سیستم های ردیابی ماهواره ای به روز رسانی می شوند

[Miss.aysoo]

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

سیستم های ردیابی ماهواره ای به روز رسانی می شوند
نسل جدید سیستم ردیابی با اشعه ایکس طراحی شده است که به فضاپیما کمک می کند تا حد ممکن از زمین دور شود و به اعماق فضا برود.





در حال حاضر یک فضا پیما فقط می تواند در مسیری سفر کند که از طریق شبکه فضای عمیق (Deep Space Network) مشخص شده باشد. این شبکه مجموعه ای از آنتن های فضایی است که در ایالت کالیفرنیای آمریکا، استرالیا و اسپانیا قرار دارند.

اما این مربوط به گذشته است، زیرا اکنون برای فضاپیمایی که می خواهد تا حد ممکن از زمین دور شود و به اعماق فضا برود، یک سیستم ردیابی با اشعه ایکس طراحی شده است.

به گفته جان پای مدیر مرکز تحقیقات فضایی در دانشگاه لایستر این سیستم در حقیقت چیزی شبیه جی پی اس فضایی است. هفته گذشته سازمان ملی فضایی چین ماهواره ردیابی اشعه ایکس «پالسار» را افتتاح کرد.

این ماهواره نوع جدیدی از سیستم ماهواره ای را در بردارد که برای جهت یابی دیگر نیازمند ارسال سیگنال از زمین نیست. ادارهٔ ملی هوانوردی و فضایی (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Administration) یا سازمان ملی هوانوردی و فضایی (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Agency) به اختصار ناسا (به انگلیسی: NASA) سازمان فضایی ملی ایالات متحدهٔ آمریکا است. در زمان جنگ سرد و پس از پرتاب ماهواره ی اسپوتنیک-۱ توسط اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی به فضا، آمریکا به فکر ایجاد سازمان فضایی ملی خود افتاد و ناسا در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۵۸ با امضای رئیس‌جمهور وقت دوایت آیزنهاور جای کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا (ناکا) را گرفت و بنیادگذاری‌شد. توماس کیت گلنان به عنوان نخستین مدیر ناسا و هیو لاتیمر درایدن به عنوان معاون او برگزیده‌شد و فعالیت رسمی ناسا از ۱ اکتبر ۱۹۵۸ آغاز شد. نخستین ماهوارهٔ فضایی ناسا نیز اکسپلورر ۱ بود.

" title="" style="cursor: help; border-bottom: 1px dotted rgb(0, 136, 204); color: rgb(0, 136, 204);">ناسا نیز تصمیم دارد سال آتی ماهواره مشابهی را در سازمان بین المللی هوا فضا افتتاح کند.

چین معتقد است در صورت موفق بودن این سیستم، سفرهای اکتشافی فضایی با سرعت بسیار بیشتری انجام خواهد شد. سفرهای اکتشافی شامل ارسال فضاپیماهای بی سرنشین به ماه، فرود در کره مریخ و سفر به اعماق فضا خواهد شد.

این درحالی است که ناسا نیز اعلام کرده در آینده قصد دارد سفرهای فضایی به خارج از منظومه شمسی را انجام دهد.

در سیستم جهت یابی اشعه ایکس، ماهواره های پالسار جایگزین ماهواره های جی پی اس می شوند. پالسارها در حقیقت ستاره های فشرده ای هستند که به طور مرتب اشعه های انرژی از خود ساطع می کنند. آنها مدام در حال حرکت هستند . بنابراین درست مانند یک فانوس خانه سیار عمل می کنند.

سریع ترین پالسارها که «پالسارهای میلی ثانیه ای» نامیده می شوند در هر دقیقه هزار بار گردش می کنند.

به عبارت دیگر ماهواره ای که برای جذب اشعه های انرژی آنها طراحی شده می تواند اطلاعات دقیقی برای ردیابی مسیر خود در فضا داشته باشد.

