dinaz
کاربر نگاه دانلود
طنز؛ بورکینافاسو پشت دیوار شب یه راهی داره!
فریور خراباتی در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
بورکینافاسو، کشوری با اسم كمي بی‌کلاس اما شرایط زندگی به‌شدت بی‌کلاس است. این کشور محصور در خشکی، در غرب آفریقا و نزدیک کشور دورافتاده دیگری به نام انگلیس قرار دارد. پایتخت این کشور «آواگادوگو» است که بیشتر شبیه داروی لاغری و چاقی و مسائل دیگر است که در شبکه‌های ماهواره‌ای تبلیغ می‌شود. نام قدیمی این کشور «ولتای‌علیا» بوده که به شرایط زندگی در آنجا بیشتر می‌آید. انگار شما اسم موتور وسپا را بوگاتی بگذارید، ماهیت آن که عوض نمی‌شود (شاید هم بشود!).
بورکینافاسو در گذشته مستعمره فرانسه بود اما چون آنجا چیزی برای چپاول وجود نداشت، این کشور نقش ذخیره نیروی کار برای مستعمرات توسعه یافته‌تر فرانسه را به عهده داشت. یعنی به این صورت که مردم یک کشور بدبخت تحت استعمار به یک کشور کمی بدبخت تحت استعمار فرستاده می‌شدند تا در آنجا کار کنند. در سال 1960 هم این کشور بدون تلاش خاصی استقلال خودش را به دست آورد اما آن‌قدر این استقلال زیرپوستی و یواشکی صورت گرفت که مردم بورکینافاسو تا سال‌ها خبر نداشتند که استقلال خود را به دست آورده‌اند، دلیل این استقلال در برخی کتب تاریخی اینچنین آمده:«مردم بورکینافاسو پس از سال‌ها از کارفرمایان فرانسوی خود درخواست بیمه داشتند که کافرما به آن‌ها یک لایک نشان داد و گفت: لطفا کارگران بدتیپ تقاضای بیمه و افزایش حقوق نکنند، مرسی اه!».
در سال 1983 توماس سانکارا در بورکینافاسو به قدرت رسید. از سانکارا به‌عنوان چه‌گوآرا آفریقا نام می‌برند. او همیشه سوار موتور بود و گیتار می‌نواخت و زمانی که به مقام وزارت رسید، با موتورسیکلت به جلسه هیات دولت رفت اما بعد از اینکه حرف‌های نامربوطی زد، او را با لگد از جلسه بیرون انداختند و سانکارا همان‌طور که عربده می‌کشید، پشت موتورش فریاد زد: « ننگ بر آنان که دهان مردم را می‌بندند!» همین جمله باعث شد چند تیر هم به سمت او شلیک کنند که سانکارا جا خالی داد اما چند متر جلوتر او را در خانه‌اش بازداشت کردند. در نهایت پس از چند کودتا، سانکارا در بورکینافاسو به قدرت رسید و سرود ملی این کشور را «یکی از شب‌ها» نامگذاری کرد که احتمالا متن آن «پشت دیوار شب یه راهی داره!» است. مردم این کشور دوست‌داشتنی به زبان فرانسوی صحبت می‌کنند، واحد پول آن‌ها فرانک است و امید به زندگی در آنجا 45 سال است که با همین فرمان اگر دولتمردان آنجا پیش بروند، به دلیل فقر، قحطی، مریضی و خشکسالی، میل به زندگی در این کشور به دوران جنینی و پیش از تولد خواهد رسید.
فریور خراباتی در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
بورکینافاسو، کشوری با اسم كمي بی‌کلاس اما شرایط زندگی به‌شدت بی‌کلاس است. این کشور محصور در خشکی، در غرب آفریقا و نزدیک کشور دورافتاده دیگری به نام انگلیس قرار دارد. پایتخت این کشور «آواگادوگو» است که بیشتر شبیه داروی لاغری و چاقی و مسائل دیگر است که در شبکه‌های ماهواره‌ای تبلیغ می‌شود. نام قدیمی این کشور «ولتای‌علیا» بوده که به شرایط زندگی در آنجا بیشتر می‌آید. انگار شما اسم موتور وسپا را بوگاتی بگذارید، ماهیت آن که عوض نمی‌شود (شاید هم بشود!).
بورکینافاسو در گذشته مستعمره فرانسه بود اما چون آنجا چیزی برای چپاول وجود نداشت، این کشور نقش ذخیره نیروی کار برای مستعمرات توسعه یافته‌تر فرانسه را به عهده داشت. یعنی به این صورت که مردم یک کشور بدبخت تحت استعمار به یک کشور کمی بدبخت تحت استعمار فرستاده می‌شدند تا در آنجا کار کنند. در سال 1960 هم این کشور بدون تلاش خاصی استقلال خودش را به دست آورد اما آن‌قدر این استقلال زیرپوستی و یواشکی صورت گرفت که مردم بورکینافاسو تا سال‌ها خبر نداشتند که استقلال خود را به دست آورده‌اند، دلیل این استقلال در برخی کتب تاریخی اینچنین آمده:«مردم بورکینافاسو پس از سال‌ها از کارفرمایان فرانسوی خود درخواست بیمه داشتند که کافرما به آن‌ها یک لایک نشان داد و گفت: لطفا کارگران بدتیپ تقاضای بیمه و افزایش حقوق نکنند، مرسی اه!».
در سال 1983 توماس سانکارا در بورکینافاسو به قدرت رسید. از سانکارا به‌عنوان چه‌گوآرا آفریقا نام می‌برند. او همیشه سوار موتور بود و گیتار می‌نواخت و زمانی که به مقام وزارت رسید، با موتورسیکلت به جلسه هیات دولت رفت اما بعد از اینکه حرف‌های نامربوطی زد، او را با لگد از جلسه بیرون انداختند و سانکارا همان‌طور که عربده می‌کشید، پشت موتورش فریاد زد: « ننگ بر آنان که دهان مردم را می‌بندند!» همین جمله باعث شد چند تیر هم به سمت او شلیک کنند که سانکارا جا خالی داد اما چند متر جلوتر او را در خانه‌اش بازداشت کردند. در نهایت پس از چند کودتا، سانکارا در بورکینافاسو به قدرت رسید و سرود ملی این کشور را «یکی از شب‌ها» نامگذاری کرد که احتمالا متن آن «پشت دیوار شب یه راهی داره!» است. مردم این کشور دوست‌داشتنی به زبان فرانسوی صحبت می‌کنند، واحد پول آن‌ها فرانک است و امید به زندگی در آنجا 45 سال است که با همین فرمان اگر دولتمردان آنجا پیش بروند، به دلیل فقر، قحطی، مریضی و خشکسالی، میل به زندگی در این کشور به دوران جنینی و پیش از تولد خواهد رسید.
