سحابی اسکیمو
سحابی NGC 2392 در سال 1787 توسط ویلیام هرشل اخترشناس آلمانی کشف شد، که به دلیل شباهت به کلاه اسکیموها به سحابی اسکیمو شهرت پیدا کرد. رصدخانه فوق پیشرفته چاندرا و دانشمندان مستقر در آن، تصاویر خارق‌العاده‌ای از سحابی اسکیمو را در صورت فلکی برج جوزا شکار کرده‌اند. نورهای نارنجی، صورتی، بنفش و آبی با زمینه سیاه، بر جاذبه‌های این سحابی افزوده‌اند.
گازهای اطراف به همراه لایه‌های خارجی ذرات گرد وغبار نمایی خاص به این سحابی داده‌اند که آن را بسیار تماشایی کرده است. داخل این سحابی ستارگان و سیارک‌های بسیار زیادی وجود دارند که بر درخشش سحابی افزوده‌اند. در تصاویر یک سحابی داخلی و یک هاله‌ی خارجی به چشم می‌خورند. سحابی داخلی از ماده‌ی خروجی ستاره‌ی مرکزی سحابی تشکیل شده است که حدود 10000 سال پیش از پیدایش وضعیت کنونی ستاره در دو لوب بیضی‌شکل در نزدیکی آن وجود داشته‌اند. هر یک از این لوب‌ها حدود یک سال نوری طول و حدود نیم سال نوری عرض دارند و رشته‌هایی از ماده‌ی چگال را شامل می‌شوند.
اخترشناسان معتقدند که حلقه‌‌ای از جنس ماده چگال که حول خط استوای ستاره قرار دارد و در زمانی‌که ستاره یک غول سرخ بوده است از آن خارج شده است، در پیدایش صورت سحابی اسکیمو نقش داشته است. کلاهی که دور تا دور سحابی قرار گرفته است، حاوی رشته‌های نارنجی رنگ عجیبی است می‌باشد که هر یک در حدود یک سال نوری طول داشته و با سرعتی برابر 120 هزار کیلومتر در ساعت از ستاره مرکزی به سمت بیرون جریان دارند.
توضیحی که برای این پدیده می‌توان ارائه کرد این است که این رشته‌ها در اثر برخورد فوران‌های پرسرعت ستاره مرکزی با ماده‌‌ای که پیش‌تر و با سرعت کمتری از ستاره خارج شده است، پدید آمده‌اند. سحابی NGC2392 بیش از 2.870 سال نوری با کره زمین فاصله دارد و حتی با استفاده از تلسکوپ کوچک نیز می‌توان شکل این سحابی را که شبیه به چهر‌ه‌ای است که در اطراف آن یک کلاه پوستی اسکیمویی گرفته است، به وضوح دید.
bigbangpage.com
سحابی NGC 2392 در سال 1787 توسط ویلیام هرشل اخترشناس آلمانی کشف شد، که به دلیل شباهت به کلاه اسکیموها به سحابی اسکیمو شهرت پیدا کرد. رصدخانه فوق پیشرفته چاندرا و دانشمندان مستقر در آن، تصاویر خارق‌العاده‌ای از سحابی اسکیمو را در صورت فلکی برج جوزا شکار کرده‌اند. نورهای نارنجی، صورتی، بنفش و آبی با زمینه سیاه، بر جاذبه‌های این سحابی افزوده‌اند.
گازهای اطراف به همراه لایه‌های خارجی ذرات گرد وغبار نمایی خاص به این سحابی داده‌اند که آن را بسیار تماشایی کرده است. داخل این سحابی ستارگان و سیارک‌های بسیار زیادی وجود دارند که بر درخشش سحابی افزوده‌اند. در تصاویر یک سحابی داخلی و یک هاله‌ی خارجی به چشم می‌خورند. سحابی داخلی از ماده‌ی خروجی ستاره‌ی مرکزی سحابی تشکیل شده است که حدود 10000 سال پیش از پیدایش وضعیت کنونی ستاره در دو لوب بیضی‌شکل در نزدیکی آن وجود داشته‌اند. هر یک از این لوب‌ها حدود یک سال نوری طول و حدود نیم سال نوری عرض دارند و رشته‌هایی از ماده‌ی چگال را شامل می‌شوند.
اخترشناسان معتقدند که حلقه‌‌ای از جنس ماده چگال که حول خط استوای ستاره قرار دارد و در زمانی‌که ستاره یک غول سرخ بوده است از آن خارج شده است، در پیدایش صورت سحابی اسکیمو نقش داشته است. کلاهی که دور تا دور سحابی قرار گرفته است، حاوی رشته‌های نارنجی رنگ عجیبی است می‌باشد که هر یک در حدود یک سال نوری طول داشته و با سرعتی برابر 120 هزار کیلومتر در ساعت از ستاره مرکزی به سمت بیرون جریان دارند.
توضیحی که برای این پدیده می‌توان ارائه کرد این است که این رشته‌ها در اثر برخورد فوران‌های پرسرعت ستاره مرکزی با ماده‌‌ای که پیش‌تر و با سرعت کمتری از ستاره خارج شده است، پدید آمده‌اند. سحابی NGC2392 بیش از 2.870 سال نوری با کره زمین فاصله دارد و حتی با استفاده از تلسکوپ کوچک نیز می‌توان شکل این سحابی را که شبیه به چهر‌ه‌ای است که در اطراف آن یک کلاه پوستی اسکیمویی گرفته است، به وضوح دید.
bigbangpage.com
