Miss.aysoo
کاربر نگاه دانلود
سلامت
فیجوآ
آناهیتا هیشتا
شنبه ۱۷ مهر ۱۳۹۵
فیجوآ که به آن «گواوای آناناسی» نیز می‌گویند میوه ای بیضی شکل است که طول آن تا هفت و نیم سانتی متر می رسد. پوست آن نازک، مومی و به رنگ آبی مایل به سبز یا زیتونی است که گاهی هم سرخی مایل به نارنجی دارد. گوشته آن سفید خامه ای و گاهی دارای دانه های ریز است. گوشته مرکز ژله مانند و شفاف میوه را که ۲۰ تا ۴۰ دانه خوراکی دوک مانند دارد احاطه کرده است. مزه فیجوآ مرکب است و معمولاً با مزه آناناس مقایسه می شود، ولی ته مزه توت فرنگی، گواوا، به و نعنا را هم دارد. فیجوآ از تیره (خانواده) موردیان (Myrtaceae)و نام علمی آن Feijoa sellowiana است.
بیشتر انواع فیجوآ که امروزه تولید می شوند متعلق به استرالیا، نیوزیلند و ایالت کالیفرنیا در ایالات متحده هستند. یکی از انواع استرالیایی آن Choiceana اندازه کوچک یا متوسط، پوستی صاف و طعم دلپذیری دارد.
نوع ماموت که از جوانه نوع نامبرده استرالیایی گرفته شده بزرگتر و متعلق به نیوزیلند است و پوستی کلفت و چین خورده دارد.
رایج ترین فیجوآی کشت شده در کالیفرنیا Coolidgeنام دارد که اندازه آن کوچک مایل به متوسط است، مزه ملایم و پوستی چین خورده دارد.
فیجوآ بومی آمریکای جنوبی ویژه زمین های مرتفع استوایی، نیمه استوایی و خنک جنوب برزیل، اروگوئه، پاراگوئه و آرژانتین است. در ایران به طور محدود در استان های گیلان و مازندران کشت می شود. این گیاه در دهه ۱۸۹۰ وارد ایالات متحده، ایالت کالیفرنیا شد و اگر چه از لحاظ تجاری تقاضای زیادی برای آن نیست در این ایالت ۴میلیون و۵۰هزار متر مربع زمین برای کشت آن اختصاص داده شده است. مقداری از این میوه از نیوزیلند به ایالات متحده وارد می شود.
گیاه فیجوآ درختچه ای همیشه سبز با رشد کند است. برگ های ضخیم و بیضی شکل آن در قسمت رویی سبز و در قسمت پشتی نقره ای رنگ هستند. این ویژگی باعث می شود که این گیاه با وزش نسیم زیبایی خاصی داشته باشد. گل های آن هم به صورت تکی و هم به صورت خوشه ای دیده می شوند، گلبرگ های سفید و پرچم های زبر سرخ رنگی دارد.
گیاه فیجوآ در انواع خاک ها رشد می کند، ولی بهترین خاک برای آن خاک زهکشی شده و غیر نمکی است. این گیاه زمستان های سرد و تابستان های معتدل را می پسندد. میوه فیجوآ در آب و هوای گرم کم مزه‌تر می‌شود. تکثیر آن با قلمه زدن و پیوند زدن نتیجه بهتری می‌دهد. درختچه هایی که از دانه تکثیر می‌شوند تا پیش از سه تا پنج سالگی میوه نمی‌دهند، علاوه بر این کیفیت میوه هم اگر رشد از طریق کاشت دانه باشد کمتر است.
فیجوآ ۵ر۴ تا ۷ ماه پس از گل دادن درخت رسیده می شوند که این بستگی به آب و هوا دارد. اگر این میوه پیش از رسیدن چیده شود در دمای اتاق می رسد، ولی مزه آن زمانی بهتر است که تا زمان رسیدن و نزدیک به افتادن روی درخت باقی بمانند. چیدن فیجوآها بدین ترتیب است که باید درخت را تکان داد تا میوه‌ها روی پارچه کرباسی بریزند، چون اگر با زمین برخورد کنند ضرب دیده می شوند.
فیجوآهایی برای خرید مناسب هستند که سفت و غیر معیوب باشند. باید ظرف سه تا چهار روز پس از خرید مصرف شوند یا این که می توان تا یک ماه آن ها را در یخچال نگهداری کرد. باید پیش از خوردن آن ها را پوست کند، چون پوست آن ها تلخ است. فرو بردن این میوه در آب و آب لیمو از قهوه ای شدن رنگ آن جلوگیری می کند.
فیجوآ به طور معمول به صورت تازه در دسرها یا برای تزئین سالادهای میوه مصرف
می‌شود. می توان از آن پودینگ، پای، شیرینی و کلوچه تهیه کرد یا از آن ژله و کمپوت درست کرد. فیجوآ غنی از ویتامین C است و منبع خوبی ازفولاتبه شمار می آید.
