*SAmirA
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2016/01/09
- ارسالی ها
- 30,107
- امتیاز واکنش
- 64,738
- امتیاز
- 1,304
همانطور که مستحضرید فوتبال ایران چند سالی است با یک پدیده به نام «پیام صادقیان» مواجه شده است. این پدیده به قدری فراگیر بوده که در این چند سال تیتراژ روزنامه ها به خاطر حضور این بازیکن روز به روز بالاتر رفته است. بس که او سوژه می سازد، نه اینکه خودش سوژه باشدها، نه خود او یک پا ابژه ای هست برای خودش...
منظورمان نوع بازی و شخصیت فوتبالی اوست که هر لحظه به سوژه داغ رسانه ها تبدیل می شود. مثلا اگر پیام صادقیان آب بخورد، این آب را جوری می خورد که کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال، کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال، کمیته منشوریات، هیات مدیره پرسپولیس و حتی آقا سیروس، بقالِ سر کوچه هم درگیر آب خوردنش می شوند.
در همین راستا به سراغ یک روانشناس فوتبالی رفتیم تا با کمک ایشان هم که شده بتوانیم این پدیده را یک واکاوی اساسی بکنیم... مشاور ابتدا اظهار ناامیدی کرد و بعد از اینکه به او توضیح دادیم ما در دوران اعتدال و امید زندگی می کنیم، یک دستورالعمل چند مرحله ای نوشت و گفت طبق آن عمل کنید، اگر جواب داد که نوش جانشان... اگر هم فایده ای نداشت دیگر نه وقت خودتان را هدر بدهید و نه وقت ما را بگیرید.
مرحله اول
ابتدا باید وضعیت پیام صادقیان را در ابعاد مختلف شخصیتی مورد بررسی قرار دهیم و ببینیم مشکل اصلی کار کجاست! و در اکثر موارد به این نتیجه می رسیم که مشکل اصلی او عدم استفاده از روانشناسان فوتبالی و یا فوتبالیست های روانشناس است. فقط سعی کنیم زودتر به این نتیجه برسیم.
مرحله دوم
سعی کنیم این را بفهمیم که مواقعی که در زمین است از چند درصد مغزش استفاده می کند؟ و آن مقدار بهره را بیشتر در چه مواقعی به کار می گیرد؟ مثلا خوش و بش با داور، سرمربی، بازیکن حریف، بازیکن خودی؟ و از آنجایی که این کار حداقل یک نیم فصل طول می کشد و چون نیم فصل دوم را محروم است این راهکار با شکست مواجه است.
مرحله سوم
در این مرحله باید با لحنی عموطوری با پیام صادقیان صحبت شود که عزیزم، موقشنگ، پاسورکم، چرا سعی داری از آرنج زیاد استفاده کنی؟ و باید او را متقاعد کرد این همه جای خوب در بدن است مثلا همین «پشت دست» که خطر جریمه اش هم کمتر است.
مرحله چهارم
این مرحله از حساس ترین مراحل این دستورالعمل است، به طوری که باید به صادقیان بفهمانید فوتبال بی قلیون بهتر است از قلیون بی فوتبال یا یک همچین چیزی.... به هر حال باید بفهمد که بقیه امکان دارد بیشتر بفهمند.
مرحله پنجم
به مراحل پایانی نزدیک می شویم و اگر صادقیان طبق این دستورالعمل پیش رفته باشد الان باید پیام صادقیان باشد نه پیامِ صادقیان - به هر حال در این مرحله باید روش های گوناگون اقناعی برای قانع کردن او به کار برد. با صادقیان صادق باشید... تلاش کنید تا انتخاب های سرنوشت سازی را جلوی پایش بگذارید. مثلا اینکه ترجیح می دهد کارشناسان و مردم را عوض کند یا خودش را تغییر دهد؟ صادقیان نفس عمیقی می کشد و می گوید: «این هم شد سوال که می خواهید از من بپرسید؟ خدایی سوال از این آسون تر نبود بپرسید؟ واقعا که!»
+ آقای صادقیان شما قرار نیست توی این متن دیالوگی داشته باشید. صادقیان: «خب پس من میرم تو حالِ خودم باشم.»
مرحله ششم
در این مرحله باید رفت سراغ کار فرهنگی. به صادقیان به طور همزمان دو DVD از آلبوم های شهرام ناظری و امیر تتلو بدهید، چند دقیقه صبر کنید و به او نزدیک نشوید، اگر تتلو را انتخاب کرد که شما دیگر خودتان را خسته نکنید و از ادامه اجرای دستورالعمل خودداری فرمایید ولی اگر شهرام ناظری را انتخاب کرد می توانید ادامه دهید.
