آیدا.ف
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2017/02/07
- ارسالی ها
- 5,830
- امتیاز واکنش
- 35,457
- امتیاز
- 1,120
- سن
- 20
همه ما چیزهایی از سفر پیشگامانه نیل آرمسترانگ، باز آلدرین و مایکل کالینز فضانورد سوم فراموش شده می دانیم. آرمسترانگ و آلدرین اولین فضانوردانی بودند که موفق به فرود سفینه فضایی آپولو 11 در سال 1969 بودند، در حالی که کالینز در مقر فرماندهی و خدمات CSM کلمبیا حضور داشت. ما عکس ها را دیده ایم و صدای ضبط شده را شنیده ایم اما چیزهایی هست که تا به حال درباره شان صحبت نشده است. در ادامه 11 واقعیت کاملا عجیب و غریب درباره آپولو 11 را معرفی می کنیم که معمولا در کنار نکات برجسته ماموریت ها به چشم نمی آید.
1. زمانی که ناسا از شما می خواهد اولین مردی باشید که درماه راه می رود، شما می توانید انتظار هرگونه خطا و اشتباهی را داشته باشید. آنها به عنوان اولین فضانوردان با در نظر گرفتن این موضوع که شاید بازگشتی در کار نباشد درخواست بیمه عمر برای بازماندگان شان کردند اما ناسا موافقت نکرد. با این حال، او به همراه مایکل کالینز و باز آلدرین سه فضانورد ماموریت آپولو 11 تصمیم گرفتند که در صورت وقوع حادثه، برنامه ای برای حمایت از خانواده های خود ایجاد کنند.
قبل از ماموریت آپولو 11 در ژوئیه سال 1969 زمانی که هر سه فضانورد در قرنطینه پیش از پرتاب سفینه قرار داشتند، صدها مجله را امضا کردند و آنها را برای یکی از دوستان شان فرستادند تا اگر اتفاقی در طی ماموریت رخ داد، مجله های امضا شده را به دست خانواده های این سه نفر برساند تا آنها بتوانند با فروش امضای خدمه آپولو 11 پول کسب کنند.
2. یکی از چیزهایی که مشاهده آن در ماه فضانوردان را شگفت زده کرد، بوی قوی گرد و غبار قمری بود که وقتی به داخل سفینه بازگشتند، از لباس ها و وسایل شان استشمام می کردند. هنگامی که آنها نمونه های جمع آوری شده از روی سطح ماه را دسته بندی می کردند، غبار ماه روی لباس مخصوص آنها نشسته بود. وقتی که تیم به سفینه بازگشتند و لباس فضانوردی خود را درآوردند، گرد و غبار در همه جا حتی بر روی دست و چهره آنها نشسته بود. پس از تماس برای اولین بار، گرد و غبار چهار میلیارد ساله ماه بوی تندی از خود منتشر کرد.
از آنجایی که بیشتر فضانوردان سابقه نظامی داشتند بوی آن را با بوی باروت مقایسه کردند. نیل آرمسترانگ بوی گرد و غبار را شبیه به خاکستر مرطوب در شومینه دانست. این بوی متمایز یک رمز و راز باقی ماند، زیرا گرد و غبار ماه و باروت ترکیبات مشابهی ندارند و توضیح دقیق آن هنوز ناشناخته است.
3. بدون شک افرادی که در پرواز آپولو 11 دخیل بودند، بسیار دقیق، باهوش و ماهر بودند و تخصص آنها شاید فراتر از درک کلی ما به نظر برسد. لباس هایی که فضانوردان این ماموریت پوشیده بودند توسط خانم های سالخورده ای دوخته شده بود که بیشتر شبیه آگهی های تبلیغاتی Shreddies بودند. ناسا با شرکت بین المللی لاتکس (ILC) وارد مذاکره شد تا با همکاری موسسه استاندارد همیلتون لباس های مناسب را برای آنها تولید کند. با این حال، استاندارد همیلتون با همکاری ILC لباسی تولید کرد که پس از معرفی به ناسا توسط متخصصان رد شد. استاندارد همیلتون ILC را متهم کرد که باعث شده آنها این قرارداد را از دست بدهند.
این اتفاق پایان کار شرکت ILC نبود چرا که پس از چند سال ناسا فراخوانی داد که در آن برای طراحی لباس جدید فضانوردی تبلیغ شده بود. تعداد انگشت شماری از کارکنان ILC شانس خود را پیدا کردند و در ادارات قدیمی خود مخفیانه وارد شدند و طرح های لباس مخصوص اصلی خود را که قبلا نادیده گرفته شده بودند، سرقت کردند.
پس از کار زیاد و سخت کارکنان طرح نهایی خود را به ناسا منتقل کردند که متخصصان ناسا را تحت تاثیر قرار داد. آنها کت و شلوار ILC را به عنوان برنده فراخوان انتخاب کردند و تصمیم گرفتند تا استاندارد همیلتون کپسول های اکسیژن را طراحی کند. می توان تصور کرد که قرار گرفتن دو رقیب با چنان سابقه ای در این موقعیت کمی عجیب به نظر می رسد.
