نمایی زیبا از سحابی رتیل

[Miss.aysoo]

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

نمایی زیبا از سحابی رتیل
این عکس یکی از بزرگترین و پیچیده‌ترین زایشگاه‌های ستاره‌ای در همسایگی کهکشان به مجموعه ستارگان ، گاز و غبار گفته می شود که با نیروی جاذبه کنار هم نگاه داشته شده‌اند. کوچکترین کهکشانها دارای عرضی برابر با چند صد سال نوری ، شامل حدود 100000 میلیارد سال ستاره هستند. بزرگترین کهکشانها تا 3 میلیون سال نوری عرض دارند و شامل بیش از 1000 میلیارد ستاره هستند. اشکال کهکشانها بر اساس شیوه‌ای طبقه بندی می‌شود که طبق شیوه طبقه بندی ستاره شناس آمریکایی ، ادوین هابل (1953- 1986) ، شکل یافته است. در مورد تکامل کهکشانها اطلاعات قطعی کمی در دست است. تنها مطلب مورد اطمینان این است که کهکشانها میلیاردها سال پیش به شکل توده‌ای از ابرهای گازی و غباری بوجود آمدند. نام کهکشان به انگلیسی: Galaxy برگرفته شده از ریشه یونانی آن Galaxias به معنی شیری است و کهکشان راه شیری به انگلیسی: Milky Way galaxy ریشه این نام می‌باشد.

" title="" style="cursor: help; border-bottom: 1px dotted rgb(0, 136, 204); color: rgb(0, 136, 204);">کهکشانما را نشان می‌دهد. این زایشگاه ستاره‌ای در ابر ماژلانی بزرگ، یکی از کهکشان‌های اقماری راه‌شیری قرار گرفته است.





با توجه به ظاهر شبیه به عنکبوت، نام آن را در جهان علاوه بر مقادیر زیادی گرد و غبار و گاز وجود دارد که مابین کهکشان ها پراکنده گردیده است. یعنی چگالی گاز در فضای بین کهکشانها فقط برابر 20 اتم در هر اینچ مکعب است. برای مقایسه می‌توان آنرا با تعداد اتمهای موجود در هوا بر روی زمین و در سطج دریا برابر 10 در هر اینچ مکعب است، مقایسه کرد. ،سحابی، ابر یا هر چیز دیگری است که از گرد و غبار و گاز میان ستاره‌ای تشکیل شده است. سحابیهای تابان ابرهایی گازی هستند که به علت نور ستارگان مجاور خود قابل رویت هستند.بعضی از سحابیها تاریک بوده و تنها هنگامی که مانع عبور نور ستارگان یا سحابیهای تابان پشتشان می‌شوند، می‌توان آنها را دید. خیلی چیزهایی که زمانی سحابی نامیده می‌شدند، از نو طبقه بندی شده‌اند. در قرنهای پیشین این اشیاء در نظر ستاره شناسان ساختارهای ابر مانند مه آلود بودند، ولی بعدا ستاره شناسان با بهبود تلسکوپ ها توانستند این به ظاهر سحابیها را به عنوان کهکشان یا خوشه‌های ستاره‌ای شناسایی کنند.

" title="" style="cursor: help; border-bottom: 1px dotted rgb(0, 136, 204); color: rgb(0, 136, 204);">سحابی رتیل گذاشته‌اند. البته این رتیل بزرگ قطری به اندازه‌ی ۱۰۰۰ سال نوری دارد. این سحابی آن‌قدر بزرگ است که اگر در فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری از ما قرار می‌‌گرفت، یعنی همان فاصله‌ای که سحابی شکارچی از ما دارد، ۳۰ درجه از آسمان را می‌پوشاند. یعنی چیزی در حدود ۶۰ ماه کامل. در این عکس می‌توانید جزییات زیادی از تابش هیدروژن و اکسیژن ببینید. بازوهای این سحابی، خوشه‌ی ستاره‌ای NGC 2070را در بر گرفته‌اند. این خوشه‌ی ستاره‌ای دارای بعضی از پرنورترین و پرجرم‌ترین ستاره‌های شناخته شده است. از آن‌جا که ستاره‌های پرجرم عمر کوتاهی دارند و زود می‌میرند، تعجب آور نیست که این سحابی در کنار یکی از نزدیک‌ترین باقی‌مانده‌های ابرنواختری به ما قرار گرفته است.