درهر حال این ستاره ها که قدرت مغناطیس و درخشندگی خارق العاده ای دارند. آنها سیگنالهایی به وسیله انرژی اشعه ایکس به تِلِسکوپ(به انگلیسی: Telescope) وسیله‌ای برای دیدن اجرام آسمانی با استفاده از تابش الکترومغناطیس (به انگلیسی: Electromagnetic radiation) (مانند نور مرئی) بصورت واضح و دقیق است. اولین تلسکوپ کارا در ابتدای قرن هفدهم و با استفاده از لنزهای شیشه‌ای در هلند اختراع شد. در درازای چند دهه، تلسکوپ‌بازتابی که از آینه استفاده می‌کند اختراع شد، بسیاری از انواع نوتری از تلسکوپ‌ها در قرن ۲۰ام زاده شدند، رادیوتلسکوپ در دهه ۱۹۳۰ و تلسکوپ فرابنفش در سال ۱۹۶۰ از جملهٔ این اختراعات بودند. واژه تلسکوپ می‌تواند به تمام حیطهٔ وسایل عملیاتی درسرتاسر ناحیهٔ میدان الکترومغناطیس اشاره داشته باشد. واژهٔ تلسکوپ، از دو واژهٔ یونانی تله(به یونانی: τῆλε) به معنی دور و اسکوپین (به یونانی: σκοπεῖν) به معنی دیدن، گرفته شده است، نخستین بار در سال ۱۶۱۱ به نام یک ریاضی‌دان ایتالیایی به نام جووانی دمیزیانی (به ایتالیایی: Giovanni Demisiani) که برای یکی از ابزارهای گالیلئو گالیله که درآکادمی‌ دلینچی (به ایتالیایی: Accademia dei Lincei) به نمایش گذاشته شده بود بکار گرفته شد.

" title="" style="cursor: help; border-bottom: 1px dotted rgb(0, 136, 204); color: rgb(0, 136, 204);">تلسکوپ های فضایی می فرستند که برای خوانش این اشعه ها طراحی شده اند. سپس اطلاعات دریافتی در الگوریتم دیگری وارد می شود تا موقعیت دقیق فضا پیما کاملا مشخص شود.

سونیل شیخ یکی از محققان موسسه هوانوردی و فضانوردی آمریکا می گوید: کانسپت هایی در تحقیقات ما ساخته و طراحی شده اند که به تدریج عملیات های فضانوردی در نقاط دوردست کهکشان به مجموعه ستارگان ، گاز و غبار گفته می شود که با نیروی جاذبه کنار هم نگاه داشته شده‌اند. کوچکترین کهکشانها دارای عرضی برابر با چند صد سال نوری ، شامل حدود 100000 میلیارد سال ستاره هستند. بزرگترین کهکشانها تا 3 میلیون سال نوری عرض دارند و شامل بیش از 1000 میلیارد ستاره هستند. اشکال کهکشانها بر اساس شیوه‌ای طبقه بندی می‌شود که طبق شیوه طبقه بندی ستاره شناس آمریکایی ، ادوین هابل (1953- 1986) ، شکل یافته است. در مورد تکامل کهکشانها اطلاعات قطعی کمی در دست است. تنها مطلب مورد اطمینان این است که کهکشانها میلیاردها سال پیش به شکل توده‌ای از ابرهای گازی و غباری بوجود آمدند. نام کهکشان به انگلیسی: Galaxy برگرفته شده از ریشه یونانی آن Galaxias به معنی شیری است و کهکشان راه شیری به انگلیسی: Milky Way galaxy ریشه این نام می‌باشد.

" title="" style="cursor: help; border-bottom: 1px dotted rgb(0, 136, 204); color: rgb(0, 136, 204);">کهکشان را پشتیبانی کنند.

مزایای سیستم های جهت یابی فضایی مبتنی بر اشعه به ایکس فراوان است. در درجه اول چنین سیستمی هزینه های کمتری دارد زیرا نیازی نیست برای سفر به اعماق فضا از بشقاب های ماهواره ای رادیویی بزرگ استفاده کرد.

در درجه دوم در این روش فضاپیما می تواند به طور کامل از زمین و ویژگی هایی مانند جاذبه خلاص شود. به این ترتیب حداقل می توان یک گام به هدف سفر در اعماق فضا یا سفرهای بین ستاره ای نزدیک تر شد.