بععععععله صادقیان در این لحظه با یک حرکت فریبنده رونالدینیویی در حالی که داشت به شهرام ناظری نگاه می کرد، امیر تتلو را انتخاب کرد و باعث شد ستون ما هم در همین جا خاتمه پیدا کند.
منظورمان نوع بازی و شخصیت فوتبالی اوست که هر لحظه به سوژه داغ رسانه ها تبدیل می شود. مثلا اگر پیام صادقیان آب بخورد، این آب را جوری می خورد که کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال، کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال، کمیته منشوریات، هیات مدیره پرسپولیس و حتی آقا سیروس، بقالِ سر کوچه هم درگیر آب خوردنش می شوند.
در همین راستا به سراغ یک روانشناس فوتبالی رفتیم تا با کمک ایشان هم که شده بتوانیم این پدیده را یک واکاوی اساسی بکنیم... مشاور ابتدا اظهار ناامیدی کرد و بعد از اینکه به او توضیح دادیم ما در دوران اعتدال و امید زندگی می کنیم، یک دستورالعمل چند مرحله ای نوشت و گفت طبق آن عمل کنید، اگر جواب داد که نوش جانشان... اگر هم فایده ای نداشت دیگر نه وقت خودتان را هدر بدهید و نه وقت ما را بگیرید.
مرحله اول
ابتدا باید وضعیت پیام صادقیان را در ابعاد مختلف شخصیتی مورد بررسی قرار دهیم و ببینیم مشکل اصلی کار کجاست! و در اکثر موارد به این نتیجه می رسیم که مشکل اصلی او عدم استفاده از روانشناسان فوتبالی و یا فوتبالیست های روانشناس است. فقط سعی کنیم زودتر به این نتیجه برسیم.
مرحله دوم
سعی کنیم این را بفهمیم که مواقعی که در زمین است از چند درصد مغزش استفاده می کند؟ و آن مقدار بهره را بیشتر در چه مواقعی به کار می گیرد؟ مثلا خوش و بش با داور، سرمربی، بازیکن حریف، بازیکن خودی؟ و از آنجایی که این کار حداقل یک نیم فصل طول می کشد و چون نیم فصل دوم را محروم است این راهکار با شکست مواجه است.
مرحله سوم
در این مرحله باید با لحنی عموطوری با پیام صادقیان صحبت شود که عزیزم، موقشنگ، پاسورکم، چرا سعی داری از آرنج زیاد استفاده کنی؟ و باید او را متقاعد کرد این همه جای خوب در بدن است مثلا همین «پشت دست» که خطر جریمه اش هم کمتر است.
مرحله چهارم
این مرحله از حساس ترین مراحل این دستورالعمل است، به طوری که باید به صادقیان بفهمانید فوتبال بی قلیون بهتر است از قلیون بی فوتبال یا یک همچین چیزی.... به هر حال باید بفهمد که بقیه امکان دارد بیشتر بفهمند.
مرحله پنجم
به مراحل پایانی نزدیک می شویم و اگر صادقیان طبق این دستورالعمل پیش رفته باشد الان باید پیام صادقیان باشد نه پیامِ صادقیان - به هر حال در این مرحله باید روش های گوناگون اقناعی برای قانع کردن او به کار برد. با صادقیان صادق باشید... تلاش کنید تا انتخاب های سرنوشت سازی را جلوی پایش بگذارید. مثلا اینکه ترجیح می دهد کارشناسان و مردم را عوض کند یا خودش را تغییر دهد؟ صادقیان نفس عمیقی می کشد و می گوید: «این هم شد سوال که می خواهید از من بپرسید؟ خدایی سوال از این آسون تر نبود بپرسید؟ واقعا که!»
+ آقای صادقیان شما قرار نیست توی این متن دیالوگی داشته باشید. صادقیان: «خب پس من میرم تو حالِ خودم باشم.»
مرحله ششم
در این مرحله باید رفت سراغ کار فرهنگی. به صادقیان به طور همزمان دو DVD از آلبوم های شهرام ناظری و امیر تتلو بدهید، چند دقیقه صبر کنید و به او نزدیک نشوید، اگر تتلو را انتخاب کرد که شما دیگر خودتان را خسته نکنید و از ادامه اجرای دستورالعمل خودداری فرمایید ولی اگر شهرام ناظری را انتخاب کرد می توانید ادامه دهید.
بععععععله صادقیان در این لحظه با یک حرکت فریبنده رونالدینیویی در حالی که داشت به شهرام ناظری نگاه می کرد، امیر تتلو را انتخاب کرد و باعث شد ستون ما هم در همین جا خاتمه پیدا کند.