از آنجا که ILC در این پروژه موفق شد با ناسا همکاری کند، قرار بر این شد تا بسیاری از لباس ها و تجهیزات مورد نیاز سفرهای فضایی را تولید کند. علاوه بر نسل جدید 1-Z و لباس شخصی (EMJ) که در ایستگاه فضایی بین المللی مورد استفاده قرار گرفته است، ILC همچنین کیسه های هوایی را طراحی کرد که Sprint و Opportunity را برای فرود بر سطح مریخ آماده کرد.
4. همان طور که می توانید تصور کنید، در میکروگرانش فضا چند چیز است که شما با آن مشکل دارید. من در مورد چیزهایی مانند تایپ کردن با دستکش های ضخیم و یا تلاش برای پوشیدن لباس یا خوابیدن روی تخت صحبت نمی کنم. خوب، همانطور که می توانید همه چیز را در نقاط میکروگرانشی تصور کنید، به معنی واقعی کلمه تمام اجسام و اشیا در هوا شناور هستند و حتی آب خوردن هم در فضا آسان نیست.
امروزه برای فضانوردانی که در ایستگاه فضایی بین المللی اقامت دارند، یک توالت مخصوص طراحی شده که هنگام استفاده از آن باید کمربند توالت را ببندند؛ در حالی که یک دستگاه مکش تعبیه شده که فاضلاب را دفع می کند اما در طی ماموریت آپولو 11، این مشکلات هنوز حل نشده بود و یک فضانورد به طور خاص در طول کل ماموریت و فقط برای مبارزه با این مشکل قرص هایی مصرف می کرد که اسهال را متوقف کند.
مایکل کالینز در زندگینامه خود «حمل آتش: سفر یک فضانورد» (1974) می گوید: «آب آشامیدنی با حباب های هیدروژنی پوشانده شده است که باعث به وجود آمدن اختلال شدید می شود. این اختلال منجر به تولید بوی نامطلوب و فراگیر می شود که یادآور مخلوطی از بوی سگ خیس و چمنزار است.» و من کاملا مطمئن هستم که خاطرات او بهتر از خاطرات سفر آرمسترانگ به ماه نیست زیرا آنها برای مدت سه روز با هم در واحد فرماندهی قرار گرفته اند.
5. هنگامی که هواپیمای عقاب ماهواره ای آپولو 11 از CSM کلمبیا جدا شد، صدای بلندی بسیار شبیه به صدای باز کردن یک بطری نوشابه ساطع شد. صدا به این دلیل بود که کابین قبل از جداسازی کاملا فشرده شده بود. بعضی ادعا می کنند که این خطای جزئی عملا باعث شد تا سفینه 4 مایل دورتر از جایی که قرار بود فرود بیاید روی ماه قرار بگیرد.
1. زمانی که ناسا از شما می خواهد اولین مردی باشید که درماه راه می رود، شما می توانید انتظار هرگونه خطا و اشتباهی را داشته باشید. آنها به عنوان اولین فضانوردان با در نظر گرفتن این موضوع که شاید بازگشتی در کار نباشد درخواست بیمه عمر برای بازماندگان شان کردند اما ناسا موافقت نکرد. با این حال، او به همراه مایکل کالینز و باز آلدرین سه فضانورد ماموریت آپولو 11 تصمیم گرفتند که در صورت وقوع حادثه، برنامه ای برای حمایت از خانواده های خود ایجاد کنند.
قبل از ماموریت آپولو 11 در ژوئیه سال 1969 زمانی که هر سه فضانورد در قرنطینه پیش از پرتاب سفینه قرار داشتند، صدها مجله را امضا کردند و آنها را برای یکی از دوستان شان فرستادند تا اگر اتفاقی در طی ماموریت رخ داد، مجله های امضا شده را به دست خانواده های این سه نفر برساند تا آنها بتوانند با فروش امضای خدمه آپولو 11 پول کسب کنند.
2. یکی از چیزهایی که مشاهده آن در ماه فضانوردان را شگفت زده کرد، بوی قوی گرد و غبار قمری بود که وقتی به داخل سفینه بازگشتند، از لباس ها و وسایل شان استشمام می کردند. هنگامی که آنها نمونه های جمع آوری شده از روی سطح ماه را دسته بندی می کردند، غبار ماه روی لباس مخصوص آنها نشسته بود. وقتی که تیم به سفینه بازگشتند و لباس فضانوردی خود را درآوردند، گرد و غبار در همه جا حتی بر روی دست و چهره آنها نشسته بود. پس از تماس برای اولین بار، گرد و غبار چهار میلیارد ساله ماه بوی تندی از خود منتشر کرد.
