بستری شد، اما بیماری وی سرطان روده و معده تشخیص داده شد.

ایرج زند در صبح روز ۲۳ آذر ماه ۱۳۸۵ در بیمارستان پارس تهران درگذشت.

​

 

[Zhinous_Sh]

رامین سعادت‌قرین

رامین سعادت‌قرین متولد 1344 تهران است.

او فارغ‌التحصیل دانشگاه صنعتی‌شریف در رشته متالوژی است؛ اما مجسمه‌سازی را نه به شکل آکادمیک بلکه به صورت تجربی از سال ۵۹ شروع کرده است و شاید به همین دلیل استمرار تجربه را در آثارش می‌توان مرور کرد.

این عضو انجمن مجسمه‌سازان ایران،شرکت در دوره‌های آموزش خوشنویسی در انجمن خوشنویسان ایران، شرکت در انجمن فرهنگی پویا برای نقاشی و طرح‌ریزی دوره آموزشی، شرکت در دوره آموزشی آیدین آغداشلو برای آموزش آب رنگ، شرکت در دوره محمد‌علی مددی برای مجسمه‌سازی، شرکت در دوره آموزشی مرکز سفال سرامیک و شیشه شفق، عضویت در گروه مجسمه‌سازی حوزه هنری، کار مشترک با کارگاه هنر به عنوان استاد مجسمه‌سازی و برپایی نمایشگاه‌های آثارش در داخل و خارج از کشور را در کارنامه خود دارد.

​