*عکس از: Didier Descouens
code
فیجوآ
آناهیتا هیشتا
شنبه ۱۷ مهر ۱۳۹۵
فیجوآ که به آن «گواوای آناناسی» نیز می‌گویند میوه ای بیضی شکل است که طول آن تا هفت و نیم سانتی متر می رسد. پوست آن نازک، مومی و به رنگ آبی مایل به سبز یا زیتونی است که گاهی هم سرخی مایل به نارنجی دارد. گوشته آن سفید خامه ای و گاهی دارای دانه های ریز است. گوشته مرکز ژله مانند و شفاف میوه را که ۲۰ تا ۴۰ دانه خوراکی دوک مانند دارد احاطه کرده است. مزه فیجوآ مرکب است و معمولاً با مزه آناناس مقایسه می شود، ولی ته مزه توت فرنگی، گواوا، به و نعنا را هم دارد. فیجوآ از تیره (خانواده) موردیان (Myrtaceae)و نام علمی آن Feijoa sellowiana است.
بیشتر انواع فیجوآ که امروزه تولید می شوند متعلق به استرالیا، نیوزیلند و ایالت کالیفرنیا در ایالات متحده هستند. یکی از انواع استرالیایی آن Choiceana اندازه کوچک یا متوسط، پوستی صاف و طعم دلپذیری دارد.
نوع ماموت که از جوانه نوع نامبرده استرالیایی گرفته شده بزرگتر و متعلق به نیوزیلند است و پوستی کلفت و چین خورده دارد.
رایج ترین فیجوآی کشت شده در کالیفرنیا Coolidgeنام دارد که اندازه آن کوچک مایل به متوسط است، مزه ملایم و پوستی چین خورده دارد.
فیجوآ بومی آمریکای جنوبی ویژه زمین های مرتفع استوایی، نیمه استوایی و خنک جنوب برزیل، اروگوئه، پاراگوئه و آرژانتین است. در ایران به طور محدود در استان های گیلان و مازندران کشت می شود. این گیاه در دهه ۱۸۹۰ وارد ایالات متحده، ایالت کالیفرنیا شد و اگر چه از لحاظ تجاری تقاضای زیادی برای آن نیست در این ایالت ۴میلیون و۵۰هزار متر مربع زمین برای کشت آن اختصاص داده شده است. مقداری از این میوه از نیوزیلند به ایالات متحده وارد می شود.
گیاه فیجوآ درختچه ای همیشه سبز با رشد کند است. برگ های ضخیم و بیضی شکل آن در قسمت رویی سبز و در قسمت پشتی نقره ای رنگ هستند. این ویژگی باعث می شود که این گیاه با وزش نسیم زیبایی خاصی داشته باشد. گل های آن هم به صورت تکی و هم به صورت خوشه ای دیده می شوند، گلبرگ های سفید و پرچم های زبر سرخ رنگی دارد.
گیاه فیجوآ در انواع خاک ها رشد می کند، ولی بهترین خاک برای آن خاک زهکشی شده و غیر نمکی است. این گیاه زمستان های سرد و تابستان های معتدل را می پسندد. میوه فیجوآ در آب و هوای گرم کم مزه‌تر می‌شود. تکثیر آن با قلمه زدن و پیوند زدن نتیجه بهتری می‌دهد. درختچه هایی که از دانه تکثیر می‌شوند تا پیش از سه تا پنج سالگی میوه نمی‌دهند، علاوه بر این کیفیت میوه هم اگر رشد از طریق کاشت دانه باشد کمتر است.
فیجوآ ۵ر۴ تا ۷ ماه پس از گل دادن درخت رسیده می شوند که این بستگی به آب و هوا دارد. اگر این میوه پیش از رسیدن چیده شود در دمای اتاق می رسد، ولی مزه آن زمانی بهتر است که تا زمان رسیدن و نزدیک به افتادن روی درخت باقی بمانند. چیدن فیجوآها بدین ترتیب است که باید درخت را تکان داد تا میوه‌ها روی پارچه کرباسی بریزند، چون اگر با زمین برخورد کنند ضرب دیده می شوند.
فیجوآهایی برای خرید مناسب هستند که سفت و غیر معیوب باشند. باید ظرف سه تا چهار روز پس از خرید مصرف شوند یا این که می توان تا یک ماه آن ها را در یخچال نگهداری کرد. باید پیش از خوردن آن ها را پوست کند، چون پوست آن ها تلخ است. فرو بردن این میوه در آب و آب لیمو از قهوه ای شدن رنگ آن جلوگیری می کند.
فیجوآ به طور معمول به صورت تازه در دسرها یا برای تزئین سالادهای میوه مصرف
می‌شود. می توان از آن پودینگ، پای، شیرینی و کلوچه تهیه کرد یا از آن ژله و کمپوت درست کرد. فیجوآ غنی از ویتامین C است و منبع خوبی ازفولاتبه شمار می آید.
*عکس از: Didier Descouens
code