از آنجایی که بیشتر فضانوردان سابقه نظامی داشتند بوی آن را با بوی باروت مقایسه کردند. نیل آرمسترانگ بوی گرد و غبار را شبیه به خاکستر مرطوب در شومینه دانست. این بوی متمایز یک رمز و راز باقی ماند، زیرا گرد و غبار ماه و باروت ترکیبات مشابهی ندارند و توضیح دقیق آن هنوز ناشناخته است.
3. بدون شک افرادی که در پرواز آپولو 11 دخیل بودند، بسیار دقیق، باهوش و ماهر بودند و تخصص آنها شاید فراتر از درک کلی ما به نظر برسد. لباس هایی که فضانوردان این ماموریت پوشیده بودند توسط خانم های سالخورده ای دوخته شده بود که بیشتر شبیه آگهی های تبلیغاتی Shreddies بودند. ناسا با شرکت بین المللی لاتکس (ILC) وارد مذاکره شد تا با همکاری موسسه استاندارد همیلتون لباس های مناسب را برای آنها تولید کند. با این حال، استاندارد همیلتون با همکاری ILC لباسی تولید کرد که پس از معرفی به ناسا توسط متخصصان رد شد. استاندارد همیلتون ILC را متهم کرد که باعث شده آنها این قرارداد را از دست بدهند.
این اتفاق پایان کار شرکت ILC نبود چرا که پس از چند سال ناسا فراخوانی داد که در آن برای طراحی لباس جدید فضانوردی تبلیغ شده بود. تعداد انگشت شماری از کارکنان ILC شانس خود را پیدا کردند و در ادارات قدیمی خود مخفیانه وارد شدند و طرح های لباس مخصوص اصلی خود را که قبلا نادیده گرفته شده بودند، سرقت کردند.
پس از کار زیاد و سخت کارکنان طرح نهایی خود را به ناسا منتقل کردند که متخصصان ناسا را تحت تاثیر قرار داد. آنها کت و شلوار ILC را به عنوان برنده فراخوان انتخاب کردند و تصمیم گرفتند تا استاندارد همیلتون کپسول های اکسیژن را طراحی کند. می توان تصور کرد که قرار گرفتن دو رقیب با چنان سابقه ای در این موقعیت کمی عجیب به نظر می رسد.
از آنجا که ILC در این پروژه موفق شد با ناسا همکاری کند، قرار بر این شد تا بسیاری از لباس ها و تجهیزات مورد نیاز سفرهای فضایی را تولید کند. علاوه بر نسل جدید 1-Z و لباس شخصی (EMJ) که در ایستگاه فضایی بین المللی مورد استفاده قرار گرفته است، ILC همچنین کیسه های هوایی را طراحی کرد که Sprint و Opportunity را برای فرود بر سطح مریخ آماده کرد.
4. همان طور که می توانید تصور کنید، در میکروگرانش فضا چند چیز است که شما با آن مشکل دارید. من در مورد چیزهایی مانند تایپ کردن با دستکش های ضخیم و یا تلاش برای پوشیدن لباس یا خوابیدن روی تخت صحبت نمی کنم. خوب، همانطور که می توانید همه چیز را در نقاط میکروگرانشی تصور کنید، به معنی واقعی کلمه تمام اجسام و اشیا در هوا شناور هستند و حتی آب خوردن هم در فضا آسان نیست.
امروزه برای فضانوردانی که در ایستگاه فضایی بین المللی اقامت دارند، یک توالت مخصوص طراحی شده که هنگام استفاده از آن باید کمربند توالت را ببندند؛ در حالی که یک دستگاه مکش تعبیه شده که فاضلاب را دفع می کند اما در طی ماموریت آپولو 11، این مشکلات هنوز حل نشده بود و یک فضانورد به طور خاص در طول کل ماموریت و فقط برای مبارزه با این مشکل قرص هایی مصرف می کرد که اسهال را متوقف کند.
مایکل کالینز در زندگینامه خود «حمل آتش: سفر یک فضانورد» (1974) می گوید: «آب آشامیدنی با حباب های هیدروژنی پوشانده شده است که باعث به وجود آمدن اختلال شدید می شود. این اختلال منجر به تولید بوی نامطلوب و فراگیر می شود که یادآور مخلوطی از بوی سگ خیس و چمنزار است.» و من کاملا مطمئن هستم که خاطرات او بهتر از خاطرات سفر آرمسترانگ به ماه نیست زیرا آنها برای مدت سه روز با هم در واحد فرماندهی قرار گرفته اند.
5. هنگامی که هواپیمای عقاب ماهواره ای آپولو 11 از CSM کلمبیا جدا شد، صدای بلندی بسیار شبیه به صدای باز کردن یک بطری نوشابه ساطع شد. صدا به این دلیل بود که کابین قبل از جداسازی کاملا فشرده شده بود. بعضی ادعا می کنند که این خطای جزئی عملا باعث شد تا سفینه 4 مایل دورتر از جایی که قرار بود فرود بیاید روی ماه قرار بگیرد.
